« Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας είναι το ασφαλιστικό γιατί από μόνο του απορροφά περίπου το 1/3 των φορολογικών εσόδων του κράτους. Οι εισφορές των εργαζομένων και τα έσοδα από την εκμετάλλευση της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων έχουν την δυνατότητα να καλύψουν μόνο ένα μέρος των αναγκών για συντάξεις, υγεία και περίθαλψη. Το υπόλοιπο των εξόδων πρέπει να καλύπτεται με φόρους που πέφτουν στους ώμους όλης της κοινωνίας. Εφόσον εδώ και δεκαετίες έχουμε επιλέξει τις ανάγκες των συνταξιούχων να τις καλύπτουν οι νεότεροι που εργάζονται, δηλαδή το σύστημα να μην δουλεύει ως αποταμιευτικό/ανταποδοτικό, οι επί πλέον φόροι για να λειτουργεί το ασφαλιστικό μας σύστημα είναι αναγκαίοι.
Οι δανειστές μας Ευρωπαίοι δεν μπορούν να δεχτούν μια αντίληψη που εδράζεται την στενή σχέση και αλληλοβοήθεια των μελών της Ελληνικής οικογένειας. Γι' αυτούς ο ατομικισμός είναι η κυρίαρχη φιλοσοφία. Όταν το σύστημα χρεοκοπεί η λύση είναι να μειώνονται οι συντάξεις, ενώ ο κάθε δικαιούχος πρέπει να παίρνει αναλογικά όσα έχει καταβάλει διαχρονικά σε εισφορές. Με την λογική των δανειστών, αν οι σημερινές κουτσουρεμένες συντάξεις μειώνονταν σταδιακά κατά ένα περεταίρω 60%, το σύστημα θα ισορροπούσε. Δεν θα υπήρχε τότε ανάγκη να μπαίνουν επί πλέον φόροι ώστε να καλύπτονται τα ανοίγματα του ασφαλιστικού και ο προϋπολογισμός του κράτους θα είχε τα περισσεύματα που απαιτούνται για να αποπληρωθεί το Δημόσιο χρέος. Μπορεί να είναι αυτή η λύση;
Η λύση που προτείνει το κουαρτέτο/τρόικα είναι ωμή, έχει λογική βάση για μια χρεοκοπημένη οικονομία, δίνει πιθανότητες σε αυτούς να πάρουν πίσω όσα μας δάνεισαν, δεν είναι όμως σωστή. Και δεν είναι σωστή, όχι μόνο γιατί δημιουργεί κοινωνική κατακραυγή στην ελληνική κοινωνία και τα πιστεύω της, αλλά κυρίως γιατί οικονομικά δεν μπορεί να σταθεί στο χρόνο. Οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα έχουν μηδενική αποταμίευση, γεγονός που σημαίνει ότι κάθε 100 ευρώ που τους αφαιρούνται δεν πέφτουν στην αγορά. Οι μειώσεις στις συντάξεις έχουν περιορίσει ισόποσα την αγοραστική δύναμη τουλάχιστον μιας στις δύο οικογένειες και έχουν πλήξει ομοίως το εμπόριο και όλους τους παρεπόμενους κλάδους της οικονομίας. Η πολιτική των συνεχών κουρεμάτων στις συντάξεις είναι δηλαδή μια βασική αιτία που διαιωνίζει την ύφεση στην οικονομία.
Το ότι διαχρονικά δεν έχει γίνει σωστή διαχείριση της περιουσίας των ταμείων είναι σωστό. Το ότι κάποιες εποχές στο παρελθόν τα αποθεματικά των ταμείων έπαιρναν μειωμένο ή καθόλου τόκο ήταν μεγάλο λάθος. Λάθος επίσης να δίνονται συντάξεις μετά από μόνο 15 χρόνια εργασίας. Δεν ήταν σωστό επίσης πολλοί δικαιούχοι να έχουν μπει σε συνταξιοδότηση από το "παράθυρο" (βλέπε ΝΑΤ την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου). Όλα αυτά όμως τα λάθη δεκαετιών ωχριούν και είναι μικρά σε μέγεθος μπροστά στην καθήλωση της οικονομίας η οποία συρρικνώνεται και χάνονται θέσεις εργασίας. Σε αυτό, αν προστεθούν οι αντίξοες για το ασφαλιστικό δημογραφικές εξελίξεις όπου τα άτομα ηλικίας πάνω από 65 μέσα σε μια τριακονταετία (1980 έως 2015) από 10% του πληθυσμού ξεπέρασαν το 20%, τότε καταλαβαίνουμε πόσο δισεπίλυτο είναι το πρόβλημα αλλά και πως πρέπει να ιεραρχηθούν οι πολιτικές ώστε να επιτευχθεί βιωσιμότητα.
Το κλειδί στη λύση του ασφαλιστικού μας πρόβλημα είναι η ανάπτυξη. Όλες οι άλλες διορθωτικές κινήσεις στα κακώς κείμενα πρέπει να γίνουν, αλλά είναι επικουρικές. Πολύ σωστό να αυξηθεί ο χρόνος του εργασιακού βίου προς θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Στο μέλλον και κάτω από συνθήκες συνεχούς μετανάστευσης παραγωγικών ηλικιών (κάποιες 500.000 ήδη έχουν φύγει) και αύξησης των 60ριδων και 70ριδων θα πρέπει να βρεθούν τρόποι να επιμηκυνθεί περεταίρω ο εργάσιμος βίος σε πολλούς τομείς της οικονομικής δραστηριότητας και περισσότερο στον τομέα των υπηρεσιών. Οι προκλήσεις και τα αδιέξοδα είναι μπροστά μας. Να δούμε ποιοί πολιτικοί θα έχουν το θάρρος να βγουν μπροστά και να τις εφαρμόσουν.
Όσο πέφτει η οικονομία μεγαλώνει η ανεργία και μειώνεται η απασχόληση. Στη συνέχεια οι ασφαλιστικές εισφορές που στηρίζουν τα ταμεία δεν είναι επαρκείς και πρέπει τα ανοίγματα να συμπληρώνονται με πρόσθετη φορολογία. Η λύση της περικοπής των συντάξεων προκειμένου να καλυφθούν τα ελλείμματα των ταμείων επιδεινώνει την οικονομική ύφεση και οδηγεί σε συρρίκνωση των θέσεων εργασίας, γεγονός που οδηγεί σε νέες μειώσεις των ασφαλιστικών εισφορών. Ένα αρνητικό σπιράλ κάνει την σημερινή μέθοδο λύσης του ασφαλιστικού άλυτο πρόβλημα. Οι δανειστές μας δεν έχουν πιάσει το θέμα σωστά και κοιτούν μόνο βραχυχρόνια πως θα επιτευχθεί ισορροπία στο ασφαλιστικό. Είναι δική μας αρμοδιότητα να τους αλλάξουμε νοοτροπία.»
