Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024  21:55:35

Ηλίας Ηλιόπουλος: Οικογένεια και Αριστερά στη Δύση

Προβληματίζει γόνιμα η εποχή του χάους και της επίθεσης κατά του Έθνους, των παραδόσεων και των αξιών, που φαίνεται να μαστίζει τη Δύση. Από την Αριστερά, διαψεύδοντας τις αυταπάτες του 1990-1991.

Προ ημερών έλαβε χώρα στην Ρωσσία ένα γεγονός μείζονος πολιτισμικής και πολιτικής σημασίας: το Διεθνές Φόρουμ υπό τον τίτλο «Πολύτεκνη Οικογένεια και το Μέλλον της Ανθρωπότητος», διοργανωθέν από το Ίδρυμα του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου (Μόσχα, 10-11 Σεπτεμβρίου τρέχοντος έτους). Το Ίδρυμα του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου τελεί υπό την στιβαρή διεύθυνση του κ. Βλαντιμήρ Γιακούνιν (Vladimir Yakunin), επικεφαλής της ρωσσικής εταιρείας σιδηροδρόμων και ενός από τους σπουδαιοτέρους επιχειρηματίες της σύγχρονης Ρωσσίας.

Το Ίδρυμα αποτελεί έναν πολιτιστικό οργανισμό με τεράστια αίγλη και κοινωφελή δράση. Το Διεθνές Φόρουμ για την Οικογένεια διευθύνεται από την κυρία Ναταλία Γιακούνινα (Natalia Yakunina) και χάρις στις προσπάθειές της έχει αποκτήσει διεθνή ακτινοβολία και συγκεντρώνει στους κόλπους του εξέχουσες προσωπικότητες του πνεύματος, των επιστημών και του πολιτισμού όχι μόνον από την Ρωσσία αλλά και από τις ΗΠΑ, την Δ. Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο.

Ενδεικτικώς αναφέρουμε ότι στο πρόσφατο Διεθνές Φόρουμ της Μόσχας συμμετείχαν, μεταξύ εκατοντάδων άλλων υψηλών προσκεκλημένων από ολόκληρη την υφήλιο: η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κύριλλος Α΄, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιλαρίων, επικεφαλής εξωτερικών σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, ο Υπουργός Πολιτισμού της Ρωσσίας κ. Vladimir Medinskiy, η Βουλευτής και υπεύθυνη της Επιτροπής της Ρωσσικής Δούμας για την Οικογένεια, την Μητρότητα και το Παιδί κ. Olga Batalina, ο κ. Konstantin Malofeev, Πρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος του Μεγάλου Βασιλείου, η Καθηγήτρια κ. Marguerite A. Peeters, από το Βέλγιο, Διευθύντρια του Ινστιτούτου Διαπολιτισμικού Διαλόγου, ο κ. William J. Murray, από τις ΗΠΑ, Πρόεδρος του Συνασπισμού για την Θρησκευτική Ελευθερία, η κ. Sharon Slater, ομοίως από τις ΗΠΑ, Πρόεδρος του «Family Watch International», η κ. Christine Vollmer από την Βενεζουέλα, Πρόεδρος της «Latin American Alliance for the Family», ο κ. Lawrence D. Jacobs, Πρόεδρος του «International Profamily Movement» (ΗΠΑ), ο κ. Thomas Ward, Πρόεδρος της Εθνικής Ενώσεως Καθολικών Οικογενειών της Μ. Βρεττανίας, ο κ. J. N. Laffarriere, Δ/ντής του Κέντρου Βιοηθικής της Αργεντινής και άλλοι εκλεκτοί ομιλητές και σύνεδροι από την Ρωσσία, την Ουκρανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Μ. Βρεττανία, την Ιρλανδία, την Αυστρία, την Ουγγαρία, την Ρουμανία, τις Σκανδιναβικές χώρες, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Λατινική Αμερική, την Αυστραλία, την Κίνα, το Ιράν, την Ν. Αφρική κ.ο.κ. Ιδιαιτέρας μνείας χρήζει η (άκρως επιτυχής) παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου (δυστυχώς, μόνη συμμετοχή από ελληνικής εκκλησιαστικής πλευράς!), ο οποίος και συμμετείχε με μιαν εξαίρετη εισήγησή του σε μία από τις πέντε παραλλήλως διεξαγόμενες συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης του παγκοσμίου αυτού συνεδρίου.
Το Διεθνές Φόρουμ είχε ως σκοπό να αναδείξει το ζήτημα της αξίας της οικογενείας και της προστασίας του θεσμού της οικογενείας. Διότι η οικογένεια είναι το κύτταρο του Έθνους και η βάση του ανθρωπίνου Πολιτισμού .

Όπως ορθότατα δήλωσε και ο Πρόεδρος της Ρωσσικής Ομοσπονδίας, κ. Βλαδίμηρος Πούτιν, στον βαρυσήμαντο εκείνο λόγο του τον Σεπτέμβριο του 2013: «Είναι προφανές ότι είναι αδύνατον να προχωρήσουμε χωρίς πνευματική, πολιτιστική και εθνική αυτοδιάθεση... Κάθε χώρα πρέπει μεν να έχει στρατιωτική, τεχνολογική και οικονομική ισχύ, αλλά, ωστόσο, το κύριο στοιχείο, το οποίο θα κρίνει την επιτυχία της, είναι η ποιότητα των πολιτών, η ποιότητα της κοινωνίας: η γνωστική, πνευματική και ηθική ισχύς τους.»

Επί των ημερών μας, όμως, παριστάμεθα μάρτυρες μιας συστηματικής, διαρκούς, ιταμής και λυσσαλέας επιθέσεως κατά του θεσμού της οικογενείας. Η Οικογένεια ευρίσκεται στο στόχαστρο ενός ιδιότυπου Ολοκληρωτικού, Μετα-Νεωτερικού, Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού (Post-modern, Post-national, Totalitarian Progressivism), ο οποίος βάλλει αδιακρίτως κατά των Πολιτισμών, των Θρησκειών, των Αξιών, των Εθνικών Ταυτοτήτων, των κάθε είδους συλλογικών Παραδόσεων όλων των Λαών της υφηλίου.

Στο σημείο αυτό, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε πώς εξηγούσε ένας κορυφαίος Αμερικανός διαμορφωτής Κοινής Γνώμης (opinion leader) – και μετέπειτα Υφυπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Clinton –, ο Strobe Talbott, πριν από 22 χρόνια, την πεποίθησή του για την επερχόμενη επικράτηση μιας και μοναδικής Παγκοσμίου Εξουσίας (a single global authority), γράφοντας στο περιοδικό «Time» στις 20 Ιουλίου 1992: «...

Εντός των επομένων εκατό ετών τα έθνη, όπως τα γνωρίζουμε, θα έχουν καταστεί άνευ περιεχομένου. Όλα τα κράτη θα αναγνωρίζουν μία και μόνη παγκόσμια αρχή». Η εξέλιξη αυτή, όμως, δεν επιτρέπεται να μας ανησυχεί, διότι, κατά τον εν λόγω Αμερικανό αναλυτή και πολιτικό, όλα τα έθνη «είναι, βασικά, κοινωνικές συμβάσεις, υποκείμενες στις μεταβαλλόμενες περιστάσεις. Ασχέτως του πόσον διαρκή ή και ιερά μας φαίνονται κάποτε, στην πραγματικότητα είναι όλα τεχνητά και προσωρινά.»

Η επίθεση κατά των Εθνών, Παραδόσεων και Αξιών εξελίσσεται, από το 1991 και μετέπειτα, σε τρία επίπεδα, πολιτικό, με την μετωπική επίθεση κατά της Αρχής της Εθνικής Κυριαρχίας, οικονομικό, με την λεγομένη «Παγκοσμιοποίηση» (sic), πολιτισμικό-ιδεολογικό επίπεδο, με την ισοπέδωση (εδώ αρμόζει η γερμανική λέξη «Gleichschaltung») των εθνικών Παραδόσεων, πολιτισμικών ταυτοτήτων, γλωσσών και συμβόλων και την άνωθεν επιβολή της λεγομένης «Παγκοσμίου Διακυβερνήσεως» (Global Governance), η οποία θέλει να κατασκευάσει τον «παγκόσμιο πολίτη»: εξατομικευμένο, μονο-διάστατο, απο-εθνοποιημένο, θρησκευτικά αποχρωματισμένο, απηλλαγμένο από κάθε παραδοσιακή ταυτότητα και ιδιοπροσωπία, άρα «tabula rasa», ιδανική πλαστελίνη, την οποίαν οι ιθύνοντες της Υπερεθνικής Ελίτ μπορούν να κατεργασθούν σύμφωνα με τα γούστα τους και να την πλάσουν όπως επιθυμούν.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ήδη όλοι μας. Τα περιέγραψε με σαφήνεια ο Πρόεδρος Πούτιν, σε ένα θαυμάσιο, αληθινά εμπνευσμένο Διάγγελμά του προς το Έθνος, στις 12 Δεκεμβρίου 2013: «Σήμερα, πολλά Έθνη αναθεωρούν τις ηθικές αξίες και τους ηθικούς κανόνες τους (νόρμες), προς την κατεύθυνση της εκλείψεως των εθνικών Παραδόσεων και των διαφορών μεταξύ Λαών και Πολιτισμών. Από την κοινωνία ζητείται πλέον όχι μόνον να αναγνωρίσει το δικαίωμα του καθενός στην ελευθερία της συνειδήσεως, των πολιτικών αντιλήψεων και της ιδιωτικής σφαίρας, αλλά και να αποδεχθεί άνευ αντιλογίας την εξίσωση του Καλού και του Κακού, όσο και αν ακούγεται παράξενο...»

Στην ίδια βαρυσήμαντη ομιλία του, ο κ. Πούτιν προέβη και σε μιαν ακόμη, πολλαπλώς κρίσιμη επισήμανση: «Η καταστροφή των παραδοσιακών Αξιών εκ των άνω όχι μόνον επιφέρει αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία, αλλά είναι και ουσιωδώς αντιδημοκρατική, δεδομένου ότι εφαρμόζεται επί τη βάσει αφηρημένων ιδεολογικών αποκυημάτων (κατασκευών) εναντίον της βουλήσεως της πλειονότητος (του Λαού), η οποία πλειονότητα δεν αποδέχεται τις επιδιωκόμενες μεταβολές ή την σκοπούμενη αναθεώρηση των Αξιών.»

Κάθε υγειώς σκεπτόμενος άνθρωπος, ασχέτως καταγωγής ή θρησκεύματος, ο οποίος αγαπά την Πατρίδα του, πιστεύει στο Θείον και σέβεται την Παράδοση και τον Πολιτισμό της χώρας του, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει απολύτως με τις ανωτέρω επισημάνσεις του Προέδρου της Ρωσσίας. Πράγματι, 25 χρόνια μετά την πτώση του Κομμουνισμού δεν βλέπουμε στην Δύση (στην Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ) τον θρίαμβο της Δημοκρατίας, ούτε των αρχών του Κλασσικού Ευρωπαϊκού Φιλελευθερισμού, όπως νόμιζαν (ή ήλπιζαν) αρκετοί αφελείς το 1991. Αντιθέτως, βιώνουμε την άνοδο και την επικράτηση στην Δύση (αλλά και την βίαιη απόπειρα επιβολής σε όλον τον πλανήτη) ενός νέου «υβριδικού» ιδεολογήματος, όπως το είχε αποκαλέσει ο συντηρητικός Αμερικανός στοχαστής John Fonte προ 14 ετών, ενός Μετα-Νεωτερικού, Μετα-Εθνικού και Μετα-Δημοκρατικού Προοδευτισμού (Post-modern, Post-national Progressivism), ο οποίος είναι βαθύτατα αντιδημοκρατικός, ανελεύθερος και, επί της ουσίας, ολοκληρωτικός.

Ο Ολοκληρωτικός Μετα-Εθνικός Προοδευτισμός επιδιώκει την διάλυση και ισοπέδωση των επιμέρους Εθνικών Παραδόσεων και Αξιών, αρχής γενομένης από την Οικογένεια, την Μητρότητα, την Θρησκεία, την Ιστορία. Προς τον σκοπό αυτό, επιχειρεί μία «αποδόμηση» (deconstruction) και «επανα-νοηματοδότηση» των βασικών όρων, εννοιών, αφηγήσεων και συμβόλων του έθνους και της κοινωνίας (redefinition of fundamental national and social terms, meanings, narratives and symbols).

Ομιλούν, π.χ., για «δημοκρατία», αλλά το καθεστώς, το οποίον εννοούν δεν έχει καμμίαν απολύτως ποιοτική συγγένεια με την Δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδος, ούτε και με την νεώτερη Δημοκρατία, την οποίαν οραματίσθηκαν οι Κλασσικοί του Ευρωπαϊκού Φιλελευθερισμού του 18ου και του 19ου αιώνος ή οι «Ιδρυτές Πατέρες» (Founding Fathers) των ΗΠΑ (George Washington, Thomas Jefferson, Adams κ.λ.π.). Αντιθέτως, στο καθεστώς, το οποίον επιδιώκει να επιβάλει η Υπερεθνική Ελίτ (και έχει ήδη καταφέρει, δυστυχώς, να επιβάλει στην Δυτική Ευρώπη), η πλειονότητα των πολιτών (η περίφημη «σιωπηρά πλειονοψηφία»: silent majority) υποχρεούται όχι απλώς να αναγνωρίσει το δικαίωμα κάποιων μειονοψηφιών στην ιδιωτική ζωή τους ή στις πεποιθήσεις τους (αυτό είναι αυτονόητο και σεβαστό) αλλά και να αποδεχθεί τον τρόπο βίου, τις απόψεις ή και τις διαστροφές, εάν θέλετε, της ελαχίστης μειονοψηφίας ως κάτι δήθεν απολύτως σωστό και ισότιμο προς τον φυσικό τρόπο βίου της πλειονότητος του Λαού.

Από αυτής της απόψεως, είναι λίαν αποκαλυπτική η επιμονή των εκφραστών του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού στην χρήση, π.χ., του όρου «γάμος ομοφυλοφίλων». Μία επιμονή που φαντάζει, εκ πρώτης όψεως, ανεξήγητη για κάθε καλόπιστο πολίτη, ο οποίος σέβεται, κατ' αρχήν, το δικαίωμα του άλλου, του διαφορετικού, στην ιδιωτική σφαίρα του. Γιατί, άραγε, επιμένουν τόσο στον παράλογο, ανιστόρητο, αντικοινωνικό και βλάσφημο σφετερισμό του όρου «γάμος», ενώ μπορούν ανέτως να συνάψουν ένα ή περισσότερα ιδιωτικά συμβόλαια, βάσει των οποίων να ρυθμίζουν ενώπιον του Νόμου και μέχρι λεπτομερείας όλα τα ζητήματα που επιθυμούν;

Διότι ο σκοπός ακριβώς δεν είναι «απλώς και μόνον» η αναγνώριση ανθρωπίνων ή αστικών δικαιωμάτων σε μιαν μειονοψηφούσα κοινωνική ομάδα «Χ», αλλά η διάλυση του θεσμού της οικογενείας, μέσω της επισήμου, θεσμικής και νομικής εξομοιώσεώς της με την συμβίωση δύο ατόμων του ιδίου φύλου.

Αλλά ο ιερός και αρχαίος θεσμός της οικογενείας είναι συστατικός θεσμός της κοινωνίας και του έθνους. Χωρίς αυτόν δεν υφίσταται κοινωνία ανθρώπων, αλλά αγέλη ζώων. Ίσως, γι' αυτόν τον λόγο ο Αμερικανός Καθηγητής Jon Huer (Πανεπιστήμιο Maryland) έγραψε στους «Times» τον Ιούλιο του 1999 ότι βαδίζουμε προς την «Εποχή του Μετα-Ανθρώπου» (Post-Human Era).

Και βεβαίως, χωρίς ανθρώπινη κοινωνία δεν υφίσταται ούτε έθνος. Διότι γνωρίζουμε από τον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικόν «προς ους φύσει συγγένεια εστίν», δηλαδή ο άνθρωπος ζει σε κοινωνία με όσους συνδέεται διά φυσικής συγγενείας, δηλαδή με τους ομοεθνείς του, με τους οποίους συνδέεται διά δεσμών αίματος. Περαιτέρω, είναι πρόδηλο ότι ούτε βεβαίως για αναπαραγωγή και διαιώνιση του έθνους δύναται να γίνει λόγος, εάν ακολουθηθεί η οδός της διαλύσεως της οικογενείας και της αναγορεύσεως, εκ μέρους του κράτους, των σχέσεων ομοφυλοφίλων ως ισόκυρων προς τον θεσμό της οικογενείας.

Άρα, ποία είναι η κατάληξη; Η παρακμή. Πράγματι, η σημερινή μετα-Χριστιανική, μετα-ουμανιστική, μετα-δημοκρατική Δύση διανύει εποχή ιστορικής παρακμής. Και τούτο ισχύει ιδιαιτέρως για την βαθύτατα νοσούσα, γηρασμένη, δημογραφικώς θνήσκουσα Δυτική Ευρώπη. Άλλωστε, είναι ενδεικτικό της παρακμής ότι, προ δεκαετίας, στο προοίμιον του (καταχρηστικώς και ανακριβώς) λεγομένου «Συντάγματος» της Ε.Ε. (που, ευτυχώς, κατεψηφίσθη από τους λαούς, εκεί όπου τους επετράπη να εκφράσουν την βούλησή τους σε δημοψήφισμα), η Ιθύνουσα Υπερεθνική

Ελίτ δεν επιθυμούσε καμμίαν αναφορά στις ελληνικές και χριστιανικές ρίζες και πολιτισμικές καταβολές της Ευρώπης.

Και πάλιν ηχούν τραγικά αληθείς οι επισημάνσεις του Προέδρου Πούτιν: «Πολλές ευρω-ατλαντικές χώρες απεμακρύνθησαν από τις ρίζες τους, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανικών αξιών. Εφαρμόζονται πολιτικές που θέτουν στην ίδια μοίρα την πολύτεκνη οικογένεια και την σχέση μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, την πίστη στον Θεό και την λατρεία του Σατανά. Αυτό είναι το μονοπάτι της παρακμής.»

Πράγματι, είναι τρομακτικός ο «πνευματικός αφοπλισμός» των κοινωνιών της Δύσεως, όπως τον χαρακτήρισε ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος: «Η γενική πολιτική κατεύθυνση της (Δυτικής πολιτικής) ελίτ φέρει, αναμφιβόλως, ένα χαρακτήρα αντι-χριστιανικό και αντι-θρησκευτικό.» Η περιφρόνηση και η απέχθεια, ιδίως, της Υπερεθνικής Ελίτ των Βρυξελλών έναντι του Χριστιανισμού σοκάρει κάθε καλόπιστο και υγειώς σκεπτόμενο Ευρωπαίο, ο οποίος είναι κοινωνός των Αξιών του Ουμανισμού και του Κλασσικού Φιλελευθερισμού, διαθέτει ιστορική συνείδηση και μνήμη και ανετράφη μαθαίνοντας ότι τα θεμέλια του Ευρωπαϊκού (και Δυτικού) Πολιτισμού είναι ο Αρχαίος Ελληνικός Λόγος και η Ελευθερία, το Ρωμαϊκόν Δίκαιον και ο Χριστιανισμός.

Έτσι εξηγείται ίσως και η σκανδαλώδης «εκκωφαντική» σιγή της Υπερεθνικής Ελίτ για τις συστηματικές και μαζικές διώξεις και θηριωδίες εις βάρος των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή και σε ολόκληρο τον πλανήτη, σήμερα, εν έτει 2014. Είναι όντως καταπληκτικό το ότι τα επίσημα όργανα της Υπερεθνικής Ελίτ (στις Βρυξέλλες και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού), τα θηριώδη Δυτικά ΜΜΕ και οι επαγγελματίες και επιδοτούμενοι «αντι-ρατσιστές», που συγκροτούν όλο αυτό το ιδιότυπο μετα-μοντέρνο διεθνές παρακράτος των δήθεν «Μη Κυβερνητικών» Οργανώσεων (NGO's), δεν λένε λέξη ούτε χύνουν ένα δάκρυ για το συγκλονιστικώτερο, ίσως, γεγονός της εποχής μας: τους μαζικής εκτάσεως διωγμούς των Χριστιανών σε όλον τον πλανήτη.

Και όμως, για τους ιεραποστόλους του Μετα-Νεωτερικού, Μετα-Εθνικού, Μετα-Δημοκρατικού, Ολοκληρωτικού Προοδευτισμού (Post-modern, Post-national, Post-democratic, Totalitarian Progressivism) η «ευαισθησία» τους για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» εκδηλώνεται με τις διαρκείς επιθέσεις και προσβολές κατά της Ρωσσίας, του Προέδρου της και του Ρωσσικού Λαού, επειδή π.χ. τιμώρησαν (ως ώφειλαν) κάποια πορνίδια που βεβήλωσαν την Ιερά Μητρόπολη της Μόσχας – ή επειδή η Ρωσσία δεν επιτρέπει την επίσημη προπαγάνδιση του λεγομένου «γάμου» των ομοφυλοφίλων ή του πολιτικού κόμματος παιδεραστών και κτηνοβατών – όπως το πράττουν ήδη οι βαθύτατα άρρωστες μετα-Χριστιανικές κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης.

Άλλωστε, μήπως ακούσαμε ποτέ από αυτούς τους ανθρώπους (οι οποίοι δήθεν «κόπτονται» για τα δικαιώματα των «μειονοτήτων») ότι, με 25.000.000 ψυχών εκτός της Ρωσσικής Επικρατείας, το Ρωσσικόν Έθνος αποτελεί το μεγαλύτερο διηρημένο έθνος στην σημερινή Ευρώπη;
Αλλά «η ποικιλότητα των πολιτισμών είναι ο πλούτος του κόσμου», κατά την έξοχη διατύπωση του σπουδαίου Γάλλου φιλοσόφου Alain de Benoist. Μάλιστα, αυτήν την ποικιλότητα των πολιτισμών του κόσμου ο Πρόεδρος Πούτιν χαρακτήρισε «θεόδοτη», εκ Θεού δοθείσα («God-given»). Και ο ιερός θεσμός της Οικογενείας είναι το θεμέλιο του Πολιτισμού.

Ιδίως, μάλιστα, η πολύτεκνη οικογένεια αποτέλεσε ιστορικά τον στυλοβάτη της κοινωνίας, την εγγύηση της εθνικής ασφαλείας, της προκοπής και της ευτυχίας κάθε κοινωνίας αλλά και το πιο ισχυρό και ακατάλυτο δίκτυο κοινωνικής προνοίας και αλληλεγγλυης μεταξύ των γενεών. Αυτό το πρότυπο βάλλεται, χλευάζεται, λοιδωρείται και υπονομεύεται σήμερα, από το Χόλλυγουντ μέχρι τις μετα-Χριστιανικές κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης, ενώ παραλλήλως επιχειρείται η αποδόμηση και, εν τέλει, καταστροφή του ιδίου του θεσμού της οικογενείας.
Επιτέλους, όμως, κάτι αλλάζει – χάρις στην Ρωσσία! Σήμερα, επιτέλους, έχομε και εμείς φωνή!
Εμείς, οι πολλοί. Η λεγομένη «σιωπηρά πλειονοψηφία».

Προσέξατε, παρακαλώ, την ακόλουθη επισήμανση του Προέδρου Πούτιν: «Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, οι οποίοι υποστηρίζουν την θέση μας για την υπεράσπιση των παραδοσιακών Αξιών, που αποτέλεσαν το πνευματικό και ηθικό θεμέλιο του πολιτισμού κάθε έθνους για χιλιάδες χρόνια: των Αξιών της παραδοσιακής οικογενείας, του αληθινού ανθρωπίνου βίου, συμπεριλαμβανομένου του θρησκευτικού βίου, της όχι μόνον υλικής αλλά και πνευματικής υπάρξεως...»

Στο Διεθνές Φόρουμ των Οικογενειών έβλεπε κανείς να κάθονται δίπλα-δίπλα και να συνομιλούν ο Πατριάρχης Μόσχας, ο Μέγας Μουφτής της Ρωσσίας, ο Αρχιραββίνος της χώρας, οι πνευματικοί ηγέτες των Ρωμαιοκαθολικών και των Προτεσταντών από όλον τον κόσμο κ.λ.π. Αυτές είναι οι Αξίες του αληθούς Ανθρωπισμού και του γνήσιου Πολιτισμικού Πλουραλισμού και Εθνο-Πλουραλισμού, του πραγματικού σεβασμού απέναντι στο μεγαλειώδες ιστορικό γεγονός της ετερότητος των Πολιτισμών – απέναντι στην ρηχή, ανιστόρητη και πολιτικώς ύποπτη ιδεολογική κατασκευή της «πολυ-πολιτισμικότητας».

(Ο καθηγητής Ηλίας Ηλιόπουλος, τακτικός συνεργάτης μας, είναι διδάκτωρ Ιστορίας Ανατολικής Ευρώπης (Dr. phil) του Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου (Ludwig-Maximilian Universität München). Καθηγητής Υψηλής Στρατηγικής και Γεωπολιτικής (Σχολή Εθνικής Αμύνης). Καθηγητής Ιστορίας και Στρατηγικής της Ναυτικής Ισχύος (Σχολή Διοικήσεως-Επιτελών Πολεμικού Ναυτικού). Τέως Συντονιστής Τομέως Γεωστρατηγικών & Αμυντικών Αναλύσεων του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ) του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης.)

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline