Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που έκανε η κυβέρνηση ήταν να εκμεταλλευτεί την υποχώρηση των κοινωνικών διαμαρτυριών και την κόπωση από τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις των προηγούμενων ετών και να περάσει όσα δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Δεύτερον, προσπάθησε να οικοδομήσει στενότερους δεσμούς με τμήματα του εκλογικού σώματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση απέναντι στους δημοσίους υπαλλήλους. Παρά τις συγκρούσεις σε συγκεκριμένα υπουργεία, όπως για παράδειγμα η μόνιμη αντιπαράθεση της ΠΟΕΔΗΝ με τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Παύλο Πολάκη, η κυβέρνηση επένδυσε ιδιαίτερα στο ότι επί των ημερών της δεν επιδεινώθηκε ούτε διακυβεύτηκε η θέση των δημοσίων υπαλλήλων.
Μπορεί να μην βελτιώθηκε ιδιαίτερα, αλλά δεν αντιμετώπισαν μέτρα όπως οι διαθεσιμότητες ή το ενδεχόμενο απολύσεων, την ώρα που ο κυβερνητικός μηχανισμός συχνά υπενθυμίζει το πέρασμα του Κυριάκου Μητσοτάκη από το υπουργείο Εσωτερικών και τα μέτρα με τα οποία συνδέθηκε η παρουσία του εκεί.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν τα διάφορα επιδοματικού χαρακτήρα που πήρε η κυβέρνηση σε σχέση με διάφορες ευάλωτες κατηγορίες του πληθυσμού. Παρότι επί των ημερών οι δείκτες ανισότητας και κοινωνικής προστασίας δεν βελτιώθηκαν, η κυβέρνηση επέμεινε σε μέτρα όπως η κάρτα αλληλεγγύης και η αναμόρφωση των οικογενειακών επιδομάτων.
Με ανάλογο τρόπο η κυβέρνηση επένδυσε και εκλογικά σε μέτρα που αφορούσαν το οικογενειακό δίκαιο, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την επέκταση των προβλέψεων του συμφώνου συμβίωσης και στα ζευγάρια ατόμων του ιδίου φύλου και την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Στόχος εδώ η προσέλκυση δυναμικών και σχετικά νεανικών κοινωνικών στρωμάτων που έλκονται ιδιαίτερα από τέτοια βήματα θεσμικού εκσυγχρονισμού, την ώρα που η Νέα Δημοκρατία, παρά τη φιλελεύθερη τοποθέτηση του ίδιου του αρχηγού της, παραμένει ένα συντηρητικός οργανισμός σε ορισμένα θέματα.
Το τρίτο βήμα στο οποίο είχε επενδύσει η κυβέρνηση ήταν αυτό της επίλυσης του Μακεδονικού. Εδώ ο σχεδιασμός ήταν διπλός. Από τη μια, να κατοχυρωθεί η φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα ως υπεύθυνου και «οραματιστή» ηγέτη που όχι μόνο «βγάζει τη χώρα από τα μνημόνια» αλλά και επιλύει εθνικά θέματα που λίμναζαν από καιρό. Από την άλλη, η κυβέρνηση εκτιμούσε ότι οι αντιδράσεις που θα υπήρχαν θα περιορίζονταν στο δεξιό άκρο του πολιτικού σκηνικού και ίσως να τροφοδοτούσαν και διεργασίες δημιουργίας πολιτικού φορέα στα δεξιά της ΝΔ που θα ανέκοπτε την ανοδική κοινωνική της δυναμική.
