Κι αυτό γιατί οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα της ΝΔ είναι ευρύτερο. Δεν είναι ποιος ηγείται, αλλά τι εκπροσωπεί αυτό του οποίου ηγείται.
Η αξιολόγηση της πορείας των κομμάτων μέσω των ποσοστών που συγκεντρώνουν στις εκλογικές αναμετρήσεις οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Μόνον οι αριθμοί των ψήφων απεικονίζουν την πραγματικότητα. Και για τη ΝΔ η πραγματικότητα είναι η εξής: το 2004 o Κ. Καραμανλής ψηφίστηκε από περίπου 3.360.000 ψηφοφόρους, το 2007 από 2.995.000 και το 2009 μόλις από 2.295.000. Αρα από το 2004 έως το 2009 χάθηκαν ένα εκατομμύριο και μερικές δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Πολύ χειρότερα. Διότι στις εκλογές του Μαΐου του 2012, τις οποίες επέβαλε ο Σαμαράς στοχεύοντας στην πρωθυπουργία, η άλλοτε πανίσχυρη ΝΔ έχασε άλλο ένα εκατομμύριο ψήφους. Την ψήφισαν μόλις 1.192.000 ψηφοφόροι. Αλλωστε και το αντίστοιχο ποσοστό ήταν εξίσου ηχηρό. Μετά βίας πλησίασε το 19% (18,85% για την ακρίβεια).
Η αλήθεια είναι ότι στις εκλογές του Ιουλίου του 2012 υπήρξε μια σημαντική βελτίωση, αλλά ήταν πλασματική. Η ΝΔ αύξησε τις ψήφους της στις 1.820.000, αλλά σε αυτό συνετέλεσε η απειλή για έξοδο από την Ευρώπη και δραχμή που ανοιχτά προπαγάνδιζε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μετεστράφησαν υπέρ του Σαμαρά 650.000 ψηφοφόροι μέσα σε δύο μήνες. Την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας θέλησαν να προστατεύσουν.
Αλλά η ΝΔ ήταν και φιλοδοξεί να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας. Κι αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος όποιων και όσων φιλοδοξούν να χαράξουν τη νέα πορεία της. Το ζητούμενο είναι αν μπορούν να τα καταφέρουν όταν στα «εξαπτέρυγα» του κόμματος περιλαμβάνονται και τιμώνται ανάλογα ο Κ. Καραμανλής και ο Α. Σαμαράς, οι ηγέτες που επί των ημερών τους χάθηκαν οι δύο εκατομμύρια ψηφοφόροι. Και οι περισσότεροι σε μη μνημονιακή περίοδο - να μην τους διαφεύγει αυτό.