Σε προηγούμενα βιβλία του ο συγγραφέας έχει αναφερθεί και στην κατεύθυνση για μια νέα εξωτερική πολιτική και στις πολλαπλές κρίσεις [και όχι κρίση] της Ελλάδας.
Στο νέο του βιβλίο ο συγγραφέας αναλύει και περιγράφει με σαφήνεια και τις διαχρονικές παθογένειες της πολιτικής πορείας της μετά το 1821 Ελλάδας. Κορυφαίες στιγμές οι Βαλκανικοί Πόλεμοι [μετά την επικράτηση του Στρατιωτικού Συνδέσμου του 1909 και την άφιξη του Ελ. Βενιζέλου, η εποποιία του 40-41 και η αντίσταση του Ελληνικού Λαού στην τριπλή κατοχή [1941-44] ,η άρνηση του Κυπριακού Λαού στο επαίσχυντο σχέδιο Αννάν το 2004 και την ανακήρυξη της ΑΟΖ στην Κύπρο από τον Τάσσο Παπαδόπουλο ] και μελανές: το 1922 , η δικτατορία του 1967-1974 [δεν αφήνει εκτός και το περιβόητο 1965 με τα Ιουλιανά του..] και η Τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο το 1974.
Η Γεωστρατηγική αξία μιας χώρας εξαρτάται τόσον από τη γεωγραφική της θέση και αξία όσο από την ικανότητα της χώρας που κατέχει αυτή την γεωγραφική θέση να την αξιοποιήσει θετικά και έτσι η γεωγραφική αξία να μετασχηματιστεί σε γεωστρατηγική.
Έχει δηλαδή τεράστια σημασία η άσκηση κυριαρχίας με ικανότητα αποτροπής κάθε επιβουλής και στην προκείμενη περίπτωση ο συγγραφέας εξετάζει και το διεθνές περιβάλλον με βάση τους κεντρικούς παίχτες όπως είναι σήμερα δηλαδή, ΗΠΑ-Ευρωπαϊκή Ένωση-Ρωσία-Κίνα –Ινδία –Ιαπωνία-Αραβικός κόσμος και Ισραήλ καθώς και διάφορες πρόθυμες να τους εκπροσωπήσουν όπως π.χ. η Τουρκία που προσπαθεί πάντα σχεδόν ανεπιτυχώς να δηλώσει αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στην περιοχή μας.
Στην λεπτομερή ανάλυση του ο συγγραφέας αναδεικνύει την βαθμιαία, αν και βραδεία, συστολή της επιρροής των ΗΠΑ σε πολλά μέρη του κόσμου ιδία μετά τις ατυχείς επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ που οδήγησαν, εκτός των άλλων και σε προβληματισμό και τελικά μέχρι στιγμής σε ματαίωση της επέμβασης στη Συρία και την σχετική αποτυχία της να προβλέψει και να επηρεάσει τις εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σημειώνει ακόμα μεγαλύτερες αδυναμίες να παίξει κάποιον παγκόσμιο ρόλο στις μεταδιπολικες [μετά την κατάρρευση του πρώην Ανατολικού μπλοκ] εξελίξεις.
Ταυτόχρονα πάρα την επιφανειακή και όχι ουσιαστική με εμβάθυνση Ένωση της, ευρίσκεται σε αδυναμία ενιαίου συντονισμού, γεγονός που οδήγησε και στην υφιστάμενη οικονομική κρίση, κατά την άποψή μου και που κατά τον συγγραφέα απομακρύνεται από τις ΗΠΑ αναγκαστικά χωρίς όμως μέχρι στιγμής να έχει ουσιαστικά μεταβάλλει προσανατολισμό.
Ο καινούργιος παίκτης στην παγκόσμια σκακιέρα στην μετά Γέλτσιν εποχή είναι βέβαια η Ρωσία και ο συγγραφέας αφιερώνει ένα μεγάλο τμήμα του βιβλίου του στην παρουσίαση των ευκαιριών και «κινδύνων» στην προσέγγιση Ε.Ε.-Ρωσίας και εκτιμά ότι αυτό είναι και αναγκαίο και για τους δύο και εφικτό.
-Στο σημείο αυτό επισημαίνει πόσο πολύτιμη είναι για την Πατρίδα μας η ουσιαστική προσέγγιση με την Ρωσία κάτι που είχε αποπειραθεί ο Κ. Καραμανλης ο νεότερος και που αντέδρασαν και οι ΗΠΑ αλλά και οι εν Ελλάδι πρόθυμοι ιδία μέσω υποτελών ΜΚΟ [και αναφέρει κατ επανάληψη αν και με ευπρέπεια ο συγγραφέας ,το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ]
Για τις σχέσεις ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ ο συγγραφέας επιμένει ότι είναι προς το συμφέρον και των δυο η τελική συνεργασία τους τουλάχιστον η μη αντιπαλότητα τους [και θα προσέθετα σαν πληροφορία ότι όταν το 1990 έμεινε ουσιαστικά μόνη υπερδύναμη οι ΗΠΑ, πολλοί μελετητές εντός των ΗΠΑ, είχαν επισημάνει την αξία της πολυπολικότητας του μεταδιπολικού κόσμου με τους ουσιαστικά σημερινούς κεντρικούς παίκτες[ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία, Ιαπωνία, Ινδία, Κίνα, Αραβικό κόσμο] σε αυτοδυναμία αλλά και συνεργασία μεταξύ τους]
Η υφιστάμενη σήμερα κατάσταση στις σχέσεις ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑΣ αλλά και Ε.Ε.-ΡΩΣΙΑΣ δεν είναι βέβαια έρωτος αλλά τείνει να γίνει γάμος εκ συμφέροντος εφ όσον όλοι οι παίκτες αντιληφτούν ότι είναι τελικά προς το συμφέρον τους και εδώ ο συγγραφέας επικρίνει αυστηρά την υποκρισία την λεγόμενης Δύσης όταν η τελευταία επιτίθεται με αυστηρότητα στη Ρωσία για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων την στιγμή που η Δύση διατηρεί τα διάφορα Γκουαντάναμο και τις απαγωγές πρόσωπων η και της διατήρησης υπογκουαντάναμο σε διάφορες Ευρωπαϊκές-φιλοαντλαντικές χώρες..]
Η ηγετική προσωπικότητα του Πούτιν και η πολύ έξυπνη εναλλαγή του με τον Μεντβιέντεφ , οδηγεί τον συγγραφέα στην εκτίμηση [αλλά και την πρότασή του ] όπως η Ρωσία μην απομακρύνει την σκέψη της σύναψης γάμου με την Ευρώπη έστω και αν υπάρχουν υποκριτικές συμπεριφορές εκεί[στην Ε.Ε.] γιατί η τυχόν στροφή της προς την αναδυόμενη Ανατολή [έμπνευση Μπεντβιέντεφ], χωρίς να αποκλείεται, δεν είναι η οριστική και συμφέρουσα λύση.
-Με βάση αυτό το περιβάλλον η Πατρίδα μας ίδια μετά το 1996 ατύχησε σε πολιτικές ή έσπευσε να υποκλιθεί στις διαταγές των ΗΠΑ και Ε.Ε.[συμφωνία Μαδρίτης, σχέδιο Αννάν] και φυσικά η απαράδεκτη πολιτική του Γ.Α. Παπανδρέου να οδηγήσει τη χώρα στο ΔΝΤ..
Η μετά τον Γ.Α.Π. πολιτική παραπαίει είτε ως κυβέρνηση Παπαδήμου [σε διάλεξη του ο συγγραφέας την είχε ονομάσει κυβέρνηση Φραγκεστάιν..] είτε με την σημερινή της μορφή όπου παρά τις περί αντιθέτου υποσχέσεις της η σημερινή Κυβέρνηση ακολουθεί πιστά τις προηγούμενες με αποτέλεσμα την εξαθλίωση της Πατρίδας μας και την αναγκαία ανυπαρξία Εξωτερικής πολιτικής σε εποχή τεράστιων αλλαγών και με πάντα παρούσα την τουρκική απειλή σε Κύπρο –Αιγαίο – Θράκη[όχι πάντα θερμού πολέμου]
Τα ισχυρά χαρτιά της Ελλάδας είναι η γεωστρατηγική της θέση και ο ορυκτός πλούτος της.
Ο χειρισμός και των δυο θεμάτων από απόψεως εξωτερικής πολιτικής είναι πολύ ασθενής έως πλήρους υποταγής με αποτέλεσμα να ματαιωθούν τελικά εμπορικές και οικονομικές συνεργασίες με τη Ρωσία κατόπιν απαίτησης των ΗΠΑ και της ΕΕ. [πετρελαιακοί αγωγοί, ΔΕΠΑ κ.α]
Ο συγγραφέας υποδεικνύει τρόπους όπου η μικρά Ελλάς μπορεί αν ασκεί σωστή πολιτική, όπως άλλωστε η μικρά Κύπρος με ελάχιστα οπλικά συστήματα και αρνήθηκε το σχέδιο Αννάν [το οποίο με τόση απερισκεψία είχε δεχτεί ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτικών] και να οριοθετήσει ΑΟΖ για τη οποία στην Ελλάδα ακόμη ψελλίζουν όταν δεν ειρωνεύονται τον συγγραφέα που εκ των πρώτων υποστήριξε την ανακήρυξη της.
-Στον τομέα της Εθνικής Άμυνας άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτόν της Εξωτερικής πολιτικής, ο συγγραφέας αφού επικρίνει αυστηρά τις Κυβερνήσεις γιατί βρήκαν εύκολο χώρο περικοπής δαπανών σε βάρος όμως της αξιοπρέπειας και της ισχύος της χώρας προτείνει μια σειρά πολιτικών με κυρίαρχο την προσεκτική χάραξη της Στρατηγικής μας και προχωρεί ακόμα και στο σπάσιμο κλασσικών ταμπού όπως της επανεξέτασης της θέσης μας στο ΝΑΤΟ.
Στο σημείο αυτό και προς αποφυγήν εύκολων ενδεχομένως παρεξηγήσεων θα ήθελα να τονίσω, όπως άλλωστε και ο συγγραφέας ξεκάθαρα αναφέρει, ότι δεν ρίχνει το σύνθημα «έξω από το ΝΑΤΟ» αλλά μια προσεκτική πολυδιάστατη[την ονομάζει και πολυγαμική] πολιτική και με βάσει τα κέρδη και τις ζημίες που έχουμε καταγράψει έως τώρα.
Θα μου επιτραπεί να σημειώσω ότι ο πιο πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή είναι το Ισραήλ αλλά δεν είναι στο ΝΑΤΟ και τελικά αν και το άρθρα 4 και κυρίως το 5 του Ατλαντικού Σύμφωνου προνοούν για την συλλογική ασφάλεια, δεν προνοούν τίποτα αν το ένα μέρος επιτεθεί σε άλλο κάτι που έκανε η Τουρκία επιτιθέμενη στην Κύπρο [δεν είναι μέρος του ΝΑΤΟ αλλά μην παίζουμε με τις λέξεις είναι άρρηκτα δεμένη με την Ελλάδα].
Η δε «σύμμαχος στο ΝΑΤΟ» Τουρκία εξακολουθεί και απειλεί με το causus belli και με άλλα μέσα την Ελλάδα στο Αιγαίο και στην Θράκη ενώ στην Κύπρο και εξακολουθεί να κατέχει το 38% του εδάφους της και απαιτεί τον ορυκτό της πλούτο σήμερα..
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που ο Αντρέας Παπανδρέου έθετε αστερίσκους σε κοινά ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ [και είχε λοιδορηθεί τότε για αυτό...] και δεν είναι άνευ σημασίας ότι αν είμαστε στο ΝΑΤΟ τότε έχουμε λόγο ύπαρξης και φωνής και δεν είμαστε για να έχουμε τροφή το κόκκαλο του σκύλου, επομένως η σκληρή αντίδραση η οποία κατά πολλούς οδήγησε στην απομάκρυνση του Κ. Καραμανλή του νεοτέρου λόγω της ένστασης στη είσοδο στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων παρουσία του τότε Πρόεδρου των ΗΠΑ Μπους του νεοτέρου αναδεικνύει του λόγου το ασφαλές ότι τέτοιο ΝΑΤΟ δεν το χρειαζόμαστε. Όμως και εδώ ,όπως ξεκάθαρα ο συγγραφέας επισημαίνει, χρειάζονται προσεκτικά βήματα.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η κίνηση Κ. Καραμανλή [του παλαιοτέρου] για έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1974 λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ήταν περισσότερο, ως απεδείχθη, κίνηση αντιπερισπασμού και για εσωτερική κατανάλωση παρά ουσιαστική απειλή και μάλιστα το ΝΑΤΟ τότε έσπευσε να δώσει εναέριο και θαλάσσιο χώρο στην Τουρκία. Όταν δε έγιναν οι συζητήσεις για επάνοδο με τις συμφωνίες Ρότζερς –Ντάβου μόνο μετά από ουσιαστική πίεση του Πρωθυπουργού Γ. Ράλλη έγινε η επανένταξη, όμως το κέρδος των Τούρκων ήταν η διαρκής, έκτοτε αμφισβήτηση του εναερίου μας χώρου τον όποιον κατ επανάληψη ισχυρίζονται ότι δεν τον παραβιάζουν επειδή είναι ΝΑΤΟΙΚΟΣ........
-Ο συγγραφέας στο κεφάλαιο για τη Εθνική Άμυνα αναγραφεί πολλές αξιόλογες λεπτομέρειες των σκέψεων του και θα μου επιτραπεί να σταθώ σε μια από αυτές την οποία θεωρώ χαρακτηριστική [ως «εξ όνυχος τον λέοντα»] της σωστής αντίληψης του για τα στρατιωτικά θέματα.
Είναι το θέμα του επαγγελματικού Στρατού και των κληρωτών και με μεγάλη μου χαρά διάβασα ότι τάσσεται με την κληρωτή θητεία.
Θα μου επιτρέψτε επ' αυτού να σημειώσω ότι αυτή ήταν και η αντίληψη του Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου και μάλιστα είναι γνωστόν ότι στη Μάχη του Βάλμυ [19 Σεπτ 1792] ο Γάλλος Στρατηγός Κέλλερμαν επεξηγεί στους 55 χιλιάδες εθελοντές τη σημασία της επικείμενης μάχης για το γαλλικό 'Έθνος και την Ελευθερία. Και οι ρακένδυτοι [οι σανς κυλοτ] και προχείρως οπλισμένοι αυτοί στρατιώτες με την κραυγή «Ζήτω το Έθνος» τρέπουν σε άτακτη φυγή 75 χιλιάδες Γερμανοαυστριακά στρατεύματα, την τελεία πρωσική μηχανή, Είναι τότε που ο Γκαίτε είπε τέλειωσαν οι στρατοί των Βασιλειάδων κι άρχισαν οι στρατοί των Λαών.
Αλλά και όταν ήμουν ε, ε, Γενικός Επιθεωρητής, είχα γράψει σε σχετική μελέτη του ΓΕΣ για τον Στρατό [Επαγγελματικό ή όχι] πέραν του πιο πάνω παραδείγματος της μάχης του Βάλμυ, την άποψη ενός άλλου Γάλλου Στρατηγού του Ντεμπενεύ, Διοικητού Στρατιάς στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο και μετέπειτα Αρχηγού του Επιτελείου, ο οποίος ανέλυε πολύ εύστοχα [δεν αντιγράφω λόγω χώρου εδώ] την τεράστια αξία ενός κληρωτού στρατού εν αντιθέσει με αυτήν των του μισθοφορικού.
Αλλά γιατί δεν πάμε και στην Επανάσταση του 1821 και στην Εθνική μας Αντίσταση του 1941-44 με τους εκατοντάδες χιλιάδες εθελοντές πατριώτες.
Κλείνοντας αυτή την παρουσίαση θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα τεράστιο θέμα που θίγει ο συγγραφέας σε όλο του το βιβλίο. Την τιμωρία των όσων έφεραν την Πατρίδα μας σε αυτό το οικονομικό –και όχι μόνον- κατάντημα.
Αυτονόητον βέβαια ότι υπερθεματίζω τα γραφόμενα και θα επισημάνω ότι, όπως και ο ίδιος ο συγγραφέας, επικαλούμενος μάλιστα τους Βατράχους του Αριστοφάνη, σημειώνει »ότι δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα θα είναι και εκείνοι που θα τη σώσουν» [μια απλή ματιά στον ισχύοντα Νόμο περί ευθύνης Υπουργών θα μα πείσει για την διαχρονικότητα του Αριστοφάνη..] Άρα η σωτηρία θα έλθει όπως γράφει ο συγγραφέας και συμφωνούμε απόλυτα, από τον Λαό.
Το βιβλίο το προλογίζει με σημαντικές επισημάνσεις ο Στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος και επισημαίνω την εύστοχη αυτή πρωτοβουλία του συγγραφέα, μεγάλης σημειολογικής αξίας, δεδομένου ότι ο Στρατηγός Φράγκος υπήρξε ένας από του πιο επιτυχημένους Αρχηγούς της τελευταίας 50ετιας [δεν λέω για πιο παλαιά γιατί δεν τους γνώρισα] απεμακρύνθη κατά τρόπον άθλιο από πολιτικούς νάνους και επιπλέον διατελέσας για διάστημα ενός και μόνον μηνός Υπηρεσιακός Υπουργός Εθνικής Άμυνας στην υπηρεσιακή Κυβέρνηση των εκλογών του 2012 όχι μόνο επέτυχε απόλυτα αλλά και επέλυσε χρονίζοντα στο υπουργείο σημαντικά προβλήματα.
Αθήνα 26 Νοέμβρη 2013
(Η βιβλιοπαρουσίαση αφορά στο νέο βιβλίο του Βασίλειου Μαρκεζίνη: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΗΦΟΡΟ / Η ανύπαρκτη Εξωτερική Πολιτική, Οι εγκαταλελειμμένες Ένοπλες Δυνάμεις».
Συγγραφέας της ο Δημήτριος Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α.,Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού και ήρωα της άμυνας της Κύπρου στη Λευκωσία κατά την Τουρκική εισβολή το 1974)