Έχουμε να εισπράξουμε από τον κοινοτικό προϋπολογισμό πάνω από 18 δις ευρώ από το 2014 και μετά για τα επόμενα 7 έτη. Το επιχειρηματικό κλίμα αλλάζει προς το θετικότερο και κάτι κινείται στον κλάδο των εξαγωγών. Ο προϋπολογισμός του 2012 έκλεισε με πλεόνασμα στο πρωτογενές σκέλος, δηλαδή αν δεν είχαμε να πληρώνουμε τόκους δεν θα είχαμε έλλειμμα!
Επειδή μερικοί πιστεύουν ότι οι κίνδυνοι παρέρχονται και ότι με σωστή εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής θα φανεί ότι τα συνδικάτα και οι αναταραχές στις κοινωνικές τάξεις είναι μια πρόσκαιρη «φούσκα» όπως τόσες άλλες που ήλθαν και πέρασαν, καλό είναι να δούμε τι λένε οι αριθμοί και ποια περιθώρια υπάρχουν. Μήπως τελικά η σημερινή αισιοδοξία αποτελεί εικονική πραγματικότητα;
Τα στοιχεία της ΕΕ μας δείχνουν την αλήθεια, προ και μετά, της εισαγόμενης από τις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2007 οικονομικής κρίσης. Το πρώτο έτος που καταγράφεται η κρίση στην Ευρώπη είναι το 2008, όταν το συνολικό ΑΕΠ της ευρωζώνης έπεσε στο 0,4%. Στη συνέχεια όμως (το 2009) είχαμε μια πτώση σε αρνητικούς ρυθμούς του ΑΕΠ στην ευρωζώνη -4,4% και ύφεση στην συνέχεια μέχρι σήμερα. Καθ' όλη την περίοδο της κρίσης (5 χρόνια συν 1 πρόβλεψη για εφέτος) η μείωση του ΑΕΠ της Ευρωζώνης ήταν της τάξης του -1%.
Οι μεσογειακές χώρες του Νότου είχαν μεγαλύτερη ύφεση από ότι ο μέσος όρος της ευρωζώνης. Η Ελλάδα ξεπερνά κάθε αρνητική πρόβλεψη και εμφανίζει συσσωρευμένη μείωση της εθνικής παραγωγής πάνω από 23%, με άγνωστο το πότε η κατρακύλα θα σταματήσει. Καμία χώρα στη μεσόγειο δεν ακολούθησε την δική μας αρνητική πορεία, ούτε κατά ένα κλάσμα. Αντίθετα, η γειτονική Τουρκία μπορεί να κομπάζει ότι δεν έχει σχέση με την ύφεση που συμβαίνει στον Ευρωπαϊκό Νότο.
Αν κοιτάξουμε στο μέλλον, είναι πολύ αμφίβολο αν υπάρχει δύναμη που θα οδηγούσε σε μείωση της σημερινής ανεργίας την επόμενη 10ετία. Περίπου αδιανόητο επίσης είναι να αισιοδοξούμε η κτηματαγορά να ανακάμψει κατά το ίδιο διάστημα, ακόμα και αν παγώσουν οι φόροι των ακινήτων στα σημερινά επίπεδα. Αδύνατον είναι να μειωθεί και ο αριθμός των συνταξιούχων που σήμερα ξεπερνά το 2 εκατομμύρια και θα είναι στην 10ετία γύρο στα 2,5 εκατ. Με πιο λοιπόν παραγωγικό δυναμικό θα ανοίξει η χώρα τα φτερά της, ιδιαίτερα όταν τα επόμενα χρόνια θα κορυφωθεί η μετανάστευση;
Το μόνο αισιόδοξο μήνυμα που μπορεί να έρχεται από το εξωτερικό, είναι ότι επίκειται ένα νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, συνοδευόμενο όμως από πρόσθετα άγρια μέτρα. Χωρίς νέο κούρεμα, δεν θα υπάρξουν επενδύσεις σε μια χώρα όπου οι ρυθμοί ζήτησης στην αγορά είναι στην καλύτερη περίπτωση μηδενικοί και η φορολογία στα ύψη. Με κούρεμα οι κοινωνικές εκρήξεις θα είναι διαρκείας και ασυγκράτητες. Οι πολιτικοί μας ηγέτες θα πρέπει να διαλέξουν πιο κακό από τα δύο θα μας κολλήσει λιγότερο διάστημα στο τέλμα.
