Στην περίοδο των μεγάλων κινητοποιήσεων ενάντια στα Μνημόνια, τότε που χιλιάδες άνθρωποι συνέρρεαν στις «Πλατείες της Οργής» το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων επανερχόταν διαρκώς.
Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και το γεγονός ότι η Γερμανία είναι η ηγετική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στα μάτια αρκετών φάνταζε η κύρια υπεύθυνη για τα μέτρα που επιβάλλονταν στην Ελλάδα.
Το γεγονός ότι το μέγεθος των διεκδικούμενων αποζημιώσεων είναι ανάλογο ή και μεγαλύτερο του ελληνικού χρέους, φαινόταν επίσης ως ένα πειστικό επιχείρημα να ανακινηθεί ξανά το ζήτημα και η Ελλάδα να διεκδικήσει ουσιαστικά έναν συμψηφισμό.
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είχε υπολογίσει τις ελληνικές αξιώσεις που αφορούν τις πολεμικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο στα 269.547.005.854 ευρώ. Η διακομματική επιτροπή της Βουλής με το πόρισμά της ανεβάζει το ποσό στα 309.498.817.179 ευρώ.
Η νομική βάση των ελληνικών διεκδικήσεων στηρίζεται στο ότι ουδέποτε διαγράφηκαν οι γερμανικές οφειλές προς άλλες χώρες. Απλώς μέχρι την επανένωση της Γερμανίας και την τελική υπογραφή συνθήκης ειρήνης με την ενωμένη Γερμανία (που έγινε με την λεγόμενη συμφωνία 2+4 το 1990 ανάμεσα στις δύο Γερμανίες, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία και την ΕΣΣΔ), είχε θεωρηθεί ότι οι διεκδικήσεις τίθενται σε αναστολή.
Ωστόσο, παρότι τυπικά ουδέποτε εγκαταλείψαμε τις διεκδικήσεις μας, οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις ακόμη και μετά το 1990 θεώρησαν ότι δεν υπήρχε πραγματικό περιθώριο διεκδίκησης και ότι πολύ πιο σημαντική η πολιτική συνεργασία με την Γερμανία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είχε εντάξει το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών αποζημιώσεων στις προγραμματικές θέσεις όταν εξελέγη για πρώτη φορά.
Όμως, ακόμη και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης κ. Νίκος Παρασκευόπουλος ήταν προσεκτικός στα λόγια του.
Τον Μάρτιο του 2015 είχε πει χαρακτηριστικά: «Η απόφαση του Αρείου Πάγου παραμένει εκτελεστή και προσωπικά είμαι έτοιμος να δώσω την άδεια για την εκτέλεσή της. Το χρόνο για την εκτέλεση αυτής της επίσπευσης της διαδικασίας, βεβαίως θα τον εξαρτήσω ενόψει και της νομικής πολυπλοκότητας του θέματος, αλλά και των εθνικών του διαστάσεων, και από την πολιτική διαπραγμάτευση που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση, και από τη γνώμη της Βουλής».
Η κυβερνητική στροφή μετά το καλοκαίρι του 2015 και η ψήφιση του τρίτου Μνημονίου είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν άλλες κυβερνητικές προτεραιότητες και το θέμα έγινε κυρίως υπόθεση μαζικών φορέων και επιτροπών που χρόνια δραστηριοποιούνται σε αυτό το ζήτημα.
Η κυβέρνηση επαναφέρει το ζήτημα εν μέσω προεκλογικής περιόδου;
Όμως, μετά το καλοκαίρι του 2018 και την τυπική έξοδο της Ελλάδας από τα Μνημόνια φαίνεται ότι το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα.
Τον περασμένο Ιούνιο ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, μιλώντας στην Πύλη Τρικάλων και στην επέτειο της «Μάχης της Πόρτας» είχε υποστηρίξει ότι «μένουν ζωντανές ηθικά, νομικά, ιστορικά και πολιτικά οι διεκδικήσεις για τις λεγόμενες αποζημιώσεις, από τα δάνεια και τα αρχαία μέχρι τις μαρτυρικές πόλεις, απέναντι στις χώρες που τότε είχαν κυριαρχήσει οι φασίστες, οι ναζιστές».
Μάλιστα, ο κ. Βούτσης είχε υποστηρίξει ότι μέχρι το σύντομα θα έρθει στη Βουλή το πόρισμα της Επιτροπής της Βουλής για τις πολεμικές αποζημιώσεις ώστε να καταστεί ψήφισμα και απόφαση του κοινοβουλίου και διεκδίκηση της χώρας σε όλα τα διεθνή φόρα.
Την ίδια περίοδο είχαν υπάρξει και δημοσιεύματα που επαναλάμβαναν την πάγια νομική θέση του Προέδρου της Βουλής κ. Προκόπη Παυλόπουλου για το πώς παραμένουν νομικά ισχυρές και ενεργές οι ελληνικές αξιώσεις έναντι της Γερμανίας.
