Με τον ίδιο τρόπο που ο διαφημιστής του «Νο» πάλευε να «πουλήσει» μια αριστερή προεκλογική καμπάνια, η Τζάκι προσπαθεί να πουλήσει την εικόνα του συζύγου της Τζον Φ. Κένεντι. Κι όπως πουλούσε τη ζωή του στα χρόνια της Προεδρίας (έξοχα τα στιγμιότυπα της ανασύνθεσης της τηλεοπτικής ξενάγησης στον Λευκό Οίκο, με οικοδέσποινα την ίδια), έτσι θέλει να πουλήσει και τον θάνατό του - την «κληρονομιά» του.
Αυτά λέει το περίτεχνο σενάριο του Νόα Οπενχαϊμ που, με αφηγηματικό άξονα τη συνέντευξη που έδωσε στο σπίτι της η χήρα σε έναν δημοσιογράφο του περιοδικού «Life» λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Κένεντι, πηγαινοέρχεται μπρος και πίσω στον χρόνο εστιάζοντας στις ετοιμασίες της κηδείας.
Αυτά προσυπογράφει και ο Λαραΐν, μέσα από ένα βλέμμα κοφτερό και αδίστακτο, που, όμως, στην επίπονη προσπάθειά του να αποστραφεί την αγιογραφία, καταλήγει στο άλλο άκρο σχεδόν, σε ένα αυστηρά εγκεφαλικό σκιτσάρισμα που αγγίζει τη δοκιμιογραφία. 'Η, στην καλύτερη περίπτωση, σ' ένα ψυχαναλυτικό δράμα χωρίς πορίσματα, όπως υπαινίσσονται οι εντελώς πρόσφατες στον χρόνο σκηνές των εξομολογήσεων της πενθούσης σε έναν καθολικό ιερέα.
Ούτε λόγος, πάντως, για τον ακριβέστατο αισθητικό χειρισμό όλων των παραπάνω (κυρίως στη διεύθυνση φωτογραφίας και τη μουσική) ή την εκπληκτική ερμηνεία της Νάταλι Πόρτμαν στον ρόλο μιας γυναίκας εγκλωβισμένης σε μια ζωή που προϋποθέτει... το να υποδύεσαι ρόλο (2016).
