Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  03:17:10

Γεώργιος Σταθάκης: Αλήθεια πως νομοθετούμε.....

Η πρώτη συζήτηση αφορά την ίδια τη διαδικασία και τον τρόπο με τον οποίο νομοθετούμε στο Κοινοβούλιο. Υπενθυμίζω ότι η Κυβέρνηση νομοθετεί με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και εκ των υστέρων έρχεται στη Βουλή προκειμένου να επικυρώσει τις πράξεις αυτές.

 

Αυτός είναι ένας τρόπος ο οποίος παρακάμπτει πλήρως το εύλογο και προφανές ότι στις πράξεις της Κυβέρνησης πρέπει να προηγείται η συζήτηση εντός του Κοινοβουλίου, να διαμορφώνεται ένα πολύ καλύτερο πλαίσιο αναφορικά με το νομοθετικό της έργο και στη συνέχεια να εφαρμόζει αυτές τις πράξεις. Άρα, η πρώτη μας αντίθεση αφορούσε την ίδια την διαδικασία την οποία καλούμαστε να επικυρώσουμε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι οποίες έχουν πρακτικά παρακάμψει την προβλεπόμενη διαδικασία συζήτησης εντός του Κοινοβουλίου.

Τώρα, στην ουσία του παρόντος σχεδίου νόμου, με τις κατεπείγουσες ρυθμίσεις που προτείνει, πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι ορισμένα άρθρα έχουν θετικά σημεία και αυτά θα τα επισημάνω στη συνέχεια και με τα οποία συμφωνούμε, υπάρχουν, όμως, και άρθρα τα οποία είναι πάρα πολύ προβληματικά και με τα οποία είμαστε ριζικά αντίθετοι.

Θα ξεκινήσω με το πρώτο και βασικό σημείο που διαμορφώνει η απλοποίηση των διαδικασιών εφαρμογής τόσο του ΕΣΠΑ όσο και του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Η απλοποίηση την οποία επιχειρεί εδώ η πρόταση είναι σχετικά απλή. Ουσιαστικά μεταφέρει αρμοδιότητες που ήταν σε περισσότερα από ένα Υπουργεία και απαιτούσαν μία διαδικασία συναρμοδιότητας και συναπόφασης κατά την εφαρμογή του ΕΣΠΑ αποκλειστικά στον Υπουργό Ανάπτυξης.

Πρόκειται για μία σκέψη υπερσυγκέντρωσης όλου του συστήματος διαχείρισης του ΕΣΠΑ σε έναν και μοναδικό Υπουργό, αυτός είναι ο Υπουργός Ανάπτυξης, μία διαδικασία η οποία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα καλείται να λύσει. Διότι εκ των πραγμάτων, τα περισσότερα προγράμματα από αυτά εμπλέκουν συναρμοδιότητες και η ιδέα ότι μπορεί να παρακάμπτεται το σύνολο των συναρμόδιων Υπουργών χάριν της απλοποίησης είναι μια προβληματική σκέψη.

Το δεύτερο που κάνει το άρθρο 1 είναι η απλοποίηση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, στην οποία επί της αρχής συμφωνούμε, δηλαδή διατάκτης πλέον του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων για έργα στην περιφέρεια δεν θα είναι ο Υπουργός, μπορεί να είναι υπό ορισμένους όρους ο Περιφερειάρχης. Είναι μία στοιχειώδης αποκέντρωση, η οποία μάλλον διευκολύνει την λειτουργία του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Επαναλαμβάνω ότι υπό όρους θέλει μία σειρά περαιτέρω συζήτησης για τον τρόπο με τον οποίο οριοθετείται η δραστηριότητα αυτή.

Πάμε στο πρώτο και βασικό άρθρο στο οποίο είμαστε ριζικά αντίθετοι, καθώς εισάγει μια πρωτόγνωρη πρακτική στις δημόσιες υποθέσεις της χώρας και αφορά το θέμα της άδειας πληρωμής αναδόχων δημόσιων έργων χωρίς βεβαίωση φορολογικής και ασφαλιστικής ενημερότητας. Απ' ό,τι ισχυρίζεται η πλειοψηφία αυτό έγινε εκτάκτως και υπό την πίεση των συνθηκών που έπρεπε να γίνουν μέχρι τα Χριστούγεννα, μέχρι τις 31/12/2012.

Εάν ήταν αυτή η αποκλειστική μέριμνα της Κυβέρνησης, θα μπορούσε τουλάχιστον να διασφαλίζει ότι τα έσοδα τα οποία θα έπαιρναν οι ανάδοχοι χωρίς ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα, τα χρήματα που θα έπαιρναν, κατά προτεραιότητα θα ήταν δεσμευμένα για την εξόφληση φόρων, ασφαλιστικών εισφορών και μισθών.

Αυτή θα ήταν μια ιδέα ότι κάνουμε μια παράβαση του νόμου, αλλά την κάνουμε υπό έκτακτες συνθήκες, γιατί πρέπει να πληρώσουμε τους μισθούς των εργαζομένων, πρέπει να πληρώσουμε μέρος των φόρων που χρωστάνε και τις ασφαλιστικές εισφορές. Δεν υπάρχει αυτή η πρόβλεψη. Συνεπώς, το επιχείρημα ακυρώνεται από τον τρόπο με τον οποίο διατυπώνεται αυτή η απόλυτα χαριστική διάταξη υπέρ των εργολάβων.

Ένα δεύτερο σημείο το οποίο είναι απόλυτα αρνητικό είναι αυτό το άρθρο για τους σιδηρόδρομους. Το άρθρο προαναγγέλλει τι θα γίνει στους σιδηρόδρομους ανοίγοντας την αγορά, σπάζοντας την αγορά των τρένων σε πολλές επί μέρους αγορές και ουσιαστικά καλείται να διευκολύνει ένα θέμα το οποίο δεν είναι τεχνικό, την πιστοποίηση, δηλαδή, του Γιώργου Σταθάκη αν μπορώ να μπω σε μια δραστηριότητα στις σιδηροδρομικές. Για να πιστοποιηθώ ότι μπορώ να το κάνω αυτό έπρεπε να υπάρξει μια διαδικασία πιστοποίησης που ήταν 30.000 ευρώ. Αυτό ήταν. Δεν φαντάζει εξωφρενικό το νούμερο. Είναι μια πάγια πρακτική η οποία δημιουργεί κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις, ότι θα πιστοποιηθώ. Οι περισσότερες από αυτές γίνονται 1.500 ευρώ.

Είναι, δηλαδή, μια προκλητική διάταξη με την οποία λέει ότι σχετικοί και άσχετοι και πάσης φύσεως άνθρωποι ή επιχειρήσεις που θέλουν να εμπλακούν σε ένα χώρο ο οποίος, επαναλαμβάνω, πρέπει να προστατευτεί, να αναβαθμιστεί, να αναπτυχθεί κλπ, εξανεμίζουν ακόμα και την ελάχιστη ασφαλιστική δικλείδα η οποία διασφαλίζει και είναι στην κείμενη νομοθεσία και στην Ευρωπαϊκή. Είναι μεγαλύτερα τα χρήματα αυτά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Η απάντηση είναι: δεν είναι μεγαλύτερα, είναι πολύ μικρότερα. Άρα, αν ήθελε η Κυβέρνηση –και επανέρχομαι πάλι σε αυτό το θέμα- να διαμορφώσει κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις έπρεπε να κάνει νομοθετικές ρυθμίσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν στην οποία επιχειρεί.

(Το παραπάνω κείμενο είναι εκτενές απόσπασμα από την αγόρευση του καθηγητή και βουλευτή Χανίων του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη για τη επικύρωση Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου με άλλες γενικότερες σκέψεις του)

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline