Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Μιχάλης Τσιντσίνης: Ο Γεωργούλης ευρωβουλευτής

Εχοντας ξεφύγει πια από του χρόνου τα δόντια, Δευτέρα βράδυ, νηφάλιος, ο πρωθυπουργός έθεσε το δίλημμα: «Την επομένη των εκλογών είτε θα έχουμε υπουργούς τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη είτε θα έχουμε κυβέρνηση προοδευτική και δημοκρατική με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».

Το νέο δίλημμα δεν είναι νέο. Το είχε επιστρατεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ και στις ευρωεκλογές. Προφανώς, εκτιμήθηκε ότι στην κάλπη των εθνικών εκλογών προσλαμβάνει άλλο βάρος: Είναι άλλο να θέλεις να σταματήσεις την επέλαση της Ακροδεξιάς –και του νεοφιλελευθερισμού– γενικώς στην Ευρώπη και άλλο να θέλεις να τη σταματήσεις προτού μπει στο σπίτι σου. Δεν είναι λογικό να λειτουργήσει τώρα το δίλημμα;

Οχι και τόσο. Ανεξαρτήτως του αν ευσταθούν επί της ουσίας τα αντιδεξιά στερεότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί πια να μετρήσει κανείς την απήχησή τους. Το κυβερνών κόμμα δεν κατάφερε να πείσει για τη νεοφιλελεύθερη ταυτότητα της Ν.Δ. ούτε τους δημοσίους υπαλλήλους. Αλλά και πριν από τις εκλογές, όσοι διυλίζουν τις μετρήσεις έβλεπαν ότι τα ενεργά αντιδεξιά αντανακλαστικά ήταν πολύ ασθενέστερα από το κυρίαρχο «αντί-» – το αντισύριζα ρεύμα. Αυτό τουλάχιστον αποτύπωνε ο δείκτης αποστροφής: Στην ερώτηση «Ποιο από τα δύο κόμματα θα σας ενοχλούσε αν κερδίσει τις εκλογές;», το 45,1% απαντούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και μόλις 27,6% απαντούσε η Ν.Δ. (Τάσεις MRB, Δεκέμβριος 2018).

Ακόμη και αν το φόβητρο της Δεξιάς δεν φοβίζει πια την πλειοψηφία, ακόμη και αν ακούγεται σε πολλούς βαρέως βαγγελογιαννοπουλικό, μπορεί ωστόσο να διατηρεί τη σκοτεινή του σαγήνη για τους ψηφοφόρους που ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να επανασυσπειρώσει. Οσοι πειραματίστηκαν με τον Βαρουφάκη ή τον επίδοξο νομισματοκόπο, όσοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν σπίτι, μπορεί ακόμη να νιώθουν ότι χρειάζεται αυτό που στη γλώσσα του αριστερού φολκλόρ ονομάζεται «ανάχωμα στη Δεξιά».
Πώς υπηρετεί ΣΥΡΙΖΑ το δόγμα του αναχώματος; Πώς διεκδικεί την αναπαρθένευσή του το αριστερό κόμμα που συμβίωνε τέσσερα χρόνια με τον Καμμένο; Ζητάει να είναι αντιδεξιό με την Κουντουρά και την Παπακώστα. Ζητάει να πείσει ως αντιδιαπλεκόμενο με τον Κόκκαλη. Πολεμάει το παλαιό σύστημα με τον Τζουμάκα. Ναυμαχεί με τις ελίτ από τις θαλαμηγούς.

Αυτός ο προβληματισμός απουσιάζει από τις απόπειρες του ΣΥΡΙΖΑ να ερμηνεύσει την ήττα του. Κανείς στο κόμμα δεν φαίνεται να ανησυχεί για την απόσταση μεταξύ του κηρύγματος και των επιλογών που κατέληξαν να το υπονομεύουν.

Το αριστερόφωνο, αλλά παρδαλό πολιτικό προϊόν που κατέληξε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπείται, τελικώς, αντάξια από τον Αλέξη Γεωργούλη – τον νεοεκλεγέντα ευρωβουλευτή, ο οποίος ομολόγησε ότι ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν μπόρεσε να είναι υποψήφιος με τη Ν.Δ.
Η απενοχοποίηση του «ό,τι να 'ναι» που ενσαρκώνει ο βετεράνος των τηλεοπτικών κομεντί, συνοψίζει τον ΣΥΡΙΖΑ όπως βγήκε από την κάλπη. Οχι το κόμμα των πολλών. Το κόμμα των θολών.

 

Πολυμέσα