Η υποψηφιότητα του κ. Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου (κοινώς ΓΑΠ) στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ αλλάζει τα δεδομένα και μας υπενθυμίζει τα οικονομικά πεπραγμένα του πρώην πρωθυπουργού. Είναι σημαντικό να πέσει φως στην οικονομική πολιτική που ασκήθηκε επί ΓΑΠ εφόσον είναι πιθανό μετά τις εκλογές της απλής αναλογικής το 2023 το ΚΙΝΑΛ να συμμαχήσει με άλλα κόμματα και να παίξει ρυθμιστικό ρόλο στην εξουσία.
Εξού και το όνειρο του ΓΑΠ για ολική επαναφορά.
Θυμίζουμε ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές του 2009 προσφέροντας παροχές και αύξηση εισοδημάτων όταν το έτος εκείνο κορυφωνόταν η διεθνής ύφεση. Το σαρωτικό τσουνάμι που αποσταθεροποιούσε τότε την οικονομία ώθησε την κυβέρνηση Καραμανλή σε πρόωρες εκλογές προτείνοντας σκληρά μέτρα και αναζητώντας διακομματική συναίνεση προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ο ΓΑΠ όμως αντέταξε το «λεφτά υπάρχουν». Απαρίθμησε μάλιστα ένα ποσό ορισμένων δεκάδων δις εκ των οποίων μόνο ένα ποσοστό θα ήταν αρκετό για να αυξηθούν τα εισοδήματα και να δοθούν παροχές στους πολίτες. Εμφανίστηκε με άλλα λόγια να έχει εφεύρει τη μαγική λύση που όλοι οι άλλοι αγνοούσαν.
Μετά τις εκλογές αναγκαστικά ήλθε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Τους πρώτους μήνες έκανε παροχές και προσλήψεις προκειμένου να φανεί συνεπείς σε ότι είχε υποσχεθεί. Στο τσουνάμι όμως της ύφεσης που σάρωνε την Ευρώπη και διέλυε τους προϋπολογισμούς κάθε χώρας οι σπατάλες των πρώτων μηνών έδρασαν σαν λάδι στη φωτιά. Βέβαια του είχε ετοιμάσει ένα σωσίβιο ο ευφυής υπουργός Οικονομικών που είχε διορίσει. Δηλαδή η ωραιοποίηση της εικόνας του ελλείμματος του 2010, που ήταν το «δικού» τους έτος, σε βάρος του 2009 των «άλλων» ώστε την αποτυχία να την χρεωθεί η προηγούμενη κυβέρνηση. Μεθοδεύτηκε ορισμένα δις δαπανών που ανήκαν στο 2010 να μεταφερθούν στο 2009, ενώ έσοδα που είχαν μπει στα ταμεία το 2009 να μεταφερθούν στο 2010. Έτσι το έλλειμμα του 2009 φούσκωσε πέραν κάθε επιτρεπτού ορίου προκειμένου στο πρώτο πλήρες έτος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να μπορεί ο ΓΑΠ να ισχυριστεί ότι αν και είχε παραλάβει «καμένη γη», πέτυχε το ακατόρθωτο.
Παράλληλα δεν εφαρμόστηκε κανένα από τα μέτρα περιορισμού τους ελλείμματος που είχε προγραμματίσει η προηγούμενη κυβέρνηση να γίνουν το τελευταίο τρίμηνο του 2009 προς αναχαίτισης της κρίσης. Ο κρατικός προϋπολογισμός επομένως έγινε έρμαιο της δύνης της παγκόσμιας ύφεσης και εξανεμίστηκαν οι ελπίδες που υπήρχαν για σταθεροποίηση. Ο διοικητικής της Τράπεζας της Ελλάδος πληροφορούσε ότι το έλλειμμα διογκωνόταν επικίνδυνα. Το Eurogroup πίεζε τον υπουργό Οικονομικών να κάνει μεταρρυθμίσεις. Από τις Βρυξέλλες τα μηνύματα ήταν αυστηρά σε μια προσπάθεια να ξυπνήσει η νέα κυβέρνηση από το λήθαργο των ιδεοληψιών και την προεκλογική προπαγάνδα. Οι υπουργοί της κυβέρνησης είχαν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα όπου οι μεν πρέσβευαν μια ήπια σταθεροποίηση και οι δε ζητούσαν άμεσα δραστικά μέτρα εξισορρόπησης της οικονομίας. Ο πρωθυπουργός σαστισμένος αδυνατούσε να πάρει αποφάσεις και να ασκήσει τον ηγετικό ρόλο που συνταγματικά του ανήκε.
Οι συνεχείς προς τα πάνω αναθεωρήσεις του ελλείμματος με αλχημείες των δημοσιονομικών στοιχείων από τον υπουργό Οικονομικών καθιστούσε την οικονομική διαχείριση αναξιόπιστη στα μάτια της ΕΕ. Ο ίδιος, στις 15 Φεβρουαρίου 2010, προέβη σε μια ατυχή παρομοίωση της ελληνικής οικονομίας με το ναυάγιο του «Τιτανικού» απαξιώνοντας περαιτέρω τις προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας. Μέσα σε αυτό το γενικό κομφούζιο διορίστηκε ο με προϋπηρεσία στο ΔΝΤ νέος πρόεδρος της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας με σκοπό, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, να μεθοδεύσει την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού του Δημόσιου χρέους. Έγινε τότε το αδιανόητο, να προστεθούν τα δάνεια και χρέη των ΔΕΚΟ και Οργανισμών στην κεντρική κυβέρνηση με αποτέλεσμα το χρέος της χώρας να φτάσει σε υπερμεγέθη ύψη. Η νέα λογιστική απεικόνιση του χρέους δεν ήταν υποχρεωτική για τις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Έβαλε όμως την Ελλάδα στη «γωνία» προκειμένου να δεχτεί κάθε σκληρό μέτρο. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Νίκος Χριστοδουλάκης σε βιβλίο του το Σεπτέμβριο του 2011 αναφέρει σχετικά: « . . Η Ελλάδα δεν έπρεπε να αποδεχτεί πρωτοβουλίες που οδήγησαν σε απρόσμενη διόγκωση του ελληνικού χρέους όπως δυστυχώς συνέβη με τη μεταφορά πολλών δανείων των ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών στο χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, το οποίο έτσι εκτοξεύθηκε αιφνιδίως και αναιτίως κατά ένα άλλο 10% του ΑΕΠ στο τέλος του 2010».
Οι διεθνείς αγορές χρήματος έχασαν κάθε εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα και περαιτέρω δανεισμός ήταν αδύνατο να γίνει. Ο ΓΑΠ ήταν ελεύθερος πλέον να εφαρμόσει το σχέδιο Β', το οποίο είχε συμφωνήσει προ πολλού με το διοικητή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν. Η αμερικανική του κουλτούρα και η παλαιότερη σχέση με το Ντομινίκ ετοίμασαν την είσοδο του διεθνούς οργανισμού στην Ευρώπη ενώ μέχρι τότε ίσχυε άβατο γι' αυτό. Η επιτυχία του ήταν ότι μπορούσε τελικά να υποστηρίζει ότι για τα σκληρά μέτρα φταίει το ΔΝΤ, ενώ για τα άθλια δημόσια οικονομικά η ΝΔ. Σε συνέντευξη στην 'Καθημερινή' στις 3/2/2013 ο τότε υπ. Οικονομικών Ι. Στουρνάρας ανέφερε: «Μακάρι ο κ. Παπανδρέου να είχε ακούσει τη δραματική έκκληση του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ για τη λήψη περιοριστικών μέτρων στο Δημόσιο. Αν έπαιρνε μέτρα αμέσως, σίγουρα θα ήταν καλύτεροι οι όροι. Ενδεχομένως να μπαίναμε σε ένα Μνημόνιο με όρους Ιρλανδίας, ή Πορτογαλίας. Ήταν τεράστιο το λάθος του κ. Παπανδρέου».
Τα τεράστια λάθη όμως ενός πρωθυπουργού που δεν είχε κρίση, αποφασιστικότητα και «τσαγανό» διοικητή, τα πληρώνουμε εμείς τουλάχιστον για μια δεκαετία. Πως γίνεται σήμερα ο ευγενικός κ. Γ. Παπανδρέου, για τον οποίο η γνώμη ακόμα και του πατέρα του ήταν κάθε άλλο παρά κολακευτική, να διεκδικεί την προεδρία του ΠΑΣΟΚ που είχε χάσει το 2012 αφού πρώτα έκανε το κόμμα του και τους ηγέτες της ΕΕ άνω κάτω? Κατανοητό βέβαια ένας πολιτικός να αναζητά μετά από χρόνια την εκ των υστέρων δικαίωση του. Δεν είχε όμως χάσει το αξίωμα του πρωθυπουργού από κάποια απρόβλεπτη ατυχία. Αντίθετα παραιτήθηκε υπό την πίεση πολλαπλών ολέθριων λαθών που εξέθεσαν ανεπανόρθωτα τη χώρα και οδηγούσαν τους πολίτες της σε φτωχοποίηση. Το ΠΑΣΟΚ σκορπίστηκε και μίκρυνε, ενώ οι προσπάθειες του ΓΑΠ μέσω της δημιουργίας ενός νέου κόμματος, το ΚΙΔΗΣΟ, να διεμβολίσει την παράταξη που ίδρυσε ο πατέρα του, κατέληξαν σε μνημειώδη αποτυχία.
Προφανώς ορισμένοι νομίζουν ότι μας κάνουν χάρη να ασχολούνται με την πολιτική στην Ελλάδα γιατί έχουν «θεία» αποστολή να μας διοικούν. Δικαιολογείται κάτω από μια τέτοια νοοτροπία οι αποτυχίες να προβάλλονται ως προσόντα και πολύτιμες εμπειρίες;
