Λιάνα Κανέλλη: Ας μνημονεύουμε Οδυσσέα Ελύτη

Όταν έχει υπάρξει πολύ μεγάλη διάρκεια στη συνεδρίαση και έχουν μιλήσει πολλοί και έχουν ακουστεί πολλά, αυτοί που μιλάνε στο τέλος έχουν την προνομιακή θέση να μπορούν να σχολιάσουν ελεύθερα όλους τους προλαλήσαντες και ειδικά στο βουλευτικό επίπεδο, χωρίς τη δυνατότητα δευτερολογίας από το Βουλευτή.


Επειδή αυτή η διαδικασία πολύ συχνά εδώ γίνεται selfie, θα αποφύγω τον πειρασμό και θα αποποιηθώ το προνόμιο να σχολιάσω στο επίπεδο των προσώπων, στο επίπεδο των ατόμων, θέλοντας να σας ζητήσω να θυμηθούμε τον άνθρωπο ο οποίος αρνήθηκε να γίνει Βουλευτής στις δόξες του, αρνήθηκε να γίνει και ακαδημαϊκός -πέρασε η ημερομηνία- και μόνο με τα δικά του λόγια θα μιλήσω σήμερα.

Ο Οδυσσέας Ελύτης πέρασε στην αθανασία το 1996, στις 18 του Μάρτη. Και αν ήθελα να κρατήσω τα λόγια του, έχω την εντύπωση ότι μπορούν να πουν τόσα πολλά όσα να μην μας επιτρέπουν να ξεχνάμε. Διότι υπάρχει μια αλήθεια. Μπορείς να μιλήσεις για τον Ελύτη και για τον ήλιο του. Να βρεις ρωμιοσύνη στη σβάστικα αποκλείεται. Δεν υπάρχει ρωμιοσύνη στη σβάστικα, ούτε ως πολιτισμικό προϊόν.

Κινηθήκαμε ως διαδικασία δυτικά της λύπης, την ώρα που φεύγει ο Πρωθυπουργός να πάει να διαπραγματευτεί. Πού; Στη Δύση, στην οποία ανήκουμε πάση θυσία, παντί τρόπω, παντί νομίσματει και τελικά, με κάθε τίμημα. Γι' αυτό το τίμημα είμαστε εδώ τώρα.

Ναι, είναι ψίχουλα το νομοσχέδιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ψίχουλα το νομοσχέδιο. Και είναι ψίχουλα το νομοσχέδιο, γιατί, όπως λέει ο ποιητής -από το σηματολόγιο τα πήρα, αλλιώς είναι απέραντος, επειδή εδώ πέρα ακούσαμε σήμα ο ένας, σήμα ο άλλος, σήμα παραπέρα, όλο σήματα εκπέμπονται, εξέπεμψε σήματα ο Πρωθυπουργός, σήματα οι άλλοι, σήματα από εδώ, σήματα από εκεί, χαθήκαμε- και το λέει πολύ καλά: «Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη».

Όταν, λοιπόν, συμφέρει η συμφορά κάποιον -και η φτώχεια είναι συμφορά- πρέπει να βρούμε ποιον συμφέρει. Δεν μπορούμε να το βαφτίσουμε ιδεολογηματικά με κανέναν άλλο τρόπο. Δεν εφευρέθηκε άλλη λέξη. Καπιταλισμός λέγεται. Κάπιταλ είναι και το κεφάλι, δεν είναι μόνο το κεφάλαιο.
Δεν γίνεται να του βάλουμε άλλους όρους. Ανθρωπιστική κρίση μπορεί να προκαλέσει και ένας σεισμός. Ανθρωπιστική κρίση μπορεί να προκαλέσει και ένα τσουνάμι. Ανθρωπιστική κρίση μπορεί να προκαλέσει και μια ξηρασία.

Το βρήκαν οι νεοφιλελεύθεροι και χρησιμοποιούν ως όρο την ανθρωπιστική κρίση, για να φτιάξουν εκείνα τα συστήματα, να αντιμετωπίσουν τα πράγματα όπως θέλουν.

Επιμένει το ΚΚΕ ότι είναι ψίχουλα. Και έχει δίκιο που επιμένει ότι είναι ψίχουλα. Έρχεται κι ο ποιητής και επιβεβαιώνει, αγαπητοί συνάδελφοι: «Δυστυχώς και η Γη με τα δικά μας έξοδα γυρίζει».

Δεν θα βάλω βάθη στην ψυχή, ψυχή βαθιά, ψυχή ρηχή. Δεν θα το κάνω σήμερα. Δεν θα το κάνω από την ώρα που έχουν μιλήσει οι «μαύροι». Κι έχουμε μιλήσει πολύ για τους «μαύρους», όχι στο χρώμα του δέρματος, στο χρώμα της ιδεολογίας. Κι ο ποιητής το λέει καλύτερα απ' όλους και διευκρινίζει και αυτήν που χτίζετε εντός, εκτός Κοινοβουλίου, ως προετοιμασία της υπερασπιστικής σας γραμμής για την επικείμενη δίκη. Γιατί αυτό κάνετε και τίποτα άλλο και με αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιείτε το Κοινοβούλιο, όπως το έχετε προαναγγείλει. Και είναι γκεμπελική τακτική και είναι παμπάλαιη. Ο ποιητής σάς απαντάει με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείτε να τον αντικρύσετε. Θα στραβωθείτε από τον «ήλιο» του: «Από φυσικού της η μαυρίλα πρέπει να είναι και κλεπταποδόχος». Και σε αυτό απαντάει ακόμα και στο Παλέρμο, ακόμα και στην εγκληματική οργάνωση, έχει, δεν έχει κέρδη, γιατί έχετε κι άλλο τρόπο να βγάλετε κέρδη.

Δεν ξέρω αν θα πληρώσουμε με αέρα, αλλά ο Ελύτης λέει ότι «όταν ακούς αέρα, είναι η γαλήνη που βρικολάκιασε». Κι όταν μιλάτε για «κατεπείγον», πιο κατεπείγον πράγμα από τη φτώχεια δεν υπάρχει! Η φτώχεια συνεπάγεται κέρδη για κάποιους. Ιδίως για αυτούς που φωνάζαν «να καεί, να καεί το μπορντέλο η Βουλή», για να το συνδέσω με την πόρνη, τη συμφορά.
Δεν μπορείτε να πείσετε με το πρώτο νομοσχέδιο της Κυβέρνησης ότι η «πλατεία των αγανακτισμένων» έγινε «πλατεία ενθουσιασμένων»! Δεν γίνεται να το κάνετε. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με ψίχουλα.

Για να κλείσω με μια κουβέντα. Μιλήσαμε για τάξη, μιλήσαμε για τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα. Κρατήστε το και Δυτικά και Ανατολικά και Βόρεια και Νότια της λύπης. Όταν ακούς «τάξη», ανθρώπινο κρέας μυρίζει. Και αυτό δεν αντιμετωπίζεται με διαδικασίες σαν κι αυτήν που ακολουθήσαμε σήμερα. Όχι γιατί δεν ήταν πλατιά. Όχι γιατί δεν έδωσε χρόνο. Στο κάτω-κάτω της γραφής «δίνε δωρεάν το χρόνο, αν θες, να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια», είπε ο ποιητής.

Από χρόνο, λοιπόν, είχαμε. Αξιοπρέπεια είχαμε. Αν προσδώσαμε αξιοπρέπεια στις τοποθετήσεις μας, αυτό θα το δείξει το κατεπείγον των λαϊκών αναγκών. Και αυτό το κατεπείγον εδώ μέσα σήμερα, δεν το χειριστήκαμε όπως θα έπρεπε να το είχαμε χειριστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Γιατί μένοντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με οποιονδήποτε όρο, με οποιονδήποτε Κοστέλο, με οποιαδήποτε Μέρκελ, με οποιονδήποτε απ' αυτούς με τους οποίους διαπραγματεύεστε, ενίοτε και ανερυθριάστως και στο παρελθόν και τώρα, πρέπει να παραδεχθείτε ένα πράγμα: Δεν είναι ούτε φιλανθρωπικό σωματείο ούτε τίποτα! Είναι μία Ένωση μονοπωλιακών συμφερόντων και δεν υποφέρει μόνο ο ελληνικός λαός. Υποφέρουν οι εργατικές τάξεις ολόκληρης της Ευρώπης και κερδίζουν τα μάλα οι αστικές τάξεις που διαφεντεύουν τις διαπραγματεύσεις.

Κατ' αυτήν την έννοια, εμείς ό,τι είναι να ψηφίσουμε θα το ψηφίσουμε, έχοντας συναίσθηση ότι δεν μπορείς να ταΐσεις λαό που παράγει τα πάντα με όσα ψίχουλα τρώει ένα απλό σπουργίτι,εκτός κι αν δεν τον θέλεις ψηλά στην κορυφή των βουνών να αγναντεύει τις ανάγκες του και να τις φροντίζει ο ίδιος, παράγοντας τον πλούτο του.
(Η νομικός και δημοσιογράφος Λιάνα Κανέλλη είναι βουλευτής Αθηνών του ΚΚΕ).

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline