Ασφαλώς δεν πρόκειται για θέμα συνείδησης-ιδεολογίας-φρονήματος (και μάλιστα καταπίεσης ή κατάργησης τους) σχετικά αλλά για απλό ζήτημα ατομικής και κοινωνικής προστασίας, μιας υποχρεωτικότητας να μπορεί να εργασθεί κανείς χωρίς κίνδυνο για το ίδιο, την οικογένεια του και τους συνάδελφους ή άλλους πολίτες. Δηλαδή χωρίς ανάλογο «βλαπτικό δικαίωμα» να εργασθεί κανείς μέσα στο νέο καθεστώς της επιδημίας και των μεταλλάξεων παγκοσμίως.
«Εγώ βλέπω τον εμβολιασμό ως ένα ανθρωπιστικό καθήκον, μια υποχρέωση αλληλεγγύης απέναντι στον συνάνθρωπό μας με τον οποίο συμβιώνουμε μέσα στην κοινωνία», τόνισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Παναγιώτης Πικραμμένος. Πρόσωπο ιδιαίτερου θεσμικού κύρους ως επικεφαλής της Διοικητικής Δικαιοσύνης και υπηρεσιακής Κυβέρνησης με εξαιρετική επίδοση και στους δύο τομείς. Παράδοση την οποία συνεχίζει διακριτικά, χωρίς καμία προβολή, ως χειριστής ειδικών διυπουργικών-δύσκολων θεμάτων, με επιλογές του Πρωθυπουργού.
Μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα, ερωτηθείς για το αν θα έπρεπε να γίνει επέκταση του μέτρου της υποχρεωτικότητας πέρα από τις κατηγορίες που έχουν ήδη περιληφθεί στην τροπολογία, απάντησε καταφατικά και εξήγησε: «Ποιο είναι το πρωταρχικό αγαθό που πρέπει να προστατέψουμε, η υγεία, αλλά για να υπάρχει ζωή και υγεία, πρέπει να δουλέψει και η οικονομία, αλλιώς με τι χρήματα θα στηριχθεί η υγεία;».
Οι δάσκαλοι, τα παιδιά, οι φοιτητές, οι φαντάροι, οι ναύτες είναι μερικές ομάδες ακόμα που ανέφερε ο κ. Πικραμμένος, στους οποίους θα μπορούσε να επεκταθεί το μέτρο του υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Ο ίδιος επισήμανε ότι ο εμβολιασμός «είναι μια απόδειξη ότι αποδεχόμαστε τους κανόνες της συμβίωσης εν κοινωνία και κατά κάποιο τρόπο δεν δεχόμαστε να θέσουμε την ζωή του συνανθρώπου μας σε διακινδύνευση. Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται αυτό, γιατί αυτό δεν είναι μόνο ένα νομικό, συνταγματικό καθήκον, εγώ το βλέπω ως μια ηθική επιταγή του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, θρησκευτική επιταγή αν θέλετε για ορισμένους από τους συνανθρώπους μας, μια άγραφη επιταγή για όσους ανθρώπους ζουν μέσα σε μια κοινωνία, είναι αναγκασμένη η κοινωνία, να προχωρήσει σε μέτρα».
Πρόσθεσε δε: «Εγώ θυμάμαι όταν πήγα να καταταγώ στο Ναυτικό, σήκωσα το μανίκι μου, μου έκαναν εμβόλιο, ούτε με ρώτησε κανένας, ούτε υπήρχε καμιά αμφισβήτηση, μας έβαζαν στην σειρά και μας έκαναν εμβόλιο».
Περί υποχρεωτικότητας
«Κατά πόσο είναι συνταγματικώς ορθό, θα το κρίνουν εν τέλει τα δικαστήρια, υπάρχει μια αρχή κρίσεως με την απόφαση που έγινε για την ΕΜΑΚ, όπου εκεί αναφέρεται ότι πρέπει να υποχωρήσει το ατομικό δικαίωμα προ των επιτακτικών λόγων δημοσίου συμφέροντος για λόγους προστασίας της υγείας, που προστατεύεται από το άρθρο 21 του Συντάγματος», είπε, εκτιμώντας ότι θα υπάρξουν σχετικές προσφυγές στην δικαιοσύνη.
«Δεν θέλω να παρεξηγηθώ και να θεωρηθεί ότι προκαταλαμβάνω ή ότι ξέρω κάτι παραπάνω, απλώς εκφράζω την νομική μου άποψη, ότι είναι προφανές ότι ένα πρώτο δείγμα μας δίνει η απόφαση για την ΕΜΑΚ, από κει και πέρα είναι θέμα εφαρμογής της αρχής της αναλογικότητας και το δικαστήριο θα κρίνει σε κάθε περίπτωση αν το μέτρο είναι ανάλογο, δεν είναι ανάλογο και τα λοιπά», υπογράμμισε.
Όπως είπε, «δεν πρέπει να μπερδεύουμε δύο πράγματα που είναι τελείως διαφορετικά, είναι άλλο πράγμα η υποχρεωτικότητα και είναι άλλο πράγμα ο εξαναγκασμός. Η υποχρεωτικότητα είναι ότι σου επιβάλλει η κρατική εξουσία να κάνεις κάτι, αλλά είναι όπως λέμε στα λατινικά «lex minus quam perfecta», δηλαδή δεν σου ασκεί κάποιος σωματική βία, έχεις άλλες συνέπειες δευτερευούσης μορφής, άρα δεν μιλάμε για εξαναγκασμό, έμμεση ψυχολογική βία υπάρχει, αλίμονο. Μα προς όλες τις κατευθύνσεις υπάρχει, για εμένα που έχω εμβολιαστεί, ο ανεμβολίαστος δεν μου ασκεί ψυχολογική βία; Δεν πρέπει να το βλέπουμε μονομερώς».
Για το μέτρο της αναστολής εργασίας, «εκφράζοντας πάντα την προσωπική μου άποψη, θα τασσόμουν ότι είναι συνταγματικώς ανεκτό», σημείωσε ο κ. Πικραμμένος.
«Για να ισοδυναμεί με απόλυση θα πρέπει να εκτείνεται σε βάθος χρόνου, θα πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενη. Δεν θέλω να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη, γιατί θα κριθεί επανειλημμένως. Δεν έχω προλάβει να δω την τροπολογία αλλά κατά την προσωπική μου γνώμη, μια αναστολή που εκτείνεται σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα είναι ανεκτή, μια αναστολή η οποία υπερβαίνει ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα κριθεί πάλι από το δικαστήριο, ενδεχομένως δεν είναι σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας. Θα το δούμε στην πράξη», συμπλήρωσε.