Όταν τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, η Ελλάδα έχει εξακόσιους πενήντα χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους κι έχει κάτω από είκοσι χιλιάδες ναυτικούς, με συγχωρείτε αλλά δεν υπάρχει η ναυτοσύνη των Ελλήνων. Και αυτό είναι ντροπή για όλους.
Άρα, λοιπόν, εδώ δεν έχει κανείς όρεξη να πάει στη θάλασσα, σε μια Ελλάδα η οποία έχει δεκαέξι χιλιάδες χιλιόμετρα ακτογραμμή και τρεις χιλιάδες νησιά.
Πραγματικά, ίσως και να μη χρειαζόταν το Υπουργείο, έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα, για είκοσι χιλιάδες ναυτικούς, για εφοπλιστές οι οποίοι όποτε θέλουν, παίρνουν τη σημαία τους και την πάνε αλλού.
Θυμάμαι μια φορά έναν εφοπλιστή που είχε κατεβάσει την ελληνική σημαία εν επισήμω τελετή, όπου είχε και προσκεκλημένους. Δεν κατάλαβα όλη αυτήν την υποκρισία στο κάτω - κάτω της γραφής. Για ποιο πράγμα περνάμε εδώ ώρες;
Ακούσαμε εδώ μέσα –αυτό ειπώθηκε, δεν το λέω εγώ- ότι οι Έλληνες ναυτικοί είναι δεκαεπτά χιλιάδες σε όλο τον κόσμο. Γιατί;
Άρα, λοιπόν, κάτι άλλο συμβαίνει, για να μην πηγαίνουν στη θάλασσα οι Έλληνες με τους τόσο καλούς μισθούς που τους έχετε διασφαλίσει και προσπαθείτε τώρα να περιφρουρήσετε.
Θα ήθελα να ακούσω και μερικούς μισθούς, εκτός αν δεν τους ξέρει εδώ το Σώμα, για να καταλάβουμε και τι υπερασπιζόμαστε στο κάτω-κάτω της γραφής.
Άρα, λοιπόν, προφανώς δεν έχει κανείς όρεξη να πάει στη θάλασσα να δουλέψει και να πάρει 5.500 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Είναι προφανές αυτό. Διότι, εάν είχε, θα έλεγε: «Γιατί να κάθομαι να κάνω το δημόσιο υπάλληλο με τα 1.000 ευρώ, 1.500 ευρώ ή αν θέλετε τον παλιό μέσο μισθό των 2.500 ευρώ; Θα πάω στη θάλασσα, θα μαγειρεύω, θα περνάω ωραία, θα τρώω εκεί μέσα, και θα βάζω και 5.500 χιλιάδες στην τράπεζα κάθε μήνα.» Γιατί, δεν πήγε κανείς; Μπορείτε να μου πείτε; Θέλω πραγματικά μία απάντηση σε αυτό.
Το νούμερο κάτω από είκοσι χιλιάδες Έλληνες ναυτικοί είναι ντροπιαστικό. Δεν έπρεπε καν να συζητάμε. Σας λέω ότι αναθεωρώ την άποψή μου και για το θέμα του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας. Δεν κατάλαβα.
Άρα, λοιπόν, εδώ υπάρχουν πάρα πολλές ευθύνες. Και φαίνεται ότι τελικά θα μείνουμε χωρίς καθόλου ναυτικούς και μόνο με δικαιώματα.
Διότι, υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των ναυτικών οι οποίοι δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Είναι ελάχιστοι.
Κι εκ των υστέρων, υποδείξεις εγώ προσωπικά δεν δέχομαι. Δεν ξέρω αν δέχεται ο Υπουργός. Εγώ εκ των υστέρων υποδείξεις στελεχών που ανήκαν σε ένα κόμμα, ήταν είκοσι χρόνια Βουλευτές του, έγιναν Υπουργοί και Υφυπουργοί, δεν δέχομαι. Ο κ. Μουσουρούλης ας κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να είναι πολύ ευγενής. Τι να πω;
Εδώ μιλάμε για ένα συγκεκριμένο θέμα. Έχει ουσιαστικά εξανεμιστεί η ναυτοσύνη λόγω αυτής της νοοτροπίας που έχετε αναπτύξει εδώ. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Εκεί έξω υπάρχουν ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι. Κι εκεί έξω πόσα ελληνικά πλοία υπάρχουν, κύριε Πλακιωτάκη;
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΛΑΚΙΩΤΑΚΗΣ: Τέσσερις χιλιάδες.
ΣΟΦΙΑ ΒΟΥΛΤΕΨΗ: Τέσσερις χιλιάδες ελληνικά πλοία και ποιος ξέρει πόσες χιλιάδες πλοία όλων των άλλων χωρών. Και θα έπρεπε οι Έλληνες ναυτικοί να είναι όχι μόνο στα ελληνικά πλοία, αλλά να έχουν κυριαρχήσει και στα πλοία των άλλων χωρών και να μη συζητάμε τώρα εδώ μέσα καθόλου, τίποτα, ούτε να έχουμε οικονομικό πρόβλημα.
Και όμως, ήρθαν εδώ, κλείστηκαν όλοι, δεν έγινε τίποτα και υπερασπιζόμαστε τώρα το μισθό –ας πούμε- τριάντα μαγείρων. Να τον παίρνουν οι άνθρωποι, να είναι καλά, να μαγειρεύουν καλά. Αλλά, δεν καταλαβαίνω γιατί πράγμα μιλάμε. Ειλικρινά σας μιλάω.
Πραγματικά σας μιλάω, θέλω μία απάντηση. Διότι, η Ελλάδα της ναυτοσύνης δεν είναι αυτή. Η Ελλάδα της ναυτοσύνης θα ήταν χιλιάδες ναυτικοί μας, εκατοντάδες χιλιάδες -όπως εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι- που θα οργώνουν τις θάλασσες όλου του κόσμου, θα βγάζουν λεφτά και θα τα φέρνουν στη χώρα, στα νησιά μας, στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, όπως παλιά. Δεν χρειαζόντουσαν τίποτα. Ήταν οι ναυτικοί και έστελναν το χρήμα.
Και τώρα πού είναι όλοι αυτοί; Πουθενά. Και βέβαια τα πλοία έχουν γεμίσει με Φιλιππινέζους, γιατί οι Φιλιππινέζοι πάνε με 1.500 ευρώ, ενώ οι Έλληνες για κάποιο λόγο δεν πάνε. Θέλετε να μου πείτε, δηλαδή, ότι οι νέοι που είναι αυτήν τη στιγμή στην ανεργία, εάν τους δώσεις αυτό το επάγγελμα και ουσιαστικά τους δείξεις τη φύση τους –γιατί η φύση του Έλληνα είναι η θάλασσα- δεν θα πάνε, γιατί δεν θα παίρνουν 5.500 χιλιάδες ευρώ αλλά 1.500 ευρώ; Αυτό μου λέτε.
Ας πάει ο Φιλιππινέζος, βρε παιδιά. Το ξέρετε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Και τους Φιλιππινέζους θα προσλάβουν και τις σημαίες τους θα αλλάξουν, ό,τι θέλουν θα κάνουν. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι διεθνές και ούτε πρόκειται ποτέ να το ελέγξετε, κύριε Παπαδημούλη. Ό,τι και να λέτε, ότι θα βάλετε φορολογία κ.λπ., τίποτα δεν θα κάνετε από αυτά, διότι δεν μπορείτε να το κάνετε.
Και δεν μπορώ να ακούω εδώ ότι δεν μπορούμε να εξισώνουμε τους εργαζόμενους στη θάλασσα με τους εργαζόμενους στη στεριά. Εξαρτάται.
Βέβαια, εντάξει, πρέπει να έχεις στο μυαλό σου κάτι που να έχει σχέση με τη λέξη «εργασία». Διότι αν, ας πούμε, είναι μεταλλωρύχος, πόσο να πάρει αυτός; Παίρνει ο μεταλλωρύχος 5.500; Ο μεταλλωρύχος κάνει, ας πούμε, πιο εύκολη δουλειά από το ναυτικό; Δεν ξέρω.
Αυτά, λοιπόν, είναι ερωτήματα για τα οποία θα ήθελα να πάρω μια απάντηση.
Όσον αφορά στο αν είναι υπό δημόσιο έλεγχο τα λιμάνια κι αν θα πουληθούν κι αν θα τα πάρει κάποιος, θα ήθελα να πω το εξής: Κάθε τι που είναι σε αυτήν τη χώρα είναι υπό δημόσιο έλεγχο. Και ο ιδιώτης έχει πιο αυστηρό έλεγχο από το κράτος απ' ότι έχει το δημόσιο. Όπως αποδείχτηκε, κανείς δεν ήλεγχε ποτέ τίποτα στο δημόσιο. Δεν υπήρξε ποτέ στο πελατειακό κράτος της Ελλάδας έλεγχος του δημοσίου. Άρα, λοιπόν, τι θα πει «έλεγχος των λιμανιών»; Θα υπάρχει ρυθμιστική αρχή ελέγχου η οποία θα ελέγχει καλύτερα, δε, τους ιδιώτες από ότι ήλεγχε κάποιους δημοσίους υπαλλήλους.
Τελειώνοντας, θέλω να πω το εξής: Βλέπω ότι υπάρχει μια γενικότερη αντίδραση. Δηλαδή, παίρνει το Υπουργείο ένα πρόγραμμα για χρηματοδότηση επαγγελματικής κατάρτισης των ναυτικών και η ΠΝΟ λέει: «Όχι, να μην το πάρει. Να μην πάρει τα 10 εκατομμύρια. Δεν πρέπει να τα πάρει. Διότι το ΓΕΝΕ, το ινστιτούτο μας, δεν είναι για να καταρτίζει, αλλά για να βρίσκει εργασία στους ήδη υπάρχοντες. Όχι για να μας δημιουργήσει και άλλους.»
Άρα, λοιπόν, η ΠΝΟ δεν θέλει να γίνουν άλλοι ναυτικοί. Της αρκούν οι δεκαεπτά χιλιάδες, για να τους έχει μαντρωμένους. Υπάρχει συγκεκριμένη ανακοίνωση της ΠΝΟ που ειρωνεύεται τους εκπαιδευόμενους, τους βάζει σε εισαγωγικά, και ρωτάει αν θα καταλάβουν οι εκπαιδευόμενοι οργανική θέση πληρώματος. Άρα η ΠΝΟ δεν θέλει άλλους ναυτικούς -είναι απλό- διότι δεν θέλει ούτε να καταρτιστούν ούτε να περάσουν. Το ίδιο έγινε και για το μνημόνιο ναυτιλιακής συνεργασίας με την Κίνα, όπου αντέδρασε.
Με αυτά δεν πάμε πουθενά. Και φυσικά όλα αυτά τα οποία συζητάμε, δεν έχει καμμία σχέση με τη λέξη «ναυτοσύνη».
(Απόψεις της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου της ΝΔ και βουλευτή της Β' Αθηνών Σοφίας Γ. Βούλτεψη για τάσεις και γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας, σε συζήτηση για την εμπορική ναυτιλία).