Οταν ο νυν πρόεδρος ζήτησε από την αντίπαλό του να του εξηγήσει τη χρηματοδότηση του κόμματός της από ρωσικές τράπεζες. Εκείνη του απάντησε ότι δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι. Οι γαλλικές τράπεζες την είχαν αποκλείσει, οπότε δεν είχε άλλη λύση. Δεν διευκρίνισε αν ο αποκλεισμός της οφειλόταν σε χρηματοπιστωτικούς λόγους, από αυτούς που ορίζουν τη λειτουργία των τραπεζών στην ευνομούμενη αγορά, ή σε άλλους, κοινώς πολιτικούς. Και δεν μας είπε αν κάποιος άλλος Γάλλος πολίτης ή επιχείρηση, αποκλεισμένος από τις γαλλικές τράπεζες, θα είχε την ίδια μεταχείριση με εκείνη. Λεπτομέρειες, θα μου πείτε.

Η Λεπέν έχασε, ο Μακρόν κέρδισε, όμως, απ' ό,τι φαίνεται, το πρόβλημα δεν λύθηκε. Αν θεωρήσουμε ότι το πρόβλημα είναι μέρος ενός σχεδίου αποσταθεροποίησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που οργανώνει ο ρωσικός επεκτατισμός. Εννοείται ότι λυδία λίθος είναι η στάση των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στην εισβολή στην Ουκρανία. Πολιτική υπονόμευση του Μακρόν στη Γαλλία, συκοφαντική εκστρατεία κατά της Φινλανδής πρωθυπουργού Σάνα Μάριν, υπερμάχου της ένταξης της χώρας της στο ΝΑΤΟ. Και ό,τι άλλο θέλει προκύψει στο επόμενο επεισόδιο του Τζέιμς Μποντ. Απλώς, εγώ, ως άσχετος, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος αναρωτιέμαι μήπως η προσπάθεια δεν έχει καλύτερη τύχη από την εισβολή στην Ουκρανία. Οι δύο εβδομάδες έχουν επιμηκύνει το προσδόκιμο ζωής τους σε έξι μήνες και η Σάνα Μάριν μάλλον κέρδισε σε δημοφιλία χορεύοντας.

Το ισχυρό όπλο της Μόσχας είναι η ενέργεια. Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες κινδυνεύουν να χάσουν τη συνεκτική ύλη των κοινωνιών τους, την ασφάλεια της καθημερινής ζωής που παρέχουν στους πολίτες τους, την «κοινή ευπρέπεια», που λέει και ο Οργουελ. Στόχος της Μόσχας η απαξίωση των ελίτ της δημοκρατίας. Οπως αυτή που βλέπουμε στην Ιταλία. Ή ακόμη και στη Γαλλία, με τη θεαματική άνοδο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του κόμματος της Λεπέν. Ο Πούτιν παρακολουθεί αφ' υψηλού τη ρωσική κοινή γνώμη. Δεν τον νοιάζουν οι νεκροί στην Ουκρανία, ούτε οι ουρές για τα είδη πρώτης ανάγκης. Δεν ισχύει το ίδιο για τους Ευρωπαίους ηγέτες. Η δική μας χώρα, εξαιτίας της πτώχευσης και των μνημονίων, έχει ήδη υποστεί τη βάσανο της κρίσης. Η δημοκρατία μας έφτασε να ζητιανέψει ρούβλια πολύ πριν η υπόλοιπη Ευρώπη αντιληφθεί το αποτύπωμα που θέλει να αφήσει ο Πούτιν στην Ιστορία. Η τετραετία των Συριζανέλ μας εμβολίασε για να αντιμετωπίσουμε τη σημερινή αντιδημοκρατική πανδημία. Ισως, βέβαια, μας λείπουν οι επαναληπτικές δόσεις.