Σπύρος Βρεττός: Yπεράσπιση της ζωής ή Το μεγάλο έπος της επιβίωσης

Παραμένει γεγονός ότι αυτό που ενέσκυψε, που έχει γεμίσει τρόμο και ακινητοποιήσει τους ανθρώπους του πλανήτη Γη-και που όλοι αναλογιζόμαστε πότε και πώς θα τελειώσει-δεν ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία», όπως έλεγαν και οι παλιοί δημοτικιστές.

Πάνε χρόνια τώρα που φανερά σημάδια-που άνθρωποι και η φύση το προετοιμάζουν επιμελώς και που φανερά σημάδια ακόμα και σήμερα λίγοι τους αποδίνομε σημασία- κάνουν φανερό τον ερχομό του. Σιγά-σιγά-και με δέος-καταλαβαίνομε ότι το «όλον ζήτημα» ούτε «απλό» είναι ούτε η κοινή λογική» επαρκεί για να το αντιμετωπίσει.

Φαίνεται ίσως ανεπίτρεπτο να μιλάει κανένας γι'αυτά τα πράγματα αυτές τις ώρες μεγεθύνοντας-αθέλητα-τον όντως μεγάλο φόβο που έχει επικρατήσει στον κόσμο. Αλλά και πάλι λες ότι μπορεί, μιλώντας αυτές τις ώρες, κάτι περισσότερο να πάρομε στα σοβαρά από αυτά που όντως ενυπάρχουν και όντως συμβαίνουν.

Ας περάσομε για λίγο στον ιαματικό χώρο του παραμυθιού: Πριν από τριάντα περίπου χρόνια αποπερατώνοντας το Αγωνία επιβίωσης (και καμία πρόθεση δεν έχω να μιλήσω για τον εαυτό μου), ήταν πράγματι αρκετά περίεργο που ένας μυθιστορηματικός ήρωας, ένας σπουδαίος επενδυτής της Wall Street και γνωστός συλλέκτης έργων τέχνης εγκατέλειπε ξαφνικά τη Νέα Υόρκη, την πόλη της αξεπέραστης επενδυτικής δράσης του. Τον συνοδεύει μόνο μια γυναίκα ζωγράφος, που –τυχαία- έχουν για πρώτη φορά συναντηθεί στην είσοδο του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Τους ξαναβρίσκομε να έχουν πλήρως απομονωθεί σε μία ειδυλλιακή τοποθεσία της Ελλάδας, σε μιαν, ενδεχομένως, όχι εντυπωσιακή έπαυλη και σ'ένα περισσότερο εντυπωσιακό κυκλοτερές οικοδόμημα. Τα δύο κτίσματα επικοινωνούν μεταξύ τους με μια περίκλειστη στοά. «Αν ο εσωτερικός χώρος, στο κυρίως οικοδόμημα ήταν η έκφραση μιας εκλεπτυσμένης μορφής τέχνης με τους πολλαπλούς συνδυασμούς από το κλασικό ως το μοντέρνο, με τις αισθητικές αφαιρέσεις που οδηγούσαν σε μια υψηλότερη αισθητική, με τους αυθεντικούς πίνακες ζωγραφικής-από την Αναγέννηση και μετά και ως το τέλος του εικοστού αιώνα-που κάλυπταν διακριτικά όλους τους χώρους, η βιβλιοθήκη-εργαστήριο στο κυκλοτερές κτίσμα, ήταν ένα θαύμα τεχνικής. Υπερσύγχρονοι υπολογιστές πολλαπλών συνδέσεων με κάθε είδους τράπεζες πληροφοριών, υπερεξελιγμένες συσκευές μετασχηματισμού κειμένων με ψηφιακά στοιχεία διαβίβασης ψηφιακών σημάτων σε κάθε είδους δίκτυα επικοινωνίας, κάθε είδους ανιχνευτές, βίντεο και οθόνες τηλεόρασης, κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης που κάλυπτε και το κτήμα ολόκληρο, ηλεκτρονικοί συναγερμοί, μικροκυκλώματα παντού. Ο αυτοματισμός μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει σε υψηλά επίπεδα χωρίς να παρεμβάλλεται η δική του παρουσία, ενώ τα βιβλία, στα λεπτά επεξεργασμένα ράφια, έδειχναν ότι έπαιζαν ένα μάλλον διακοσμητικό ρόλο και «για να σπάει η ψυχρότητα» του παρ'όλ'αυτά ζεστού εκείνου χώρου.

Κατοπτεύοντας την πολυσύνθετη ηλεκτρονική εγκατάσταση που δέσποζε στον χώρο (εξουδετερώνοντας σχεδόν την παρουσία των βιβλίων) αναδύθηκε μέσα του Dη βεβαιότητα πως είχαν ήδη προσπελάσει ένα επίπεδο επαρκούς οργάνωσης. Ολόκληρο το μέλλον έδειχνε να ξεκινάει από το σημείο εκείνο.
Ο Άρης έφτασε ως το νότιο σημείο του οικοδομήματος, όπου υπήρχαν οι κρεβατοκάμαρες. Πέρ' απ' τα στενά παράθυρα φαινόταν το πράσινο των ελιών που ανηφόριζε στους κοντινούς λόφους, χίλια πεντακόσια περίπου μέτρα νοτιοδυτικά. Η Δανάη, που μόλις είχε τελειώσει το μπάνιο της, τυλιγμένη σε μια λευκή πετσέτα και καθισμένη στο χαμηλό, σκαλιστό κρεβάτι από ατόφιο ξύλο και έντεχνη αναπαλαίωση, κρατούσε μια πορτοκαλάδα στο δεξί της χέρι, (από αυθεντικό χυμό), ενώ ξεφύλλιζε μερικά περιοδικά πολύ καλής ποιότητας ως προς τις διαφημίσεις-ελκυστικές, υψηλής πράγματι αισθητικής, που μετέφεραν μιαν ιδέα τέχνης στην καθημερινή ζωή.

«Μην ξεχνάς τους ανιχνευτές». Ύψωσε το κεφάλι. Τον κοιτούσε μ'ένα χαμόγελο. «Μα είναι μόνο μερικές γουλιές...» «Το κάθε τι πρέπει να ελέγχεται στο εργαστήριο». «Δε θα'θελες να δοκιμάσεις;» «Μόνο από τα δικά μας προϊόντα», είπε. Ήταν αυτή μια στερεότυπη φράση, που την επαναλάμβανε όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό...

Στην έρημη ακρογιαλιά...

Σηκώθηκε απροσδόκητα και ξαναπήγε προς τη θάλασσα τη στιγμή που ο Άρης επέστρεφε. Ανόρθωσε το καλογυμνασμένο κορμί του και της άπλωσε τα χέρια. «Έλα». Το χαμογελαστό ύφος του είχε κάτι σαν προσταγή. Η Δανάη δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Προχώρησε παραπατώντας και πιέζοντας αφόρητα τον εαυτό της-έκανε δυνατό κρύο- προσπέρασε το σημείο που έσκαγε το κύμα κι έπεσε στο νερό. Μερικές στιγμές μετά βρέθηκαν να κολυμπάνε πλάι-πλάι στα τρικυμισμένα νερά...

«Δεν ξέρω αν θα' θελες ν' ακούσεις ποίηση...» «Δε θέλω ν' ακούσω ποίηση. Αν ήταν ν'ακούσω κάτι θα προτιμούσα έναν καλό οικονομολόγο». «Γι'αυτό και δεν μπορείς με μιαν ανάσα να χαρείς την ομορφιά αυτού εδώ του τόπου...» «Χαίρομαι την ομορφιά με τον τρόπο μου». «Κι όμως», ξανάπε η Δανάη -με μια παράξενη επιμονή- κι η φωνή της είχ'αποκτήσει ξεχωριστό βάθος αφήνοντας έναν υπόβραχνο μεταλλικό ήχο. «Πολλές φορές αισθάνομαι την ανάγκη ν'ακούσω μερικούς στίχους...» Και χωρίς να περιμένει απάντηση, διάβασε αργά, χωρίς ύφος, σχεδόν άτονα.
Phlebas the Phoenician, a fortnight dead/Forgot the cry of gulls, and the deep sea swell/And the profit and loss. (T. S. Eliot, Death by Water) (Φληβάς ο Φοίνικας, δεκαπέντε μέρες πεθαμένος,/Λησμόνησε την κραυγή των γλάρων, και το φούσκωμα/του βαθιού πελάγου/και το κέρδος και τη ζημιά) (μτφρ. Γ. Σεφέρης).

Ένας σπουδαίος νέος οικονομολόγος κάνει την εμφάνισή του.

«...Ο νέος επισημανθείς εγκέφαλος κινούνταν τελευταία σ'εκείνα τα μέρη. Έτσι, μια άμεση και προσεκτική συνάντηση μαζί του θα ήταν εύλογη και απαραίτητη. Όχι, κανένας προσωρινά κίνδυνος δεν ήταν ορατός. Όλα τα στοιχεία είχαν πλήρως διερευνηθεί και αναλυθεί ως τις τελευταίες λεπτομέρειες: επρόκειτο για έναν οικονομολόγο, τριανταπέντε χρονών, «αποκλειστικά» αφοσιωμένος στην οικονομική επιστήμη και σε μια γυναίκα που συζούσε μαζί της τα τρία τελευταία χρόνια. (Με κάθε λεπτομέρεια είχαν διερευνηθεί και τα στοιχεία της γυναίκας. Ο οικονομολόγος αναζητούσε μόνο μια ευκαιρία πραγμάτωσης των ιδεών του. Αν ο Άρης συμφωνούσε, θα του έστελναν φωτογραφίες των νέων προσώπων, που θα έκαναν την εμφάνισή τους στο «κρησφύγετο», σε τέσσερις ή το πολύ πέντε μέρες».
Ο Άρης αποδέχεται την πρόταση και ο νέος οικονομολόγος μαζί με τη γυναίκα που τον συνοδεύει γίνονται δεκτοί στην έπαυλη και προσαρμόζονται για λίγο στην εκεί φυσική ζωή.

«... Καθώς ανηφόριζαν μέσα στα πεύκα, δοκιμάζοντας ένα συναίσθημα ευεξίας, ο Άρης ως να το θυμήθηκε μόλις, απροσδόκητα είπε: «Πρόκειται για ένα έργο που έχω δει αρκετές φορές... Υποθέτω ένα έργο για να μας ψυχαγωγήσει απόψε... Ο δημιουργός του μου το έστειλε πριν από μερικά χρόνια, τέτοιες μέρες περίπου, λίγο προτού πεθάνει. Εις μνήμην του γεγονότος βλέπω αυτό το έργο μια φορά το χρόνο, αυτή την εποχή... Απόψε λοιπόν, γύρω στις εννιάμιση, στη βιβλιοθήκη-εργαστήριο, κι αν δεν έχετε αντίρρηση, μπορούμε να παρακολουθήσομε το έργο».

Συναντήθηκαν στη βιβλιοθήκη-εργαστήριο γύρω στις εννιάμιση το βράδυ. Κανείς δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται από τον πολύπλοκο ηλεκτρονικό εξοπλισμό, καθώς έπαιρναν θέση στις σχετικά μικρές, αλλ'ανατομικές πολυθρόνες ενώ ο Άρης είχε ήδη ετοιμάσει τα σχετικά με την προβολή και ρυθμίσει τον φωτισμό.

Το ρομπότ-αφηγητής
« ... Σε αναπαλαιωμένη ρωμαϊκή βίλα, ο Δάντης, δαφνοστεφανωμένος ποιητής, με την ευγενική εγκαρτέρηση στο πρόσωπό του, όπως στο έργο του Ραφαήλ στο Βατικανό, συναντούσε τον Βιργίλιο που διατηρούσε ακόμα την ήρεμη, στοχαστική του μορφή, όπως την είχαν περισώσει τα ρωμαϊκά ψηφιδωτά... Μετέφερε μια «εντολή» για μια περιήγηση και γινόταν οδηγός. Ένα μικρό, υπερσύγχρονο, ιπτάμενο, ασφαλές σκάφος τους περίμενε!»
......................................................................................................................................................
Το πρώτο μέρος της περιήγησης του Δάντη ξεναγούμενου από τον Βιργίλιο ανά τον κόσμο, αποκαλύπτει τις απαρχές της δημιουργίας-και παρά την πολύ μεγάλη, θα μπορούσε να πούμε γιγαντιαία, επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο- μιας γήινης Κόλασης. Και τελειώνει ως εξής:

Ρομπότ-αφηγητής
«... Η εικόνα πληρώθηκε από θαμπή ομίχλη, σκηνές, ξύλινα παραπήγματα και μισοκαταστραμμένα οχήματα».
Έβρεχε σταθερά, σχεδόν κατακλυσμιαία. Σπάνια είχε υπάρξει τόσο πραγματική εικόνα εκτεταμένης καταστροφής, όπου εκατομμύρια άνθρωποι είχαν απολέσει οριστικά τα σπίτια και τ'αγαθά και πολλοί και την ίδια τη ζωή τους. Πυκνή ομίχλη τα διαπερνούσε όλα μαζί, παραπήγματα, βρωμιές κι ακαθαρσίες, κι αρρωστημένα σώματα από νέες επιδημίες (που η αληθινή τους φύση δεν είχε ακόμα καταστεί δυνατόν να διαγνωστεί), και πτώματα σε κατάσταση αποσύνθεσης και πείνα στο προαιώνιο, αμετακίνητο πλαίσιο εκείνων που πέθαιναν από την πείνα.

«Στο κομπιούτερ αναφάνηκαν εναργώς στοιχεία, ωσάν καταμετρώντας τη-φαινομενικά-αιφνίδια μεγάλη φθορά στους δείχτες της παγκόσμιας οικονομίας. Οι δείχτες έσβησαν! Ύστερα το πρόσωπο ενός παιδιού που μάταια προσπαθούσε ν'απομακρυνθεί μέσα στη βορβορώδη λάσπη. Ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο, με μια συμπαθητική έκφραση, καθώς τα μουσκεμένα μαλλιά του πέφτανε σ'ένα μάλλον αποστεωμένο πρόσωπο. Είχε στα μάτια του μια έκφραση απορίας ή και τρόμου, τη στιγμή που ο αφηγητής έσπευδε να παρατηρήσει, πως επρόκειτο ίσως για τον ρεαλισμό μιας ήπιας, μακροχρόνιας μάλλον, (ως προς το παρελθόν της), τραγωδίας, από μια πραγματικότητα που αγνοούμε.

Πρόσθεσε μάλιστα, πως το αγνοείν ως έννοια καθαρά φιλοσοφική, βρισκόταν σε διαμετρική αντίθεση προς τη γνώση που πραγματικά υπήρχε... Αμέσως μετά, αυθαιρετώντας, παρά τη συνήθειά του, πρόσθεσε (όχι χωρίς μια διάθεση χιούμορ, πως η υψηλότερη σφαίρα της διαλεκτικής θα ήταν εκείνη που θα απεργαζόταν τη σωτηρία του κόσμου, σφαίρα όμως απελπιστικά απροσπέλαστη, ακόμα και ως προς τη θεωρητική της σύλληψη και επεξεργασία.
Ο αφηγητής έπαψε.

Η κατακλυσμιαία βροχή πλήρωσε την οθόνη: Στο άκρο δεξιό της ο υπολογιστής ανάγραψε τη φράση: AN ABERRATION OF NATURE
Ο Άρης δυνάμωσε τα φώτα. «Δεν θα μπορούσα να υποθέσω ότι διαθέτεις ένα έργο αυτής της μορφής», παρατήρησε η Δανάη με μια μάλλον αδιάφορη έκφραση. Ο Θωμάς έμενε σιωπηλός. Το πρόσωπό του κάτω από κείνα τα πυκνά γένια πρέπει να ήταν ανέκφραστα σκοτεινό. Και μόνο η Ελεωνόρα χαμογελούσε με μιαν έκφραση μάλλον ειρωνική: «Ονειρευόμουν πάντα ένα ποίημα με στοιχεία παγκοσμιότητας», πήρε να πει. Ένα ποίημα που να το διαπερνάει το «Ζωοποιόν Πνεύμα...». Μια ιδέα τέχνης αληθινής...» «Τέχνη είναι η ελπίδα της επανάστασης, η αέναη προοπτική μιας επανάστασης», παρατήρησε η Δανάη. Η υπόβραχνη φωνή της έσβησε. Ακόμα «και το μέλλον των επαναστάσεων, είναι προσδιορισμένο πλέον», είπε ο Θωμάς άτονα.
...................................................................................................................................................
Ο Άρης παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και με ένα πολύ σοβαρό πρόσωπο. «Δύσκολα θα μπορούσα να πιστέψω πως θα σε απασχολούσε το ζήτημα της διατροφής... Όχι ότι δεν θα παρατηρούσες αυτό που συμβαίνει». «Παρατηρώ πράγματι», αποκρίθηκε ο Θωμάς σαν να χαμογελούσε. «Είναι το ρήμα που ταιριάζει στην περίπτωσή μου. Όλη μου η δυστυχία ξεκινάει από το ότι από παιδί αναζητούσα σχέσεις ανάμεσα στις έννοιες, ανάμεσα στις έννοιες και την πραγματικότητα ή τις αιτίες που ρυθμίζουν την πραγματικότητα. Έτσι το μυαλό μου πήρε ένα δρόμο και το καράβι μου αρμένισε σε σκοτεινές θάλασσες χωρίς επιστροφή». «Ακούγεται σαν ποίημα», παρατήρησε η Δανάη προσφέροντάς τους τα ποτά». «Παραμένει ακόμη κάπως ποιητής», συμπλήρωσε η Ελεωνόρα, με αδιόρατα, όπως πάντα, ειρωνική φωνή. Πάντως, ένας καταδικασμένος ποιητής».

«Το μέλλον ανήκει στον ποιητή που θ'αναμορφώσει την παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα, αυτήν που θα είναι η εξελικτική πορεία του σήμερα και που θα δείξει το αληθινό της πρόσωπο μετά από έναν ή δύο αιώνες...»
«Προσωρινά υπηρετούμε το παρόν και το κοντινό μέλλον», παρατήρησε ο Άρης μάλλον ειρωνικά. «Βρίσκω πάντως πως έχεις δίκιο, λοιπόν μετά το δείπνο θα συνεχίσομε την προβολή».
...................................................................................................................................................
Στο δεύτερο μέρος της προβολής οι εικόνες που συνθέτουν την αρχόμενη γήινη Κόλαση αντί να ελαττώνουν την έντασή τους, γίνονται όλο και περισσότερο απειλητικές και μεγεθύνονται διαρκώς.
.....................................................................................................................
«...Ήταν πρόσωπα και περιγράμματα ενός αφόρητου ρεαλισμού, παραπεταμένοι στο δρόμο στο πιο ατέρμον βάθος της απελπισίας!... Επιχειρήσεις που κλείνουν... Αξιοσημείωτη ήταν η ταχύτητα με την οποία μεταβαλλόταν η αριθμητική ένδειξη των ανέργων. Στον υπολογιστή αναγράφηκε, πολύ ευανάγνωστα μάλιστα, η ελληνική λέξη «κρίσις». Ακούστηκαν οικονομικοί όροι, όπως πτώση της παραγωγικότητας, ύφεση, στασιμοπληθωρισμός, ενεργειακή κρίση, ..., προς μία νέα «Μαύρη Δευτέρα»!... Αναγράφηκαν όμως και πληροφορίες, επαναλαμβανόμενες, για γιγαντιαίες προσπάθειες σταθεροποίησης της παγκόσμιας οικονομίας και του διεθνούς νομισματικού συστήματος ισοτιμιών... «Είναι πράγματι δύσκολο να γραφεί ποίημα με οικονομικούς καθαρά όρους, αλλά και χωρίς οικονομικούς όρους κάθε σύγχρονο ποίημα φαίνεται μάλλον δίχως σημασία», παρατήρησε ο αφηγητής, καθώς η φωνή του πνιγόταν από ακαθόριστους θορύβους παγερής επερχόμενης νύχτας «όπου ανταγωνιστικά συμπλέκονταν-είπε- οι αρχέγονες έννοιες της ζωής και του θανάτου».

Το κομπιούτερ εξαφανίστηκε. Στη θαμπή εικόνα ήταν ως να 'ρχιζε αμυδρά να πνέει η θεία πνοή προγενέστερης τέχνης: αναφάνηκε, στο φυσικό της μέγεθος, η εικόνα του Τιντορέτο «Ο Χριστός βαδίζοντας πάνω στα νερά». Σκοτεινός ουρανός που τον διατρέχουν άσπρα σύννεφα, η βιαιότητα του ανέμου και της θάλασσας. Ο Χριστός καλεί τον Πέτρο για να δοκιμάσει την πίστη του.
(Η πίστη και ως η πλέον ενεργητική έκφανση).

... Το κομπιούτερ αναγράφει: «Μάζες της ατελεύτητης θέασης της αδιατάρακτης πλέον κοινωνίας των καταναλωτών».
Έβλεπαν ανήσυχοι και γαλήνιοι (στο μέτρο του δυνατού), όταν ο αέρας έχοντας υπερκεράσει όλα τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης έπληξε τα σπίτια με μια-μη αναμενόμενη ένταση, που δεν είχε προηγούμενο. Ένα ζωντανό πλάσμα κατατρομαγμένο, ένας κοντός ανθρωπάκος μετακινούνταν σε μια έρημη ακτή προς υπερκείμενους βράχους και προσπαθούσε να γλιτώσει αντλώντας από μέσα του τα τελευταία ίχνη γενναιότητας, καθώς μονολογούσε. «Είναι αυτό που κανένας δεν πίστευε ότι θα συμβεί».

Το κομπιούτερ αναγράφει: «Α NATURE ABERRATION»

Μεσολαβεί και πάλι ένα κενό στην εικόνα. Κατά παράδοξο τρόπο το κομπιούτερ αναγράφει: «Η τάση της παγκόσμιας κυριαρχίας!»
Το ρομπότ-αφηγητής
«... Αν και τότε είχε πραγματοποιηθεί η παράξενη για κείνα τα χρόνια ανακάλυψη πως δεν υπάρχουν ηλίθια πουλιά. Λέγανε απλώς πως επρόκειτο για αιώνια, φυσικώς παγιδευμένα όντα. Όταν παραβιάσανε τη φυσική κατασκευή, προήλθαν άλλα, όχι φυσικώς πλέον, ηλίθια όντα, σε άλλα, πολύ μεγαλύτερα, επίπεδα διαταραχής και επικινδυνότητας, που, είτε χάνονταν λόγω υπέρμετρης καλοσύνης, είτε εμφάνιζαν άκρα εγκληματικότητα και ήταν υποχρεωμένοι να προσπαθούν να τα εξοντώσουν. Είχαν σ' έναν υπερθετικό (αλλ'όχι υποχρεωτικά αξεπέραστο) βαθμό τις ανθρώπινες ιδιότητες, αλλά ελάχιστα εξισορροπημένες και αυτοελεγχόμενες...»
Ο Δάντης ξεναγούμενος από τον Βιργίλιο προσεγγίζουν χώρους νοσοκομείων.

Το ρομπότ-αφηγητής
«Την οθόνη επικάλυψε πράσινο θαλερό δάσος, όπου σκεπασμένα με την αχλή της πρωινής ομίχλης, ζωηρά πουλιά της άνοιξης ακούστηκαν να κελαηδούν. Αλλά και πάλι σε θαλάμους νοσοκομείων: Φάνηκαν τα ωραία πρόσωπα να μεταλλάσσονται σε λευκά ή λευκόχροα-όψη αποξηραμένου κεριού- και τα σώματά τους να αποσυντίθενται γοργά, πολυχτυπημένα από τις συνδυασμένες, αλλεπάλληλες επιθέσεις των δυνάμεων της φθοράς. Μερικοί από τους ασθενείς άφηναν τον τελευταίο σπασμό του θανάτου κάτω από τα βλέμματα –και την απελπισία-των θεραπόντων, που φορούσαν ωραία τεχνουργημένες στολές, είδος σκαφάνδρων-ενώ τους παράστεκαν ασημοκαπνισμένοι καθρέφτες, ακριβά κρύσταλλα και αρώματα... Σε άλλα, πανάθλια όμως νοσοκομεία, σε ακαθόριστες περιοχές οι δύστυχοι άρρωστοι, παραπεταμένοι σε βρώμικους χώρους απομόνωσης, πέθαιναν αβοήθητοι, γιατί από έλλειψη μέσων προστασίας και φαρμάκων και κατάλληλου ιατρικού υλικού το νοσηλευτικό προσωπικό και παρά τη γενναιότητά του καμία δεν είχε δυνατότητα να τους προσφέρει βοήθεια. Επιδημίες απρόβλεπτα εντεινόμενες».
Σε Τόπους Ευθανασίας

Το ρομπότ-αφηγητής
«Επρόκειτο για ωραίες κερδοφόρες επιχειρήσεις, σε σοφά επιλεγμένα σημεία του πλανήτη, όπου σε κομψά διαμερίσματα, έργα τέχνης αρχιτεκτονικής, με μιαν ιδέα (πεθαμένου από χρόνια πριν) ρομαντισμού, πλάι σε μικρές τεχνητές ή φυσικές λίμνες και σε πισίνες με φυσικούς θάμνους γύρω-γύρω, εκείνοι που μπορούσαν να πληρώσουν -ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό χρημάτων-και που τους ονόμαζαν «ταξιδευτές», ζούσαν ανάλογα, εφτά ή δεκατέσσαρες μέρες τα προγράμματα μιας «πλήρους ζωής... Κυκλοφορούσαν εκτός των άλλων-και δεν ήταν ίσως ψευδή, -πράγμα πολύ συνηθισμένο σε προηγούμενους αιώνες-φήμες πως βαριές νοσογόνες καταστάσεις έπλητταν τους δυστυχείς θνητούς ξαφνικά, ενώ ήταν παντελώς υγιείς. Και πως αυτές οι καταστάσεις δεν είχε ακόμα καταστεί δυνατόν να γίνουν κατανοητές και να αναχαιτιστούν. Και στο σημείο αυτό (άγνωστο για ποιο λόγο) το κομπιούτερ ανάγραψε παλιά ρήση του γνωστού ιστορικού της αρχαίας Αθήνας, του Θουκυδίδη, σε καθαρό μάλιστα αρχαιοελληνικό λόγο: Γενόμενον γαρ κρείσσον λόγου το είδος της νόσου τα τε άλλα χαλεπωτέρως ή κατά την ανθρωπείαν φύσιν προσέπιπτεν εκάστω (Θουκ. Β, 50-Γιατί η μορφή της αρρώστιας ήταν κάτι που ξεπερνούσε τις λογικές εικασίες των ανθρώπων και πρόσβαλλε τον καθέναν πιο βαριά απ'όσο μπορούσε να βαστάξει η ανθρώπινη φύση).

Αλλά στη συνέχεια της περιήγησης ο Δάντης με τον Βιργίλιο μένουν κατάπληκτοι, καθώς αθέατοι, πληροφορούνται ότι οι ανίατες ασθένειες, οι επιδημίες και οι πανδημίες δεν είναι η πιο μεγάλη ασθένεια που έπληξε τον πλανήτη. Φτάνοντας σε άγνωστη περιοχή και μπροστά σε μισοκατεστραμμένο οίκημα, και ανάμεσα σε παλιά μάρμαρα που θύμιζαν Ασκληπιείο, σε πεύκα και σε κάποια γλυπτά που θύμιζαν –αλλά καθόλου δεν ήταν-τους ιππείς των Παναθηναίων ο αρχαίος γιατρός από την Κω, ο Ιπποκράτης, αρχίζει να συνδιαλέγεται με νέο γιατρό.

Λέγοντάς του προφανώς και επαναλαμβάνοντας τις γνωστές του απόψεις πως ο γιατρός πρέπει να ωφελεί και πάντως να μη βλάπτει ή να υποβοηθάει τη φύση ή να θεραπεύει το ενάντιο με το αντίθετο, φροντίζοντας για την αιτιολογία και την πρόγνωση. Κυρίως όμως έδειχνε να αναλύει την επίδραση των παραγόντων του φυσικού περιβάλλοντος πάνω στη φυσική και διανοητική κατάσταση των ανθρώπων, «θέλοντας προφανώς να οδηγήσει πάλι, -ή και να εμπνεύσει, παρατήρησε ο αφηγητής- σ'ένα πλατύτερο πνευματικό κίνημα, όπου η υγεία και η επιβίωση να καταστούν γενικά τρόπος ζωής:

«Και παρ'όλ'αυτά», ξανάπε ο νέος γιατρός, «δεν μπορώ να μην μιλήσω για την πιο ύπουλη και μακρόβια αρρώστια εκείνων των σκοτεινών χρόνων, και που θα την ονομάσω με τον καθόλου σοβαρό και τετριμμένο και βαρβαρικό μάλλον όρο «εκβλακοποίηση», που βρίσκεται πολύ πιο κοντά και στη σοβαρότητα της όλης κατάστασης, όταν πολλοί άνθρωποι νόμιζαν μάλιστα, πως αχνοχαράζει καινούρια εποχή... «Εκβλακοποιών τους πάντες πολιτισμός!... επρόκειτο για μιαν άλλη ποιότητα που μέσα ήσουν και συ. Που μέσα υπήρχε ο καθένας: ο φιλοσοφών και ο κορυφαίος επιστήμονας και ο απλός φυσικός άνθρωπος και ο άπληστος μικροληστής και ο μεγάλος απατεώνας». Επιγραμματικά μάλιστα ο νέος γιατρός πρόσθεσε: «Εκβλακοποίηση, χυδαιοποίηση, παρανοϊκότητα, εγκληματικότητα». Για λίγο επικράτησε βαριά σιωπή».

Η μακρά περιήγηση ανά τον πλανήτη συνεχίζεται...
«...Το μικρό σκάφος του Δάντη και του Βιργίλιου πετούσε τώρα χαμηλά πάνω από τα δέντρα χιονοσκέπαστης βουνοπλαγιάς. Ήταν φανερό ότι κατευθυνόταν χαμηλότερα και υπερμέγεθες ωραίο οίκημα στην πλαγιά φαιόχρωμου λόφου. Και, αν και δεν διακρίνονταν οι εκατοντάδες πάνοπλοι φρουροί ή τα υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα προστασίας, θα πίστευε κανένας πως το επιβλητικό εκείνο οίκημα δεν ήταν παρά ένας χώρος για συνδιασκέψεις ηγετών μεγάλων δυνάμεων ή και όλων μαζί των προηγμένων βιομηχανικά και τεχνολογικά κρατών, -και παρά την αρχική σταθερή εντύπωση-ο αφηγητής- ρομπότ, ξάφνιασε παρεμβαίνοντας και αποκαλύπτοντας ότι το μεγαλοπρεπές εκείνο οίκημα, (καθώς και αρκετά άλλα παρόμοια οικήματα), δεν ήταν παρά η συγκαλυμμένη είσοδος της ίδιας της Κόλασης.

Το ρομπότ-αφηγητής
«Με ηλεκτρονική πλέον καθοδήγηση το σκάφος κατευθυνόταν προς την υπ' αριθμόν 1 Μεγάλη Αίθουσα των Συνδιασκέψεων της Κόλασης, όπου αναμενόταν να πραγματοποιηθεί σε λίγο η τελική μεγάλη σύσκεψη. Επρόκειτο πράγματι για μια τεράστια, στην κυριολεξία απέραντη και με απεριόριστο βάθος ορθογώνια και καλά φωτιζόμενη αίθουσα, όπου ένα μεγάλο και μάλιστα στρογγυλό, (κατά μία δημοκρατική τάξη), βρισκόταν απαρασάλευτα τοποθετημένο. Παρακάθονταν ήδη σε κείνο το τραπέζι, που δεκάδες κάμερες αδυνατούσαν να καλύψουν πλήρως όπως άλλωστε και την ίδια τη βαριά και σχεδόν καταθλιπτικά διακοσμημένη αίθουσα-δεκάδες πολιτικοί, τεχνοκράτες, επιστήμονες και κυρίως φιλόσοφοι από διάφορες εποχές, μερικών από τους οποίους τα ονόματα αναγράφονταν στο κομπιούτερ για συντομότατο διάστημα, μόλις που η κάμερα «και πάλι φευγαλέα εντελώς» πάλι περνούσε από τα πρόσωπά τους»... «Υπερτέλειος υπολογιστής αμέσως μετά, πληροφόρησε τους παρισταμένους το γνωστό πλέον θέμα της συνεδρίασης: «Συζήτηση για μία επικείμενη καταστροφή (φανταστική πιθανόν υπόθεση) του πλανήτη Γη».

«Στο συνέδριο μιλούν ο Πλάτων, ο Μαρξ, ο Κομφούκιος..., Πέρσες και Ινδοί και Άραβες και Εβραίοι φιλόσοφοι- μεγάλος αριθμός πολιτικών και φιλοσόφων και τεχνοκρατών από τη Δύση και την Ανατολή. Αντιπαρατιθέμενες απόψεις και οξεία αντιπαράθεση ιδεών. Αλλά μετά τον ρήτορα Δημοσθένη, που ζήτησε το δικαίωμα ν'ανέβει στο βήμα το ειδικά προετοιμασμένο, (αλλά που φαίνεται πως κανένας από τους συνέδρους-ομιλητές δεν είχε τολμήσει να πλησιάσει) και που με πύρινους λόγους έπλεξε το εγκώμιο της δημοκρατίας, όπου η δικαιοσύνη μαζί κι η γνώση κι η τέχνη του λόγου και γενικώς η τέχνη, σε όλους φτάνοντας τους ανθρώπους, από τη βαριά την αποχαύνωση αφαρπάζοντάς τους καθημερινά τους καθιστά όλο και πιο άξιους για τη δημοκρατία. Ακολουθούν αφάνταστα πολλές εισηγήσεις, όπου και μόνη η υπόμνησή τους θ' απαιτούσε τεράστιο χώρο και χρόνο.

Τελικά μια παρέμβαση του ρήτορα Ισοκράτη, που ήταν δύσκολο να εντοπιστεί πόσο επηρεάστηκε από τις παραπάνω εισηγήσεις-αιφνιδίασε το σύνολο των παρισταμένων, όταν με απαράμιλλη ενάργεια και συνεχή, λογικά τεκμηριωμένο λόγο, πρότεινε τη δημιουργία τής «Ένωσης των Πολιτειών του Κόσμου». Απλή φαινομενικά στη σύλληψή της η δομή της πρότασης, ήταν ωστόσο μεγαλοφυής ως προς την πολλαπλότητα των συσχετισμών και τη δυνατότητα της δράσης. Χρησιμοποιώντας (πέρα από το εκλεπτυσμένο πλέον λογικό όργανο) και τις δυνατότητες της τεχνολογίας και ειδικότερα της Πληροφορικής, γεγονός στο οποίο και πάρα πολλοί σύνεδροι είχαν δώσει τεράστια έμφαση, καθώς η πληροφορική μπορούσε να παρέχει κάθε στιγμή και σαφή αντικειμενική εικόνα του τι συμβαίνει ως τα έσχατα σημεία του πλανήτη, θεωρούσε λοιπόν πως η πρότασή του, όχι μόνο δεν άγγιζε τα όρια της ουτοπίας αλλ'ότι αποτελούσε δυνατότητα εφικτή για το προσεχές μέλλον. «Περισώζεται», είπε «η ελευθερία, η δημοκρατία, η παιδεία για όλους...» «Μπορεί να καταπολεμηθούν τα υπάρχοντα και τα επερχόμενα δεινά και να επιλυθούν τα προβλήματα ακόμα και των εσχατιών του πλανήτη, βάσει των ενιαίων προγραμμάτων, της ισότιμης συνεργασίας και του κοινού πλέον αγώνα (και όχι της ελεημοσύνης ή της αλόγιστης, ολέθριας πλέον για όλους, υπερεκμετάλλευσης)».

Ο προγραμματισμός δεν καταστρέφει την αίσθηση και την ύπαρξη της ελευθερίας και ο φυσικός άνθρωπος απομένει ν'αντιπαλεύει ανάμεσα στην ευτυχία και τη δυστυχία με βάσιμες ελπίδες και με την απαράμιλλη ομορφιά του ασταμάτητου πολυεπίπεδου αγώνα... Σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο για καταστάσεις υποταγής, εξουθένωσης ή αφομοίωσης, αλλά για νέα πολιτική σύνθεση που, χωρίς ν'αναιρεί την ελευθερία κανενός, υποβοηθούσε τους πάντες να επιβιώσουν!» Παρουσίασε μάλιστα ένα τέλεια επεξεργασμένο νομικό πλαίσιο που καθιστούσε την πρότασή του φαινομενικά εφικτή. Τη σύντομη παρέμβασή του έκλεισε με τον αυθεντικό αρχαίο λόγο: «... ώστε μοι δοκεί πολλά είναι τα παρακελευόμενα πολεμείν τοις δεινοίς, μάλιστα δ' ο παρών καιρός, ου σαφέστερον ουδέν». (Νομίζω λοιπόν ότι είναι πάρα πολλοί οι λόγοι που συνηγορούν για την εκστρατεία εναντίον των δεινών και περισσότερο απ' όλα η παρούσα κρίσιμη στιγμή, η οποία διαγράφεται σαφέστατα μπροστά μας)».

Ο αφηγητής-ρομπότ
«Το σύνολο σχεδόν των συνέδρων, παρά τις μεταξύ τους τεράστιες αντιθέσεις στο θεωρητικό επίπεδο (που κάποτε αντανακλούν αντιθέσεις ανυποχώρητων συμφερόντων, προκαλώντας τον θάνατο ακόμα κι όταν ο γενικότερος θάνατος προσεγγίζει), έδειξε προς στιγμήν να εντυπωσιάζεται και κάτι σαν πνοή γαλήνης και αισιοδοξίας φάνηκε να διαπερνάει τη μεγάλη αίθουσα των συνεδριάσεων της Κόλασης, με το ατέρμον παγερό βάθος, ενώ περίεργα σκοτεινές και μάλλον αντιτιθέμενες απόψεις αναγράφηκαν στο κομπιούτερ: «Ο Προμηθέας πως επιτέλους έκλεψε του Δία την πολιτική τέχνη ή πως ο Προμηθέας για πάντ'απ'τους ανθρώπους αλυσοδέθηκε».

«Στη μεγάλη αίθουσα των συνεδριάσεων είχε πέσει απόλυτη σιγή. Ύστερα-και παρά τις αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν- το Συνέδριο αποφάσισε να στείλει ένα θεατή της αναμενόμενης «γενικής και πλήρους καταστροφής». Προτάθηκαν τα ονόματα πολλών και μεγάλων ζωγράφων με το αιτιολογικό ότι ποτέ κανένας ζωγράφος δεν επιχείρησε τέτοια παρόμοια ζωγραφική σύνθεση. Προτάθηκαν και τα ονόματα μεγάλων σκηνοθετών. Αλλά και πάλι πολλοί από τους συνέδρους υπήρξαν απορριπτικοί με το αιτιολογικό ότι παρά το επαρκές των εικόνων πολλών σκηνοθετών, δεν υπήρξαν επαρκώς φιλόσοφοι της αποτροπής μιας παρόμοιας καταστροφής. Εξαίφνης, το ενδιαφέρον των συνέδρων επικεντρώθηκε στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο οποίος όμως ανεβαίνοντας στο βήμα, με πύρινους λόγους προσπάθησε να αποποιηθεί οποιαδήποτε παρόμοια πρόθεση για τον εαυτό του. Παγερή σιωπή επικράτησε για λίγο στο συνέδριο. Και τότε, αυτόκλητος, μεγαλοπρεπής, ντυμένος ακριβή πορφύρα και σανδάλια, ο Νέρων απροσδόκητα εμφανίζεται μπροστά στους συνέδρους και τους θερμοπαρακαλεί να τον στείλουν. «Ήθελε να ιδεί! Αυτό ήταν και το μέγιστο της ύπαρξής του όνειρο». Και πάλι οι σύνεδροι, μερικοί και μειδιώντες, παρά το καταθλιπτικό του όλου ζητήματος, υπήρξαν απορριπτικοί».

Θα επισυμβεί λοιπόν η γενική και πλήρης καταστροφή;
Εικόνες αισιόδοξης αφόρμησης. Το ρομπότ-αφηγητής
«Σχεδόν αμέσως την οθόνη επικάλυψαν αναρίθμητα εργαστήρια, ωραία προϊόντα της τεχνικής, όπου άνθρωποι εναγώνια σκυμμένοι στα υπερτέλεια ηλεκτρονικά τους μικροσκόπια και στις οθόνες και τους δοκιμαστικούς σωλήνες και στα δύστυχα πειραματόζωά τους, τα συνδεδεμένα με τα υπερεξελιγμένα κομπιούτερς. Ερευνούσαν εναγώνια, είπε ο Δάντης, που εμφανίζεται απροσδόκητα, ίσως για μια καινούρια, μεγάλη, σωτήρια πνοή. Και είτε σταθούν επαρκώς τυχεροί είτε και δεν σταθούν, για όλους αυτούς υπάρχει μια θέση στον Παράδεισο. Surge ai mortali per diverse foci/la lucerna del mondo; (Dante Alighieri, La Commedia, Paradiso A, 36-37)

(... Η δάδα του κόσμου ανατέλλει για τους θνητούς από διάφορες πηγές...)
«Το θαύμα των οικισμών επιβίωσης!... Εκτυλισσόταν το πιο παράδοξο ντοκιμαντέρ, το πιο αισιόδοξο σχεδίασμα στην τέχνη της αρχιτεκτονικής, το πιο ζωντανό ενέργημα στην ιστορία της πολιτικής και της νομικής σκέψης, το πιο επικό επίτευγμα στην ιστορία της φιλοσοφίας-απροσδιόριστο, εναργές, μακρινό ποίημα-όπου η Γης ολόκληρη! καθίσταται οικισμός επιβίωσης...»

Το ρομπότ-αφηγητής
(στην τελευταία του εμφάνιση και για το απώτερο μέλλον)
Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας από τους Δελφούς
Η νεαρή παρθένος μέσ'από τους καπνούς της καιόμενης δάφνης αναφαίνεται ολοζώντανη σαν από τους αιώνες που χάθηκαν. Η φωνή της αντηχεί πεντακάθαρη, παλλόμενη, σαν από βαθιάν αγωνία ν'αγγίξει τα νάματα μιας άλλης ζωής: «Να μην τους υποβοηθήσουν να πεθάνουν, είπε, γιατί έτσι και τον δικό τους μελλούμενο θάνατο προσυπογράφουν. Μόνο ζωή αν δώσουν και τη δική τους επέπρωτο ζωή να την κερδίσουν. Κι αν, όλοι, για τη ζωή και μόνο πολεμήσουν, επέπρωτο και τη δική τους ζωή να την κερδίσουν».

«Αλληλοσυμπληρούμενες εικόνες ζωής φώτισαν πλατιά το μακρινό μέλλον, ως να'χεν επιτέλους μέσ' τους αιώνες επιτευχθεί το ζωτικό πλεόνασμα της σωτήριας ευφυΐας! Έφευγαν και οι τελευταίοι, ζωντανοί, πριν ή ο θάνατος καταλύσει τον Ήλιο, αποχαιρετώντας για πάντα τον πλανήτη Γη, πλανήτη της υπέρτατης χαράς και της υπέρτατης θλίψης-προς τις ατελεύτητες κατοικίες του Διαστήματος...»
Επιγραφή
«Ο χρόνος του παραμυθιού με το καλό τέλος δεν είναι μόνο το απώτερο μέλλον. Είναι και το παρόν και το κοντινό μέλλον».
Συνυπογράφουν
Homo Sapiens και Robot Sapiens

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Παρακολουθήσαμε την πριν από τριάντα χρόνια μυθιστορηματική πάλη ενός σπουδαίου επενδυτή κεφαλαίου να προστατέψει τη ζωή του και να παραμείνει ζωντανός, διασφαλίζοντας παράλληλα και την όλη του οικονομική δραστηριότητα. Ενός μυθιστορηματικού ήρωα του «Αγωνία επιβίωσης». (Για την αγγλική γλώσσα The Agony of Survival-A novel by Dr. Spyros Vrettos, Trans. From the Greek by Harikleia Georgou Sirmans-Edited with o prologue by Dr. Constantine Santas-Cover art by Frana). Δεν θα προσθέσομε ο,τιδήποτε για τη μοίρα των ηρώων αυτού του βιβλίου. Ούτε κάτι πλέον από τη μεγάλη περιήγηση του Δάντη ξεναγούμενου από τον Βιργίλιο στον πλανήτη Γη. Ούτε καν για το ποια είναι η απόληξη μιας μυθιστορηματικής πανδημίας... Επισημαίνομε μόνο από το βιβλίο κάποιες ελάχιστες - βασικές- έννοιες για μια δυνατότητα διαφυγής:

Α. «Η Διαλεκτική της Παγκόσμιας Διάσωσης». Εμπεριέχει και βάζει σε κίνηση την παγκόσμια εμπειρία -και την παγκόσμια ευφυΐα!- για την αποτροπή και αντιμετώπιση δυσμενών καταστάσεων που εξελίσσονται ταχύτατα και αλματωδώς. Η έννοια αυτής της διαλεκτικής, χωρίς να υπάρχει ούτε ως όρος ούτε ως οποιαδήποτε νοηματική επεξεργασία, εντούτοις κάνει την εμφάνισή της στις διεθνείς διασκέψεις για την κλιματική αλλαγή και τη διάσωση του περιβάλλοντος (με πιο πρόσφατη τη Διεθνή Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή, Μαδρίτη, Δεκέμβριος του 2019).

Έχει ως βασικό χαρακτηριστικό τη μακροχρόνια παρουσία της και την ταχύτητα της άμεσης παρέμβασης και δράσης. Εμπεριέχει ένα Παγκόσμιο Συντονιστικό Κέντρο επεξεργασίας όλων των συναφών στοιχείων και δράσεων και τη μη απόκρυψη ερευνητικών στοιχείων που προκύπτουν από τις συναφείς έρευνες σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Το παγκόσμιο αυτό συντονιστικό όργανο θα βρίσκεται σε μόνιμη λειτουργία επεξεργασίας νέων στοιχείων και θα συνεργάζεται με τις κατά τόπους αρμόδιες Αρχές-με νηφαλιότητα –ακόμα και σε περιόδους παγκόσμιας διαταραχής, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, ή και παγκόσμιου πανικού. Το παγκόσμιο αυτό συντονιστικό όργανο θα πρέπει μάλλον ταχύτατα να συγκροτηθεί τώρα και μέσα σε συνθήκες αληθινού πολέμου και δικαιολογημένης σύγχυσης. Εμπεριέχει επίσης την έννοια της χρηματοδότησης των ερευνητικών προσπαθειών και δράσεων με βάση τον υπάρχοντα πλούτο, δημόσιο και ιδιωτικό. (Για τις μέρες που ζούμε, μόνο ο ιδιωτικός ανέρχεται σε, περίπου, 232 τρις δολάρια...) Ακόμα -και πρωτίστως- τη διάσωση των οικονομιών των επιμέρους περιοχών ώστε να επιτευχθεί και να διασφαλιστεί ως ένα βαθμό, η ισορροπία της παγκόσμιας οικονομίας.

Και για την εξαιρετικής σημασίας μεγάλη αυτή υπόθεση θα μπορούσε να συμβάλουν αποφασιστικά -αξιοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης- οι χιλιάδες ή και τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ανθρώπων του πλανήτη, που φαίνεται ότι αντιλαμβάνονται επαρκώς την ανάγκη απόλυτης συμμόρφωσης με τις εναγώνιες συστάσεις των ειδικών επιστημόνων και γενικώς των Επιστημών Υγείας. Αυτό ως προς την καταπολέμηση του ιού Covid-19. Και που είναι φανερό ότι δεν θα νικηθεί ποτέ αν δεν περισωθούν οι επιμέρους οικονομίες από τις οποίες εξαρτάται και η επιβίωση των επιμέρους συστημάτων υγείας. Και στο σημείο αυτό, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που έχουν βρεθεί παντελώς στο περιθώριο της ιστορίας θα μπορούσε να ασκήσουν ευεργετικές πιέσεις ως προς τις κάθε είδους παγκόσμιες χρηματοδοτήσεις.

Σχετικά με το «ευρωομόλογο», αν και δεν περιμέναμε καλύτερο αποτέλεσμα, όμως σε τέτοιες μέρες και καταστάσεις που ζούμε δεν μπορεί να μην σκεφτείς «ότι όλους μπορεί και να τους έχει επηρεάσει ευμενώς κάπως η εμπειρία από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Συνθήκη των Βερσαλλιών και το ότι ο Γκαλμπρέιθ είχε περιπέσει σε κατάσταση βαθιάς κατάθλιψης προβλέποντας τι θα ακολουθήσει τα τότε αποφασιζόμενα. Ή ακόμα και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που δεν είναι απλώς τρεις λέξεις που χαϊδεύουν τ' αυτιά των ανθρώπων αλλά που παραμένει μια κατάσταση αξεπέραστης φρίκης. Ο Σαίξπηρ γνώριζε πολύ καλά ότι γενικώς η πονηριά του «εμποράκου» δεν λύνει ποτέ κανένα πρόβλημα! Απεναντίας προετοιμάζει βαριές καταστάσεις για το παρόν και το προσεχές μέλλον.

Β. «Η Ένωση των Πολιτειών του Κόσμου» (ένας πλέον ισχυροποιημένος ΟΗΕ). Προέρχεται από τη σκληρή διαπίστωση ότι καμία χώρα του πλανήτη δεν μπορεί να διασωθεί από μόνη της, με τις δικές της και μόνο δυνάμεις, οικονομικές και επιστημονικές... Η παρακμή της Δύσης: απ' όταν ο Σπέγκλερ χρησιμοποίησε τον όρο, γύρω στο 1920, αυτό γράφεται και ξαναγράφεται. Είναι όμως ενδεχομένως καιρός να ξεχωρίσομε αυτή τη στιγμή ότι δεν πρόκειται για παρακμή της Δύσης, αλλά μάλλον για την παρακμή ολόκληρης της ανθρωπότητας. Από κει αντλεί νόημα και η «Ένωση των Πολιτειών του Κόσμου». Ακόμα και ο Σπέγκλερ, πολύ πιθανόν, δεν το κατάλαβε σωστά, όταν μιλούσε για την παρακμή της Δύσης και την κατάρρευση του βιομηχανικού πολιτισμού. Κι έτσι θα 'πρεπε να αντιμετωπιστεί για να υπάρξει μια βάσιμη ελπίδα αντιμετώπισης όλων των τεκταινομένων.

Οι τοπικές προσπάθειες που εξικνούνται ως το ηρωικό και το υπεράνθρωπο δεν χάνουν τη σημασία τους. Απεναντίας ισχυροποιούνται στο έπακρο και αποβαίνουν πολύ περισσότερο αποτελεσματικές. Οι «υποκείμενες νόσοι» του φυσικού περιβάλλοντος του πλανήτη, πάνω στις οποίες βρίσκει ενδεχομένως πρόσφορο έδαφος και η σημερινή πανδημία, σύμφωνα με αξιόλογα μαθηματικά μοντέλα, απειλούν τον πλανήτη με υπέρτερα δεινά των όσων έχομε βιώσει μέχρι σήμερα. (Για παράδειγμα το πρόγραμμα HANDY της NASA (Human and Nature Dynamics: Modeling inequality and use of resourses in the collapse of sustainability of societies). Ή το μοντέλο του Εθνικού Κέντρου Breakthrough για την αποκατάσταση του κλίματος στη Μελβούρνη. Ή το μοντέλο του Crouter Lab, ερευνητικού κέντρου με έδρα το ΕΤΗ της Ζυρίχης, που αναλύει τα δεδομένα 520 πόλεων σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες έχει κατ'επανάληψη αποδείξει ότι συναισθάνεται πλήρως την όλη πραγματικότητα του πλανήτη. Κι έχει εκφράσει πολλαπλώς την αγωνία του ακόμα και πρόσφατα με την κήρυξη παγκόσμιας εκεχειρίας. Το ίδιο και ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους ... Και μια και μιλάμε για την αγωνιώδη προσφορά ανθρώπων προκειμένου για τα δικά μας τα μέρη δεν μπορεί να μη γίνει μνεία του ηρωικού, ευρείας αντίληψης και τόσο πολύ ανθρώπινου Σωτήρη Τσιόδρα. Καθώς και των χιλιάδων άλλων ανθρώπων που μάχονται ανυποχώρητα και με αυτοθυσία για την κατανίκηση ενός ευφυούς και εξαιρετικά πανούργου αόρατου εχθρού, υπέρτερου κατά πολύ της ανθρώπινης ευφυΐας και πανουργίας και ταχύτατα επιτιθέμενου.

Γ. Το Έπος της Παγκόσμιας Διάσωσης. (Πικρός εξωγήινος)

Απ'όταν η ανθρωπότητα άρχισε να γράφει έπη γύρω στο 3000 χρόνια π.Χ. με πρώτο το έπος του Γκίλγκαμες μέχρι και το τέλος του 14ου αιώνα μ. Χ. τα περισσότερα έπη είναι γεμάτα από ειδεχθές φονικό διαρπαγής και καταλήστευσης αγαθών. Με λιγότερο εμφανείς αυτές τις καταστάσεις στο πρώτο αναφερθέν έπος του Γκίλγκαμες και το έπος του Διγενή Ακρίτα. Βέβαια, δεν αποτιμώνται το ίδιο ο ηρωισμός και οι γενναίες πράξεις εκείνων που πολεμούν για να ληστέψουν και να υποτάξουν άλλους με τον ηρωισμό εκείνων που ηρωικώς αμύνονται για να μην περιπέσουν στην κατάσταση των δούλων.

Το « Έπος της Παγκόσμιας Διάσωσης» δεν απαιτεί καθόλου φονικό και ανθρωποθυσίες. Απαιτεί μόνο ένα άλμα της ανθρώπινης σκέψης και της ηθικής. Αυτό βέβαια απλά μόνο λέγεται. Όμως πιστεύομε πως η ανθρωπότητα έχει πλέον όλες τις επιμέρους δυνάμεις που απαιτούνται για να αρχίσει επιτέλους να γράφει αυτό το μεγάλο έπος.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline