Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Ηλία Μαγκλίνη: Φόνος: κάτι το εύκολο

Οπως οι περισσότεροι νομίζω, διαβάζω με εξαιρετικό ενδιαφέρον, και όχι δίχως φόβο, τις τελευταίες ιστορίες με τις πληρωμένες δολοφονίες.


Το σκηνικό είναι πάντοτε το ίδιο: το υποψήφιο θύμα βγαίνει απ' το σπίτι του ή από το αυτοκίνητό του και σε αυτόν τον ελάχιστο, μηδενικό χρόνο, κάποιος ή κάποιοι τον κεραυνοβολούν από κοντινή απόσταση.
Θυμάμαι την κάμερα ασφαλείας που κατέγραψε τη στιγμή της δολοφονίας των δύο μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Αγρια σκηνή, βγαλμένη από κινηματογραφική ταινία, με τον εκτελεστή να δολοφονεί εξ επαφής, ρίχνοντας ακόμα και χαριστικές βολές στα πεσμένα σώματα με ψυχραιμία χαρακτηριστική.

Κάπως έτσι δολοφονούσε και η «17 Νοέμβρη», όταν δεν έβαζε βόμβες σκοτώνοντας τυχαίους περαστικούς, για να μη φτάσουμε ως την Αθήνα, αλλά και άλλες ελληνικές πόλεις, της δεκαετίας του '40, όταν αντίπαλες ιδεολογικά ομάδες επιδίδονταν σε έναν ξέφρενο αγώνα αλληλοεξόντωσης. Τότε, τη μερίδα του λέοντος κατείχε η διαβόητη ΟΠΛΑ του ΚΚΕ, η οποία δεν δολοφονούσε μονάχα αντιφρονούντες ή δωσίλογους αλλά και τους «δικούς τους» από τον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, όπως τους έρημους τους Αρχειομαρξιστές-Τροτσκιστές.

Πείτε με αφελή αλλά ακόμα δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς μπορείς να σκοτώσεις, συχνά εξ επαφής, έναν άνθρωπο που, αν μη τι άλλο, δεν σου έχει κάνει τίποτα προσωπικό. Ακόμα κι αν έχεις πάρει πολλά χρήματα για να το κάνεις. Πώς κοιμάσαι τις νύχτες;
Οσο ψυχρός κι αν είναι ένας εκτελεστής, η πράξη αυτή φέρει ένα ψυχολογικό βάρος. Η όλη εμπειρία συμπυκνώνεται σε μια πέρα από κάθε φαντασία έκρηξη αδρεναλίνης. Ενα βασικό πρόβλημα είναι η δυσχέρεια να σημαδέψει ο εκτελεστής με όπλο όταν η καρδιά του χτυπάει δυνατά.

Λένε ότι οι πιο σύνθετες νευρικές λειτουργίες του σώματος αρχίζουν να βραχυκυκλώνουν όταν αυτό φτάνει τους 145 παλμούς το λεπτό, κάτι που δεν θα είχε ιδιαίτερες συνέπειες σε μια ξιφομαχία, αλλά όταν κρατάς όπλο δεν είναι καθόλου εύκολο να σημαδέψεις σωστά.

Επίσης, στους 170 παλμούς η όραση επηρεάζεται και ο εκτελεστής μπορεί να νομίσει ότι βρίσκεται μέσα σε μία σήραγγα, χάνεται η αίσθηση της προοπτικής και η ακοή μειώνεται. Στους 180 παλμούς, ο άνθρωπος περνάει πλέον σε έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο κάθε λογική σκέψη διαλύεται. Οι μύες της ουροδόχου κύστης και του παχέος εντέρου παραλύουν και ο άνθρωπος αρχίζει να βιώνει εντελώς πρωτόγονες καταστάσεις που παρατηρούνται μονάχα σε συνθήκες οριακής επιβίωσης. Παρατηρούνται επίσης ανάμεικτα, αντιφατικά αισθήματα όπως η ανάγκη απόδρασης μα και υποταγής – αυτά τουλάχιστον ισχύουν σε συνθήκες πολεμικές, όπως γράφει ο Αμερικανός δημοσιογράφος Σεμπάστιαν Γιούνγκερ στο βιβλίο του «War», βασισμένο στις εμπειρίες του ως πολεμικού ανταποκριτή στο Αφγανιστάν.

Σε μια πόλη στην οποία επικρατεί μια, έστω και κατ' επίφασιν, κανονικότητα, πόσο κρύο αίμα μπορείς να έχεις για να σκοτώσεις άνθρωπο; Κι όμως, στην Αθήνα του 2018, μοιάζει να είναι κάτι εύκολο.

Πολυμέσα