Αυτό όμως που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι πως η ιστορία που ενέπνευσε την μεγάλη κυρία των αστυνομικών μυθιστορημάτων είναι σχεδόν αληθινή -δεν υπήρξε, όμως, φόνος- και συνέβη σε μια από τις πιο όμορφες γυναίκες της μεγάλης οθόνης την Τζιν Τίρνεϊ.
Aς πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Η Τζιν γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 1920 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας της ασχολούνταν με τις ασφάλειες και η μητέρα της ήταν γυμνάστρια. Της έδωσαν το όνομα Τζιν εξαιτίας μιας θείας της που χάθηκε πρόωρα. Η Τζιν Ελίζα, λοιπόν, (όπως ήταν το όνομά της) από μικρή έδειξε την καλλιτεχνική της φύση γράφοντας ποιήματα- μια συνήθεια που την ακολουθούσε και σε όλη την υπόλοιπη ζωή της- ενώ στο σχολείο πρωταγωνίστησε στις «Μικρές Κυρίες».
Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών έκανε την εμφάνισή της στους κοσμικούς κύκλους ως νεαρή και πολλά υποσχόμενη debutante. Η συγκλονιστική της ομορφιά και η φινέτσα της την έφερναν πάντα στο επίκεντρο της προσοχής, όμως, η νεαρή Τζιν βαριόταν τη ζωή που σχεδίαζαν οι γονείς της γι' αυτήν και ονειρευόταν μια καριέρα στην υποκριτική.
Έτσι, όταν γνωρίζει τον σκηνοθέτη Ανατόλε Λίτβακ βρέθηκε στη Warner Bros, που ήθελε συμβόλαιο μαζί της. Οι γονείς της όμως την απέτρεψαν, θεωρώντας τον μισθό της ελάχιστο. Στην συνέχεια, ο παραγωγός του Μπρόντγουεϊ, Τζορτζ Άμποτ εντυπωσιάζεται από την παρουσία της και έτσι η Τζιν κάνει τελικά το ντεμπούτο της στο θέατρο στη παράσταση «What a life» (1938), κουβαλώντας έναν κουβά νερό.
Το περιοδικό Variety γράφει τότε: «Είναι σίγουρα η πιο όμορφη παρουσία που έχουμε ποτέ δει να κουβαλά νερό». Η New York Herald Tribune τονίζει για άλλο ρόλο της: «Δεν βλέπουμε κανέναν λόγο για τον οποίο η δεσποινίς Τίρνεϊ να μην έχει μια ενδιαφέρουσα θεατρική καριέρα. Αυτό, βέβαια, αν δεν την κλέψει το σινεμά».
Κι όντως η μεγάλη οθόνη περίμενε την Τζιν που με το καταπράσινο βλέμμα της μαγνήτιζε την κάμερα. Το 1939 υπογράφει συμβόλαιο με την Columbia Pictures, και τον Χάουαρντ Χιουζ που προσπάθησε να τη σαγηνεύσει, χωρίς αποτέλεσμα. Οι δυο τους, όμως, έγιναν καλοί φίλοι κι εκείνος τη βοήθησε να πάρει έναν ρόλο για το «National Velvet», ένα πρότζεκτ που δεν προχώρησε.
Εκείνη επιστρέφει στο θέατρο και παίζει στο «The Male Animal», αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές για τη ερμηνεία της. Μαλιστα, λέγεται πως όταν ο Ντάριλ Ζάνουκ, πρόεδρος της 20th Century Fox την είδε στην εν λόγω παράσταση, σημείωσε το όνομά της για να πει στον βοηθό του να της κλείσει συμβόλαιο. Αργότερα, το ίδιο βράδυ, πήγε σε ένα κλαμπ όπου είδε μια κοπέλα να χορεύει.
«Ξέχνα την Τίρνεϊ. Δες αν μπορείς να κλείσεις αυτήν εδώ», του είπαν. Όμως η κοπέλα που χόρευε στη σκηνή ήταν η Τίρνεϊ και ο Ζάνουκ δυσκολεύτηκε να πειστεί ότι οι δύο γυναίκες (αυτή στη σκηνή και αυτή στο κλαμπ) ήταν το ίδιο πρόσωπο.
Τελικά η Τίρνεϊ που φημίζονταν για την μεταμορφωτική της ικανότητα, υπογράφει συμβόλαιο με την 20th Century Fox και παίζει στην ταινία «The Return of Frank James» (1940) του Φριτς Λανγκ, στο πλευρό του Χένρι Φόντα. Ακολουθεί μια σειρά μικρών και μεγάλων ρόλων, μέχρι που έπαιξε τη Μάρθα Στράμπλ Βαν Κλιβ στην ταινία του Ερνστ Λούμπιτς, «Heaven Can Wait «το 1943. Έναν χρόνο μετά έρχεται ο ρόλος της Λάουρα στην ομώνυμη ταινία του Ότο Πρέμινγκερ, ένα από τα πιο κλασικά φιλμ νουάρ του Χόλιγουντ, που την καθιέρωσε ως απόλυτη πρωταγωνίστρια.
Ακολουθεί το «Leave Her to Heaven» (1945) που της χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Ακολουθούν και άλλοι σπουδαίοι ρόλοι, ανάμεσά τους εκείνος της Λούσι Μούιρ στο «The Ghost and Mrs Muir» του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς (1947). Παίζει στο «Η Νύχτα και η πόλη» του Ζιλ Ντασέν και το» Where the Sidewalk Ends» του Ότο Πρέμινγκερ και γίνεται η ιέρεια των φιλμ νουάρ.
Στα γυρίσματα του «Plymouth Adventure «γνωρίζει τον Σπένσερ Τρέισι, με τον οποίο έχει μια σύντομη σχέση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ενώ βρισκόταν στην Ευρώπη ξεκινά ένα ειδύλλιο με τον πρίγκιπα Άλι Καν, όμως η σχέση τους δεν καταλήγει σε γάμο γιατί ο πατέρας του διαφωνούσε με τη επιλογή τους μιας και ο γιος της είχε ήδη ξαναπαντρευτεί ηθοποιό, την εκρηκτική Ρίτα Χέιγουορθ.