Έτσι, η ελληνική κρίση, κρίση δημοσιονομική, κρίση παραγωγικού προτύπου και χρηματοπιστωτική γρήγορα αναζωπύρωσε την κρίση της Ευρωζώνης και αποκάλυψε τον ανολοκλήρωτο χαρακτήρα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, αλλά και τις διαφωνίες για τον τρόπο με τον οποίον έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί αυτή.
Τότε αποκαλύφθηκε και η αδυναμία των ευρωπαϊκών μηχανισμών να διαχειριστούν την κρίση. Όταν, λοιπόν, η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς σε ένταση επίθεσης, η Ευρωζώνη, αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση από τη συγκρότησή της, αναδείχθηκε σε Ευρωζώνη της ακινησίας.
Διαβάζω από το βιβλίο του Ζαν Πιανί-Φέρι με τίτλο «Η αφύπνιση των δαιμόνων», εκδόσεις «Πόλις», τα εξής: «Στα όλο και λιγότερο διακριτικά αιτήματα του Γιώργου Παπανδρέου για βοήθεια απαντούσε η απόλυτη κακοφωνία. Ορισμένοι, κυρίως στη Γερμανία, θεωρούσαν ότι μια χρεοκοπία θα ήταν σωτήρια, αφού θα χρησίμευε ως παράδειγμα». Διαλέγω αυτό το απόσπασμα, για να καταδείξω ότι η διεκδίκηση εξασφαλίσεων για την Ελλάδα με την απειλή του υποτιθέμενου υπερόπλου της μονομερούς στάσης των πληρωμών και της επακόλουθης χρεοκοπίας, που πολλοί πρότειναν αυτά τα χρόνια, ήταν και παραμένει στρατηγικός στόχος κάποιων στην Ευρώπη.
Και συνεχίζει ο ίδιος συγγραφέας: «Άλλοι πρότειναν η Ευρώπη να περιοριστεί στο να ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Άλλοι πάλι, κυρίως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Γαλλία, είχαν την ακριβώς αντίθετη άποψη. Γι' αυτούς η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποτελούσε ομολογία αποτυχίας και ένδειξη μιας σοβαρής ευρωπαϊκής παραίτησης».
Τελικά, οι χώρες της Ευρωζώνης με πρωτοβουλία των ισχυρών χωρών προχώρησαν μεν στη δημιουργία του ελληνικού μηχανισμού και αμέσως μετά στη δημιουργία του ευρωπαϊκού μηχανισμού, αλλά κάλεσαν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με πρωτοβουλία της Γερμανίας, παρά τις αντιδράσεις χωρών, όπως η Γαλλία, παρά την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αυτό υπήρξε το αποτέλεσμα του ευρωπαϊκού συσχετισμού των δυνάμεων, στις οποίες κυριαρχούσαν και κυριαρχούν οι συντηρητικές κυβερνήσεις.
Έτσι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, χωρίς καμία στήριξη από το εξωτερικό και χωρίς καμμία πολιτική συμμαχία στο εσωτερικό, πορεύτηκαν τον πιο δύσκολο δρόμο που πορεύτηκε οποιαδήποτε μεταπολεμική κυβέρνηση. Αυτό, ίσως, να ήταν και το λάθος μας. Ίσως, έπρεπε να ζητήσουμε ευρύτερη στήριξη μέσα από τη Βουλή.
Και κατόρθωσε, με τις θυσίες του ελληνικού λαού να διεκδικεί σε κάθε νέα συζήτηση βελτίωση των αρχικών όρων. Γιατί κάθε πρόοδος στο δημοσιονομικό πεδίο, κάθε πρόοδος στις μεταρρυθμίσεις, νομιμοποιούσε τη διεκδίκηση της χώρας έναντι των δανειστριών χωρών. Διεκδίκηση για μείωση του χρέους, παράταση του χρόνου διάρκειάς του, μείωση των επιτοκίων σε επίπεδα με τα οποία δανείζονται χώρες με άριστη πιστοληπτική ικανότητα, αλλά και επιμήκυνση της περιόδου για την επίτευξη του δημοσιονομικού στόχου.
Αυτή η στάση που κράτησε για δύο χρόνια το ΠΑΣΟΚ υπήρξε στάση ευθύνης απέναντι στη χώρα. Στάση στην οποία με μεγάλη καθυστέρηση προσχώρησε και η Νέα Δημοκρατία, η οποία μετά τις διπλές εκλογές συνειδητοποίησε τι σημαίνει αρνητικός συσχετισμός των δυνάμεων στην Ευρώπη και τι σημαίνουν οι πολιτικές συμμαχίες στο εσωτερικό της χώρας, γιατί το μεγάλο οικονομικό κόστος της προσπάθειας των προηγούμενων χρόνων το τροφοδότησε και η σκληρή και τυφλή πολιτική αντιπαράθεση.
(απόσπασμα από την αγόρευση των πρώην υπουργού Οικονομίας και βουλευτή Λάρισας του ΠΑΣΟΚ Φιλ. Σαχινίδη κατά τη συζήτηση πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τη συνεργασία με το ΔΝΤ και τα Μνημόνια)