Νομίζω ότι το σύμφωνο συμβίωσης είναι στη δεύτερη κατηγορία. Είναι σημαντικό θέμα γιατί αφορά την πιο παλιά ιστορία που λέει η ανθρωπότητα ανάμεσά τους, οι άνθρωποι ανάμεσά τους.
Δύο άτομα αγαπιούνται και θέλουν να είναι μαζί και βρίσκουν συνεχώς εμπόδια, εμπόδια από τις οικογένειες, εμπόδια από τις κοινότητες, από κράτη, από πολιτισμούς. Τα μαθαίνουμε αυτά στην πίεση, σε δραματικές παραστάσεις, στη μουσική, σε μυθιστορήματα. Μαθαίνουμε για τα συναισθήματά μας, πώς πρέπει να φερόμαστε.
Εικάζω ότι πολλοί άνθρωποι που σήμερα θα ψηφίσουν κατά του συμφώνου έχουν κάποια στιγμή δει κάποιο έργο για τον Όσκαρ Ουάιλντ ή για κάποια άλλη περίπτωση και αισθανθήκανε αυτά τα συναισθήματα, ότι κάτι δεν πάει καλά και θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτά τα συναισθήματα δεν είναι ενάντια του ορθού λόγου, αλλά μας δίνουν μας πραγματική πληροφόρηση για το πώς πρέπει να φερόμαστε ανάμεσά μας, πώς πρέπει να είναι η σχέση μας μεταξύ μας.
Είναι σημαντικό ζήτημα και για έναν άλλο λόγο, γιατί παίζεται μια πολύ σημαντική αρχή, του πολιτικού φιλελευθερισμού.
Πριν πω, όμως, ποια είναι αυτή η αρχή που παίζεται, θα ήθελα να σας πω τη σχέση ανάμεσα στην Αριστερά και τον φιλελευθερισμό. Έχω ακούσει μέσα σε αυτή την Αίθουσα και έξω από αυτήν πολλές απαξιωτικές κριτικές για ανθρώπους σαν τον Πάνο Λάμπρου και σαν τα παιδιά που είναι στο Δίκτυο, όταν αυτοί οι άνθρωποι ουσιαστικά υποστηρίζουν φιλελεύθερες αρχές: Ότι όλοι πρέπει να έχουν δικηγόρο, ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, ότι ακόμα και όταν είσαι καταδικασμένος και φυλακισμένος, έχεις δικαιώματα. Είναι αριστεροί άνθρωποι που αναγκάζονται να υποστηρίξουν αυτές τις αρχές.
Και είναι κρίμα που σε αυτή τη χώρα οι φιλελεύθεροι έχουν κάνει τόσο λίγα πράγματα για τα δικαιώματα. Γιατί ο σύντροφός μου ο Πάνος Λάμπρου και οι άλλοι του Δικτύου που δεν είναι στο Kόμμα μου, αυτοί έχουν σώσει την παρτίδα και έχουν πετύχει αυτή την προστασία των δικαιωμάτων, όταν οι φιλελεύθεροι ιδιαίτερα σφυρίζανε αδιάφορα.
Ποια είναι αυτή η βασική φιλελεύθερη αρχή που πρέπει να προστατέψουμε; Είναι ότι το κράτος δεν έχει καμία δουλειά εκ των προτέρων να στιγματίζει και να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε κομμάτια του πληθυσμού. Και κάτι παραπάνω: Όταν το έχει κάνει το κράτος αυτό έχει ακολουθήσει- προσέξτε το αυτό- ο ρατσισμός και οι διακρίσεις.
Το είδαμε αυτό στις μεσαιωνικές πόλεις στην Ευρώπη, όταν αποφάσισαν σε αυτές ότι οι Εβραίοι μπορούσαν να ασχολούνται μόνο με το εμπόριο ή με τις τράπεζες. Το κράτος και η πόλη είπαν εκεί ότι δεν μπορούν να έχουν άλλες δραστηριότητες και ακολούθησε ο ρατσισμός.
Το είδαμε αυτό στη Βόρεια Ιρλανδία, όταν το κράτος είπε ότι έχουν κάτι ιδιαίτερο οι προτεστάντες και έχουν δικαιώματα και ακολούθησε ο ρατσισμός εναντίον των καθολικών.
Επίσης, το είδαμε αυτό στις νότιες πολιτείες της Αμερικής, όπου το κράτος έδωσε λιγότερα δικαιώματα στους μαύρους και άρα, μετά μπορούσε με νομιμοποίηση σχεδόν ο ρατσισμός εναντίον των μαύρων να κρατήσει μέχρι και τον εικοστό αιώνα και τον βλέπουμε ακόμα.
Άρα, το ελληνικό, το φιλελεύθερο κράτος δεν μπορεί να στιγματίσει μια σεξουαλική προτίμηση. Δεν μπορεί να πει ότι μια μερίδα της κοινωνίας μας, είτε είναι ομοφυλόφιλοι είτε είναι λεσβίες είτε είναι τρανς, είναι διαφορετική. Δεν μπορεί να το πει επισήμως το ελληνικό κράτος, ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν διαφορετικά δικαιώματα.
Γιατί ο ρατσισμός που υπάρχει εναντίον αυτών των ανθρώπων, που τον βλέπουμε στην καθημερινότητα, τον βλέπουμε στην τηλεόραση καθημερινά, ότι κρίνουμε αυτούς τους ανθρώπους μόνο με απαξιωτικούς όρους, είναι εν μέρει επειδή εκ των προτέρων το κράτος τους έχει στιγματίσει και έχει πει «τούτοι εδώ είναι κάτι διαφορετικό και δεν έχουν αυτά τα δικαιώματα».
Ελπίζω με αυτό το νομοσχέδιο να αρχίσει τουλάχιστον να διορθώνεται αυτό, δηλαδή το ελληνικό κράτος να είναι φιλελεύθερο, ποτέ να μην στιγματίζει ανθρώπους εκ των προτέρων και να μπορούμε εμείς, οι αριστεροί, να κάνουμε την πραγματική μας δουλειά, που είναι να διευρύνουμε τα δικαιώματα και να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία.