Ο ελληνικός λαός δεν καλείται να αποφασίσει για κάποια τελική και ολοκληρωμένη πρόταση των «Θεσμών», ώστε να έχει μπροστά του μία καθαρή επιλογή. Ούτε καν το κείμενο υπάρχει. Άκουσα, μάλιστα, ότι μπορεί και να αποσύρθηκε. Καλείται να αποφασίσει στην ουσία για μία φοβισμένη, ευθυνόφοβη, με τυχοδιωκτικές τακτικές και γι' αυτό και με επικίνδυνα στοιχεία Κυβέρνηση, που επί μήνες τώρα επιδίδεται σε μία παραπλανητική και ασύστολη προπαγάνδα μεταξύ ρήξης και συμφωνίας, για να επιστρέψει οίκοθεν με ένα παραπλανητικό και πάλι ερώτημα, το οποίο η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει και το οποίο εναποθέτει με περισσή ανευθυνότητα στις πλάτες του ελληνικού λαού, αν και εκλέχθηκε –και με τον καλπονοθευτικό νόμο, να μην ξεχνιόμαστε- για να κρατήσει τη χώρα εντός ευρώ και να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία.
Αντί για συνεννόηση και αξιοποίηση της καλής αρχικής θέλησης όλων στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, προτίμησε την περιφορά των φαντασιώσεών της, την εμμονή της στα ψέματα και στα ανέφικτα των προεκλογικών της υποσχέσεων. Έπεσε στην παγίδα που η ίδια έστησε στον εαυτό της, έχασε πολύτιμο χρόνο στις επικοινωνιακές πομφόλυγες, αερολογούσε περί σκληρής διαπραγμάτευσης, για να καταλήξει τελικά στο δικό της διαβόητο κείμενο των σαράντα επτά σελίδων και των 8 δισεκατομμυρίων ευρώ, της ύφεσης, της φτώχειας, στο δικό της επαχθές, επώδυνο και επονείδιστο μνημόνιο, γιατί το άλλο, όπως γνωρίζετε, θα το «κουρέλιαζε» μέσα σε μία μέρα στην πλατεία Συντάγματος.
Αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων ότι, για να υφαρπάξει την εξουσία, να χτίσει το δικό της κομματικό και πελατειακό κράτος, να επιβάλλει τις δικές της αυταρχικές πρακτικές διακυβέρνησης, να κυκλοφορήσει τη δική της ολοκληρωτική αντίληψη, την παρωχημένη, αυτήν που η ιστορία έριξε στον κάλαθο των αχρήστων, στα ιστορικά αζήτητα και στην περιφρόνηση του δημοκρατικού κόσμου, δεν δίστασε να εξαπατήσει και να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό. Δεν θέλησε να παραδεχθεί ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι το αντίθετο. Δεν θέλησε να δει -και δεν είναι η μόνη βέβαια- ότι δεν μπορούσαμε να βαδίσουμε πλέον με τις παλιές μεθόδους, με τους παλιούς τρόπους, με τα δανεικά, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς δίκαιο επιμερισμό των θυσιών.
Ο Πρωθυπουργός μάς είχε πληροφορήσει προ ολίγων ημερών ότι μόλις άρχισε η διαπραγμάτευση. Προφανώς, στο προηγούμενο διάστημα κυνηγούσε χίμαιρες. Λησμόνησε τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν δέχθηκε την επέκταση του τρέχοντος προγράμματος, δηλαδή του μνημονίου. Άφησε τα χρήματα να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια του, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μάλιστα επωμίστηκε την ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων με μία περισσή έπαρση για πρώτη φορά. Εξάντλησε όλο το αρχικό κεφάλαιο καλής θέλησης των εταίρων, έχασε φίλους και υποστήριξη. Εξαρχής ήμασταν μεταξύ εκείνων που δεν έπαυαν να τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι σχέδιο διαπραγμάτευσης δεν υπήρξε ποτέ, ότι η αλλοπρόσαλλη και ακατανόητη τακτική θα οδηγούσε σε πολλαπλά αδιέξοδα και επικίνδυνα διλήμματα. Τώρα η Κυβέρνηση έχει βάλει την τελευταία σφαίρα στη θαλάμη της ιδιόρρυθμης ελληνορωσικής ρουλέτας, που είτε από άλλες σκέψεις είτε από απελπισία παίζει τόσο καιρό και σήμερα δυστυχώς φαίνεται ότι πατάει την σκανδάλη. Η απειλή αυτοκτονίας με τη μεταφορά των ευθυνών στους πολίτες είναι η τελευταία σκηνή της σαπουνόπερας, ο τελευταίος σπασμός.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το τίμημα είναι βαρύτατο. Προφανώς, ο Πρωθυπουργός αδιαφορεί ή αγνοεί τους κινδύνους για την τύχη της χώρας και την πλήρη καταστροφή, στην οποία ενδεχομένως οδηγούμαστε. (RG) (PE) Ουδόλως ενδιαφέρεται, παρά τα όσα ισχυρίζεται περί του αντιθέτου, για την τύχη των φτωχών, των ανέργων του ιδιωτικού τομέα, των χειμαζόμενων μικρομεσαίων στρωμάτων. Έχει οδηγήσει την οικονομία σε κατάρρευση και ύφεση και κάθε μέρα ο λογαριασμός της αριστερής λιτότητας ανεβαίνει. Αυτό που πρωτίστως φαίνεται να ενδιαφέρει τον κύριο Πρωθυπουργό είναι η πολιτική επιβίωση, η συναλλαγή με το αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό μωσαϊκό, η προστασία της συντεχνιακής κρατικής του βάσης και της εκλογικής πελατείας. Παραπλανά ασύστολα τους χαμηλοσυνταξιούχους που οι «κακοί, ανάλγητοι εγκληματίες και άσπλαχνοι» εταίροι μας επιβουλεύονται το γλίσχρο εισόδημά τους, τη στιγμή που η ίδια η Κυβέρνηση πρότεινε σκληρότατα μέτρα σαράντα επτά σελίδων.
Έχουμε βεβαίως βγάλει όλοι τα συμπεράσματά μας για την αδιαλλαξία των δανειστών, αλλά αυτό δεν αθωώνει την Κυβέρνηση, δεν εξαφανίζει την πολιτική της ανικανότητα. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ποια είναι η σημερινή εικόνα της χώρας; Μία οικονομία σε παράλυση, η ανεργία στα ύψη, οι καταθέσεις να «έχουν κάνει φτερά», η ανησυχία, η απογοήτευση και ο φόβος της κατάρρευσης να κυριαρχεί και η συμμορία της δραχμής να σηκώνει κεφάλι, με τον κόσμο να κάνει ουρά στα ΑΤΜ, σε φούρνους και σε super market. Έτσι καταντήσαμε τη χώρα. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα το πεντάμηνο που πέρασε άπρακτο; Η Κυβέρνηση πνίγηκε η ίδια στα ψέματα και στις αυταπάτες της, αυτές που αφειδώς σκόρπισε γύρω της, σε βαθμό που οι απελπισμένοι πολίτες να φαίνεται ότι επιθυμούσαν πλέον όχι κάποιο φαντασιακό κουρέλιασμα του μνημονίου, αλλά μια κάποια συμφωνία, έστω και επώδυνη, έστω και με βαρύ κόστος, που θα έσωζε όμως τα προσχήματα, που θα κρατούσε τη χώρα ζωντανή και όρθια μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Είχε εξαφανιστεί βέβαια απολύτως και ο τελευταίος απόηχος από τα «νταούλια» και τους «ζουρνάδες». Χορεύαμε κάθε μέρα το χορό του Ζαλόγγου! Δυστυχώς, η απομόνωση και η ανυποληψία στις οποίες περιέπεσε η χώρα εντός της οικογένειας των Ευρωπαίων εταίρων είναι πρωτοφανείς. Η χώρα πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της αλαζονείας, της έλλειψης οποιασδήποτε στρατηγικής και της επικοινωνιακής αναίδειας της Κυβέρνησης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο, σε αυτόν που θα θέλαμε και όχι σε αυτόν που είναι μπροστά μας. Και αυτός που είναι μπροστά μας, μας λέει ξεκάθαρα, πεντακάθαρα, ότι δεν μπορούμε να επανέλθουμε στον χαμένο παράδεισο και στη φενάκη της πλαστής πραγματικότητας.
Ο κόσμος που έχουμε μπροστά μας απαιτεί κοινή εθνική προσπάθεια, απαιτεί θυσίες, αλλά με προοπτική, ώστε να τεθεί σε νέα βάση ένα νέο ξεκίνημα. Αντί για αυτά τα αυτονόητα που σε άλλα κράτη ακολούθησαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να παραμερίσουν βεβαίως τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές, για να βγουν από την κρίση, εμείς επιδοθήκαμε εδώ διά μανίας στην αυτοκαταστροφή και στις τάσεις αυτοκτονίας, βαδίζοντας στον γκρεμό μοιραίοι και άβουλοι.
Έχει τεράστια ευθύνη η Κυβέρνηση γι' αυτή την τελική ώθηση προς τον γκρεμό και την παρακμή, σε αγαστή συνεργασία με τους εθνολαϊκιστές, με τους απανταχού «ψεκασμένους». Δεν θα πρέπει, όμως, να της επιτρέψουμε να οδηγήσει τη χώρα, αυτή η πρώτη φορά Αριστερά, στην οριστική διάλυση, με πρόσχημα την προσφυγή στη δημοκρατική ετυμηγορία του λαού, ενώ στην ουσία του ζητά να πατήσει τη σκανδάλη για την αυτοκτονία του. Επιχειρεί την αποξένωσή του από την ευρωπαϊκή οικογένεια μέσα στην οποία ωρίμασε, μέσα στην οποία και με δική της βοήθεια κατάφερε να διαμορφώσει, έστω με δυσκολίες, μια πορεία στον σύγχρονο κόσμο, να αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της χώρας των προηγούμενων δεκαετιών, να οδηγηθεί σε καλύτερες μέρες μέσα στις προηγμένες και σύγχρονες χώρες της Ευρώπης.
Αυτός ο προσανατολισμός της χώρας, που την έκανε πιο ισχυρή από το παρελθόν, που την έβγαλε από τη διαρκή μιζέρια και την απομόνωση, κινδυνεύει σήμερα με την άφρονα πολιτική απόφαση της Κυβέρνησης για δημοψήφισμα με συνοπτικές διαδικασίες, με ελάχιστο χρόνο για να γίνει ουσιαστικός διάλογος και για να καταλάβει ο λαός το πραγματικό διακύβευμα μιας πολιτικά επικίνδυνης και διχαστικής αναμέτρησης. Υπάρχει απόλυτη ιστορική ευθύνη της αριστεροδεξιάς Κυβέρνησης βουτηγμένης δυστυχώς, μέχρι το λαιμό, σε λαϊκιστικούς παροξυσμούς και σε μάγκικη αυτοκαταστροφή με άσματα, όμως, ηρωικά και πένθιμα. (AB) (2RG) Και όλα αυτά γιατί; Ίσως, δεν ήθελα να το πιστέψω, ίσως για να σώσουν τη δική τους πολιτική επιβίωση. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το «Ποτάμι» από την πρώτη στιγμή έκρουσε έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου, τον κώδωνα των αδιεξόδων. Δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι εδώ που οδήγησε τα πράγματα η Κυβέρνηση ακόμη και μια κακή, ακόμη και μια επώδυνη συμφωνία ήταν προτιμότερη από τη μη συμφωνία. Γιατί σήμερα το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν είναι αυτό που παραπλανητικά θέτει η Κυβέρνηση αλλά το αληθινό, δηλαδή «ευρώ και Ευρώπη ή δραχμή και Μπανανία;».
Το ερώτημα για τον ελληνικό λαό δεν είναι αν θα παραμείνει στις οικονομικές του δυσκολίες, αλλά εάν θα χάσει τελικά το 50% του εισοδήματός του. Το ερώτημα είναι αν θέλει να παραμείνει στο ασφαλές λιμάνι της Ευρώπης, στο σπίτι του ή αν θέλει να περιπλανηθεί σε άγνωστους τόπους ή να δοκιμάσει «εναλλακτικές» λύσεις που αφειδώς και απερίσκεπτα προσφέρονται χωρίς ποτέ να διευκρινίζονται. Το ερώτημα για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες είναι αν θέλουν -έστω και με δυσκολίες- να προχωρήσουν μπροστά ή να γυρίσουν πενήντα χρόνια πίσω στην οικονομικά νεολιθική εποχή. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ένα από τα εγκλήματα της Κυβέρνησης είναι ότι η στάση της και η διαπραγματευτική της πορεία συντελέστηκε σε στημένες συνθήκες πολέμου με τους φίλους και εταίρους μας που όσα λάθη και αν έκαναν –και έκαναν πολλά- όσο σκληρή στάση και αν κράτησαν –και κράτησαν σκληρότατη στάση και με αδιαλλαξία σε πολλές πλευρές και σε πολλές στιγμές- δεν παύουν να είναι οι μόνοι εταίροι που μαζί τους καλούμαστε να λύσουμε τα προβλήματα, να χτίσουμε το μέλλον το δικό μας και της Ευρώπης.
Είναι εγκληματικό λάθος να συμπαρατάσσεται η Κυβέρνηση μέσα στη χώρα μας με τις πιο ευρωσκεπτικιστικές και καταστροφικές εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις.
Το λέω σε εσάς, αγαπητοί συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κρίμα! Εμείς σηκώνουμε το γάντι αυτής της ανήθικης πολιτικά και καταστροφικής πρόκλησης. Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: Η χώρα ούτε είχε ούτε έχει ανάγκη από Δημοψήφισμα. Από εθνική συνεννόηση έχει ανάγκη η χώρα. Αλλά εάν η Βουλή ψηφίσει για Δημοψήφισμα, θα δώσουμε τη μάχη για την παραμονή μας στο ευρώ, στην Ευρώπη, στο σπίτι μας, για τα παιδιά μας, για το μέλλον, για να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη. Καλούμε όλες τις δημοκρατικές, προοδευτικές, ευρωπαϊκές και ευρωπαϊστικές δυνάμεις της χώρας να συμπαραταχθούν σε έναν μεγάλο αγώνα που θα θέσει τέρμα στον παράλογο κατήφορο της χώρας, να παραμείνουμε μέσα στο ευρώ και μέσα στην Ευρώπη και να μην επιτρέψουμε την κατολίσθηση της χώρας στη χρεοκοπία, τη φτώχεια, σε ένα κράτος-παρία σε μια ταραγμένη γωνιά του πλανήτη. Κύριε Πρωθυπουργέ, είπατε ότι θα χτυπήσει η καμπάνα. Η καμπάνα χτυπάει και χτυπάει για μας. Για όλους μας χτυπάει η καμπάνα, αλλά χτυπάει και για σας. Θα είστε ο μοιραίος Πρωθυπουργός της καταστροφής, της φτώχειας και της απομόνωσης της χώρας; Δεν θέλω να το σκεφθώ αλλά σε κάθε περίπτωση δεν έχετε το δικαίωμα να «παίξετε στα ζάρια» το μέλλον της χώρας. Παίξτε το δικό σας. Δεν θα σας ακολουθήσουμε. Και να μην ξεχνάτε ποτέ πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει το «Πρώτη φορά Αριστερά» με το εφιαλτικό «Ποτέ ξανά Αριστερά» που δεν θέλω ούτε στους χειρότερούς μου εφιάλτες να το σκέφτομαι. Ο ελληνικός λαός είναι ώριμος και θα αρνηθεί να παίξει τη ρωσική ρουλέτα που τον υποχρεώνετε να παίξει.»