Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  14:36:28

Μίμης Ανδρουλάκης: Η συμβατική πολιτική θα μας διαλύσει.

Δυο-τρεις συνάδελφοι αναφέρθηκαν στο Μεσοπόλεμο, αν δεν κάνω λάθος η κ. Βαλαβάνη, ο κ. Σαχινίδης, ο κ. Μαριάς. Πράγματι, ζούμε ένα νέο μεσοπόλεμο και θυμήθηκα ότι ο μακαρίτης Βρετανός οικονομολόγος που μνημονεύουμε όλοι, ο φιλελεύθερος αστός, τον οποίο αγαπάει η Αριστερά περισσότερο απ' όλους τους άλλους, κλείστηκε τότε σε ένα ασανσέρ μεταξύ πέμπτου και έκτου ορόφου.

Έτσι, άδραξε τη θεωρία -την οποία βέβαια είχαν σκεφτεί και άλλοι πριν από αυτόν- ότι όταν κλειστείς σε ένα ασανσέρ, δεν πάει να βρίζεις την εταιρεία που το έχει φτιάξει, δεν πάει να πατάς τα κουμπιά, κάποιος τρίτος πρέπει να σε βγάλει από αυτό. Πρέπει να σε βγάλει κάποιος άλλος. Ποιος είναι αυτός ο άλλος;

Όταν, δηλαδή, οι αγορές δεν μπορούν να τοποθετήσουν το χρήμα στην πραγματική οικονομία και στην απασχόληση, κάποιος άλλος πρέπει να το κάνει. Για να το κάνει αυτός ο «άλλος», χρειάζονται δύο προϋποθέσεις.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι να υπάρχει υπερ-αποταμίευση, να υπάρχει διαθέσιμο χρήμα. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι να υπάρχει αργό παραγωγικό δυναμικό, υποαπασχόληση ανθρώπων και μηχανών.

Εμείς έχουμε το δεύτερο. Το πρώτο δεν το έχουμε ως έθνος κράτος. Αν είχαμε τη μηχανή που «κόβει» τα λεφτά θα το λύναμε. Αν ήμασταν Αμερικάνοι -έχουμε και έντονες αμερικανικές φαντασιώσεις στην πολιτική ζωή της Ελλάδας- και είχαμε παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα, θα έτρεχαν όλοι να μας δώσουν λεφτά.

Τίποτα από αυτά δεν έχουμε. Ποιος είναι λοιπόν ο «άλλος» που μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα, αυτή τη στιγμή; Ποιος είναι ο «άλλος» που μπορεί να αναζωογονήσει την ανάπτυξη;

Αυτό είναι ένα καίριο ερώτημα, καθώς η Ελλάδα και η Ισπανία πλησιάζουν στο καταστροφικό όριο του 30% στην ανεργία και του 60% στην ανεργία των νέων, καθώς η ύφεση αγγίζει τώρα και τον πυρήνα της ευρωζώνης. Έχουμε μείωση του ρυθμού μεγέθυνσης της γερμανικής οικονομίας. Το ερώτημα είναι: Ποιος είναι ο «άλλος» και ποια είναι εκείνη η κίνηση που μπορεί να αντισταθμίσει τις πολιτικές της λιτότητας, έστω σε ένα σημαντικό βαθμό;

Ποια είναι η κίνηση με την οποία μπορείς να αυξήσεις την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα να έχεις το ευρώ υπό έλεγχο, να συγκρατήσεις την υπερβολική του άνοδο, χωρίς να γλιστρήσεις σε ένα τυφλό νομισματικό πόλεμο ανταγωνιστικών υποτιμήσεων, που πράγματι μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο;

Ποια είναι η κίνηση που μπορεί να δώσει διέξοδο σε λιμνάζοντα κεφάλαια, τα οποία τα βρίσκει κανείς παντού εκτός από την πραγματική οικονομία και την απασχόληση;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, υπάρχει αυτή η κίνηση, αλλά πρέπει να ξεφύγουμε από τα εργαλεία της συμβατικής πολιτικής που καταδικάζει την ευρωζώνη σε αποδιάρθρωση υφεσιακή και βάζει σε πραγματική απειλή το ευρώ ως νόμισμα.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να δημιουργήσει νέο χρήμα αποκλειστικά δεσμευμένο στην αγορά αναπτυξιακών ομολόγων, για να χρηματοδοτηθούν επενδύσεις σε υποδομές και δίκτυα, στην ανακεφαλαιοποίηση του τρύπιου τραπεζικού συστήματος της Ευρώπης. Είδατε ότι όχι οι μεγάλες κερδοσκοπικές τράπεζες –hedge funds κ.λπ.- αλλά οι «χαμηλοβλεπούσες» τράπεζες, περιφερειακές, μισο-κρατικές –τα Cajas στην Ισπανία, τώρα οι δικές μας οι παλαιοαριστερές, οι ιταλικές κ.λπ.- είναι τρύπιες. Ή να χρηματοδοτήσεις την αναδιάρθρωση των οικονομιών, δηλαδή εξειδίκευση, αναδιάρθρωση, εξωστρέφεια –όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας- μέσα από ένα αναπτυξιακό fund ή ανάλογα με τις προτεραιότητες, τις ανάγκες, τις ιδεολογικές τοποθετήσεις των κυβερνήσεων, να μειώσεις τους φόρους της εργασίας ή τις εισφορές για να προκαλέσεις αυτό το κύμα της νέας ανάπτυξης.

Πολλοί θα μας πουν «ναι, αλλά αυτό οδηγεί στον πληθωρισμό». Όχι, κύριοι συνάδελφοι. Η προσφορά νέου χρήματος στην ευρωζώνη δεν θα οδηγήσει σε πληθωρισμό, εάν υπερκαλυφθεί από τη δυναμική της παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών. Δηλαδή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να λειτουργήσει ως μία στρόφιγγα που ανοιγοκλείνει για να προσφέρει ρευστότητα στην οικονομία. δηλαδή με αυτή την πρόταση που λέμε, διακρατεί τα αναπτυξιακά ομόλογα στο χαρτοφυλάκιό της, αλλά στον κατάλληλο χρόνο θα τα πουλήσει στις αγορές, θα βγάλει κέρδη και θα δώσει διέξοδο σε κεφάλαια που, όπως είπαμε, πλημμυρίζουν την παγκόσμια οικονομία, κινούνται με εφήμερα κερδοσκοπικά κριτήρια και μπορούν να δώσουν νέες φούσκες.

Αυτές οι μη συμβατικές σκέψεις είναι απολύτως αναγκαίες καθώς αργά ή γρήγορα θα ξανανοίξει ο εθνικός φάκελος αναθεώρησης των δανειακών συμβάσεων.

Κυρία Πατριανάκου, δεν εννοούσα ότι είμαστε Ιρλανδία εμείς. Είπα ότι η αναθεώρηση του τραπεζικού χρέους της Ιρλανδίας υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εισάγει ένα θέμα ταμπού στο παρελθόν, δηλαδή ισοδυναμία αναδιάρθρωσης του τραπεζικού χρέους με μεταμφιεσμένη μερική διαγραφή του χρέους με νομισματοποίηση του χρέους. Δηλαδή, ο πληθωρισμός θα φάει το χρέος σε βάθος τριάντα-σαράντα χρόνων στην Ιρλανδία. Άλλη μία κρίσιμη ιδέα στον εθνικό φάκελο αναθεώρησης των δανειακών συμβάσεων.

Όλα αυτά, κύριοι συνάδελφοι, προϋποθέτουν, όμως, κάτι. Πείτε ότι μας δίνουν λεφτά. Δεν θα ξέρουμε και τι να τα κάνουμε. Διότι επί τρία χρόνια κρίσης το λέμε, το ξαναλέμε: Δεν έχουμε εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της ανάπτυξης με κριτήρια πραγματικής οικονομίας. Δεν εννοώ –προς Θεού- τα ακαδημαϊκογραφειοκρατικά πασαλείμματα.

Και βλέπω τον Υπουργό Οικονομικών στις αιτήσεις μας γι' αυτό το πράγμα, πάλι εκ των ενόντων με τα φιλαράκια του ΙΟΒΕ και λίγο του ΚΕΠΕ, άντε και λίγο σάλτσα της Μακίνζι, αυτής της δημοσιογραφικής έρευνας. Μας δίνουν τα λεφτά, αλλά δεν έχουμε δημιουργήσει αυτό το αναπτυξιακό fund δημοσίου συμφέροντος με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, για να αναδιαρθρώσουμε θεμελιώδεις κλάδους της ελληνικής οικονομίας, αν θέλετε, μιας μεγάλης κλίμακας λογική του ΤΑΝΕΟ, που όλους τους βολεύει. Δεν υπάρχει δηλαδή, αυτή η κινητικότητα στην Κυβέρνηση.

Αύριο θα δείτε τον Ολάντ. Τι θα του πείτε; Πρέπει εκεί να πούμε, παραδείγματος χάριν, ότι το ευρώ δεν είναι νόμισμα της Γερμανίας, αλλά νόμισμα δεκαεπτά κυβερνήσεων. Και αυτό που είναι ανταγωνιστικό για τη Γερμανία μέχρι στιγμής -γιατί δυσκολεύουν τα πράγματα και γι' αυτήν- δεν είναι ανταγωνιστικό για τη Γαλλία, για την Ιταλία και πολύ περισσότερο για την Ελλάδα.
Αυτές οι μη συμβατικές σκέψεις μάς χρειάζονται, ώστε να αποκτήσει πραγματικό νόημα η δήλωση του Ντράγκι ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί, ώστε να αποφύγουμε μία υφεσιακή, πλήρη αποδιάρθρωση της Ευρωζώνης.»

(το κείμενο αυτό είναι όλη η ανάπτυξη σκέψεων-ομιλία στη Βουλή του ανεξάρτητου βουλευτή Μίμη Ανδρουλάκη, ενός από τους οξυδερκέστερους διανοητές της πολιτικής Αριστεράς)

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline