Επίσης, τα νούμερα δείχνουν ότι το χρέος μας έγινε δυσθεώρητο σε διάρκεια 30 ετών, προτού μπούμε στα μνημόνια (βλέπε γραφικό). Για πιο λόγο λοιπόν να μην είχε θεσπιστεί αυτό που κάνει κάθε οικογένεια η οποία παίρνει στεγαστικό δάνειο και το εξοφλεί το λιγότερο σε 15 χρόνια ώστε στο ενδιάμεσο να μπορεί να επιζήσει;
Διαχρονικά η οικονομική πολιτική στην χώρα μας χαρακτηρίζεται από λάθη και πειράματα και μόνο σε λίγες περιπτώσεις από σωστές επιλογές που μας έβαλαν στο δρόμο της ανάπτυξης. Το πρόβλημα βέβαια ήταν πάντα ο δημόσιος τομέας, από όπου πηγάζουν τα πολλαπλά κακώς κείμενα που επηρεάζουν αρνητικά την υπόλοιπη οικονομία. Ακόμα και η φοροδιαφυγή ωχριά μπροστά στις σπατάλες δαπανών που οδήγησαν το χρήμα σε λίγες επίλεκτες τσέπες ημέτερων. Το «μαζί τα φάγαμε» αν μπει στην ζυγαριά απέναντι στην κλοπή των φόρων από δράσεις παραοικονομίας, έχει τελικά πολύ μεγαλύτερο βάρος στο αποτέλεσμα, που είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας.
Όσοι κόπτονται για την αιτία και πραγματική αφετηρία της κατρακύλας στα δημόσια οικονομικά θα πρέπει να γυρίσουν το ρολόι πίσω στην εποχή του 1981 και να αναλογιστούν τι έγινε. Μέχρι εκείνη την εποχή υπήρχε νομοθεσία η οποία απαγόρευε την δημιουργία ελλείμματος στον προϋπολογισμό, εκτός από το σκέλος των επενδύσεων. Δηλαδή τα έσοδα έπρεπε να καλύπτουν όλες τις κρατικές λειτουργικές δαπάνες και τους μισθούς-συντάξεις, και δανεισμός (που σημαίνει έλλειμμα) ήταν επιτρεπτός μόνο προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι δημόσιες επενδύσεις.
Τις δεκαετίες του 50', 60' και 70' ο νομοθετημένος αυτός κανόνας τηρήθηκε και το χρέος της Ελλάδας ήταν μηδαμινό. Απόδειξη, ως ποσοστό του ΑΕΠ το 1980 ήταν μόνο 22%. Η λαίλαπα όμως που έφεραν οι ιδέες και τα όνειρα που πλάσαρε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας τα τίναξε όλα στον αέρα.
Σταματώ εδώ την αναγκαία αναφορά στα κομβικά σημεία της ιστορίας των δημόσιων οικονομικών και έρχομαι στο σήμερα. Τα χρέη του δημοσίου ακόμα και με ένα επί πλέον κούρεμα, το οποίο βέβαια κάθε άλλο παρά πιθανό φαίνεται σήμερα, δεν σταματούν. Ο τρόπος λειτουργίας του δημόσιου τομέα και οι πολιτικές νοοτροπίες ετών οδηγούν σε εμφανή και αφανή ελλείμματα, άρα σε νέα χρέη. Τα νοσοκομεία χρωστούν ήδη πολλά δις ευρώ, ποσά που δεν καταγράφονται. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν σήμερα ετήσιο έλλειμμα της τάξης των 14 δις ευρώ. Αν σκοτώναμε βέβαια όλους τους συνταξιούχους το έλλειμμα αυτό θα εξαφανιζόταν. Εκεί το πάει η οικονομική πολιτική;; Παράλληλα, Τα φέσια που βάζει το δημόσιο σε κάθε τρίτο είναι αμέτρητα. Κάθε δημόσιος οργανισμός καθυστερεί να πληρώσει τα οφειλόμενα, ενώ οι συντάξεις όσων έχουν θεμελιώσει δικαίωμα καθυστερούν να πληρωθούν κατά περίπου δύο έτη. Αυτά το ολίγα, όσον αφορά την λειτουργία του σημερινού δημοσίου που στην ουσία είναι ένας μηχανισμός παραγωγής ελλειμμάτων.
Κάποιοι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες περνούν προς τα έξω το μήνυμα ότι με την πάταξη της φοροδιαφυγής και τα ανείσπρακτα έσοδα, υπάρχει μια τεράστια πηγή από όπου μπορεί να αντληθούν χρήματα. Πλανώνται ή ψεύδονται και δυστυχώς έχουν δημιουργήσει ανάλογες προσδοκίες στην τρόικα. Σήμερα οι βεβαιωμένοι φόροι από το υπ. Οικονομικών που δεν έχουν εισπραχθεί είναι περίπου 60 δις ευρώ. Από το τεράστιο όμως αυτό νούμερο οι εφορίες έχουν κατορθώσει να ρυθμίσουν μόνο τα 1,5 δις, ποσά δηλαδή που θα μπουν στα ταμεία του κράτους σε 4 χρόνια. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια να αντληθούν περισσότερα χρήματα από φορολογούμενους που μετρούν τα ελάχιστα στην τσέπη τους προκειμένου να καλύψουν τις απαραίτητες ανάγκες διαβίωσης. Όταν λοιπόν κάθε δεξαμενή χρήματος έχει στερέψει και κάθε εισόδημα έχει κατακρεουργηθεί, πως ο στόχος του περιορισμού της φοροδιαφυγής θα αποδώσει;
Όλες οι δομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν δεν μπορεί να διορθωθούν μέσα σε 2 ή 5 χρόνια. Με καλές προθέσεις, θυσίες και επιμονή στις μεταρρυθμίσεις ίσως σε 15 χρόνια από τότε που εφαρμόστηκε το πρώτο μνημόνιο. Δηλαδή θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι μέχρι το 2025 θα έχουμε αποτινάξει τα κακά της σημερινής χρεοκοπίας. Όχι όμως από το 2014.
