Πρώτο συμπέρασμα. Η αντιμνημονιακή απάτη κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν έχει ίχνος ειρωνείας αυτό που λέω. Και ειλικρινά σκέφτομαι με πάρα πολύ μεγάλη «συνάντηση» με τη δική σας απογοήτευση το πώς αισθάνεστε σήμερα.
Όμως, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Διότι αυτή η αντιμνημονιακή απάτη αποτέλεσε μια κίβδηλη, ψευδή και επικίνδυνα διχαστική πολιτική διαχωριστική γραμμή, επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα. Καλλιέργησε την ανευθυνότητα, το μίσος, τον απύθμενο και ακατανόητο αντιευρωπαϊσμό υπό τα ηχηρά χειροκροτήματα ενός πολιτικού συνονθυλεύματος, όπως της Λεπέν και του Φάρατζ, που επιδιώκει τη διάλυση της Ευρώπης και που, δυστυχώς, συναντήθηκε και με αυτό που ονομάσαμε κάποτε «συμμορία της δραχμής». Το τίμημα ήταν πανάκριβο και το πληρώνουμε σήμερα για μια ακόμα φορά τα πιο αδύναμα και ανυπεράσπιστα κοινωνικά στρώματα.
Δεύτερο συμπέρασμα. Υπήρξε ή υπήρχε κάποιος άλλος δρόμος που ήταν κάποτε εφικτός. Δεν υπήρχε, όμως, παρά μόνο στη φαντασία των αιθεροβαμόνων, αλλά δυστυχώς και στο σχέδιο και την προοπτική πολιτικών δυνάμεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας δρόμος γεωπολιτικής απομόνωσης, οικονομικής εξαθλίωσης και πολιτικού ολοκληρωτισμού με τον οποίο, δυστυχώς, φλέρταραν μέχρι την τελευταία στιγμή ο εθνικός μας νάρκισσος με τη γηγενή και αλλογενή παρέα του, αλλά υπό τις ευλογίες και την κάλυψη του ίδιου του Πρωθυπουργού, καθώς και διάφορες αριστερές συνιστώσες μέσα στο κυβερνητικό κόμμα.
Τρίτο συμπέρασμα. Η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση που δεν ήταν παρά μια επικοινωνιακή φούσκα που έσκασε με πάταγο. Τόσο σκληρή μάλιστα που έφερε χειρότερα, χείριστα αποτελέσματα και ένα κατά πολύ αυξημένο δημόσιο χρέος. Η κυβερνητική ανικανότητα επ' αυτών μεταμφιέστηκε έντεχνα –το αναγνωρίζω- σε έναν «ηρωισμό». Επιλέχθηκε προπαγανδιστικά από την Κυβέρνηση το «πέσαμε σαν ήρωες», μήπως και εξαπατηθεί και πάλι η κοινωνία.
Τέταρτο συμπέρασμα. Η Κυβέρνηση αντιμετώπισε τους εταίρους φίλους και συμμάχους μας στην Ευρώπη ως εχθρούς με τους οποίους ήταν σε διαρκή πόλεμο.
Γι' αυτό και ακολούθησε μια αλλοπρόσαλλη, κατά τη γνώμη μου, διαπραγματευτική πολιτική απειλών για αυτοχειρία, εθελούσια αυτοκτονία και ρώσικη ρουλέτα ευφάνταστης ελληνικής κοπής για να οδηγήσει ηθελημένα την οικονομία σε πλήρη ασφυξία.
Και τι θα γίνει τελικά; Αυτό που έγινε. Να προστρέξουν ως αρωγοί σε εμάς όλες εκείνες οι φύσει σύμμαχες δυνάμεις και οι ηγέτες που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως Αντιπολίτευση, καθύβριζε ανεύθυνα, όπως ο Γιούνκερ, ο Ολάντ, ο Ρέντσι, η συμβιβασμένη και νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, δημοκράτες και φιλελεύθεροι ευρωπαϊστές. Αυτούς βρήκαμε δίπλα μας την κρίσιμη ώρα, όσους καταγγέλλαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Πέμπτο συμπέρασμα. Επιδιώκεται πάλι η μετάθεση ευθυνών εκτός συνόρων. Καλλιεργείται και πάλι με τόση δαπανηρή για τη χώρα συχνότητα ο μύθος του θύματος. Θύμα, όμως, δεν έπεσε ο κ. Τσίπρας κάποιων άλλων κακών ξένων, αλλά των δικών του, δυστυχώς, αυταπατών και φαντασιώσεων. Το πραγματικό θύμα δεν είναι ο κ. Τσίπρας, αλλά ο ελληνικός λαός που έπεσε θύμα της παραπλάνησης του κ. Τσίπρα.
Διότι την απάτη, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι εύκολο να την ξεσκεπάσει κανείς. Η αυταπάτη, όμως, αποτελεί μέρος ιδεολογικής συγκρότησης ατομικών και συλλογικών φορέων που είναι καταδικασμένοι να τις επαναλαμβάνουν.
Γιατί αυταπάτη είναι να παραπλανάς τον ίδιο σου τον εαυτό με το να αποδέχεσαι ως αληθινό κάτι που δεν είναι, επειδή δεν θέλεις ή δεν μπορείς να αντιληφθείς την πραγματικότητα, επειδή η πρόσληψη της πραγματικότητας αυτής γίνεται με ιδεολογικές παρωπίδες και άτρωτες επιθυμίες.
Προσέξτε τις επόμενες φράσεις: «Πιστεύαμε πως αν απειλούσαμε με έξοδο, οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν. Αποδείχθηκε λάθος εκτίμηση. Πριν από τρία χρόνια μπορεί να ίσχυε, αλλά εν τω μεταξύ πήραν τα μέτρα τους. Προς έκπληξη μας ο κ. Σόιμπλε μας είπε να φύγουμε και ότι θα μας βοηθούσε γι' αυτό». Δεν είναι δικά μου λόγια. Δεν είναι λόγια του Ποταμιού. Είναι λόγια του Γιάννη Δραγασάκη στη χθεσινή συνέντευξή του στη ΕΡΤ.
Με αυτή τη γραμμή όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πορευθήκατε επί τρία χρόνια. Πρόκειται για νηπιακή πολιτική σκέψη που μόνο εθνικές καταστροφές ολκής μπορούν να οδηγήσουν σε αυτό που ζητούσατε -και που ενδεχομένως να πετυχαίνετε τώρα- τη βίαιη ωρίμανσή σας. Διότι η πραγματικότητα –όσο και αν δεν την αντέχουν μερικοί- έρχεται πάντα ως αμείλικτος τιμωρός.
Δεν μπορούμε να χειροκροτήσουμε τον κ. Τσίπρα που την ύστατη στιγμή φάνηκε να συνέρχεται από τις αυταπάτες, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, και έπραξε το αυτονόητο, αυτό που υπαγορεύει η ευθύνη της θεσμικής του θέσης, ότι τα εθνικά συμφέρονται τίθενται πάντα υπεράνω των κομματικών και των προσωπικών. Αφού μέσα σε έξι μήνες φάνηκε να διαλύεται περίπου η χώρα, δεν μπορούν να επιχειρούν τώρα όσοι έχουν ευθύνες γι' αυτό να παρουσιαστούν και ως σωτήρες της τελευταίας στιγμής και μάλιστα, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς μία συγνώμη.
Έκτο συμπέρασμα. Ο κ. Τσίπρας εκβιάστηκε και τελικά υπέκυψε. Τι σημαίνει «εκβιάστηκε», κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Κανένας μας δεν ένιωσε άνετα με την συμπεριφορά ορισμένων εταίρων. Αλήθεια είναι αυτό. Κανείς μας δεν ένιωσε άνετα που γύρισε με την ουρά στα σκέλια ο Πρωθυπουργός. Κανείς μας δεν ένοιωσε άνετα. Αλλά τι περίμενε; Ότι θα τον υποδέχονταν «μετά βαΐων και κλάδων», όταν ο ίδιος απειλούσε να τα τινάξει στον αέρα, όταν ο ίδιος «έσκαβε το λάκκο» μέσα στον οποίο τελικά έπεσε; Αυτοπαγιδεύτηκε με την άφρονα πολιτική του.
Έβδομο συμπέρασμα . Η Κυβέρνηση αυτή είχε κάποιο αριστερό πρόσημο και πρόσωπο. Τίποτα δεν απέχει, κατά τη γνώμη μου, περισσότερο από την πραγματικότητα. Αρίστευσε στην αχαλίνωτη προπαγάνδα, τον εδεσματικό εμβαπτισμό και την ευφάνταστη ονοματολογία. Πρώτευσε στην αναπαραγωγή και την αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος και απώλεσε, δυστυχώς, με τις πρακτικές της κάθε ίχνος ηθικού πλεονεκτήματος.
Είμαι απολύτως αντίθετος –και θέλω να το εκφράσω με όση δύναμη μπορώ απ' αυτό το μικρόφωνο- με όσους σήμερα, ακριβώς λόγω αυτών των απογοητεύσεων που έχει φέρει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να δηλώσουν με πάρα πολύ μεγάλη άνεση ότι δεν έχει ηθικό πλεονέκτημα η Αριστερά.
Κάνουν λάθος! Η Αριστερά έχει ηθικό πλεονέκτημα. Είναι το ηθικό πλεονέκτημα που κατέκτησε με χρόνια αγώνων, θυσιών και προσφοράς. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα ότι αυτό το ηθικό πλεονέκτημα το επιβεβαιώνεις κάθε ώρα με τη στάση σου, δεν το κατέχεις εξ ορισμού επειδή είσαι «αριστερός».
Όγδοο συμπέρασμα. Η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια μίας χώρας μετριέται με ψευδοπαλικαρισμούς. Όχι, αγαπητοί συνάδελφοι! Μετριέται με τα εθνικά επιτεύγματα μέσα σε δύσκολες και ανταγωνιστικές διεθνείς συνθήκες. Δεν μετριέται με την περιφορά του πινακίου της δανειακής επαιτείας. Μετριέται με την τακτοποίηση του εθνικού μας οίκου, του σπιτιού μας, με την ικανότητα να προκαλείς παραδοχή και σεβασμό σε φίλους και εχθρούς για τις αξίες, τη θετική και εποικοδομητική σου συμβολή, με τις επιδόσεις σου σε κρίσιμους τομείς, που μόνο αυτές δημιουργούν τη βάση της ισχύος και της επιρροής σου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, προσπάθησα να συμπυκνώσω σε μερικά σημεία και συμπεράσματα βασικά διδάγματα, κατά τη γνώμη μου, και ορισμένες διαπιστώσεις που μας υπαγορεύει η ίδια, η σημερινή τραγική κατάσταση για την οποία απόλυτη ευθύνη φέρνουμε εκτός από όσους είναι απέναντί μας και εναντίον μας και εμείς με τα λάθη που έχουμε κάνει, εννοώ η Κυβέρνηση. Το «εμείς» αναφέρεται σε εσάς. Του δίνω την ευρεία σημασία που έχει για μας όλους, για τους Έλληνες.
Ελπίζω και εύχομαι το ορόσημο αυτό, μεστό, πολυσήμαντου πολιτικού περιεχομένου καθώς είναι, να αποτελέσει για όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις αφετηρία πολιτικού φρονηματισμού, αυτογνωσίας, υπευθυνότητας και συναίνεσης, ούτως ώστε να ξεπεραστούν από κοινού τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα το συντομότερο δυνατό, για να βγει στο ξέφωτο της ανάπτυξης, της ευημερίας και της θετικής και δημιουργικής της συμβολής μέσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια.
Διαπιστώνω, δυστυχώς, ότι από την πλευρά της σημερινής Κυβέρνησης τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα. Γιατί ενώ για πρώτη φορά στην περίοδο της κρίσης οι δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης δεν έχουν μόνο το θάρρος να αναλάβουν τις πολιτικές τους ευθύνες, ασκώντας το πατριωτικό τους καθήκον, αλλά παρέχουν και το έδαφος για ουσιαστική και όχι προσχηματική συνεννόηση, σε πλήρη αντίθεση με την ψευδεπίγραφη, αντιμνημονιακή υστερία του παρελθόντος από τους σημερινούς κυβερνώντες, προετοιμάζεται η Κυβέρνηση, και πάλι για λόγους καθαρά εσωκομματικούς, για μια νέα εκλογική αναμέτρηση, όπως ακούμε όλοι. Πρόκειται για μία επιλογή που δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα στη διαλυμένη οικονομία και στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό. δεν πρόκειται να προσφέρει τίποτα για να βγάλει τη χώρα από τα σημερινά της αδιέξοδα.
Αντίθετα, θα επιδεινώσει μία ήδη βεβαρημένη κατάσταση για να επιστρέψουμε, με οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα –οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα!- κι αν έχει μια επερχόμενη, ενδεχομένως, εκλογική αναμέτρηση και πάλι στο σημείο μηδέν, σε χειρότερη αφετηρία.
Προφανώς, η σημερινή πολιτική ερμαφρόδιτη κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ζημιώνει τη χώρα. Δεν μπορεί ο Πρωθυπουργός μιας Κυβέρνησης που αισθάνεται μειοψηφική, να σφυρίζει αδιάφορα και να πατά σε δύο βάρκες. Βεβαίως! Επομένως, ήρθε η ώρα τώρα για οριστικές αποφάσεις. Αλλά ποιες μπορεί να είναι;
Δύο είναι οι εκδοχές: Είτε μία πανικόβλητη προσφυγή στις κάλπες, με πλήρη, όμως, και αποκλειστική ευθύνη του κ. Τσίπρα για τις συνέπειες -και τις περιέγραψα όπως εγώ τις νιώθω- είτε μία ευρεία, υπεύθυνη εθνική συνεννόηση μέχρι να βγούμε στο ξέφωτο ενωμένοι και συνυπεύθυνοι για το καλό της χώρας. Είναι σαφέστατο ότι το εθνικό συμφέρον επιβάλει τη δεύτερη επιλογή. Αυτή είναι η επιλογή της ευθύνης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το Ποτάμι και σήμερα με την ίδια σταθερότητα, την ίδια σοβαρότητα, την ίδια ευθύνη και την ίδια συνέπεια θα ψηφίσει την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και θα πει για άλλη μία φορά το μεγάλο δικό του «ΟΧΙ» στη χρεοκοπία και στη δραχμή. Το δικό μας «ΟΧΙ» εκεί είναι. Το «ΟΧΙ» στη χρεοκοπία. Και θα παλέψει για να αποκρούσει, με τις δικές του προτάσεις, από εδώ και μπρος τις δυσάρεστες συνέπειες του κάκιστου μνημονίου που μας έρχεται σήμερα
(Ο νομικός Σπύρος Λυκούδης είναι βουλευτής της κίνησης ΠΟΤΑΜΙ)