Από την εποχή του Σπύρου Μαρκεζίνη έως και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, σε πολλές περιπτώσεις κατατέθηκαν στην Βουλή προϋπολογισμοί με περίσσευμα (δηλαδή λιγότερες δαπάνες από ότι έσοδα). Όταν στην εκτέλεση ο προϋπολογισμός έπεφτε έξω και αντί περισσεύματος καταγραφόταν έλλειμμα, αυτό ήταν το αποτέλεσμα του δανεισμού για Δημόσιες επενδύσεις και όχι για καταναλωτικές δαπάνες. Βάσει των κανόνων που ίσχυαν τότε, ο δανεισμός ήταν δυνατός μόνον αν επρόκειτο να δαπανηθούν τα χρήματα σε επενδύσεις υποδομής. Αυτός είναι και ο λόγος της βραδείας αύξησης του Δημόσιου χρέους στην Ελλάδα από το τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου μέχρι το 1980. Για παράδειγμα την δεκαετία από το 1970 έως το 1980 το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε μόνο οριακά, από 19% σε 22% του ΑΕΠ.
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών σημείωσε επίσης ότι το πρόβλημα της αυξητικής δυναμικής του χρέους έχει τις ρίζες της στην δεκαετία του 1980. Τα δημοσιονομικά στοιχεία τον επαληθεύουν. Μεταξύ 1980 και 1990 το χρέος τριπλασιάστηκε πάνω από ότι είχαμε παράγει ως χώρα (από το 22% του ΑΕΠ στο 65%). Την εποχή εκείνη κυριάρχησαν τα πειράματα Αρσένη που μας οδήγησαν σε ένα πλήθος προβληματικών επιχειρήσεων οι οποίες κρατικοποιήθηκαν. Μια υποτίμηση της δραχμής κατά 15,5% που εκείνος αποφάσισε, ενώ στη συνέχεια ήλθε και η υποτίμηση επί Σημίτη κατά 15%. Αμφότερες χωρίς αποτέλεσμα, ιδιαίτερα όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κατήργησε τον ΥΠΕΘΟ Σημίτη με μια φράση στην Βουλή και έδωσε το έναυσμα να πολλαπλασιαστούν οι παροχές με προσφυγή σε δανεισμό και στο νομισματοκοπείο.
Από τότε το δημοσιονομικό μας χάλι δεν συμμαζεύεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι επερχόμενες μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου κυβερνήσεις υπήρξαν αναμάρτητες. Το ξεχείλωμα που έγινε κατά καιρούς στα υπουργεία Υγείας, Παιδείας και Άμυνας, βάστηξαν την δυναμική αύξησης του χρέους σε δυσανάλογα υψηλά επίπεδα. Παραγνωρίζοντας για πολιτικούς λόγους ότι τα δανεικά κάποια στιγμή αποπληρώνονται, η παροχή πολλαπλών υπηρεσιών στους πολίτες, οι οποίες άφηναν άπλετο χώρο για σπατάλη, μας έφεραν στα σημερινά αδιέξοδα.
Στην διαδρομή μέχρι την σημερινή χρεοκοπία, ο Γεώργιος Παπανδρέου υπήρξε ο συνεχιστής της κληρονομιάς του ονόματος που φέρει. Συμπληρώνοντας το «έργο» του πατέρας του, ουσιαστικά εκτέλεσε την Ελλάδα σε μια συγκυρία παγκόσμιας ύφεσης όταν η οικονομία μας ήθελε σωσίβιο και όχι βαρίδια για να επιπλεύσει. Όλοι γνωρίζουμε ότι η οικονομική πολιτική που προώθησε ο ΓΑΠ ήταν, πρώτον να δικαιολογήσει με ασύγγνωστες παροχές το ότι «λεφτά υπάρχουν» και δεύτερον, να φέρει με κάθε τρόπο στην Ελλάδα το ΔΝΤ προκειμένου να περάσουν τα σκληρά μέτρα που με αδυναμία γνώσης είχε σχεδιάσει.
Τελικά ο όρος που συνεχώς είναι στα χείλη των πολιτικών, ότι το Δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι πρέπει να γίνει νέο κούρεμα, κρύβει μια άλλη αλήθεια. Προκειμένου τα όσα χρωστά το Ελληνικό Δημόσιο να μειωθούν, θα πρέπει να καταστεί ο φορολογούμενος μη-βιώσιμος. Με άλλα λόγια, μέσω της φορολογίας και του κουρέματος των εισοδημάτων, μπορεί να γίνει βιώσιμο το χρέος υπό την προϋπόθεση ότι θα αποβιώσει ο φορολογούμενος. Η εκτόξευση των αυτοκτονιών είναι μόνο μια μικρή ένδειξη των όσων έπονται.
