Εξηγούμαι: Καταρχήν, με το άρθρο 1 παράγραφος ζ' του ν. 4152/2013, όπως ελέχθη, ενσωματώθηκε στο εθνικό μας δίκαιο η Οδηγία 2011/7 για την καταπολέμηση των καθυστερήσεων πληρωμών στις εμπορικές συναλλαγές, της οποίας εν μέρει η υιοθέτηση συνιστά και το τωρινό νομοθέτημα το οποίο έχει τον τίτλο: «Έκδοση διαταγής πληρωμής για αξιώσεις από διοικητική σύμβαση που έχει συναφθεί στο πλαίσιο εμπορικής συναλλαγής».
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όμως, το συγκεκριμένο νομοθέτημα υπολείπεται της ήδη εκδοθείσας νομολογίας. Υπάρχουν αρκετοί νομικοί στην Αίθουσα και κατά συνέπεια είναι γνωστές οι υπάρχουσες αποφάσεις: και η απόφαση 369/2014 του Αρείου Πάγου και η σχετική απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου και το ευρύτερο σκεπτικό το οποίο περιλαμβάνει και η απόφαση του Αρείου Πάγου και του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, αλλά και οι προτάσεις του Δικηγορικού Σώματος, οι οποίες έχουν καταγραφεί και έχουν αποσταλεί προς τον παριστάμενο Υπουργό.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το νομοθέτημα αυτό στην πραγματικότητα δεν διευκολύνει, αλλά δυσχεραίνει εντόνως την έκδοση διαταγής πληρωμής.
Οι προϋποθέσεις τις οποίες θέτει, παραδείγματος χάρη, ο προληπτικός έλεγχο είναι κατ' ουσίαν εμπόδιο για την ικανοποίηση των δικαιωμάτων του επισπεύδοντος. Και οφείλω να πω για τους γνωρίζοντες τη δικαστηριακή πρακτική ότι με αυτό το νομοθέτημα στην πραγματικότητα εισάγονται τέσσερις διαφορετικές δίκες. Καταρχήν, η ίδια η έκδοση είναι «δίκη», από εκεί και πέρα η διαδικασία αναστολής, η ανακοπή και η έφεση της ανακοπής. Όλο αυτό οδηγεί σε μια απολύτως ατελέσφορη διαδικασία. Εάν δε σ' αυτό προσθέσετε και τον προληπτικό έλεγχο και την ενταλματοποίηση, καθίσταται σαφές ότι αυτό το νομοθέτημα είναι απλώς προς το θεαθήναι. Καθόλου, βεβαίως, δεν πρόκειται να διευκολύνει τις συναλλαγές. Δεν λέω κάτι το οποίο δεν είναι γνωστό. Αυτά τα οποία λέω είναι απολύτως γνωστά.
Αυτό το οποίο εμένα, λοιπόν, μου κάνει εξαιρετική αλγεινή εντύπωση είναι γιατί επιλέγετε να έρθει στην Εθνική Αντιπροσωπεία αυτή τη συγκυρία. Και ποια είναι η συγκυρία; Η συγκυρία είναι ότι τους τελευταίους τέσσερις μήνες –ήδη εισερχόμαστε στον πέμπτο- η παρούσα Κυβέρνηση έχει κυριολεκτικώς αφυδατώσει την αγορά –η λαϊκή έκφραση είναι «στεγνώσει»- μην πληρώνοντας τις υποχρεώσεις του Δημοσίου, όχι μόνο αυτό, αλλά μην προβαίνοντας καν στην καταβολή του επιστρεφόμενου ΦΠΑ, ο οποίος μόνος του είναι πάνω από 800.000.000 ευρώ.
Η Κυβέρνηση αυτό το οποίο κάνει αυτή τη στιγμή είναι να οδηγεί εξήντα μία επιχειρήσεις σε κλείσιμο κάθε μέρα, γύρω στους εφτακόσιους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην ανεργία κάθε μέρα και αφού τα κάνει όλα αυτά, χωρίς να καταλήγει σε συμφωνία με του Ευρωπαίους εταίρους, παριστάνοντας ότι διαπραγματεύεται επί άνω των τεσσάρων μηνών, επιτέλους επιστρέφει προς την ελληνική κοινωνία ως προσβάλλουσα, εισάγοντας νομοθετήματα με τα οποία την ελληνική κοινωνία προς την οποία δεν πληρώνει καμία από τις υποχρεώσεις του Δημοσίου, της δίνει μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίας τη δυνατότητα δήθεν να εκδώσει διαταγή πληρωμής εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, αφού καταβάλει το δικαστικό ένσημο, και από κει και πέρα βεβαίως να βάλει το δανειστή του Δημοσίου, τον άνθρωπο τον οποίο το Δημόσιο –και με συγχωρείτε για τη λαϊκή έκφραση- έχει «φεσώσει» σε μια ολόκληρη σειρά δικών για να ικανοποιηθεί ότε τα ελληνικά δικαστήρια θα αποφασίσουν να του δώσουν δικάσιμο.
Το μόνο, βεβαίως, θετικό που έγινε κατά τη διαδικασία μέσα από τη νομοτεχνική διόρθωση είναι ότι εν πάση περιπτώσει ανετέθη στο Διοικητικό Εφετείο και ότι στο Διοικητικό Πρωτοδικείο η έκδοση της συγκεκριμένης φερόμενης ως διαταγής πληρωμής.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχουμε κρατήσει σαφή κατάλογο του νομοθετικού έργου της κυβερνώσας Αριστεράς των πρώτων εκατόν είκοσι ημερών. Το έργο αυτό είναι απολύτως προκλητικό και πουθενά αλλού δεν είναι τόσο προκλητικό όσο στον τομέα της δικαιοσύνης. Γιατί αυτό το οποίο μένει αυτή τη στιγμή ως επέμβαση της κυβερνώσας Αριστεράς στον τομέα της δικαιοσύνης, αυτό το οποίο χαρακτηρίζει την κυβερνώσα Αριστερά στον τομέα της δικαιοσύνης δεν είναι βεβαίως η φερόμενη ως διαταγή πληρωμής κατά του Δημοσίου μέσα από τη δαιδαλώδη αυτή διαδικασία. Είναι το κατάπτυστο νομοθέτημα, το οποίο δυνάμει μπορεί να οδηγήσει στην απελευθέρωση των τρομοκρατών και ιδίως ενός και μόνο τρομοκράτη. Αυτή είναι η αντίληψη της κυβερνώσας Αριστεράς για τη δικαιοσύνη και αυτή έχει κατατεθεί εδώ και είναι κρίμα.
Το λέω πάντοτε ότι είναι κρίμα, διότι η Αριστερά στην Ελλάδα είχε πνευματικά μεγέθη. Άνθρωποι σημαντικότατοι, άνθρωποι των οποίων τα ονόματα κοσμούν τις αίθουσες της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως του συνταγματολόγου Αλέξανδρου Σβώλου, έχουν αφήσει κείμενα και παρακαταθήκες για την αριστερή αντίληψη κατά την απονομή της δικαιοσύνης, ότι κι αν σημαίνει αυτό.
Και η νυν για πρώτη φορά κυβερνώσα Αριστερά το μόνο το οποίο γνωρίζει να κάνει για εκατόν είκοσι μέρες είναι να μας φέρνει νομοθετήματα για την απελευθέρωση τρομοκρατών και νομοθετήματα περί δήθεν έκδοσης διαταγής πληρωμής κατά του Δημοσίου, όταν με το άλλο χέρι στερεί από την ελληνική οικονομία τους απαραίτητους πόρους για την επιβίωσή της κατά τρόπο απολύτως καταχρηστικό.
Αυτό, λοιπόν, το οποίο έχω να πω είναι ότι το συγκεκριμένο νομοθέτημα δεν είναι άξιο καν σοβαρού σχολιασμού. Θεωρώ ότι απλώς δαπανά χωρίς κανένα λόγο το χρόνο της Εθνικής Αντιπροσωπείας.
Σας ευχαριστώ πολύ.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Νικήτας Κακλαμάνης): Αυτό σημαίνει ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στο Κοινοβούλιο. Εγώ, κατά κάποιον τρόπο, χάρηκα τον κ. Δένδια που διαφοροποιείται από την επίσημη θέση της Νέας Δημοκρατίας, γιατί αυτό σημαίνει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
(Ο δικηγόρος και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Δένδιας είναι βουλευτής Β'. Αθηνών της ΝΔ)