Στη Βουλή έχουμε μάθει να λειτουργούμε συλλογικά. Η ρήση που άκουσα ότι «Η Διάσκεψη των Προέδρων είναι μια επιτροπή, μια διαδικασία η οποία είναι κλειστή και άρα όχι διαφανής», φαντάζομαι σας ξέφυγε. Εκεί είναι ο χώρος όπου γίνονται όλες οι αποφάσεις, οι συλλογικές της Βουλής βάσει του Κανονισμού.
Και αυτό που θέσαμε στην αρχή είναι αυτό που είπε και πριν ο κ. Λοβέρδος ότι σε μια συζήτηση που στόχος κοινός μας όλων πρέπει να είναι η εθνική ενότητα και ομοψυχία δεν μπορούν κάποιοι να δρουν μονομερώς, ακόμα και αν έχουν το θεσμικό αξίωμα. Αυτή είναι η ένσταση μας. Και επιμένουμε σε αυτή. Δεν υπήρξε κατάλληλη διαδικασία. Εν πάση περιπτώσει πάμε παρακάτω για να μη χάσουμε το μείζον.
Χαίρομαι πάρα πολύ για τη διευκρίνιση που κάνατε, κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης, γιατί ομολογώ και εγώ, όπως το θέσατε στην αρχή, φοβήθηκα ότι πάτε να συνδυάσετε τα δύο. Άρα, είναι μείζον και αυτό ότι ξεκαθαρίστηκε.
Και γιατί είναι μείζον; Και ξεκινάω: Ο πρώτος ομιλητής μας, ο κ. Τζαβάρας, που ήταν και ο Πρόεδρος της προηγούμενης σχετικής Επιτροπής, πριν από την ομιλία του είπε κάτι, το οποίο πρέπει να προσεχθεί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, «Εάν πράγματι, μας ενδιαφέρει να φτάσουμε σε αποτέλεσμα». Και είπε ότι «Ο μόνος τρόπος, όπως έχει αποδείξει η διεθνής πρακτική, για να έχει επιτυχία τελικά ένα τέτοιο αίτημα, είναι να κερδίσει τη διεθνή κοινή γνώμη».
Επειδή τα ζητήματα αυτά νομικά είναι περίπλοκα και επειδή είναι αμφίβολο αν υπάρχουν δικαιοδοτικά διεθνή δικαστήρια που μπορούν να τα ξεκαθαρίσουν, ο πραγματικός τρόπος για να φτάσεις σε αποτέλεσμα είναι αφού στοιχειοθετήσεις άριστα τη διεκδίκησή σου, να πείσεις τη διεθνή κοινή γνώμη για το δίκαιο της διεκδικήσεως και με αυτόν τον τρόπο να ασκήσεις την κατάλληλη πολιτική πίεση για να φτάσεις σε αποτέλεσμα.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι εάν επιχειρείτο να γίνει διασύνδεση των τρεχουσών οικονομικών δυσκολιών της χώρας με πάγιες διεκδικήσεις, για τις οποίες φυσικά ουδέποτε έχει υπάρξει από πλευράς της Ελλάδος παραίτηση των διεκδικήσεών της από οποιονδήποτε πολιτικό χώρο, αυτό θα σήμαινε ότι θα βάζαμε τη διεθνή κοινή γνώμη απέναντί μας σε αυτό το θέμα και άρα, τελικά, δεν θα φτάναμε στον επιδιωκόμενο σκοπό. Χαίρομαι που γίνεται έτσι.... Προσέξτε, όμως, κύριε συνάδελφε, για να δείτε ότι δυστυχώς έχουμε καταφέρει, επειδή είμαστε ένας λαός που μας αρέσει η διχόνοια, ακόμα κι ένα ζήτημα που στην πραγματικότητα όλους μας ενώνει και όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το επιτύχουμε, να το κάνουμε ως άλλο ένα θέμα το οποίο μπορεί να μας διχάσει.
Και φέρνω ως παράδειγμα αυτό που έγινε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όταν εις ευρωβουλευτής, χωρίς να συνεννοηθεί με κανέναν άλλο συνάδελφό του, πήγε στην Επιτροπή Αναφορών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, έθεσε μόνος του το ζήτημα και μετά κατηγόρησε όλους τους υπολοίπους συναδέλφους του ότι δεν πήγαν να τον βοηθήσουν στο αίτημα το οποίο είχε θέσει. Είχε πάει σε μια αναρμόδια Επιτροπή. Η αναρμόδια αυτή Επιτροπή απέρριψε το αίτημά του. Και από εκείνη την ημέρα το διαδίκτυο κατακλύζεται από άρθρα και γνώμες συμπολιτών μας που έχουν μείνει με την εντύπωση ότι υπάρχει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ένας πατριώτης και όλοι οι άλλοι είναι περίπου προδότες, οι οποίοι δεν πήγαν να τον βοηθήσουν σε αυτήν του την ενέργεια.
Τέτοιου είδους ενέργειες όχι μόνο δεν έχουν στην πραγματικότητα ως σκοπό να πετύχουν αυτό το οποίο συζητάμε, αλλά το ακριβώς ανάποδο. Να κάνουν τι; Να χρησιμοποιήσουν για προσωπικό πολιτικό όφελος ένα ζήτημα που αν μπει μέσα στη δική μας πολιτική διαμάχη, δεν πρόκειται να έχει ποτέ αποτέλεσμα και οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι η άλλη πλευρά.
Δεν αναφέρθηκε μέχρι αυτήν τη στιγμή, απ' όσο παρακολούθησα τις ομιλίες, κάτι που νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό και πρέπει να το πούμε:
Στην πρώτη δανειακή σύμβαση, στο μνημόνιο όπως έχουμε συνηθίσει να το λέμε -παρόλο που εδώ υπάρχει διχογνωμία ότι είναι δυο διαφορετικά θέματα, αλλά ως γνωστόν δεν είναι- στο άρθρο 7 παράγραφος 1 έχει μπει η εξής φράση: «Όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον δανειολήπτη, καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξη ανταπαίτησης, απαλλαγμένες και χωρίς μειώσεις ή παρακρατήσεις φόρων, προμηθειών και άλλων χρεώσεων για όλη τη διάρκεια της παρούσας σύμβασης». Αυτό είναι πολύ σημαντικό ότι έχει μπει για τους ανάποδους λόγους απ' ό,τι νομίζουν οι πολλοί συμπολίτες μας. Διότι αυτή είναι η πραγματική έμμεση παραδοχή σήμερα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας ότι φοβάται πως μπορεί να υπάρξουν συμψηφισμοί και ανταπαιτήσεις στο μέλλον. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι έχει μπει εκεί, γιατί σημαίνει ότι μπορούμε πράγματι να στοιχειοθετήσουμε το γεγονός ότι η άλλη πλευρά, έστω και εμμέσως, αντιλαμβάνεται το βασικό μας επιχείρημα.
Επίσης θέλω να πω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι ίσως θα είχε σημασία ως προς την τακτική μας για την επιτυχία αυτού του κοινού μας σκοπού να γίνει ένας διαχωρισμός μεταξύ του κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων. Γιατί να γίνει αυτός ο διαχωρισμός; Διότι η νομική μας βάση στο ζήτημα του κατοχικού δανείου είναι πραγματικά ακλόνητος. Είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στοιχειοθετείται απόλυτα μέσα από τα σχετικά αρχεία τα οποία έχουν διασωθεί, αλλά και από τις σχετικές ανακοινώσεις της ίδιας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και άρα, στην πραγματικότητα είναι απολύτως απαιτητό, με πολύ μικρή δυνατότητα της Γερμανίας να το αποφύγει.