Σπυρίδων Λυκούδης: Οι δικές μας ευθύνες για τους νεοναζί

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με μια παρατήρηση που τουλάχιστον εγώ νομίζω ότι χρειάζεται να ακουστεί από αυτό το Βήμα. Έχουμε ακούσει όλοι τη φράση -δεν ξέρω αν είναι έτσι ακριβώς, εγώ θα την πω όπως τη θυμάμαι- «το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι και οι πρόχειροι και οι εύκολοι αντί να κοιτάζουν το φεγγάρι, κοίταζαν το δάχτυλο».

Νομίζω ότι πολλές φορές λειτουργούμε όλοι μας κάπως έτσι. Ποιο είναι το πρόβλημά μας, το πρόβλημα της δημοκρατίας; Είναι η Χρυσή Αυγή; Δεν είναι το δικό μας πρόβλημα. Η Χρυσή Αυγή είναι οι δολοφόνοι της δημοκρατίας, οι καταγραμμένοι και αποδεδειγμένοι δολοφόνοι των δημοκρατικών θεσμών, δολοφόνοι της ζωής, δολοφόνοι της πολιτικής, δολοφόνοι των πάντων. Εννοώ, οι νεοναζί.

Το πρόβλημα το δικό μας είναι η πολιτική προχειρότητα, πολλές φορές οι θεατρινισμοί και η ανωριμότητα που έχουμε δείξει που δεν μας έχουν μέχρι τώρα επιτρέψει να δράσουμε ως δημοκράτες. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πρώτα απ' όλα κατά τη γνώμη μου ότι παραμερίζουμε τις κρίσιμες ώρες πολιτικές διαφορές και συντασσόμαστε στην υπεράσπιση και στην εμβάθυνση της δημοκρατίας. Και τούτη την ώρα η δημοκρατία απαιτεί συνεργασίες, συναινέσεις και συνεννοήσεις, συνάντηση δηλαδή των αγωνιών μας για την υπεράσπισή της.

Δεν είναι οι φασίστες από μόνοι τους πρόβλημα. Όλα τα κράτη και όλες οι κοινωνίες έχουν φασίστες. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς πολλές φορές τους επιτρέπουμε και τους επιτρέψαμε να γίνουν κοινοβουλευτική δύναμη, επιτρέψαμε να αποθρασυνθούν και επιτρέψαμε να δολοφονούν, να μένουν ατιμώρητοι και πάνω απ' όλα να παριστάνουν πολλές φορές και τους σωτήρες, τους αντιμνημονιακούς, τους φιλολαϊκούς, τους υπερασπιστές ή τους εκφραστές της οργής ενός λαού που δικαιολογημένα είναι εξοργισμένος.

Το επιτρέψαμε γιατί όταν οι φασίστες δολοφονούν, εμείς έχουμε αντιπαραθέσεις μεταξύ μας για το ποιος έχει τις πρώτες ευθύνες για την εμφάνισή τους και γιατί όταν από παντού προκύπτει η ανάγκη να διαμορφώσουμε ένα ισχυρότερο νομικό οπλοστάσιο φτιάχνοντας ένα αντιρατσιστικό και αντιμισαλλόδοξο νομικό οπλοστάσιο, εμείς απαντήσατε με σιγουριά, όπως θυμάστε, ότι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο και καταλήξαμε σε πέντε διαφορετικά κείμενα ώστε να μην μπορεί τελικά να τελεσφορήσει κανένα, δίνοντας την ευκαιρία στη συντηρητική παράταξη να αποσυρθεί από την ανάγκη να υπάρξει ένα τέτοιο νομοσχέδιο.

Φταίμε εμείς που ακόμα και τούτη τη στιγμή απέναντι στη φρίκη μιας εν ψυχρώ πολιτικής δολοφονίας στεκόμαστε ακόμη αμήχανοι. Δεν ξέρουμε; Δεν θέλουμε; Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε;
Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι σήμερα σ' αυτήν την Αίθουσα η συζήτηση είχε καλύτερους όρους και είχε. Εμένα τουλάχιστον μου δημιούργησε μια ελπίδα ότι μπορεί να γυρίσουμε σελίδα, όπως είπε ο κ. Παπαδημούλης.

Το λέω γιατί πολλές φορές ένα τραγικό γεγονός είναι αλήθεια ότι αλλάζει και τη φορά της ιστορίας. Η δική μου γενιά έχει τέτοια παραδείγματα. Δεν θέλω να αναφερθώ, για να μη βαρύνω ακόμα περισσότερο το κλίμα. Μπορεί να αλλάξει σελίδα από ένα τραγικό γεγονός, από ένα αίμα που ρέει.

Σημασία έχει όμως να συνεννοηθούμε ότι έχουμε το κουράγιο να γυρίσουμε τη σελίδα. Παραδείγματος χάριν, να μιλήσω κατ' αρχάς από την πλευρά τη δική μας. Να φύγουμε από εύκολες αναλύσεις σε σχέση με το τι είναι η Χρυσή Αυγή. Η Αριστερά με την πιο ένδοξη ιστορικά αντιφασιστική πορεία είναι υποχρεωμένη, βγάζοντας ιστορικά συμπεράσματα από το παρελθόν, να φύγει από την εύκολη εκτίμηση ότι οι φασίστες, η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα εν προκειμένω, είναι η αιχμή του δόρατος του συστήματος.

Είναι αυτονομημένο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το «φίδι». Γιατί ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Υπ' αυτήν την έννοια πρέπει να δούμε πώς το σύνολο των κομμάτων της δημοκρατίας, μηδέ εξαιρουμένης της συντηρητικής παράταξης, μπορεί να βοηθήσει στην οργάνωση ενός αντιφασιστικού μετώπου. Υπ' αυτήν την έννοια θεωρώ θετικότατη την ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και εν μέρει και σε ένα κομμάτι θετική την τοποθέτηση του κ. Βορίδη.

Προκύπτει, όμως, ένα ζήτημα. Γιατί αισθάνθηκε την ανάγκη ο κ. Βορίδης, που δυστυχώς λείπει τώρα, να υπερασπίσει τον κ. Λαζαρίδη; Δεν είναι υπερασπίσιμος ο κ. Λαζαρίδης από χθες. Δεν ξέρω για προχθές και αντιπροχθές. Από χθες, όμως, δεν είναι υπερασπίσιμος. Ούτε είναι και σήμερα, όπου με αφορμή το προσωπικό επανέφερε την πολιτική λογική της εξίσωσης ευθυνών όχι για ένα τυχαίο πολιτικό γεγονός αλλά για ένα αίμα που ακόμα ρέει. Δηλαδή, από πού κι ως πού στη ζυγαριά της ευθύνης για τη δολοφονία, για τη δράση της Χρυσής Αυγής μπορεί ο κ. Λαζαρίδης να βάζει από τη μια μεριά τους δολοφόνους και από την άλλη μεριά –άκουσον, άκουσον- την εκρηκτικότητα που έχει ο χαρακτήρας της κ. Κωνσταντοπούλου στην πολιτική της λειτουργία;

Αν είναι δυνατόν! Ο καθένας μπορεί να έχει κρίση, άποψη, να του ταιριάζει ή να μην του ταιριάζει ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί κοινοβουλευτικά ένας Βουλευτής.

Αν είναι δυνατόν, όταν έχουμε να κάνουμε με μία πολιτική δολοφονία, με τάγματα εφόδου, τα οποία τα βλέπεις να κατεβαίνουν με τις φόρμες τις στρατιωτικές, τις μαύρες μπλούζες και τις δάδες, από πού και ως πού εμείς θα θυμηθούμε το πώς λειτουργεί και αν έχει εκρηκτικό χαρακτήρα μια συναδέλφισσά μας, βουλευτίνα ή αν υπάρχουν προβλήματα στην πολιτική συμπεριφορά που είχε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της Αριστεράς, στο τάδε θέμα, στις Σκουριές ή κάπου αλλού.

Εάν έτσι λειτουργούμε, καταργούμε επί της ουσίας την καθ' όλα θετική κατά τα' άλλα προσπάθεια να έχουμε όλοι μαζί ένα μέτωπο κατά του φασισμού. Και αυτό υπήρχε στη σημερινή τοποθέτηση του κ. Βορίδη, αλλά η ανάγκη να υπερασπίσουμε τα μη υπερασπίσιμα δημιουργεί πρόβλημα από εκεί και πέρα σε όλους μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, υπάρχει ένα ζήτημα –εγώ θα το πω όπως το αισθάνομαι. Υπάρχουν σημαντικές πολιτικές, θεωρητικές, ιδεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές ανάμεσά μας. Αυτές είναι καταχωρημένες και στην ιστορία και σήμερα. Από την άλλη μεριά υπάρχει το απόλυτο κακό. Το απόλυτο κακό! Κακοί υπάρχουν πολλοί από εδώ κι από εκεί, υπάρχει, όμως το απόλυτο κακό και αυτό είναι ο φασισμός.

Ο φασισμός στη χώρα, δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ανάσα που πήρε η ανθρωπότητα χτυπώντας το τέρας, ξανασηκώνει κεφάλι σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα. Είμαστε υποχρεωμένοι, το σύνολο των κομμάτων της δημοκρατίας, μηδέ εξαιρουμένης –επαναλαμβάνω- της συντηρητικής παράταξης, να ορθώσουμε ένα μέτωπο αρραγές απέναντι στο απόλυτο κακό. Το φίδι έσπασε το αβγό, βγήκε από το αβγό, δαγκώνει και δαγκώνει αιματηρά και πρέπει να έχουμε ένα αρραγές μέτωπο απέναντί του.»
(Ο βουλευτής Επικρατείας Σπύρος Λυκούδης είναι γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ).

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline