Έχει όσο χρόνο θέλει ο κ. Βενιζέλος και όποιος άλλος θέλει από την Αντιπολίτευση να πει προς την ελληνική Κυβέρνηση σήμερα τι πρέπει να κάνει. Πρέπει να υποχωρήσουμε σε σχέση με τους μισθούς, τις συντάξεις, τα επιδόματα, το ΦΠΑ, τις εργασιακές σχέσεις, τα τέσσερα-πέντε ζητήματα που έχουμε βάλει και τα οποία ήταν και στο email Χαρδούβελη, και δεν είχε τολμήσει και η προηγούμενη Κυβέρνηση να τα φέρει στη Βουλή; Είναι γνωστή η ιστορία.
Πείτε μας ευθέως και ευκρινώς και όχι με σεναριολογίες, με μυθιστορήματα, με plan B, με plan C, με plan D, ποιο κόμμα από εδώ μέσα εισηγείται σήμερα στην Κυβέρνηση, ενόψει της πραγματικά δύσκολης στιγμής που βρισκόμαστε ως χώρα, να υποχωρήσει ως προς όλα αυτά ή ως προς μερικά από αυτά τα ζητήματα, έτσι ώστε να βρεθεί λύση κατά τις επιταγές του κ. Σόιμπλε και των δανειστών. Αυτό είναι το μοναδικό πολιτικό ερώτημα που υπάρχει.
Δεν είναι δυνατόν ο άλλος να μιλάει είκοσι λεπτά και να μην αναφέρεται σε αυτό, αλλά να πολιτικολογεί. Το λέω και προς τους επόμενους και επειδή θα ξαναμιλήσουν ορισμένοι, το λέω δηλαδή και προκαλώντας για να γίνει μία ουσιαστική συζήτηση. Πείτε μας τι να κάνουμε.
Ένα δεύτερο θέμα -χτύπα ξύλο!- θες το άκουσα στο MEGA και ήταν σωστό, αν είχε πέσει κανένα αεροπλάνο με τετρακόσιους Δυτικούς -εμάς από εδώ κλπ.-, επί μία εβδομάδα θα ήταν μονοθεματικό θέμα σε όλα τα δελτία του κόσμου. Τριακόσιοι μετανάστες πριν από δύο μέρες πνίγηκαν και δεν απασχόλησε κανέναν. Και είναι τρεισήμισι χιλιάδες αυτοί που πνίγηκαν μέσα στο 2014 στη Μεσόγειο και είναι μερικά εκατομμύρια αυτοί οι οποίοι είναι στοιβαγμένοι στην Τουρκία και στην Ιορδανία. Δεν θέλω να πω περισσότερα πράγματα από Βήματος της Βουλής.
Ποιος σας είπε τα περί «ανοικτών συνόρων»; Άλλοι άνοιξαν τα σύνορα για να φύγουν Έλληνες έξω, διακόσιες χιλιάδες μετανάστες σε συνθήκες κρίσης. Στα από εδώ σύνορα δεν υπήρξε τέτοια πολιτική. Σαράντα τρεις χιλιάδες καταγεγραμμένοι μπήκαν το 2013, εβδομήντα δύο χιλιάδες το 2014 και τώρα πράγματι μπορεί να πάμε στους διπλάσιους μέσα στο χρόνο, μέσα στο 2015, λόγω του τεράστιου προσφυγικού ρεύματος λόγω της υπόθεσης της Συρίας, που είναι κανονικά πρόσφυγες.
Και εν πάση περιπτώσει, αν κάτι πετύχαμε αυτές τις μέρες -και χρειάζεται να τιμήσω και την Υπουργό Μετανάστευσης γι' αυτό- είναι όλοι, από «παπαγαλάκια» μέχρι κανονικούς ανθρώπους, να μην μιλάνε πια για λαθρομετανάστες απαξιωτικά, αλλά να μιλάνε για πρόσφυγες, για παράτυπους μετανάστες, ανθρώπους χωρίς χαρτιά κλπ.. Είναι μεγάλη επιτυχία αυτό. Έστω αυτό πετύχαμε στη συζήτηση που γίνεται. Και άρα χρειάζεται διακομματική και εθνική αντιμετώπιση, με εθνικό σχέδιο πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Και κάνουμε ό,τι πρέπει χωρίς τα κανάλια από πάνω μας και με δήμους και με περιφέρειες και με Αστυνομία και με όλες τις δυνάμεις που υπάρχουν και θέλουμε και όλα τα κόμματα από κοινού να συμφωνήσουμε γι' αυτό το μεγάλο ζήτημα, το οποίο έχει προκύψει και στα σύνορά μας.
Έρχομαι τώρα στα ειδικότερα θέματα του νομοσχεδίου. Θέλω να διευκρινίσω πως τις θέσεις του Κόμματός μας εκπεφρασμένες όχι θεωρητικά -γιατί πολλές φορές υπάρχουν θέσεις που τις καταγράφουμε ως προγραμματικές θέσεις- αλλά εμπράγματα με την έννοια του ότι εδώ είχαμε αντιπαρατεθεί για κάθε ένα από αυτά τα ζητήματα, σ' αυτές τις θέσεις είναι όλο το corpus των θέσεων που συμπεριλαμβάνονται και σε αυτό νομοσχέδιο και στις τροπολογίες –σαφέστατα, εδώ και χρόνια- και είναι κι άλλα θέματα, τα οποία δεν μπαίνουν σ' αυτό το νομοσχέδιο και ελπίζουμε να μπουν σε ένα επόμενο νομοσχέδιο.
Δεύτερον, μην ξαναπείτε ότι αυτή η Κυβέρνηση πολιτεύεται και νομοθετεί καθ' υπαγόρευση. Επί διετία -και θα μπορούσα αύριο, αν θέλετε, να σας φέρω και στοιχεία- καθ' υπαγόρευση η προηγούμενη Κυβέρνηση Σαμαρά –δεν λέω Σαμαρά-ΠΑΣΟΚ ως προς αυτό και θα καταλάβετε- πολιτευόταν για το σύνολο των ζητημάτων που άπτονταν με το δικαιακό σύστημα με βάση την ατζέντα των κυρίων της Χρυσής Αυγής, για τα οποία και οι ίδιοι σεμνύνονταν ότι ακολουθούνταν. Όλα, δεν υπάρχει θέμα που να είχε μπει από τη Χρυσή Αυγή και στο οποίο πάνω να μην πολιτεύτηκε εμπράγματα και νομοθετώντας η προηγούμενη Κυβέρνηση επί δύο χρόνια. Σας προκαλώ να φέρουμε τα στοιχεία.
Ένα σας θυμίσω μόνο. Η ιθαγένεια, η οποία έρχεται -και είναι αναρτημένο το νομοσχέδιο- για τα παιδιά όσων γεννιούνται εδώ κ.λπ. -ο κ. Αθανασίου λείπει τώρα-, ήταν από τα πρώτα νομοσχέδια της Κυβέρνησης, που έσπευσε λαχανιάζοντας και δίνοντας εξετάσεις –άραγε πού και σε ποιο κοινό;- να παγώσει το νόμο Ραγκούση και έμειναν τα παιδιά εκεί που έμειναν. Μην ξύνεστε, λοιπόν, για το ποιος νομοθετεί καθ' υπαγόρευση και πώς νομοθετεί κ.λπ.
Τέταρτον, η αρχή «δεν υπάρχει διάλογος» δεν ισχύει στη Δημοκρατία. Ξεχάστε το. Δείτε όλη την ιστορία των σχέσεων του πολιτικού συστήματος στη δυτική Ευρώπη στα δύσκολα χρόνια των προηγούμενων δεκαετιών με καταδικασμένους ποινικούς ή με καταδικασμένους για πράξεις τρομοκρατίας. Σχέσεις δεν εννοώ σχέσεις διαπλοκής ή ύποπτες. Είναι ανοιχτοί δίαυλοι. Είναι γραμμένα και καταγεγραμμένα, είναι γνωστά αυτά.
Όσον αφορά το κράτος και τη μονομέρεια -διότι άκουσα μια θεωρία το πρωί περί κράτους- το κράτος συμπυκνώνει αντιθέσεις. Δεν είναι όργανο και μοχλός βίας και πρόκλησης αίματος και εκδίκησης. Το κράτος συγκροτεί και συναινέσεις. Γύρω από το κράτος διαμορφώνονται τα όρια των κοινωνικο-πολιτικών και ταξικών συγκρούσεων, τα όρια μέσα στα οποία ο νόμος και η νομοθεσία κάθε φορά με τη διευρυμένη, τη διασταλτική και την απόλυτη έννοιά της εφαρμόζεται. Είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο από το να λέμε ποιος υπερασπίζεται το κράτος και να θυμόμαστε κράνη, ασπίδες, σπασμένα κεφάλια.
Αναφέρθηκε, λοιπόν, ο Υπουργός Δικαιοσύνης σε τρεις εξέχουσες προσωπικότητες Υπουργών Δικαιοσύνης σε παρελθούσες δεκαετίες, στο πώς νομοθετούσαν και πώς έβρισκαν την επαφή ενός διαλόγου με την κοινωνία και με τα προβλήματα που δημιουργούνταν ακόμα και μέσα στις φυλακές. Αυτός ο διάλογος, αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να απαγορευθεί από κανέναν και δεν μπορεί να ενοχοποιείται.
Επιτρέψτε μου να σας πω ότι υπήρξαν το πρωί -θέλω να είμαι ευθύς- άκρως διχαστικές, διαιρετικές, συμψηφιστικές λογικές, ένα κρεσέντο κυριολεκτικά κινδυνολογίας. Εμείς δεν έχουμε καμμία ενοχή. Αυτό, μάλιστα, που είπε ο κ. Κικίλιας –είναι ένας νέος άνθρωπος- θα τον συνοδεύει, ότι δηλαδή μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στον πυρήνα του, υπάρχει ιδεολογική συγγένεια με την τρομοκρατία κ.λπ.
Ξέρετε κάτι; Εμείς ως σύνολο -αυτή η παράταξη, αυτή η Αριστερά- και ως άτομα καθένας από εδώ πέρα μέσα και έξω έχουμε δώσει εξετάσεις μία-μία τις ημέρες της Μεταπολίτευσης οι πιο παλιοί, μία-μία τις εβδομάδες και τους μήνες τους οι νεότεροι στον δημόσιο χώρο διαφανώς. Ξέρουν όλοι τι κάναμε. Ξέρετε όλοι τι κάναμε. Αυτές οι εξετάσεις που έχουμε δώσει, μας επιτρέπουν με παρρησία να λέμε πως έχουμε μία ευαισθησία, η οποία δεν είναι a la carte .
Είπε ένας κύριος το πρωί: «Γιατί δεν διαπραγματευθήκατε» -λέει- «με τις γυναίκες στη φυλακή των Θηβών, με τις άλλες περιπτώσεις των ευπαθών ομάδων εκεί μέσα; Πήγατε και συζητήσατε με τους τρομοκράτες!».
Στα νοσοκομεία, στις φυλακές, σε όλους αυτούς τους χώρους, σε όλες τις ευπαθείς ομάδες, μέσα και έξω από τις φυλακές, η παρουσία των δικών μας δυνάμεων, του δικού μας χώρου, υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια ένα σημείο αναφοράς και ένα σημείο ελπίδας, κουράγιου, αλλά και μεταρρύθμισης και δημοκρατικής μεταρρύθμισης του σωφρονιστικού συστήματος.
Αυτά είναι τα γεγονότα και τα ξέρετε πάρα πολύ καλά. Με αυτήν την έννοια, δεν έχουμε καμμία ενοχή. Σεβασμός δεν σημαίνει μόνο εκδικητική μανία. Σεβασμός σημαίνει να έχουμε όλοι επίγνωση και θέλω να είμαι πάρα πολύ σαφής. Δεν υπάρχουν δικοί σας και δικοί μας νεκροί. Δεν υπάρχουν θύματα και θύτες από εδώ και από εκεί, που αιωνίως και διαχρονικά από τον Εμφύλιο μέχρι τώρα θα χωρίζουν αυτές τις παρατάξεις.
Φύγετε από αυτήν τη νοοτροπία όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Είναι απαράδεκτοι συμψηφισμοί. Η εθνική συμφιλίωση στη χώρα μας επιτεύχθηκε μέσα από πολιτικές τομές, μεγάλες συναινέσεις, κοινωνικές και πολιτικές συναινέσεις, που έκαναν πολιτικά κόμματα και μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες, αλλά μέσα και από αγώνες, από κοινωνικούς αγώνες, από ανασύσταση της συλλογικής ιστορικής μνήμης και αυτό δεν μπορεί να καταστραφεί, δεν μπορεί να αναστραφεί.
Με αυτήν την έννοια δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μας ζητάτε να εξαιρέσουμε από μέτρα επιείκειας και κατηγορούμενους και καταδικασθέντες για τρομοκρατικές πράξεις.
Προηγούμενα σας διάβασαν στην Ολομέλεια –τα είχα πει και εγώ στην Επιτροπή- πώς όλες οι πολιτικές δυνάμεις και η Αριστερά σε άκρως μειοψηφικές τότε θέσεις –εννοώ μεταπολιτευτικά τις προηγούμενες δεκαετίες και το 1980 και το 1990- δεν φέραμε ενστάσεις, όταν οδηγούνταν λόγω ανηκέστου βλάβης, λόγω υγείας σε κατ' οίκον περιορισμό, σε έκτιση ποινής άλλου τύπου, σε αποφυλακίσεις και λοιπά δεκάδες από βαρύτατα καταδικασμένους μέσα στις ελληνικές φυλακές, όπως οι χουντικοί πρωταίτιοι, οι καταδικασμένοι λόγω οικονομικών εγκλημάτων και άλλοι.
Εμείς, όμως, δεν συμψηφίζουμε, διότι η διαδρομή μας υπήρξε κρυστάλλινη και εννοώ η ιδεολογική, αξιακή μας διαδρομή. Δεν θίγω κανέναν προσωπικά και νομίζω ότι είναι σαφές. Η διαδρομή μας υπήρξε κρυστάλλινη και τότε και τώρα και σε όλες τις περιπτώσεις και προς όλες τις πλευρές.
Το ζήτημα του ανθρωπισμού το θεωρούμε καίριο. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι η θανατική ποινή θα επανέλθει στην Ελλάδα στο όνομα οποιουδήποτε πραγματικού αιτίου, οιασδήποτε εύλογης ευαισθησίας, οποιουδήποτε τελικά, όμως, πολιτικού προσχήματος.
Αυτή, λοιπόν, η τρομοϋστερία και η τρομολαγνεία που αναπτύχθηκε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, με αφορμή αυτό το πολύ ενδιαφέρον νομοσχέδιο που κάνει τομές, που ανοίγει ζητήματα -για τα οποία δεν αναφέρθηκε τίποτα επί δεκαπέντε μέρες στον δημόσιο χώρο, παρά μόνο η υπόθεση σε σχέση με τη συνέχιση έκτισης με τον τρόπο που προβλέπεται, έξω από τις φυλακές, της ποινής του Σάββα Ξηρού- είναι ένα δημοκρατικό έλλειμμα. Δεν επιτρέπεται, όταν ανοίγουν τέτοια καίρια ζητήματα, να τα σκεπάζουμε μέσα από αυτήν την τρομοϋστερία.
Ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, το σωφρονιστικό, βγάζει μια αποκρουστική εικόνα εδώ και πολλά χρόνια -και το γνωρίζετε- ενώ το δικαιακό σύστημα σε γενικές γραμμές είναι σε προοδευτική κατεύθυνση, είναι ένα ανοιχτό σύστημα που έχει σημεία και στοιχεία που μπορούν να αλλάξουν σε μία ανοιχτή κατεύθυνση. Παρ' όλα αυτά, το σωφρονιστικό σύστημα οδηγεί σε ένα αποκρουστικό κυριολεκτικά τοπίο. Η επιείκεια, η ανοχή, η ισονομία, ο ανθρωπισμός, το αίσθημα δικαίου, ο εξανθρωπισμός των δομών και των συνθηκών, όλα αυτά φτιάχνουν τις δημοκρατικές ευαισθησίες και φτιάχνουν και τη μεγαλοσύνη της Δημοκρατίας.
Τότε είναι η Δημοκρατία πραγματικά ένα σύστημα που μπορεί να απαντήσει αποτελεσματικά σε αυτούς που την αρνούνται, την πολεμούν, μέχρι και που δολοφονούν ηγετικά της στελέχη πολιτικά και κοινωνικά, όταν μπορεί το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα και το σύνολο, αυτοπροσδιοριζόμενο σε μια συλλογική μνήμη για τους ιστορικούς κύκλους, τους οποίους διαμορφώνει και τους οποίους κλείνει –ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα σε συνθήκες κρίσης- να βλέπει και με ένα άλλο μάτι και με το μάτι της ανοχής, της επιείκειας, με το ανοιχτό μάτι της πραγματικής μεταρρύθμισης και όχι με τα στερεότυπα ενός επαναλαμβανόμενου διαχρονικού και προκαλούμενου εμφύλιου στα λόγια και κάποια στιγμή και με πράξεις.
Θα αποτραπεί αυτή η λογική. Αυτή η λογική ηττήθηκε πολλαπλά. Η προηγούμενη κυβέρνηση ξεκίνησε το έργο της με την τεράστια επιτυχία της εκκένωσης της Βίλας Αμαλίας.
(Στο σημείο αυτό χτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας του κυρίου Υπουργού)
Κύριε Πρόεδρε, τελειώνω.
Προχώρησε επί δύο χρόνια, ασκώντας μια πολιτική, η οποία επί της ουσίας ήταν καθ' υπαγόρευση των πλέον ακροδεξιών αντιλήψεων που υπάρχουν στη χώρα για το λεγόμενο «νόμο και τάξη» και για τη μηδενική ανοχή. Ήταν λάθος και μάλιστα σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης που ζούσαμε.
Κάποια στιγμή θα μπορούσατε να έχετε στοιχεία και για το 2012, το 2013, το 2014, το 2015, να τα συζητήσουμε στην Επιτροπή, πόσες καταλήψεις έγιναν και έναντι ποίων, πόσα επεισόδια υπήρξαν, πόσοι τραυματισμοί υπήρξαν, πόσες περιουσίες χάθηκαν, για να δούμε και να καταλάβουμε αν σήμερα η χώρα, με αυτό το ανοιχτό πεδίο και στον ορίζοντά της διεθνώς και στον πολιτισμό της και στις νέες σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε έναν κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό, ζει μέρες ανομίας ή εάν ίσα ίσα βγαίνουμε αποφασιστικά και με το δημοκρατικό νομοθετικό έργο, το οποίο με συνέπεια παρουσιάζουμε στη Βουλή, από αυτήν την τετραετία-πενταετία, κατά την οποία η λιτότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός ήταν συνδεδεμένα απολύτως με αντιδημοκρατικές πρακτικές, με επικράτηση σε μεγάλο βαθμό αστυνομοκρατίας σε συγκεκριμένες καταστάσεις μαζικά απέναντι στο λαό.
Η σελίδα αυτή, κυρίες και κύριοι, γύρισε. Η δημοκρατία στη χώρα μας σε μεγάλο βαθμό υπήρχε, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό θα υπάρξει και θα επανέλθει μαζί με την κοινωνική δημοκρατία και μαζί με μία νέα διεθνή θέση της χώρας, που θα τη σέβονται όλοι ως κυρίαρχη και για τη δημοκρατία της και για τις επιτεύξεις της και για την προσπάθεια που κάνει τώρα να σηκώσει κεφάλι και όχι να ξανασυρθεί ως επαίτης και ως εκπρόσωπος άθλιων συμφερόντων που θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα μας σε μια νεοαποικιακή κατάσταση..
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Νικήτας Κακλαμάνης): ..... Σας ευχαριστούμε, διότι τουλάχιστον μας δώσατε μία ενημέρωση για το πόσοι πάσης φύσεως μετανάστες προβλέπεται να εισέλθουν το 2015. Είπατε διπλάσιοι από πέρσι, δηλαδή εκατόν πενήντα χιλιάδες.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΤΡΙΒΑΝΟΥ: Πρόσφυγες εννοεί.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΥΤΣΗΣ (Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης): Πρέπει, όμως, να δούμε τι θα κάνουμε.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Νικήτας Κακλαμάνης): Δεν κάνω κριτική εγώ.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΥΤΣΗΣ (Υπουργός Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης): Αλλά δεν είναι μετανάστες, είναι πρόσφυγες, κύριε Πρόεδρε.