1. Σε μιά από τις σπάνιες συνεντεύξεις του τελευταία ο εμβληματικός Γιάννης Μπουτάρης μίλησε για τα εγγόνια του, τον έρωτα της ζωής του αλλά και την περίοδο του αλκοολισμού του.
Για τη μάχη που έδωσε με το αλκοόλ μίλησε στο Open ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης. «Ένα πράγμα που θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει, είναι η σχέση μου με το κρασί. Ακόμα κι όταν πεθάνω, θα πεθάνω με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι» είπε χαρακτηριστικά ο κύριος Μπουτάρης. Για χρόνια αλκοολικός, βαρειάς μορφής είχε δώσει μάχη να απεξαρτηθεί και το είχε επιτύχει επί αρκετά χρόνια. Φαίνεται όμως όχι κατά βάθος το επίτευγμα αυτό. Φαίνεται μια ανθρώπινη ιστορία-δοκιμασία με μοιρολατρική εξέλιξη, κάπως «αναπόφευκτη».
«Την γυναίκα μου την γνώρισα 1954 και τα φτιάξαμε το 1958, μετά από αρκετή πολιορκία. Μετά χωρίσαμε και την διεκδίκησα από άλλον άντρα. Αργότερα ήμουν μέχρι τα αυτιά με το αλκοόλ και στην συνέχεια της είπα έλα να αρχίσουμε ξανά τη ζωή μας.»
''Είμαι αλκοολικός, ακόμα και αν δε πίνω''
"Όποιος έχει εξάρτηση πρέπει να το παραδεχτεί και για να απεξαρτηθεί πρέπει να πει ότι το θέλει. Εγώ είμαι αλκοολικός, παρόλο που κάποιοι μου λένε ότι δεν είσαι αφού δεν πίνεις τώρα." συμπλήρωσε ο Γιάννης Μπουτάρης.
18.4.2021,ΝΕWS247...Λίγο πριν μπούμε στη δίνη της πανδημίας, αρχές Μαρτίου του 2020, ο Γιάννης Μπουτάρης πέρασε βαριά πνευμονία. Τον τσάκισε, όπως λέει ο ίδιος. Με το που ανάρρωσε, η Θεσσαλονίκη όπως η υπόλοιπη Ελλάδα, όπως ο υπόλοιπος πλανήτης, βρισκόταν σε lockdown. Ο, έτσι κι αλλιώς, πολύς ελεύθερός χρόνος του από το καλοκαίρι του 2019 όταν έληξε και η δεύτερη δημαρχειακή θητεία του, έγινε ακόμα περισσότερος. Ήταν η κατάλληλη στιγμή. Να βάλει επιτέλους μπροστά ένα πρότζεκτ που ήταν στα σκαριά για μια δεκαετία, αλλά δεν μπορούσε να τρυπώσει στο παραφουσκωμένο 24ωρο του. Να γράψει την αυτοβιογραφία του διατρέχοντας μερικές δεκαετίες ζωής γεμάτης που τα είχε όλα. Αμπέλια, (παραλίγο) καράβια, ταξίδια, συγκρούσεις, επιχειρήσεις, πολιτική, έναν μεγάλο έρωτα, λίγο μπάσκετ, λίγο κιτς, πάρα πολύ ποτό. Πολλές διαφορετικές πτυχές ενός ανθρώπου που έξι δεκαετίες τώρα δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος.
"Εγώ δεν ξέρω να γράφω βιβλία", λέει. Εκεί μπαίνει στο πλάνο η Μαρία Μαυρικάκη, στο βιογραφικό της χρονογραφήματα, διηγήματα και μια νουβέλα (Περαστικα, εκδ. Αίολος). Έκατσαν μαζί με το που μας επισκέφτηκε η Covid-19, πατώντας σε έναν σκελετό που εκείνη είχε ετοιμάσει. Ο κυρ-Γιάννης, όπως έχει επικρατήσει (κι όπως του αρέσει) να τον φωνάζουν, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε σχεδόν δυο ώρες μακριά στο ησυχαστήριό του στο Νυμφαίο, πάτησε το play στη μνήμη του. "Τα έβαζε στο χαρτί, μου τα έστελνε, έκοβα-έραβα, έκοβε-έραβε, τον Αύγουστο ήμασταν έτοιμοι. Σε χρόνο ρεκόρ, κανείς δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί στους ρυθμούς δουλειάς". Κι ένα χρόνο πριν κλείσει τα 80, εκδόθηκε το Εξήντα Χρόνια Τρύγος (εκδ. Πατάκη) - ανάγνωσμα συναρπαστικό, ειλικρινές, έντιμο μέσα στην υποκειμενικότητά του. Και ζουμερό, οι ανέκδοτες ιστορίες άφθονες.
«Το διασκεδάσαμε τουλάχιστον, και οι δύο. Εγώ είμαι ιδιότροπος, αλλά μπορώ να είμαι κι εύκολος ταυτόχρονα», λέει εκείνος στο ένα από τα τρία παράθυρα της οθόνης («τα παίζω στα δάχτυλα τα ηλεκτρονικά», αυτοσαρκάζεται συγχρόνως). Η Μαρία Μαυρικάκη συμπληρώνει απ΄ το δεύτερο παράθυρο: «Ο κυρ-Γιάννης χρησιμοποιεί το ρήμα "κάνω" για όλα τα πράγματα. Άντε και το "σκαλίζω". Εγώ είχα αγωνία να μην επαναλαμβάνουμε συνεχώς τις ίδιες λέξεις. Εκείνος δεν ήθελε "φιοριτούρες", όπως τις αποκαλούσε. Έγραφα εγώ ταμπέλα "ορειχάλκινη". Μου ελεγε "μα τι γράφεις, μπρούτζινη είναι"...»