Σπυρίδων Τσάλλας: Ο ρόλος του Κέντρου

Το πολιτικό φάσμα της μεταπολίτευσης ξεκινά από το άκρο της αριστεράς και φτάνει στο κέντρο. Πληθώρα εθνομηδενιστικών εκφάνσεων της κεντροαριστεράς εξυπηρέτησαν, είτε με την κίβδηλη ιδέα της ευρώπης των λαών, είτε με τη φενάκη της (εθνικο)σοσιαλιστικής αυτονομίας, τη στρατηγική της μετατροπής της Ελληνικής Δημοκρατίας σε αποτυχημένο κράτος προς μετατροπή, από έθνος-κράτος σε κράτος-εταιρία, και εν συνεχεία της απορρόφησής του από την Γερμανική Ένωση.

Η δημιουργία οικονομικών και θεσμικών κινήτρων υποκατάστασης της εγχώριας παραγωγής και της εύρρυθμης συστημικής λειτουργίας από εισαγωγές και διαφθορά ήταν υποσύνολο του γνωστού, τροποποιημένου το 1943, σχεδίου DIMEFIL. Μόνος αυθεντικός στρατηγικός εκφραστής του για την Ελλάδα ήταν και παραμένει ο πυρήνας του μόνου κόμματος που λειτούργησε επί Γερμανικής κατοχής, του Ναζιστικού Κόμματος Ελλάδας (Μερκούρης, Σημίτης), ο οποίος, μαζί με τις συνδεόμενες (φιλικές ως προς τη βασιλεία, για κάλυψη-απόκρυψη) παραφυάδες του στο Παρίσι, αντιστάθηκαν στην επταετία και εγκαθίδρυσαν το σοσιαλιστικό κόμμα και την "κεντροδεξιά" της μεταπολίτευσης.

Η πολιτειακή παρακμή της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν μαθηματικά αναμενόμενη. Η συνισταμένη των δύο αυτών συνιστωσών, της εθνομηδενιστικής αριστεράς και του επί του πρακτέου αμφιταλαντευόμενου κέντρου, ήταν εθνομηδενιστική. Είναι λογικά άτοπο να κατηγορεί κανείς την αριστερά για έλλειψη πατριωτισμού: είναι σα να κατηγορεί έναν μουσουλμάνο για μη τήρηση των χριστιανικών αρχών. Ως εκ τούτου, πλέον της θεωρητικής βάσης, αποδείχθηκε ιστορικά ότι ο ρόλος του κέντρου ήταν υποστηρικτικός της αριστεράς.

Για δύο όμως κύριους λόγους δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί ένας πατριωτικός πόλος, μια Δεξιά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ο πρώτος ήταν ο συνδυασμός της εδραίωσης κομμουνιστών ολιγαρχών με πρακτικές διαπλοκής κομμουνιστικών καθεστώτων, ο οποίος δεν επιτρέπει την υλοποίηση υγιών μεταρρυθμίσεων στις κρατικές δομές και εφαρμόζει οικονομική τρομοκρατία, μέσω της εξαρτώμενης κεντροαριστερής εξουσίας, στην υγιή επιχειρηματικότητα. Ο δεύτερος ήταν η στοχευμένη δημιουργία ψευδαισθήσεων ως προς την ύπαρξη πολιτικού κόμματος στη Δεξιά Παράταξη.

Αφενός ένα μεγάλο κόμμα κεντρώων πολιτικών, αποτελούμενο από τρεις -εξαρτώμενες από τη Γερμανία- συνιστώσες και διάφορα μικρά περιθωριακά εθνικοσοσιαλιστικά μορφώματα αποτέλεσαν ιδεολογικά τους αλληλέγγυους καταληψίες της Δεξιάς Παράταξης. Με αυτό τον τρόπο διασφάλισαν ότι το προαναφερόμενο σχέδιο κατάλυσης του πολιτεύματος θα εφαρμοστεί πλήρως.

Το κέντρο, θεωρητικά, θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτή την εξέλιξη, ξεκαθαρίζοντας το πεδίο και στηρίζοντας μια πατριωτική συνισταμένη, όταν αυτή δημιουργηθεί. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο εθνομηδενιστικός μυθριδατισμός έχει δημιουργήσει στους κεντρώους πολιτικούς αντισώματα ή αν τους έχει μπολιάσει με μη αναστρέψιμη πορεία. Η απάντηση θα προκύψει από την επιλογή τους: θα φωτιστούν ούτως ώστε να επιλέξουν την επανένωση στη δημιουργία πατριωτικού μετώπου ή θα συνεχίσουν να επιλέγουν, με πράξεις ή αποστασιοποίηση, κάποιας μορφής εθνικά αποδομητικό ρόλο;

* Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής & Ανάπτυξης

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline