Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024  19:14:46

«Η εριστική κυρία υπουργός...» αυστηρή κριτική χθες, από το ΒΗΜΑ, στη υπουργό Παιδείας κ.Νίκη Κεραμέως, μετά τα πολύ αρνητικά σχόλια του Χρ.Γιανναρά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Κύριο

Παράγοντες της Κυβέρνησης και της ΝΔ προβληματίζονται για την έλλειψη συνεργασίας με βουλευτές και στελέχη, συναίνεσης της Υπουργού με όλους τους φορείς της Παιδείας και για τη μέτρια ή χαμηλή της θέση στις δημοσκοπήσεις.

Καιρό τώρα, δεν αποτελεί μυστικό ότι γυναικείο δίδυμο στον χώρο της Παιδείας έχει απογοητεύσει, τόσο η υπουργός Νίκη Κεραμέως και η υφυπουργός αρμόδια για την Κατώτατη και Μέση Παιδεία κ. Σοφία Ζαχαράκη (που φέρονται να μην βρίσκονται σε καλές σχέσεις συνεργασίας), να έχουν αυτονομηθεί, να χειρίζονται τις «εξουσίες» τους με συνεχείς εντάσεις και τριβές και χαμηλή συναίνεση με την κοινωνία στις όποιες πρωτοβουλίες τους. Επίσης χωρίς συνεργασία και συντονισμό με των χαμηλών τόνων υφυπουργό για τη Ανώτατη Παιδεία καθηγητή κ. Βασ.Διγαλάκη.

Με συνέπεια το δίδυμο να θεωρείται ότι θα οδηγηθεί στη έξοδο σε περίπτωση ανασχηματισμού, δεδομένου ότι υπουργός και υφυπουργός θεωρούνται από τις μάλλον αποτυχημένες περιπτώσεις γυναικείας υπουργοποίησης από το Κυρ, Μητσοτάκη. (όπως θεωρείται προς αντικατάσταση το δίδυμο της υπουργού Πολιτισμού Λ. Μενδώνη και της υφυπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου). Ειδικότερα, το πολιτικό δίδυμο στο Παιδείας επικρίνεται για κακές επιλογές επιτελών, αποτυχημένες συνεργασίες, προβληματικές και συγκρουσιακές σχέσεις με την ΟΛΜΕ, -που έχει μάλιστα ηγεσία φιλική στον χώρο της ΝΔ- και με δυσαρέσκειες από γονείς, καθηγητές, δασκάλους και μαθητές.

Χθες το ΒΗΜΑ προκάλεσε σε εντύπωση με ένα αιχμηρό σχόλιο, που δημοσίευσε και τόνιζε τα εξής κατάδηλα για τη αλαζονική της μετάλλαξη από πέρυσι:
-«Ποιος θα το 'λεγε ότι η ευγενική και καλοσυνάτη τομεάρχης Παιδείας της ΝΔ θα μετατρεπόταν σε ένα από τα πιο εριστικά κυβερνητικά στελέχη,. Η Νίκη Κεραμέως έχει ταλέντο να ανοίγει μέτωπα με την εκπαιδευτική κοινότητα, με τους γονείς και με την αντιπολίτευση. Παρότι ήταν από τα νέα πρόσωπα στα οποία βασίσθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις δημοσκοπήσεις πατώνει και οι υπόλοιποι υπουργοί τη θεωρούν δύσκολη. Είχε ,λένε, δώσει μάχη για να μην κλείσουν τα σχολεία λόγω κορωνοιού παρά τις εισηγήσεις των ειδικών, και τώρα αγνοεί τις ανησυχίες για διαρροή προσωπικών στοιχείων των μαθητών».

Στην περίπτωση του γνωστούς καθηγητή και σχολιαστή της δημόσιας ζωής Χρήστου Γιανναράς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τα απαξιωτικά σχόλια για τι υπουργικές ικανότητες της κ.Νίκης Κεραμέως είναι αλλεπάλληλα. Ανάμεσα τους και το ακόλουθο :

Υπήρξε η απόπειρα εισβολής ανεξέλεγκτου αριθμού μεταναστών στην περιοχή του Εβρου. Και αμέσως μετά η απειλή πανδημίας του κορωνοϊού. Λειτούργησαν και οι δυο προκλήσεις σαν καταλύτης για μιαν ανεπαίσθητη μετάλλαξη των παγιωμένων στην Ελλάδα πολιτικών αντανακλαστικών μας. Ίσως αθέλητη, ίσως ελάχιστη, πάντως μετάλλαξη.

Αμφισβητήθηκε, για πρώτη φορά, σιωπηρά αλλά έμπρακτα, η διαχειριστική παντογνωσία των επαγγελματιών της εξουσίας. Κλονίστηκε η κατεστημένη βεβαιότητα ότι τα ξεφτέρια της ψηφοθηρίας ή τα έκγονα επαγγελματιών της πολιτικής μπορούν (δυνητικά) να είναι «υπουργοί πάσης χρήσεως», ικανοί να διαχειριστούν τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες οποιουδήποτε υπουργείου. Οι δυο απειλές, μεταναστευτικό και κορωνοϊός, κατέστησαν φαιδρή τη βεβαιότητα ότι μπορούν (είναι εφικτό) να υπάρχουν και υπουργοί «παντός καιρού» – ειρήνης, πολέμου, πανδημίας.

Δεν ξηλώθηκε άκομψα κανένας υπουργός, μόνο κάποιοι παραμερίστηκαν διακριτικά. Τους αφέθηκε να κρατήσουν την υπουργία σαν προικιό για την επόμενη σταυροθηρία. Και οι ευθύνες και δυνατότητες της εξουσίας πέρασαν σε προσωπικότητες καταξιωμένες στον επιστημονικό και επαγγελματικό στίβο. Ήταν, ως τώρα, παγιωμένη η βεβαιότητα ότι, στην Ελλάδα, το ατολμότερο είδος ανθρώπου είναι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί.
Ίσως όμως η απειλή να γεννάει κάποτε τόλμη, έστω την ελάχιστη που απαιτεί η αυτοάμυνα.

Χειρίστηκαν την απειλή στον Έβρο και την επέλαση του κορωνοϊού πρόσωπα εξωκοινοβουλευτικά. Έτσι γεννήθηκε η ισχνή ελπίδα να φιλοδοξήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια διεύρυνση της έκπληξης. Να κατεδαφίσει, προγραμματικά και με συνέπεια, το τείχος του φραγμού που χωρίζει την ελλαδική κοινωνία από τους ψηφισμένους για τη διαχείριση των προβλημάτων της επαγγελματίες πολιτικούς. Αποκόβει, το τείχος, τους δοτήρες της εξουσίας ψηφοφόρους από τους λήπτες της εξουσίας «πολιτικούς», τη λαϊκή ανάγκη από τους κατ' επάγγελμα εξουσιαστές.

Είναι απίστευτη, κυριολεκτικά εξωφρενική η επιπολαιότητα που κραυγάζει στον σχηματισμό κάθε κυβέρνησης. Τα υπουργεία διανέμονται, ακόμα σήμερα, με κριτήριο να ικανοποιηθούν εκλογικές περιφέρειες (να εισπράξουν ρουσφέτια διορισμών), να εξοφληθούν οφειλές σε «οικογένειες» που διαχειρίστηκαν προγενέστερους σχηματισμούς κυβερνήσεων ή σε κροίσους χρηματοδότες κομμάτων. Με τέτοιες αυτονόητα παγιωμένες πρακτικές χλευάζεται όχι τόσο η ηθική όσο η κοινή λογική, οι λειτουργικές προϋποθέσεις συγκρότησης της συλλογικής συνύπαρξης.

Ας προσπαθήσει να σκεφθεί απροκατάληπτα ακόμα και ο πιο φανατικός Νεοδημοκράτης: Ποια εξειδίκευση σπουδών, ποια επαγγελματική εμπειρία μετοχής στις Διεθνείς Σχέσεις διαθέτουν οι υπεύθυνοι σήμερα, σε περίοδο άκρας κρισιμότητας, ηγήτορες (υπουργός και αναπληρωτής υπουργός) της ελληνικής διπλωματίας; Ασφαλώς ο υπουργός είναι προσωπικότητα ευπρεπούς πολιτικού, με ευχέρεια λόγου, πείρα κοινοβουλευτική, επαρκή γλωσσομάθεια – όμως αρκούν αυτά τα προσόντα ή συγκρίνονται με τη θησαυρισμένη πείρα και ακονισμένη δεξιοτεχνία χαρισματικών ταλαντούχων διπλωματών που διαθέτει η χώρα μας;

Πρέσβεις ή διεθνολόγοι καθηγητές, με πείρα της στρατηγικής των προσβάσεων στους διεθνείς οργανισμούς, πολύτιμη οικειότητα με παράγοντες και επιτελεία πρωταγωνιστών της διπλωματίας σε πλανητικό επίπεδο – που την προσφορά τους στην πατρίδα τους την αποκλείουν τα κομματικά αλισβερίσια.
Και μια δεύτερη παραδειγματική αναφορά: Στη συνείδηση των Ελληνοφώνων σήμερα, ποια λογική συνδέει την υπουργό Παιδείας με το υπουργείο της; Ποια πείρα, ποια ξεχωριστά προσόντα, ποια εξειδίκευση, ποιο κατατεθειμένο συγγραφικό έργο; Με την ίδια ακριβώς δημόσια εικόνα της, θα μπορούσε να είναι υπουργός Συγκοινωνιών ή Εργασίας ή Εμπορίου.

Ασφαλώς θα γνωρίζει ο πρωθυπουργός πώς λειτουργούσε η γενιά του πατέρα του: Όταν οι Έλληνες ήξεραν, πως αν ψηφίσουν «Ένωση Κέντρου», την Παιδεία θα διαχειριζόταν ο Ευάγγελος Παπανούτσος, αν ψήφιζαν «ΕΡΕ», τη διαχείριση της Παιδείας θα είχε ο Κωνσταντίνος Γεωργούλης. Ήταν και οι δυο κορυφαίες προσωπικότητες του πνευματικού βίου της χώρας, με πολύχρονη θητεία στη Μέση Εκπαίδευση, δάσκαλοι στην έδρα, δάσκαλοι δασκάλων στη μετεκπαίδευση, μαχητικοί μεταρρυθμιστές, πολυγράφοι και πασίγνωστοι συγγραφείς, συνεχώς παρόντες στο προσκήνιο της δημοσιότητας. Διαφωνούσαν σε πολλά, αλλά με κατάδηλη ανιδιοτέλεια.

Ποιο αντίστοιχο σημάδι στον στίβο της εκπαίδευσης και του πνευματικού βίου της χώρας συνοδεύει το όνομα της σημερινής υπουργού Παιδείας; Σε τι διαφωνεί και σε τι διαφέρει από τον ανεκδιήγητο Γαβρόγλου ή τον Φίλη; Ποιο όραμα παιδείας τη συνεπαίρνει, ποια κοινωνία οραματίζεται, κατά τι παραλλάζει από μέτριο τεχνοκράτη υπάλληλο καριέρας;

Η δοκιμή που τόλμησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στο πολιτικό πεδίο της Άμυνας και της Υγείας, πρέπει να τον δίδαξε πολλά. Αν ήταν απλώς συμπτωματική η τόλμη του, θα φανεί πολύ σύντομα και θα προσγειώσει την έκπληξή μας. Τα υπουργεία πάντως Παιδείας και Πολιτισμού είναι κατεπείγουσα πρόκληση. Σκανδαλώδης.

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline