Η κριτική για κακή διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων, για σπατάλη της περιουσίας τους, για ανύπαρκτες συντάξεις, για διασπάθιση στον τομέα της περίθαλψης και πρόνοιας, κλπ., καλά κρατεί, είναι δικαιολογημένη και ευτυχώς βλέπουμε μια σειρά από διορθωτικά μέτρα.
Ωστόσο, όλες αυτές οι ατασθαλίες και τα πολιτικά λάθη που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες, ωχριούν μπροστά στο πρόβλημα που δημιουργεί το δημογραφικό των υπερηλίκων και η παρατεταμένη οικονομική ύφεση που στραγγίζει τις εισφορές προς τα ταμεία. Γεγονότα που εύλογα οδηγούν σε συμπεράσματα, όπως αυτά της Τράπεζας της Ελλάδας, ότι δηλαδή η ικανότητα του Δημοσίου φτάνει έως του να εγγυηθεί μόνο μια κατώτατη εξευτελιστική σύνταξη. Τα υπόλοιπα χρήματα πρέπει να βρεθούν από τις αποταμιεύσεις των ίδιων των ασφαλισμένων μέσω των επικουρικών ταμείων που θα πρέπει όμως να έχουν ανταποδοτικό χαρακτήρα.
Κάποια στιγμή, στο όχι μακρινό μέλλον, θα φανεί ότι η μόνη διέξοδος είναι η σύνταξη να αποδίδεται σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία από ότι σήμερα, στους πλέον των 3 εκατομμυρίων άμεσα συνταξιούχων που υπάρχουν (μαζί με τους έμμεσα καλυπτόμενους ο αριθμός ξεπερνά τα 4 εκατ.). Ούτε τα 65, ούτε τα 67 έτη μπορεί να σταματήσουν το τσουνάμι των δαπανών σε συντάξεις, περίθαλψη και κοινωνική προστασία που απαιτούν οι καιροί μας. Οι αριθμοί μαρτυρούν την αλήθεια, είναι αμείλικτοι και δυστυχώς με τα μυαλά του παρόντος το πρόβλημα παραμένει απροσπέλαστο.
