Ηλίας Ηλιόπουλος*: Ο θρίαμβος του Κυριάκου Μητσοτάκη

Η περιφανής νίκη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί, αναντιλέκτως, ορόσημο στην Πολιτική Ιστορία της Συγχρόνου Ελλάδος. Πρώτον και κυριώτερον, το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών της «Νέας Δημοκρατίας» αποτελεί δεινή ήττα του ούτω καλουμένου «Καραμανλισμού».


Έτσι απεκλήθη στην νεοελληνική πολιτική ιδιόλεκτο το ιδιάζον εκείνο υβριδικό πολιτικοϊδεολογικό μόρφωμα, το οποίον ενεφύτευσε αυθαιρέτως στο εθνικό σώμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος (μετά τον διορισμό του ως «δοτού» Πρωθυπουργού της χώρας από τον Αρχηγό του στρατιωτικού καθεστώτος, Στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, και τους τέσσερεις Αρχηγούς των Γενικών Επιτελείων της λεγομένης «χούντας», τον Ιούλιο του 1974). Και το οποίον μόρφωμα απετελείτο από τα ακόλουθα συστατικά στοιχεία:

- Κυβερνητισμός, διοικητικός συγκεντρωτισμός, προσωποπαγής δομή εξουσίας (στο κράτος και στο κόμμα), εξικνούμενος μέχρι πολιτικού αυταρχισμού με έντονα στοιχεία προσωπολατρίας,

- Ιδεολογική ένδεια, συνοδευομένη από (παθολογική σχεδόν) εχθρότητα έναντι πάσης ιδεολογικής και θεωρητικής παιδείας, πλήρη υποτίμηση της σημασίας της Γκραμσιανής εννοίας της ιδεολογικής ηγεμονίας μιας κοινωνίας, διωγμό των αρίστων καθηγητών, παράδοση των (κατά Αλτουσσέρ) ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους στην Αριστερά και επιβολή πρώτων νομοθετημάτων προς την κατεύθυνσιν της αποδομήσεως της Εθνικής Παιδείας, του γλωσσικού και ιστορικού αφελληνισμού και του εκλατινισμού του ελληνικού αλφαβήτου,

- Αμοραλισμός (ελλείψει ιδεολογίας) ως ύπατον δόγμα και κριτήριον πάσης πολιτικής δράσεως (συμφώνως, άλλωστε, και προς το προσωπικόν παράδειγμα του ιδρυτού του μορφώματος, κατά την μακράν διαδρομή του στον πολιτικό βίο της χώρας),

- Κρατισμός στην Οικονομία και εχθρότης κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπως αυτή δεινώς εξεδηλώθη με την προγραμματική εξόντωση των επιχειρηματικών ομίλων Ανδρεάδη, Νιάρχου κ.λ.π. αλλά και την συνταγματική (!) θέσπιση του «δικαιώματος» του κράτους στην ακαριαία και αυθαίρετη αρπαγή και καταλήστευση του συνόλου της περιουσίας ενός ιδιώτη, κατά το δοκούν (όρα το διαβόητον άρθρον 106 του νόθου Συντάγματος του 1975, περί του οποίου ο πολύς Γιάννης Μαρίνος είχε γράψει κάποτε ότι, εάν το ΚΚΕ έλθει ποτέ στα πράγματα, δεν θα χρειασθεί να αλλάξει το Σύνταγμα – αρκεί να εφαρμόσει το άρθρον 106!)

Προσέτι, η νίκη του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη συνιστά μίαν a posteriori συμβολική και ηθική δικαίωση του τ. Πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, περί του οποίου οφείλει να ομολογηθεί εντίμως, ασχέτως συμπαθειών ή αντιπαθειών, ότι – εν αντιθέσει προς άλλους, και δη συγχρόνους του, πολιτικούς (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Παπανδρέου, Ανδρέας Παπανδρέου) – αυτός διεκρίθη, αν μη τι άλλον, από σταθερότητα θέσεων και αντιλήψεων, είτε συμφωνεί κανείς με αυτές είτε όχι.

Καθ' όσον αφορά στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, ο ίδιος θεωρείται ακραιφνής εκπρόσωπος του Φιλελευθερισμού – εννοίας μάλλον παρεξηγηθείσης στην Ελλάδα της νόθου αστικής τάξεως. Εν προκειμένω, καλόν είναι να υπομνησθεί ότι, ιστορικώς, το ιδεολογικοπολιτικό κίνημα, που απεκλήθη «Φιλελευθερισμός» (στην Μ. Βρεττανία, στην Γερμανία κ.ο.κ.), εμπεριείχε, εξ αρχής, τέσσερα θεμελιώδη συστατικά στοιχεία:

- Πολιτικός Φιλελευθερισμός,
- Εθνικός Φιλελευθερισμός,
- Οικονομικός Φιλελευθερισμός,
- Κοινωνικός Φιλελευθερισμός.

Τυπικόν παράδειγμα η περίπτωσις του κορυφαίου Γερμανού εκπροσώπου του Φιλελευθερισμού, θεωρητικού, οικονομολόγου, κοινωνιολόγου και πολιτικού ανδρός Φρειδερίκου Νάουμανν, στο έργον του οποίου ανιχνεύονται σαφώς όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία.

Ειρήσθω εν παρόδω: Ουδέποτε και ουδαμού υπήρξε ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα υπό την ονομασίαν ...«ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» (sic). Αυτή η πρωτοφανής, ανεκδιήγητη και μηδέν σημαίνουσα ασυναρτησία υπήρξε – και παρέμεινε έως σήμερα – παγκοσμίως αποκλειστική «πατέντα» του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Σημειωτέον, εξ άλλου, ότι ο Εθνικός Φιλελευθερισμός ήτο ποιοτικώς διάφορος του νοσηρού ή επιθετικού Σωβινισμού. Την ανεκτίμητη αξία του για τον Φιλελευθερισμό κατέδειξε προ ετών και ο διαπρεπής Βρεττανός συγγραφεύς David Conway, στο σπουδαίο έργο του «In Defence of the Realm: The Place of Nations in Classical Liberalism».

Περαιτέρω, ο Κοινωνικός Φιλελευθερισμός ουδεμίαν σχέσιν έχει προς τον Μαρξιστικό Σοσιαλισμό, ούτε βεβαίως προς την διαβόητη «σοσιαλμανία» του «Καραμανλισμού» και την παροιμιώδη οικονομική εξόντωση μη αρεστών επιχειρηματιών, όπως συνέβη μετά το 1975. Αφορά, αντιθέτως, στην συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι οι Κλασσικοί του Σκωτικού, ήδη, Φιλελευθερισμού ήσαν άνθρωποι βαθύτατα «ένθεοι» και διαθέτοντες ισχυρό ηθικό υπόβαθρο – ακριβώς δε συνεπεία τούτου, θεωρούσαν την παραγωγή του «Πλούτου των Εθνών» ως υπηρετούσα, εν τέλει, την ευτυχία του κοινωνικού συνόλου.

Επομένως, το μέγα ζητούμενον για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη θα είναι, εφ' εξής, να καταστήσει την ΝΔ ικανή να αξιοποιήσει, ενσωματώσει και εκφράσει όλα αδιακρίτως τα κύρια συστατικά στοιχεία του Φιλελευθερισμού.
Αναμφιβόλως, ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της ΝΔ διαθέτει μία ιστορική ευκαιρία. Θα αποβεί μοιραίον σφάλμα ενδεχομένη συρρίκνωσις της Παρατάξεως σε λιμπερτινίστικο παρα-πόταμο...

*Ιστορικός-Διδάκτωρ (Dr. phil) Πανεπιστημίου Μονάχου. Απόφοιτος US Institute on American Politics and American Political Thought του US Department of State και του Πανεπιστημίου Μασσαχουσέττης (Amherst). Τ. Δ/ντής Τμήματος Πολιτικών & Στρατηγικών Σπουδών και Καθηγητής Έδρας Πολιτικών & Στρατηγικών Σπουδών του Baltic Defence College (Tartu Εσθονίας).

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline