«Ντε Γκωλ 23 Νοέμβρη 1959 σε ομιλία του στο Στρασβούργο για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια».
Όσο η Ευρώπη κινείται στην πολιτική απομόνωσης της Ρωσίας τόσο θα εκβιάζεται από τον Ερντογάν ο οποίος παίζει παιγνίδι σε δυο ταμπλό και εκμεταλλεύεται την ευκαιρία και το κενό που δημιουργεί η πολιτική αυτή.
Πέραν τούτου, του επιτρέπει να εμφανίζεται ως ο ισχυρός Μουσουλμάνος ηγέτης, με ότι σημαίνει αυτό για την ενίσχυση του Ισλαμισμού, τον οποίο αξιοποιεί κατάλληλα.
Το 1959 ο Ντε Γκωλ, σε εποχή πολύ σκληρού ψυχρού πολέμου, δήλωσε την ανάγκη για μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.
Το 1969 ο Βίλλυ Μπραντ καγκελάριος της Γερμανίας διακήρυξε την περίφημη «Οστ Πολιτικ» δηλαδή άνοιγμα προς τα ανατολικά, προσέγγιση όχι μόνο με την Σοβιετική Ένωση, αλλά κυρίως με την Κομμουνιστική Ανατολική Γερμάνια σε εποχή όχι μόνο σκληρού, ψυχρού πολέμου, αλλά και με κομμένο στα δυο, χωρισμένο με το περίφημο τείχος του Βερολίνου, του οποίου υπήρξε Δήμαρχος πριν γίνει καγκελάριος.
Αυτές οι πολιτικές απέδωσαν καρπούς μέχρι το 2004, που σε όλη αυτή την διάρκεια, πολιτικά κυριάρχησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι αντιλήψεις όπως εξελίχθηκαν, του Φρανσουά Μιτεράν στην Γαλλία, του Χέλμουτ Κολ στην Γερμανία, ακόμη και με καγκελάριο τον Γκέρχαρτ Σρεντερ.
Στη Γαλλία σήμερα, ο Μακρόν βλέποντας την επερχόμενη πολιτική και τελικά οικονομική και διεθνή περιθωριοποίηση της Γαλλίας, προσπαθεί να μαζέψει τα σκουπίδια και τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους Σαρκοζί και Ολάντ.
Στην Γερμανία κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια η πολιτική μετριότητα της Αγγέλα Μερκελ, που πολιτικά εμφανίζεται σαν μια καλή μετριοπαθής πολιτικός, καρπώνεται όμως πολιτικά και οικονομικά τα αποτελέσματα της πολιτικής ατζέντας 2010 του Γκέρχαρτ Σρέντερ.
Για μένα η Μέρκελ είναι μια κακή εκδοχή της Αλέκας Παπαρήγα, που προσωπικά μου είναι πολύ συμπαθής, αφου και η Αγγέλα Μέρκελ πέρασε από παρόμοια πολιτική σχολή, διότι ήταν πολύ καλή μαθήτρια του Χόνεκερ της Ανατολικής Γερμανίας.
Η Μέρκελ στην εξέλιξη του χρόνου θα αποδειχθεί καταστροφική για την πολιτική Ευρώπη, διότι χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί τα οικονομικά πλεονεκτήματα που η οικονομική Ευρώπη παρέχει στη ισχυρότερη οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να προωθήσει τα οικονομικά της συμφέροντα, αδιαφορώντας για πολιτικές εξελίξεις στις διεθνείς σχέσεις, αλλά και στο εσωτερικό της Ένωσης.
Με αυτά τα δεδομένα αναπτύχθηκαν φυγόκεντρες δυναμικές τύπου Πολωνίας, τύπου Ουγγαρίας, αλλά βρήκαν μιμητές και σε άλλες χώρες κι έτσι πολιτικά οδηγούμαστε σε αποδυνάμωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει να ερευνήσουμε το ποιες πολιτικές δυνάμεις στην τέως Ανατολική Ευρώπη έχουν προκύψει ως μετεξέλιξη δυνάμεων που συνεργάστηκαν με την Ναζιστική την Χιτλερική Γερμανία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχθηκε πρόσφατα, πολιτικά αδύναμη, με την πλήρη απουσία της στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, που άφησε απροστάτευτη, ξεκρέμαστη, την Αρμενία αλλά και τον Αρμένιο Πρωθυπουργό, που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι έσπρωξαν με διαδικασίες τύπου «πορτοκαλί επανάστασης».
Αποδεικνύεται σήμερα αδύναμη να προστατέψει τα Ευρωπαϊκά συμφέροντα στην Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο, που πλέον ξεπερνούν τις όποιες Ελληνοτουρκικές διάφορες και βέβαια έχομε την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ΙΡΑΝ, την πλήρη αποτυχία στην Συρία κλπ.
Στην αναζήτηση των βασικών αιτίων αυτών των εξελίξεων, ζητείστε Γερμανία, ζητείστε Μέρκελ, που ενώ επιχειρεί να εμφανιστεί ως ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τελικά οδηγεί την Ένωση σε αποδυνάμωση, βλέποντας κοντόφθαλμα τα δικά της τα Γερμανικά συμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά.
Δεν είναι του παρόντος να ασχοληθώ περισσότερο με το διπλό της παιγνίδι σε σχέση με την πολιτική, ακόμη και την οικονομική και τεχνολογική απομόνωση, είτε της Ρωσίας είτε της Κίνας.
Η γνώμη μου πάντως είναι, ότι με αυτές της πρακτικές και αντιλήψεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση στο τέλος της ημέρας θα αποδυναμωθεί, αλλά και η Γερμανία θα βγει χαμένη.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση στερούμενης στρατηγικής, κυρίως στα διεθνώς δρώμενα, σε συνεχή πολιτική υποχώρηση από την οποία κινδυνεύουν τελικά και οι ισχυρές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποδυναμωθούν.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η θρασύτητα του Ερντογάν απέναντι στον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν, στη Γαλλία, ουσιαστικά τροφοδοτείται από την ανοχή, αν όχι υπό την σκέπη της Γερμανίας της κυρίας Μέρκελ και τους μιμητές της.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Μέρκελ και η Γερμανία απέτυχαν στο να ηγηθούν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απέτυχαν ακόμη και ως υπεργολάβοι του Τράμπ.
Η ενδυνάμωση του Ερντογάν τροφοδοτείται κατά κύριο λόγο από την προσπάθεια πολιτικής και οικονομικής απομόνωσης της Ρωσίας και της Κίνας και τις προσπάθειες αναζήτησης νέων διεθνών συμμαχιών και συνεργασιών, τροφοδοτείται από τις δήθεν προσπάθειες εκδημοκρατισμού, είτε με τις «πορτοκαλί επαναστάσεις», είτε με τις «Αραβικές ανοίξεις», που κατέληξαν σε ανθρωπιστικές καταστροφές και σε ανάδειξη ακόμη χειροτέρων καθεστώτων, ακόμη πιο επικινδύνων για την Ευρώπη, όταν μάλιστα μερικά από αυτά συνεργάζονται με την Ισλαμική τρομοκρατία.
Με αυτές τις εξελίξεις ο Μακρόν, βλέποντας τον κίνδυνο περιθωριοποίησης της Γαλλίας αλλά και τον δικό του πολιτικό ενταφιασμό, επιχειρεί να αναδιατάξει την πολιτική Ευρώπη και κυρίως την εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα χνάρια, στα βήματα που άφησαν οι παρακαταθήκες του Ντε Γκωλ, του Φρανσουά Μιτεράν, του Βίλλυ Μπραντ, του Χέλμουτ Κολ.
Πολιτικά αυτό σημαίνει προσπάθεια επαναπροσέγγισης με Ρωσία και Κίνα με την πολιτική τους απομόνωσης και ότι σημαίνει αυτό.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι περιμένουν τον Μπάιντεν να προσανατολίσει ουσιαστικά πολιτικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι με την αλλοπρόσαλλή Προεδρία Τράμπ η Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας την ηγεσία επιχειρεί να αναλάβει η Γερμανία με πολιτικό ρεσάλτο για να την εντάξει στις δικές της εθνικές στρατηγικές.
Η Ευρώπη αποδείχτηκε μέχρι τώρα πολιτικός νάνος, που ο αυτοπροσδιορισμός κάθε χώρας ουσιαστικά, την οδηγεί σε παρία των διεθνών εξελίξεων.
Πρέπει να αναβιώσει το όραμα της Ευρώπης, από τον Ατλαντικό, όχι μόνο μέχρι τα Ουράλια, αλλά και μέχρι το Βλαδιβοστόκ, που είχε διακηρύξει ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρέπει να βρει η Ευρωπαϊκή Ένωση μια νέα «Οστπολιτικ».
Αυτή πρέπει να είναι και η πολιτική στόχευση των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας και της Ελληνικής Κυβέρνησης, διότι πέραν των άλλων διεθνών επιπτώσεων, αυτή η συνεχιζόμενη προσπάθεια της διεθνούς απομόνωσης και του περιορισμού της Ρωσίας, οδηγεί εξ αντικειμένου στην πολιτική ενδυνάμωση του Ερντογάν και της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.
Γιάννης Σουλαδάκης, τ. Ευρωβουλευτής, τ. Μέλος Εκτελεστικού Γραφείου της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ