Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Παύλος Γερουλάνος, υπουργός του ΠΑΣΟΚ, γιός του Μεγάλου Αυλάρχη της Άννας –Μαρίας, προτείνεται για την αρχηγία του ΚΙΝΑΛ: «Μπήκα στην πολιτική γιατί είχα τραυματικά παιδικά χρόνια.» Ποιά ήταν ακριβώς. Κύριο

«Μετά στην Αμερική έκανα το ίδιο με τους Δημοκρατικούς, και όταν ήρθα στην Ελλάδα η Κεντροαριστερά ήταν ο φυσικός μου χώρος» Ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων το 2019 συγκέντρωσε ποσοστό 13,30%. Υπήρξε και παραμένει στενός πολιτικός φίλος του Γιώργου Παπανδρέου και υποστηρίζεται να βάλει υποψήφιος για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ.

-(Από πρόσφατη συνέντευξη του) Γιατί μπήκατε στην πολιτική; Είχατε έναν εξασφαλισμένο δρόμο στις επιχειρήσεις...

Μπήκα στην πολιτική γιατί είχα τραυματικά σχολικά χρόνια. Έχω αρκετά γερή δόση δυσλεξίας και στο σχολείο εκείνη την εποχή δεν αναγνωριζόταν η δυσλεξία ως μαθησιακή δυσκολία, με αποτέλεσμα να μην είμαι καλός σε πράγματα που το σχολείο θεωρούσε σημαντικά, όπως η ορθογραφία και η απομνημόνευση. Με τους δασκάλους μου είχα δυσκολία να επικοινωνήσω γιατί είχαν στάνταρ που δεν μπορούσα να φτάσω και από την άλλη είχα ταλέντα που το σχολείο δεν εκτιμούσε.

Μόνο αργότερα, όταν βρήκα τους χώρους όπου εκτιμήθηκαν τα ταλέντα μου, μπόρεσα να βρω και τους τρόπους να λύσω τα προβλήματα με την ορθογραφία και τη μνήμη. Όσο το σχολείο με έβλεπε μόνο σε συγκεκριμένα κριτήρια τόσο με έκανε να νιώθω ανασφάλεια γι' αυτά που μπορώ να κάνω. Και επειδή πολλά παιδιά μεγαλώνουν με τα ίδια προβλήματα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αποφάσισα να αφιερωθώ στον βαθμό που μπορώ, να αποτρέψω όλα τα πράγματα που μας κρατούν εγκλωβισμένους από το να δούμε την πραγματική μας αξία.

Πώς έγινε η αρχή;

Έγινε στην Αγγλία. Δούλευα για έναν βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, ήταν μια εποχή περίεργη για το κόμμα γιατί περνούσε μια κρίση λίγο ως πολύ παρόμοια με αυτή που περνάει η Αριστερά στην Ελλάδα σήμερα. Ήταν μια περίοδος όπου ακόμα δέσποζε η Μάργκαρετ Θάτσερ, έβλεπες όμως ότι από κάτω άλλαζαν οι συνθήκες και ήταν αυτές οι δυνάμεις μέσα στο Εργατικό Κόμμα που τις βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες. Μετά στην Αμερική έκανα το ίδιο με τους Δημοκρατικούς, και όταν ήρθα στην Ελλάδα η Κεντροαριστερά ήταν ο φυσικός μου χώρος.

Πάντα σας εξέφραζε αυτός ο πολιτικός χώρος;

Είχα πάντα μια ευαισθησία στην αδικία. Ο χώρος μας πρέπει όχι μόνο να δημιουργεί τις συνθήκες να προστατεύονται οι αδύναμοι, αλλά και να βρίσκει μέσα σε οποιονδήποτε άνθρωπο της δυνατότητές του και να παρέχει τις συνθήκες ώστε αυτές οι δυνατότητες να ανθήσουν. Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία είναι να εξασφαλίσουμε ότι κανένας δεν θα μένει πίσω. Όσο πιο ανοιχτές είναι οι κοινωνίες μας τόσο καλύτερα προοδεύουμε και τόσο πιο ευτυχείς είμαστε.
Αυτές ήταν πεποιθήσεις και των γονιών σας; Ο πατέρας σας υπήρξε αυλάρχης του βασιλιά – κι αυτό συνήθως στο μυαλό μας κάνει διαφορετικούς ιδεολογικούς συνειρμούς.

Ναι, αλλά ήταν ένας πολύ δημοκρατικός άνθρωπος! Κι αυτό φαινόταν και στο πώς μεγαλώσαμε ως παιδιά αλλά και στην εταιρεία που ίδρυσε με όρους μιας οικογένειας που κοίταζε να δει στον καθένα την αληθινή του αξία. Κι έτσι η δύναμη των Ιχθυοτροφείων Κεφαλονιάς είναι οι άνθρωποί τους. Κι εγώ σε αυτούς τους ανθρώπους επένδυσα για να προχωρήσει η εταιρεία μπροστά και σήμερα η γυναίκα μου επίσης σε αυτούς επενδύει. Οι σχέσεις που κρατάμε στην εταιρεία είναι μια απόρροια των πεποιθήσεων του πατέρα μου, που ήταν βαθιά δημοκρατικές, αλλά και της μητέρας μου. Συμμερίζονταν πολύ αυτή τη νοοτροπία. Και όσο τους γνώρισα έτσι ήταν και οι δικοί τους γονείς.

Έχει ελπίδα να ξαναγίνει δυνατή η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα; Και τι χρειάζεται;

Η Κεντροαριστερά χρειάζεται περιεχόμενο. Που να μιλάει για το ποιος είναι ο πλούτος της χώρας που πρέπει να αξιοποιήσουμε και πώς θα το κάνουμε. Θα σας πω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Μια από τις δουλειές που κάνω αυτόν τον καιρό είναι μαζί με την οικονομική ομάδα μου να καταγράφουμε σε όλη την Ελλάδα τις πλουτοπαραγωγικές πηγές που μένουν αναξιοποίητες. Είναι εντυπωσιακό να δει κανείς πόλεις με 60% ανεργία νέων που πραγματικά κάθονται πάνω σε μια πλουτοπαραγωγική πηγή, την οποία το κράτος κρατάει υπό τον έλεγχό του και δεν την απελευθερώνει για να αξιοποιηθεί από τις γύρω περιοχές. Τρανό παράδειγμα είναι ο Όλυμπος.

Ο Όλυμπος είναι ένα βουνό που επισκέπτονται 300.000 τουρίστες τον χρόνο και θα μπορούσαν να το επισκέπτονται παραπάνω από 1,5 εκατομμύριο χωρίς να το επηρεάσεις ούτε περιβαλλοντικά ούτε αρχαιολογικά και να δώσεις ζωή σε πόλεις με μεγάλο ποσοστό ανεργίας όπως η Κατερίνη ή η Ελασσόνα. Ωστόσο ακόμη και για να κόψεις χόρτα σε αυτό το βουνό χρειάζεσαι έναν λόχο δικηγόρων για να σου πούνε τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνεις. Χρειαζόμαστε ανάπτυξη από κάτω προς τα πάνω. Από την τοπική κοινωνία προς την εθνική οικονομία. Η βιώσιμη ανάπτυξη στηρίζεται στις συνεργασίες. Όχι το πώς ο ένας ταβερνιάρης θα πάρει πελατεία από τον άλλο, αλλά το πώς θα συνεργαστούν για να κάνουν τον τόπο τους γαστρονομικό προορισμό.

Με τον Γιώργο Παπανδρέου πώς γνωριστήκατε;

Στην Αμερική, όταν κάναμε μεταπτυχιακά. Ήταν ένας σύγχρονος πολιτικός με καινοτόμες ιδέες και αρχίσαμε να συζητάμε για διάφορα θέματα. Όταν πια είχα φύγει από τα Ιχθυοτροφεία και είχα χρόνο, τον ρώτησα αν μπορώ να τον βοηθήσω σε κάτι κι έτσι έζησα την εμπειρία του υπουργείου Εξωτερικών ως σύμβουλος, κάτι που με έκανε να πιστέψω στις δυνατότητες αυτής της χώρας. Ήταν σε μια πολύ γόνιμη για την Ελλάδα περίοδο, η περίοδος της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε., της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, η εποχή όπου πολλοί μύθοι της εξωτερικής πολιτικής καταρρίπτονταν και χτίζαμε έναν καινούριο ρόλο για την Ελλάδα στην περιοχή. Η σταθερότητα που εκπέμπει η χώρα, η πίστη στη Δημοκρατία και στον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της κοινωνίας είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε δημιουργώντας έναν πολύ δυνατό παίκτη στην περιοχή.

........Τι σας εμπνέει περισσότερο από την οικογενειακή ιστορία;

Ένα πράγμα το οποίο θαύμαζα στους παππούδες μου είναι ότι αφιέρωσαν τη ζωή τους, την περιουσία τους και όλη τους την ενέργεια στην Ελλάδα ακριβώς επειδή πίστευαν ότι είναι μια χώρα που μπορεί να σταθεί στα πόδια της και ήταν άνθρωποι οι οποίοι στηρίξανε κυβερνήσεις όπως του Ε. Βενιζέλου, που πραγματικά πίστευε ότι η Ελλάδα έχει δυνατότητες. Η εθνική μιζέρια δεν μας αξίζει. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που πιστεύουν τόσο πολύ στην Ελληνίδα και στον Έλληνα που θα διεκδικήσουν την εξουσία για να τη δώσουν εκεί. Διδάσκουμε λάθος την Ιστορία στα παιδιά μας. Διδάσκουμε την Ιστορία σε 3 φάσεις. Αρχαιότητα, Βυζάντιο, Επανάσταση και δη κυρίως μέσω των πολέμων. Αν έστω και μία χρονιά, διδάσκαμε την Ιστορία μας μέσα από τη δημιουργία, την τέχνη, τον πολιτισμό, θα βλέπατε ότι δεν είναι τρία διαφορετικά τεύχη. Είναι μια εκπληκτική συνέχεια πολιτισμού, η οποία χτίζει πάνω στην προηγούμενη περίοδο. Είμαστε ένας λαός που αλλάζει, δανείζει και δανείζεται από τους γείτονές του, και εκπέμπει συνέχεια κάτι δημιουργικό μέσα στα τελευταία 5.000 χρόνια. Μόλις καταλάβεις τη συνέχεια του πολιτισμού τότε έχεις καλύτερη αντίληψη της ταυτότητάς σου.

Πολυμέσα