Το ΔΣ του Εθνικού μίλησε για «αδιανόητη επίθεση που υφίσταται η τέχνη τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας». Και ο υπουργός για «κοινωνική ευαισθησία» που πλήττεται. Δεν πληροφορηθήκαμε, όμως, για τους «σκοπούς και το περιεχόμενο της παράστασης». Ακούσαμε μόνο για Αισχύλο και Σαίξπηρ. Ηχηρά τα ονόματα, δυσνόητο το περιεχόμενο των ανακοινώσεων που δεν επιτρέπει εύκολες συγκρίσεις με το περιεχόμενο του έργου.
Είναι γεγονός ότι ένας ευρύς κύκλος πολιτικών και καλλιτεχνών του δημόσιου χώρου πιστεύει ότι η «όποια ιδεολογία» που εκφέρεται στο έργο πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτιστικού και πολιτικού προβληματισμού στη χώρα μας. Στο διηνεκές μάλιστα. Η «Ισορροπία του Νας» χρησιμοποιείται και σε στρατιωτικής φύσης παίγνια για τη μείωση των εντάσεων. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να άφηνε η κυβέρνηση και την κρατική τηλεόραση να δείξει το έργο ώστε να μπορεί το ευρύτερο «θεατρικό κοινό» να κρίνει και η στόχευση να είναι μεγαλύτερη. Να κρίνει και τους «αδικούντες» και τους «αδικημένους». Ίσως να το οφείλει αυτό ο υπουργός στη «μνήμη των θυμάτων».
Βέβαια κάτι τέτοιο ενέχει τον κίνδυνο οι «συντελεστές της παράστασης» να μπουν ανοικτά στη βάσανο της κριτικής της ιστορίας.
Γιατί «όσο πιο πίσω κοιτάς, τόσο πιο μπροστά μπορείς να δεις», που έλεγε και ο Τσόρτσιλ.