Με θετικό μάτι πρέπει να βλέπουμε τα όσα διενεργούνται από μέρους του κ. Τσίπρα και ακόμα περισσότερο αυτά που ο ενεργητικός κ. Βαρουφάκης προωθεί στις μέχρι τώρα διεθνείς επαφές του. Σε κάθε τόνο βλέπουμε ότι οι νέοι υπουργοί της κυβέρνησης στέλνουν ο μήνυμα προς τις Βρυξέλλες και ειδικότερα στην κα Μέρκελ, ότι πρέπει να αλλάξει η πολιτική της λιτότητας για όλη την Ευρώπη και περισσότερο για την χώρα μας που έχει υποστεί τεράστιες θυσίες με ελάχιστο αποτέλεσμα.
Πιστοποιείται επίσης ότι όλο και περισσότεροι αξιωματούχοι του ΔΝΤ και της ΕΕ παραδέχονται αυτό που απροκάλυπτα στηρίζει ο Ομπάμα, ότι δηλαδή η οδός προκειμένου η Ελλάδα να ανορθωθεί είναι να μειωθούν τα βάρη από το χρέος και με κάθε τρόπο να πάρει μπρος η ανάπτυξη.
Μακάρι οι προσπάθειες της σημερινής νέας κυβέρνησης να φέρει αποτέλεσμα και να ελαφρυνθούμε από την ατελέσφορη πολιτική λιτότητα και φόρων, όταν εισοδήματα δεν υπάρχουν. Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι χωρίς αμφιβολία η σημερινή συνταγή της λιτότητας ευνοεί μόνο μερικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης και κυρίως την Γερμανία. Από την οπτική μάλιστα της μακροοικονομικής ισορροπίας, αν έφευγε από την ευρωζώνη μόνο η Γερμανία, οι υπόλοιπες 18 χώρες θα μπορούσαν να έχουν σημαντικά καλύτερη νομισματική ευελιξία και δημοσιονομικά περιθώρια που θα έφερναν την Ευρωζώνη σε υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής ανόδου. Αυτά όμως είναι για την ώρα μια μακρινή θεωρία.
Σαν Έλληνας πολίτης πολύ θα το ήθελα η πολιτική διευθέτησης του Δημόσιου χρέους που η σημερινή κυβέρνηση προωθεί να φέρει αποτέλεσμα και να «τριφτούν» λίγο τα μούτρα της Άγγελας και του Σόιμπλε, του οποίου η υπεροψία, όπως και του ολλανδού Ντάϊζελμπλουμ, ενοχλούν ιδιαίτερα. Το μεγάλο ερωτηματικό όμως είναι αν υπάρχει ο χρόνος και πόσο εφαρμόσιμο μπορεί να αποβεί το πρόγραμμα του κ. Βαρουφάκη και των συν αυτώ οικονομικών υπουργών, και ταυτόχρονα πόσο νερό στο κρασί τους μπορεί να βάλουν οι ευρωπαίοι δανειστές μας.
Μετά τον «τρωικό πόλεμο» της κυβέρνησης η τρόικα φεύγει και στη θέση της μπαίνει μια άλλη ανώτερου βαθμού ομάδα επιτήρησης. Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, θα πουν κάποιοι. Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο και αποτελεί μια μόνιμο ταφόπλακα στις δυνατότητες ανόδου της οικονομίας. Το κύριο δε βάρος από αυτό το μη-βιώσιμο χρέος είναι κάποια 6 δις ευρώ το χρόνο σε τόκους. Επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στις σημερινές συνθήκες ένα νέο κούρεμα δεν θα ήταν δυνατόν να αποφασιστεί από τους δανειστές μας. Επομένως η μόνη λύση που θα μπορούσε μετά από συμβιβασμό των δύο πλευρών, είναι η επιμήκυνση αποπληρωμής και η περεταίρω μείωση των επιτοκίων.
Αυτή την εποχή το μέσο κόστος δανεισμού της Ευρωζώνης, ας πούμε ενδεικτικά στα 10ετή ομόλογα, δεν είναι πάνω από 1%. Μια αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους χωρίς το ύψος του να μειωθεί, αλλά με το επιτόκιο να διαμορφωθεί στο μέσο όρο της υπόλοιπης Ευρώπης, θα μπορούσε να ελαφρύνει τις δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου κατά τουλάχιστον 3 δις. Αυτό, μαζί με μια επιμήκυνση της περιόδου χάριτος για αποπληρωμή χρεολυσίων, θα ήταν αναμφίβολα ένα μεγάλο συν για την ανάπτυξη.
Βασική προϋπόθεση για να πεισθούν οι ευρωπαίοι ότι, εκτός από την μείωση των βαρών από δαπάνες για τόκους, ο κυρίαρχος τρόπος να πολλαπλασιαστούν τα έσοδα και να αυξηθεί το πρωτογενές περίσσευμα του προϋπολογισμού, είναι να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα εφαρμόσει μια βιώσιμη και ρεαλιστική πολιτική ανάπτυξης.
Κορώνες όπως η πάταξη της διαφθοράς και η υπερφορολόγηση των «πλουσίων» δεν γέμισε ποτέ τα ταμεία του κράτους, παρά μόνο τα μανιφέστα των αριστερών δοξασιών. Ας βάλει ο κ. Τσίπρας σε μια μικρή τροχιά ανάπτυξης την οικονομία και τότε θα δει τα δικά του πολιτικά οφέλη. Παράλληλα, ο καθένας μας θα καταλάβει πόσο άστοχη και άκαρπη ήταν η οικονομική πολιτική που ακολούθησαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος, ενώ το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα μπορέσει να αναβαθμιστεί και να εξυγιανθεί.
