Έπειτα δεν υπολόγισαν καθόλου τις αντιδράσεις για το Μακεδονικό. Εδώ τα λάθη χειρισμού και εκτίμησης που έκαναν ήταν διαδοχικά:
Κάνοντας μεγάλο μέρος της διαπραγμάτευσης με όρους μυστικής διπλωματίας και με βασικό κίνητρο την επιμονή των ΗΠΑ να τροποποιήσουν το συσχετισμό στα Δυτικά Βαλκάνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν άνοιξε το θέμα έγκαιρα ούτε και προετοίμασε την κοινωνία για την ανάγκη ενός αξιοπρεπούς συμβιβασμού, σε ένα θέμα για το οποίο μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος είχε γαλουχηθεί με το σύνθημα «το όνομά μας είναι η ψυχή μας».
Έπειτα, η κυβέρνηση, παρότι διαθέτει στις γραμμές τον ιδιαίτερα αποτελεσματικό στην ανάλυση πολιτικών τάσεων Χριστόφορο Βερναρδάκη, δεν μπόρεσε έγκαιρα να εκτιμήσει τη συνολική αρνητικότητα που διαπερνά την ελληνική κοινωνία.
Μια κοινωνία ταλαιπωρημένη από τη μνημόνια, που πέρασε πολύ καιρό αναζητώντας τεχνικές επιβίωσης, που βίωσε όλη την προηγούμενη περίοδο ως ταπείνωση, φάνηκε με πλειοψηφικό τρόπο να βλέπει τον «συμβιβασμό» για το όνομα ως απαράδεκτη υποχώρηση που ήρθε να συμπληρώσει ένα ευρύτερο φάσμα πρακτικών συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας.
Αυτό εξηγεί γιατί όλες οι έρευνες κατατείνουν στο ότι το Μακεδονικό είχε αρνητική δημοσκοπική επίπτωση για τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα.
Σε αυτό ας προσθέσουμε και μια παράμετρο ακόμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα με μικρή σχετικά οργανωτική γείωση στην κοινωνία. Απέχει πολύ από τους μεγάλους κομματικούς μηχανισμούς, με την πανελλαδική παρουσία, την συνδικαλιστική και αυτοδιοικητική εκπροσώπηση που διατηρούν χώροι όπως η ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής.
Με το μεγαλύτερο μέρος του στελεχιακού δυναμικού να έχει απορροφηθεί από το κράτος και τη διακυβέρνηση, δεν έχει καν μια ικανότητα να «λαμβάνει μηνύματα» με τον τρόπο που π..χ το ΚΚΕ εξακολουθεί να διατηρεί. Και αυτό εξηγεί γιατί γίνονται λάθη εκτίμησης για κρίσιμες επιλογές.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στη διακυβέρνηση πατώντας πάνω σε ένα κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας το οποίο όμως δεν είχε διαμορφώσει, απλώς εκπροσώπησε.
