Διεθνείς παράγοντες θεωρούν καταστροφική για την Ελλάδα την παράταση των διαπραγματεύσεων με τους Θεσμούς και το ΔΝΤ όπως επίσης και αυτοκτονική πολιτικά τυχόν επιλογή του Αλέξη Τσίπρα για δημοψήφισμα όπως, το καλοκαίρι του 2015.
« Ο πρωθυπουργός, τονίζει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, είναι καταδικασμένος να κλείσει την αξιολόγηση ή να παραιτηθεί. Μέχρι πριν από λίγες μέρες μπορούσε ακόμη να σκέφτεται το επιθετικό σενάριο: να πληρώσει δηλαδή τα χρέη του Ιουλίου (κάπου 7,5 δισ.), αφού μάλιστα δεν ακολουθούν άλλες εξίσου βαριές υποχρεώσεις και να επιχειρήσει εκλογές την ίδια στιγμή με τη Γερμανία. Τώρα πια, με την οικονομία να καταρρέει, αφού οι προβλέψεις για το ΑΕΠ του 2017 κυμαίνονται μεταξύ 0,5% και 1,7% αντί του 2,5% που υπελόγιζε ο εφαρμοζόμενος προϋπολογισμός, τα περιθώρια της κυβέρνησης είναι ελάχιστα και οι όποιες εσωτερικές έριδες δεν πρόκειται να διορθώσουν κανένα από τα βαρύτατα λάθη που στρίμωξαν τον διαπραγματευτή Τσίπρα.
Η διεθνής θέση της χώρας είναι απείρως δυσκολότερο ζήτημα διαπραγμάτευσης από ένα ψήφισμα υποστήριξης του απελευθερωτικού αγώνα των Σαντινίστας! Με την καταγεγραμμένη πλέον αδυναμία (κυρίως μάλιστα από τον έμπειρο Τόμσεν και τους άλλους) της ομάδας του Μαξίμου και των βασικών υπουργών, οι οποίοι δεν διαθέτουν καμία εργασιακή εμπειρία υπολογισμών αμοιβαίου συμφέροντος, σε οτιδήποτε απαιτεί μεσοπρόθεσμο προγραμματισμό, η περιώνυμη «ελληνική πλευρά» καταδικάστηκε σε βεβιασμένη υποταγή στις προτεραιότητες της πλευράς των δανειστών.
«Συλλογικά»
Προς δικαιολόγησιν πάντως του Μαξίμου οφείλουμε να δούμε τις εξελίξεις υπό το φως του στενού κομματικού ενδιαφέροντος. Ο κ. Τσίπρας, όπως αποδεικνύουν όσα προηγήθηκαν των σημερινών δυσκολιών (βλ. παραπλεύρως), είναι υποχρεωμένος να κινηθεί «συλλογικά». Η πλατεία Κουμουνδούρου κυριαρχείται από το σύνδρομο της αυτοκτονούσας αριστεράς. Σύνδρομο, που αναφέρεται στα τερατώδη παλαιότερα λάθη της παράταξης, διά των οποίων χάθηκαν ευκαιρίες πραγματικής συμμετοχής στη θετική και προοδευτική ιστορία του τόπου και όχι απλώς στην αδιαμφισβήτητη συναισθηματική συμμετοχή σε αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα ή την απελευθέρωση από τους κατακτητές.
Οι πολίτες καταλήγουν στο στενάχωρο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο δυναμικό της αριστεράς του κ. Τσίπρα δεν τα καταφέρνει. Επειδή στη ζωή μετράει το αποτέλεσμα κι επειδή σε κατάσταση κρίσης οι αντιδράσεις είναι υποχρεωτικώς πιο άμεσες και, κάποτε, πιο βίαιες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος είτε να πάρει τη συμφωνία όπως τη διαμορφώνουν οι έμπειροι και άτεγκτοι τεχνικοί διαπραγματευτές, είτε να προσφύγει σε παραίτηση διά των εκλογών.
Η εμμονή για την εξουσία δεν είναι επαρκές καύσιμο διακυβέρνησης στην πραγματική ζωή. Προφανώς γι' αυτό τον λόγο η απογοήτευση έχει πλέον εγκατασταθεί στην καθημερινότητα των στελεχών της κυβέρνησης και ταράζει τα όνειρα που έκαναν για μακροημέρευση στην εξουσία και εντυπωσιακό γύρισμα του παιχνιδιού. Δείτε, για παράδειγμα, τα λεγόμενα «εργασιακά». Η κυβέρνηση καταλήγει να νομοθετήσει (αφού διαπιστώθηκε το νομικό κενό) την αναστολή του παλαιού καθεστώτος για τη διαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων μέχρι το τέλος του τρίτου μνημονίου. Ως εδώ το αποτέλεσμα είναι ευπόλητο στους πανικόβλητους βουλευτές. Ομως, η «ολική επαναφορά» του παλαιού συνδικαλιστικού καθεστώτος δεν πρόκειται να συμβεί. Γνωρίζουν στην άλλη πλευρά πόσο ακριβά έχουν πληρώσει μισθωτοί και υγιής ιδιωτικός τομέας αυτή τη μικρή βελτίωση παραγωγικότητας και δεν πρόκειται να την χαρίσουν στους λαϊκιστές που αναζητούν ψηφοθηρικά πυροτεχνήματα, όπως θα ήταν μια αυθαίρετη «κλαδική» σύμβαση, την οποία θα επεκτείνει με την υπογραφή της η κυρία υπουργός, χωρίς καμία άλλη αντικειμενική πρόνοια, μόλις λίγες εβδομάδες πριν από κάποιες επικείμενες πρόωρες εκλογές.
Οι τράπεζες
Το άλλο «καυτό παράδειγμα» θα το βρείτε στην επικίνδυνη κατάσταση στην οποία κινδυνεύουν να περιέλθουν οι τράπεζες. Ηδη τις τελευταίες μέρες του μήνα οι τράπεζες έμειναν από χρήματα, με αποτέλεσμα να μη διεκπεραιώνονται συναλλαγές με το εξωτερικό λόγω των κεφαλαιακών περιορισμών. Αυτό δεν είναι τίποτε όμως μπροστά στον κίνδυνο να βαθμολογηθούν δραματικά τον επόμενο χρόνο, όταν η Φρανκφούρτη θα επαναλάβει τους ελέγχους της. Εμπειροι τραπεζικοί παράγοντες εξηγούν ότι αν δεν κλείσει συντόμως η συμφωνία με τους πιστωτές, οι στόχοι των τραπεζών για τη μείωση των «κόκκινων» δανείων δεν θα επιτευχθούν, τα οποία μάλιστα αυξάνονται τους τρεις τελευταίους μήνες.
Μια κανονική κυβέρνηση θα είχε προσαρμόσει το νομικό πλαίσιο (προστασία τραπεζοϋπαλλήλων, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, εξωδικαστικός συμβιβασμός) ανεξαρτήτως των συζητήσεων για τη δεύτερη αξιολόγηση. Οι νέες διοικήσεις των τραπεζών συμφώνησαν άλλωστε σε μια προσεκτική διεκπεραίωση του ακανθώδους αυτού ζητήματος, προκειμένου η είσπραξη των δανείων ή των εξασφαλίσεων να ξεκινήσει από τους πραγματικά εύπορους και όσους εμφανώς εξαπατούν την τραπεζική ηθική. Είναι όμως εξαιρετικά αμφίβολο αν η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει τις τράπεζες στην εφαρμογή πραγματικά αυστηρών μέτρων εναντίον όσων ενώ διαθέτουν χρηματικά μέσα και περιουσία εξακολουθούν να μην τιμούν την υπογραφή τους: ανώνυμοι ιδιώτες αλλά και επώνυμοι «επιχειρηματίες». Κάποτε πρέπει ο νόμος να εφαρμοστεί, λένε όσοι ακούν και την άλλη πλευρά, αυτήν των σκληρά φορολογουμένων δανειοληπτών που έχουν καταλάβει ότι οι τηλεοπτικοί και κομματικοί παράγοντες του «Δεν πληρώνω» και της «σεισάχθειας» γελούν σε βάρος τους.
