Δημήτρης Βίτσας: Η Αριστερά και η κοινωνία

Δεν έχω σαν στόχο να παρουσιάσω –άλλωστε το έχετε μπροστά σας- το νομοσχέδιο. Όλοι ξέρουμε ότι είναι ένα νομοσχέδιο προϊόν μίας συμφωνίας με προαπαιτούμενα μέτρα. Πρόκειται για μία συμφωνία δύσκολη. Όλοι γνωρίζουμε τη συγκυρία, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς μέσα στα οποία έγινε αυτή η συμφωνία.


Θέλω, λοιπόν, να μην υπερασπιστώ το νομοσχέδιο, αλλά την ανάγκη ψήφισής του. Σε αυτό το νομοσχέδιο υπάρχουν σκληρά μέτρα, μέτρα που μπορεί να αποδειχθούν υφεσιακά. Δεν χρειάζεται, όμως, να απολογούμαστε που παλέψαμε και παλεύουμε. Δεν απολογούμαι επειδή σε έναν πόλεμο κάνουμε υποχωρήσεις και ελιγμούς. Δεν μας το επιτρέπει αυτό ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός δεν μας επιτρέπει να αναδιπλωθούμε από την ηγεσία του πολιτικού σκηνικού.

Πριν όμως από αυτό, θέλω να τονίσω την προσπάθεια που καταβάλλεται έξωθεν και έσωθεν ώστε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ να είναι μία παρένθεση. Αυτή η προσπάθεια δεν έχει σταματήσει. Σας βεβαιώνω πως, κατά την άποψη μου, η προσπάθεια αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει.
Το πιο χαρακτηριστικό είναι η επίθεση που γίνεται ενάντια στο δημοψήφισμα, όχι στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά στην ιδέα του δημοψηφίσματος, δηλαδή στην ιδέα ότι η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργεί και ότι η κοινωνία μπορεί να έχει λόγο. Αυτά τα ακούσαμε σε δηλώσεις εκείνων των αξιωματούχων που πριν πίεζαν και απειλούσαν, δημιουργούσαν χρηματοπιστωτική ασφυξία, μιλούσαν περί «GREXIT», έσπρωχναν προς χρεοκοπία τη χώρα, αφού από πριν είχαν χρεοκοπήσει και φτωχοποιήσει τον λαό μας.

Κάτι αντίστοιχο βλέπει κανείς και από την προσπάθεια του συστήματος εντός Ελλάδος, οικονομικού και μιντιακού. Οι ίδιοι που πριν μέρες φώναζαν «συμφωνία και ό,τι να είναι», σήμερα κάνουν τους ενοχλημένους.

Σήμερα αυτοί αρχίζουν και μιλάνε για επιμέρους, για μέτρα -τα επισημαίνουν και τα υπερτονίζουν- και διερωτώνται δήθεν φωναχτά: «Μα, είναι δυνατόν μία Κυβέρνηση της Αριστεράς να υπογράφει μία τέτοια συμφωνία;» Άλλα λένε την Παρασκευή, άλλα τη Δευτέρα με στόχο την ίδια την Κυβέρνηση.
Εμείς νοιώθουμε πως η Αριστερά δεν μπορεί να γυρνά την πλάτη στη δύναμη που της δίνει η κοινωνία επειδή εκτιμάει ότι δεν έχει ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή η κοινωνική συνειδητότητα, αλλά πρέπει να παλεύει μαζί με την κοινωνία και για την καλυτέρευση της ίδιας της χώρας, αλλά και του βιοτικού επιπέδου του λαού, αλλά και για να ανεβάσει αυτήν τη συνειδητότητα.
Ας απαντήσουμε, λοιπόν, καθαρά σ' αυτούς. Η Κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι ούτε παρένθεση ούτε μια παραξενιά της περιόδου, η Κυβέρνηση της Αριστεράς είναι το νέο μονοπάτι της ιστορίας.

Ας επανέλθω στη συμφωνία. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το 2010 υπήρχαν πολλαπλές επιλογές για την ελληνική οικονομία και για την ελληνική κοινωνία. Τότε επιλέχθηκε ο δρόμος της αυστηρής λιτότητας και η Ελλάδα ως πειραματόζωο για να σωθούν οι ξένες τράπεζες από τοξικά ομόλογα. Ούτε ήταν το ίδιο το 2011 όταν επιλέχθηκε να μεταφερθεί το εξωτερικό χρέος και να γίνει εσωτερικό χρέος και, μάλιστα, αμέσως μετά να διαγραφεί, με αποτέλεσμα να παρθούν μέσα σ' ένα βράδυ, να χαθούν μέσα σ' ένα βράδυ τα αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων και Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.

Αυτή η συμφωνία ή ακόμα καλύτερα αυτή η κατάσταση, την οποία ζούμε σήμερα είναι προϊόν όχι μόνο των συμφωνιών, όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και της πολιτικής, η οποία ακολουθήθηκε επί πέντε χρόνια και μας έφερε σ' αυτήν την κατάσταση.

Βεβαίως, πρέπει να τονίσω ότι και η πριν κατάσταση δεν ήταν καλή. Δεν μπορούμε εδώ να κλαίμε στα απομεινάρια του 2008, του 2000, του 1990. Είχε διαμορφωθεί ένα σύστημα που αποβιομηχάνιζε τη χώρα, διέλυε την παραγωγή, διαμόρφωνε ένα πελατειακό κράτος πάνω σε τομείς που αφορούσαν και την καθημερινή ζωή. Όλα αυτά θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να τα θυμόμαστε.
Συνειδητά, λοιπόν, επιλέχθηκε αυτός ο δρόμος της πανευρωπαϊκής κοινωνικής λιτότητας και συνειδητά αυτός ο δρόμος έχει κοινωνικό πρόσημο και είναι και συγχρόνως μία προσπάθεια να είναι η Ελλάδα και πειραματόζωο και μια χώρα πάντοτε χρεωμένη.

Οι προτάσεις που αποδέχθηκε τελικά η ελληνική πλευρά και αποτυπώνονται στο σχέδιο νόμου θέτουν σκληρά διλήμματα. Η δύσκολη απόφαση, με την οποία συμβιβαστήκαμε στη Σύνοδο Κορυφής, είναι το πρώτο βήμα που αποτρέπει μεν το σχέδιο χρηματοπιστωτικής ασφυξίας, αποτρέπει την κατάρρευση των τραπεζών, αποτρέπει μ' αυτόν τον τρόπο την εξαέρωση των καταθέσεων.
Πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι χρειάζεται πολλή δουλειά με την έννοια ότι η χρηματοπιστωτική ευστάθεια δεν αποκλείει εκ των προτέρων τον κίνδυνο της οικονομικής ασφυξίας από τη μία μεριά και, δεύτερον, χρειάζεται και παραμένει η μάχη, ώστε το αποτέλεσμα της οποιασδήποτε παραγωγικής διαδικασίας να πηγαίνει προς κοινωνικό όφελος και όχι στα συνήθη χέρια.

Η πορεία είναι μπροστά, ο ελληνικός λαός και η Κυβέρνηση πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν μάχες, να αποκρούουν εκβιασμούς και προσπάθειες ασφυξίας μέσω οικονομικών πραξικοπημάτων όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη.
Σήμερα έχουμε κάποιες νέες προϋποθέσεις. Μιλήσαμε γι' αυτές και στην προηγούμενη συνεδρίαση. Έχει κινητοποιηθεί υπέρ μας η παγκόσμια κοινή γνώμη. Φέραμε στο προσκήνιο το αίτημα της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης με βάση πάντα την εξυπηρέτηση των βασικών κοινωνικών αναγκών.
(Θόρυβος στην Αίθουσα)

Δημιουργήσαμε -έστω και πρόσκαιρες- νέες συμμαχίες. Βάλαμε στο τραπέζι το ζήτημα του χρέους αλλά και των ευρωπαϊκών χρεών. Πετύχαμε την αναγνώριση της πανευρωπαϊκής διάστασής του και της ανάγκης ολοκληρωμένου σχεδίου, που θα το χαρακτηρίζει μη βιώσιμο σε μια πορεία που θα το καταστήσει βιώσιμο.
Ενεργοποιούμε τη σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία, που διασφαλίζει τις καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ από το Ευρωσύστημα. Συγχρόνως, επιδιώκουμε χώρο και χρόνο και χρειάζεται να τον αξιοποιήσουμε αυτόν τον χώρο και τον χρόνο.
Η χώρα μας έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα. Δεν είναι η χώρα που αποκαλούσαν παλιά «Ψωροκώσταινα», η οποία μπορεί και πρέπει πάντα να ζει με δανεικά.

Έχουμε δυναμική, την οποία πρέπει να αξιοποιήσουμε και έχει απαξιωθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Έχουμε δυναμική στον αγροτοδιατροφικό τομέα, δυναμική στον τουρισμό, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στη ναυτιλία και τη ναυπηγεία, τον κατασκευαστικό τομέα, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό.
Οι πολιτικές ηγεσίες μαζί με την κοινωνία χρειάζεται όλο και περισσότερο να επικεντρώνονται στην ανάγκη των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας μας, δηλαδή στο ανθρώπινο κεφάλαιό μας.

Χρειάζεται να επικεντρωνόμαστε στη δημιουργική καθημερινότητα του πολίτη, την ποιότητα της ζωής του και να τη δένουμε όχι μόνο με την ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά και με την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου. Όλα αυτά χρειάζονται σχέδιο και δουλειά για την υλοποίησή τους.
Πρέπει να παραδεχθούμε ότι είχαμε σημαντικές ελλείψεις σε αυτόν τον τομέα. Ο προσανατολισμός μας στη διαπραγμάτευση δημιούργησε ελλείμματα στην καθημερινή δραστηριότητα.

Δεν χρειαζόμαστε σαν χώρα πολλά λόγια, χρειαζόμαστε πάρα πολλή δουλειά. Χρειαζόμαστε όχι να μιλάμε μόνο για την ανεργία αλλά να λύνουμε το ζήτημα της ανεργίας. Δεν χρειαζόμαστε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα των τραπεζών και των τοκογλύφων. Χρειαζόμαστε τραπεζική πίστη και κίνητρα παραγωγής αξιών.
Χρειαζόμαστε άμεσα να βάλουμε μπροστά μια διαδικασία τριών ανασυγκροτήσεων. Όσον αφορά στην Κυβέρνηση έχει ευθύνη για την ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα, ώστε να είναι κοινωνικά δημιουργικός και οικονομικά αποτελεσματικός.

Συγχρόνως, πρέπει να διαμορφώσουμε ένα πλαίσιο, ώστε να ανασυγκροτηθεί ο ιδιωτικός τομέας, ώστε από τη μια μεριά να μην λειτουργεί το δημόσιο υπέρ του ιδιωτικού και από την άλλη μεριά το ιδιωτικό να λειτουργεί και υπέρ της κοινωνίας. Έτσι θα εντάσσεται δημιουργικά στον εθνικό και ευρωπαϊκό σχεδιασμό.
Τέλος, χρειαζόμαστε αυτό που στην Ελλάδα δεν έχουμε: Τη νέα συγκρότηση του κοινωνικού τομέα της οικονομίας, που ανάδειξε στα πέντε χρόνια της η μνημονιακή πολιτική και αναδείχθηκε ως αλληλεγγύη, αλλά που πρέπει να μεταλλαχθεί σε οικονομικό εργαλείο προς το συμφέρον της κοινωνίας. Και όλα τα παραπάνω πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ανασυγκρότησης της δημοκρατίας και κοινωνικής συνοχής.

Είναι σαφές για εμένα πως σε αυτές τις ιστορικές στιγμές καθένας και καθεμία δεν στέκεται μόνο απέναντι στον καθρέφτη της προσωπικής του ζωής και της μεγαλύτερης ή μικρότερης ιστορίας του. Στέκεται συγχρόνως απέναντι στην πραγματικότητα των αναγκών και της ιστορικής πορείας του λαού, της χώρας και της Ευρώπης.

Στις μάχες και στη ζωή υπάρχουν επιτυχίες, υπάρχουν δυσκολίες και αποτυχίες. Υπάρχουν νίκες, ελιγμοί και υποχωρήσεις. Αυτά υπάρχουν όταν μένεις ζωντανός και σε δράση. Και όταν είσαι ζωντανός και σε δράση, επιτρέπεται και να υποχωρήσεις αλλά να είσαι αποφασισμένος να προχωρήσεις, πιθανά μερικές φορές και να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς

(Ο νομικός και γραφίστας Δημήτρης Βίτσας είναι βουλευτ'ης του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην γραμματέας της Κ.Ε.)

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline