Θρησκευτικά κινηματογραφικά έπη δεν γυρίζονται πλέον συχνά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το είδος δεν έχει το κοινό του. Ορισμένες φορές μάλιστα οι ταινίες αυτές κάνουν θραύση, όπως είχε συμβεί πριν από κάτι παραπάνω από μια δεκαετία με το εισπρακτικό φαινόμενο «Τα πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον.
Βέβαια, υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις των μεγάλων αποτυχιών, όπως προσφάτως η ταινία «Θεοί της Αιγύπτου» του Αλεξ Πρόγιας που καταποντίστηκε παγκοσμίως στα ταμεία των αιθουσών: τα έσοδά της δεν πρόκειται με τίποτε να φτάσουν τα περίπου 144 εκατομμύρια δολάρια του κόστους της.
Επομένως, μια επιστροφή στον «Μπεν Χουρ», τον διάσημο ιουδαίο ήρωα του μυθιστορήματος του Λιου Γουάλας, εκ πρώτης ακούγεται σαν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, αν και έχει το ρίσκο της αφού ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Το μόνο βέβαιο εδώ είναι ότι το όνομα Μπεν Χουρ «πουλά» από μόνο του. Ο Μπεν Χουρ ξεκίνησε από τον βωβό κινηματογράφο και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 έγραψε και κινηματογραφική ιστορία: η ταινία του Γουίλιαμ Γουάιλερ με τον Τσάρλτον Ιστον παραμένει μια από τις πιο εντυπωσιακές θρησκευτικοεπικές περιπέτειες όλων των εποχών.
Αν δεν αλλάξει λοιπόν κάτι, ο τελευταίος «Μπεν Χουρ» που φέρει το πρόσωπο του εγγονού του Τζον Χιούστον, Τζακ Χιούστον, θα ανοίξει τον Αύγουστο που μας έρχεται σε πολλές χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας. Στην ταινία του ΡώσουΤιμούρ Μπεκμαμπέντοφ ο Χιούστον υποδύεται τον Μπεν Χουρ, πρωτότοκο μιας οικονομικά κατεστραμμένης οικογένειας Εβραίων, που επηρεάζεται από τη διδασκαλία του Χριστού και αφού μαρτυρήσει ως σκλάβος και μονομάχος, αφιερώνεται ψυχή τε και σώματι σε αυτόν...
Στη σκιά ενός θρύλου
Ο «Μπεν Χουρ» του 1959 έκανε τρομερή αίσθηση στην εποχή του και εξακολουθεί να ανήκει στις κλασικές ταινίες του Χόλιγουντ παρότι πολύς κόσμος τον θεωρεί υπερτιμημένο. Και όμως, για το είδος του ακόμα και σήμερα παραμένει ταινία-υπόδειγμα και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ανήκει στις πιο μεγαλόπρεπες και χορταστικές υπερπαραγωγές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ο μεγάλος μάστορας Γουίλιαμ Γουάιλερ απέδειξε για ακόμη μία φορά τη σκηνοθετική γκάμα του. Είναι σχεδόν αδύνατον να χωνέψεις ότι ο ίδιος άνθρωπος με την ίδια ευχέρεια και την ίδια εποχή σκηνοθετούσε «δράματα δωματίου», περιορισμένου δηλαδή χώρου, όπως η «Αστυνομική ιστορία» και (μετά τον «Μπεν Χουρ») «Ο συλλέκτης». Θα πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι η περιβόητη σκηνή της αρματοδρομίας στο Κολοσσαίο σκηνοθετήθηκε από τον Αντριου Μάρτον.
Στην ιστορία των Οσκαρ ο «Μπεν Χουρ» του Γουάιλερ όπως και ο «Τιτανικός» του Τζέιμς Κάμερον και ο «Αρχοντας των δαχτυλιδιών: Η επιστροφή του Βασιλιά» του Πίτερ Τζάκσον είναι οι τρεις ταινίες που έχουν τιμηθεί με έντεκα Οσκαρ, τα περισσότερα δηλαδή που έχουν δοθεί μέχρι σήμερα στην ίδια ταινία. Ο «Μπεν Χουρ» είχε προταθεί σε 12 κατηγορίες και η μόνη στην οποία έχασε ήταν του σεναρίου βασισμένου σε ξένο υλικό.
Γιος κυβερνήτη της Πολιτείας Ιντιάνα, ο Λιου Γουάλας, συγγραφέας του «Μπεν Χουρ», γεννήθηκε το 1827 και πέθανε το 1905. Υπηρέτησε τη θητεία του κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αμερικής με το Μεξικό και αργότερα έγινε δικηγόρος. Εκλέχτηκε γερουσιαστής της Ιντιάνα και έλαβε επίσης μέρος στον αμερικανικό εμφύλιο, πολεμώντας με την πλευρά των Νοτίων. Μετά το τέλος του πολέμου διορίστηκε κυβερνήτης στην περιοχή του Νέου Μεξικού όπου προσέφερε χάρη στον θρυλικό αμερικανό κακοποιό Γουίλιαμ Μπόνεϊ, γνωστό με το παρατσούκλι Billy the Kid (την πήρε πίσω όταν ο Μπόνεϊ έχασε την προθεσμία αιτήσεως).