Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Γιάννης Δραγασάκης: Η πιο αδίστακτη φοροδιαφυγή

Οι διαπιστώσεις έγιναν ήδη. Θα ήθελα να επαναλάβω ότι συζητούμε για μία από τις σημαντικότερες μορφές φοροδιαφυγής και την πιο επικίνδυνη, διότι διεξάγεται με τη χρήση διεθνών εργαλείων και μέσων.

Δηλαδή, πέρα από τη φοροδιαφυγή που γίνεται εντός της Ελλάδας, έχουμε τη φοροδιαφυγή η οποία διευκολύνεται από τα εργαλεία που η ίδια η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση προσφέρει, δηλαδή την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, τους φορολογικούς παραδείσους, την ανωνυμία, την ασυλία κλπ.

Οι μορφές είναι δύο:

Η πρώτη είναι η απόκρυψη εισοδημάτων -κυρίως πλουσίων- σε φορολογικούς παραδείσους ή χώρες με ειδικά καθεστώτα.
Η δεύτερη μορφή είναι η δυνατότητα των πολυεθνικών να μην πληρώνουν φόρο πουθενά, αξιοποιώντας ακριβώς τη δυνατότητα τριγωνικών ή πολυγωνικών σχέσεων, όπως λέγονται.

Αυτή είναι η μία διαπίστωση.

Η δεύτερη διαπίστωση, όμως, είναι ότι ταυτόχρονα έχουμε τη χρεοκοπία κάθε πολιτικής που εφαρμόστηκε διεθνώς για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Η πολιτική που εφαρμόστηκε έως τώρα είχε να κάνει με τη λεγόμενη ανταλλαγή πληροφοριών κατόπιν αιτήματος.
Πρόσφατα μελέτες του ΟΟΣΑ απέδειξαν, κύριε Υπουργέ –και πιστεύω ότι το γνωρίζετε- ότι αυτή η πολιτική ήταν μία τρύπα στο νερό. Και αυτό αποδεικνύεται από το ότι τα ποσά που ήταν στους φορολογικούς παραδείσους, παραμένουν και το πολύ-πολύ άλλαξαν φορολογικό παράδεισο.

Μια ακόμη διαπίστωση που πρέπει να κάνουμε είναι ότι ενώ παλιότερα μόνο η Αριστερά και κάποιες Οργανώσεις, όπως το ATTACK ή η OXFAM και άλλοι, μιλούσαν για το θέμα αυτό, τα τελευταία χρόνια, υπό την πίεση των κοινωνιών και των αγώνων των λαών, το πρόβλημα αυτό καταλαμβάνει κεντρική θέση ανάμεσα στα ενδιαφέροντα όλων των διεθνών Οργανισμών, του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης, ακόμη και του ΟΟΣΑ, ακόμα και του G8 το οποίο προχθές συνεδρίασε ειδικά για αυτό το θέμα και θα αναφερθώ σε αυτό.

Με βάση, λοιπόν, αυτές τις διαπιστώσεις, υπάρχουν λύσεις στο πρόβλημα ή είναι κάτι το μοιραίο; Λύσεις υπάρχουν κι έχουν διατυπωθεί από τους διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους αναφέρθηκα.

Πρώτον, αντί να έχουμε ανταλλαγή πληροφοριών κατόπιν αιτήματος, να είναι αυτόματη η ανταλλαγή πληροφοριών. Εφόσον έρθει στην Ελλάδα ένας Άγγλος, ένας Ρώσος, ένας ξένος πολίτης και έχει περιουσιακά στοιχεία στην Ελλάδα, αυτόματα η Ελλάδα πρέπει να ενημερώσει τη χώρα προέλευσης, στην οποία είναι πολίτης ο εν λόγω φορολογούμενου.

Αντίστοιχα, όταν ένας Έλληνας πάει στη Γερμανία, στην Αυστρία, στο Λουξεμβούργο, στο Γιβραλτάρ και ανοίγει ένα λογαριασμό, η Ελλάδα να ενημερώνεται. Αυτή είναι η πρώτη λύση.
Η δεύτερη λύση είναι να υπάρξει ένα πανευρωπαϊκό και ει δυνατόν παγκόσμιο περιουσιολόγιο των πλουσίων. Διότι δεν είναι μόνο οι καταθέσεις. Είναι και άλλα περιουσιακά στοιχεία που μέσω των καταθέσεων μπορεί να αποκτά ένας φορολογούμενος σε τρίτη χώρα.

Η τρίτη λύση είναι να υπάρξουν νέοι κανόνες για τη λειτουργία και τη φορολόγηση των πολυεθνικών ομίλων. Να φορολογούνται, δηλαδή, ως όμιλοι, να υπάρχει διαφάνεια τι κάνουν στην κάθε χώρα και τι πληρώνουν στην κάθε χώρα και όχι αυτά τα κόλπα τα οποία γίνονται.
Ποια είναι η στάση του G8 -στο οποίο αναφέρθηκα- απέναντι σε αυτά τα προβλήματα; Αναγνωρίζουν το πρόβλημα, σε όλες τις διαστάσεις του μάλιστα. Αυτά, όμως, που διατυπώνουν ως προτάσεις είναι ευχές και όχι μέτρα υλοποιήσιμης πολιτικής. Αναγνωρίζουν -έμμεσα τουλάχιστον- ακόμη και την ανάγκη να υπάρξει, όπως είπα, ένα παγκόσμιο περιουσιολόγιο πλουσίων. Δεν συνοδεύεται, όμως, η αναγνώριση αυτή από δεσμευτικά μέτρα υλοποίησης της πολιτικής. Ανατέθηκε σε κάποιες χώρες να μελετήσουν τέτοια μέτρα και να τα παρουσιάσουν σε επόμενη Σύνοδο.
Τι κάνουμε εμείς ως χώρα;
Κύριε Υπουργέ, πρέπει να αναγνωρίσουμε -και εσείς αν θέλετε μπορείτε να το κάνετε- ότι είμαστε γυμνοί. Γυμνοί!...»

(Αντιπρόεδρος της Βουλής, πρώην υπουργός, οικονομολόγος, βουλευτής Β' Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ομιλία του στη συνεδρίαση για το φαινόμενο των «υπεράκτιων» εταιρειών, μετά από ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ).

 

Σχετικά Άρθρα

Πολυμέσα