1. Ενα μεγάλο έρωτα υποστήριξε ότι ζούσαν μαζί με την Καρολάιν, με πολλές δικές του ανοχές ο καθ' ομολογίαν γυναικοκτόνος στα Γλυκά Νερά, Μπάμπης Αναγνωστόπουλος υποστηρίζοντας στην απολογία του ότι η σύζυγός του τον χτυπούσε αλλά και ότι δεν είχε καθόλου παράπονα από τη σχέση τους. Στην απολογία του ο προφυλακισμένος συζυγοκτόνος ισχυρίστηκε: «Ήμασταν πολύ καλά μαζί, περνούσαμε ονειρική ζωή» επαναλάμβανε συνεχώς, απαντώντας σε ερωτήσεις του προέδρου της έδρας.
• Πρόεδρος: Περιγράφετε μια σχέση που δε βλέπω κανένα πρόβλημα.
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Δεν υπήρχε δε θα βρείτε κανένα να σας το πει. Είχαμε δεχτεί πολύ σκληρά χτυπήματα με την απώλεια του πρώτου παιδιού και προσπαθήσαμε ξανά. Μου είναι παρά πολύ δύσκολο να πω κάτι άσχημο για εκείνη. Ένα χαρακτηριστικό της έντονο, είναι σε στιγμές με έντονα συναισθήματα που μπορεί να τα προκαλούσε οτιδήποτε, είχε την ίδια περίπου αντίδραση. Μπορεί να περνούσε ένα δίωρο που δεν είχε έλεγχο του εαυτού της.
• Πρόεδρος: Τι οδηγούσε τη σύζυγο σας σε αυτή τη συμπεριφορά;
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Θα υπήρχε μια αφορμή, αλλά εγώ το έβλεπα υπό το πρίσμα όλων αυτών που είχε βιώσει.
• Πρόεδρος: Μέχρι το σημείο που αρχίζουν οι τριβές δεν αντιμετωπίζατε κανένα πρόβλημα;
Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Και οι δυο ξέραμε ότι είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο. Ξέραμε ότι πέρναγε δυσκολίες, μπορεί κάποιος να έβλεπε ένα ζευγάρι να χτυπάει ο ένας τον άλλο και δεν έβλεπε δυο εβδομάδες αγάπης, αν έβλεπε κάποιος το δάσος... στη ζυγαριά μου τα ξεσπάσματα αυτά θεωρούσα ότι δεν ήταν ικανά να με κάνουν να αλλάξουν γνώμη. Ο λόγος που σας είπα με τόσες λεπτομέρειες, ότι έχει συνέβη ήταν ότι η αφορμή από μόνη της δε θα βγάλει λογική. Αν το συνδυάσετε με την ψυχική κατάσταση που βρισκόταν η σύζυγος μου.
2.Την προσπάθειά του για τη συγκάλυψη του εγκλήματος περιέγραψε σε δικαστές και ενόρκους ο γυναικοκτόνος στα Γλυκά Νερά Μπάμπης Αναγνωστόπουλος . Όπως ο ίδιος λέει, όταν κατάλαβε ότι η Καρολάιν ήταν νεκρή, το πρώτο που σκέφτηκε όπως είπε, ήταν το παιδί του, η μικρή Λυδία.
«Δεν γίνεται η Λυδία να χάσει την ίδια μέρα και τους δύο γονείς της. Τι θα κάνει αυτό το παιδάκι; Η μόνη σκέψη ήταν ότι δεν μπορώ να την αφήσω μόνη», είπε ο κατηγορούμενος, και τότε σκέφτηκε, όπως είπε, να στήσει το σκηνικό της ληστείας.
• Πρόεδρος: Αυτό που παρουσιάσατε έγινε πιστευτό. Εγώ προσωπικά σας πίστεψα. Αυτό το έγκλημα το βιώσαμε όλοι. Η ελληνική αστυνομία επικήρυξε τους ληστές.
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: «Η πρώτη σκέψη είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψει κάνεις ότι έγινε ληστεία χωρίς να πειράξουν τίποτα. Η μόνη απίστευτη σκέψη που έκανα για να το πιστέψουν ήταν να κάνω κακό και στο ζωάκι. Στο απελπισμένο μου μυαλό ήταν η πρώτη σκέψη. Πήρα το σκυλί και έβαλα στο κολάρο το λουρί του και το έβαλα στο κάγκελο της σκάλας. Την ώρα που διήρκησε ο θάνατος της και έκλαιγε εγώ έφυγα και πήγα στην κουζίνα γιατί δεν μπορούσα να το βλέπω. Είχαν πάρει το μωρό στην αγκαλιά μου για να μη βλέπει όλο αυτό το σκηνικό».
Το σκηνικό της ληστείας
«Ο,τι θυμάμαι από τις τέσσερις και μετά είναι θολό.Το πρώτο που σκέφτομαι μετά είναι να ανακατέψω τη βιβλιοθήκη. Πέταξα κάτω τη Μονόπολη. Τράβηξα το καλώδιο της κάμερας. Δεν υπήρχε κανένα πλάνο. Έβγαλα την κάρτα μνήμης. Ήμουν πανικόβλητος.
Τελευταία κίνηση ήταν να δεθώ με σπάγγο. Έδεσα τα πόδια και τα χέρια μεταξύ τους και είχα δέσει τα μάτια και το στόμα μου».
• Πρόεδρος: Γιατί δεν βρέθηκαν αποτυπώματα στα αντικείμενα που αγγίξατε και συνδέονται με την μετέπειτα συγκάλυψη;
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Κάποια στιγμή όταν έβγαλα το παράθυρο έβαλα τα γάντια της μηχανής. Ενδεχομενως και την κάμερα να την έβγαλα με τα γάντια. Κάποια στιγμή κατέβηκα στο υπόγειο πήρα τα γάντια για να κάνω τα υπόλοιπα της συγκάλυψης.
• Πρόεδρος: Αμέσως μετά το μήνυμα προκύπτει ότι είσαστε στο υπόγειο. Τι δουλειά είχατε στο υπόγειο ενώ είχατε και το παιδί υπό την προστασία σας...
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: «Κατά λάθος δεν μπόρεσα να καλέσω με την πρώτη την αστυνομία. Χρησιμοποίησα τα χέρια μου».
• Πρόεδρος: Ακολούθως αναφέρετε στις αρχές τα περί ληστείας και επι 37 ημέρες αποκρύψετε το έγκλημα. Αυτό σας ήταν εύκολο;
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Καθόλου εύκολο. Οι 37 αυτές ημέρες για ό,τι αδικαιολόγητο έγινε δεν ήταν λιγότερο βασανιστικές.
• Πρόεδρος: Αν σας βασάνιζε αυτό γιατί δεν πήγατε στις αρχές να πείτε την αλήθεια;
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: «Σκέφτομαι το μωρό μου που ήταν όλη μου η ζωή, όπως και η μητέρα του. Ήμουν στον καναπέ στο πατρικό μου με αγκαλιά το μωρό μου και έκλαιγα όταν γνώρισα τους ανθρώπους στο Ανθρωποκτονιών. Ειλικρινά πίστευα ότι αργά ή γρήγορα θα εύρισκαν την αλήθεια... είχα πολλές ευκαιρίες αν ήθελα να έχω φύγει αν η βούληση μου ήταν να παρατήσω τους πιο κοντινούς ανθρώπους».
• Πρόεδρος: Παραμείνατε εδώ για να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες των πράξων σας;
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: «Εγώ είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα ξαναδώ τη γυναίκα μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να έχω αγκαλιά την κόρη μου και ότι δεν θα την αφήσω ποτέ. Ήλπιζα ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα το κατάφερνα».
• Πρόεδρος: Είχατε το ηθικό ανάστημα να μεγαλώσετε αυτό το παιδί;
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: «Εγώ ήμουν διαλυμένος και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν κάθε δευτερόλεπτο να προσπαθώ για εκείνη που δεν θα γνωρίσει τη μητέρα της εξαιτίας μου. Και η Καρολάιν θα έπρεπε να είναι δίπλα μου. Όχι εδώ. Να είμαστε κάπου αλλού. Στο παιδί μου αξίζουν τα πάντα αλλά δεν θα τα έχει ποτέ γιατί δεν έχει τη μανούλα της, την οποία της την στέρησα εγώ.
• Πρόεδρος: Κερδίσατε την ελευθερία σας για τριάντα επτά ημέρες και μεγαλώναμε το παιδί σας.
• Μπάμπης Αναγνωστόπουλος: Η ζωή μου τελείωσε πέρυσι τέτοια μέρα όταν έχασα την Καρολάιν.
Γιατί σκότωσε το σκυλάκι της Καρολάιν
Ο Αναγνωστόπουλος όμως αναφέρθηκε έπειτα από ερωτήσεις της προέδρου και στον τρόπο που σκότωσε το σκυλί τους, με την περιγραφή να είναι εξοργιστική.
• Πρόεδρος: Σκεφτήκατε να παρουσιάσετε μια άγρια ληστεία. Ακόμα και η αστυνομική μια είχε επικηρύξει τους δράστες για 300 χιλιάδες ευρώ. Εγώ προσωπικά σας πίστεψα.
• Κατηγορούμενος: Έλεγα ότι θα γινόμουν πειστικός αν κάνω κακό και στο ζωάκι. Εκτός από την ηλιθιότητα της σκέψης , στο θολωμένο μου μυαλό δεν υπήρχε λογική. Πήγα στο ισόγειο, πήρα το σκυλί με το λουράκι . Δεν ήμουν νηφάλιος, (...) Τράβαγα τα μαλλιά μου . Το σήκωσα ελαφρά κι έβαλα το λουρί στο κάγκελο. Έφυγα. Ήταν αδύνατο να κοιτάω την Ρόξυ... Το σκυλί έβγαζε δυνατούς ήχους, έντονους. Διήρκεσαν κάποια δευτερόλεπτα...