Τι χαρά να σου δώσει το σκάφος αν δεν το βλέπουν και δεν το ζηλεύουν οι πεζοί άνθρωποι του κόσμου τούτου. Τα κότσια σου, άλλωστε, δεν είναι για τα βαθιά και τα απόμακρα. Το ξέρεις κι εςύ ο ίδιος πώς στα κομμάτια απέκτησες το διπλωματάκι, πέντε ψεύτο μαθήματα, λίγο λάδωμα, ένας φίλος από την κάθε Κορώνη της κάθε εξουσίας, όλα βολεύονται. Κατά βάθος την αδαημοσύνη σου την αποδέχεται ακόμη και ο αρρωστημένος ναρκισσισμός σου. Γι αυτό και αποφασίζεις να κάνεις το κομμάτι σου κοντά στην αμμουδιά.
Γι αυτό όλο και πιό συχνά διαλέγεις να αντλήσεις ηδονή τρομάζοντας τους λουόμενους με τσαχπινιές. Αν έχεις, μάλιστα και κάποιο " μωρό " δίπλα σου και πρέπει μα το εντυπωσιάσεις, να το πείσεις ότι, παρά την υπερδιπλάσια ηλικία σου, παραμένεις ζωηρός, τότε δυάρια δεν δίνεις για τα παιδιά του κόσμου που κολυμπούν με σωσίβια στα τριάντα μέτρα ή πάνε εκδρομούλα με λάντζα. Το τερματίζεις, κι όποιον πάρει ο χάρος. Τόσο απλά. Τόσο ωμά. Τόσο κρετίνικα.
