Aλλά από τη μέρα που ορκίστηκε δεύτερη τη τάξει η Χάρις παραμένει σε μεγάλο βαθμό αόρατη από την καθημερινότητα στον Λευκό Οίκο και τη μάχη για την προώθηση της ατζέντας του Δημοκρατικού προέδρου. Τι συνέβη, λοιπόν; Γιατί έχει χαθεί από το προσκήνιο;
Ένα μέρος της απάντησης είναι απλό: η Χάρις έγινε αντιπρόεδρος. Παρόλο που επωμίζεται μια σειρά από μείζονα θέματα, μολονότι επισκέφθηκε πρόσφατα το Παρίσι επιδιώκοντας να αντιμετωπίσει τις ρήξεις των σχέσεων της Ουάσιγκτον με τη Γαλλία στον απόηχο της συμφωνίας AUCUS, παραμένει γεγονός ότι οι αντιπρόεδροι στον Λευκό Οίκο από τη φύση της θέσης τους βρίσκονται στο περιθώριο, αφού τα φώτα συγκεντρώνει πάντοτε ο ένοικος του Οβάλ Γραφείου και δεν ούτε ρατσιστική ούτε μισογυνιστική μια τέτοια επισήμανση επειδή εν προκειμένω μιλάμε για την Καμάλα Χάρις. Σχεδόν κάθε αντιπρόεδρος στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ -πλην του Ντικ Τσένι, ο οποίος έπαιξε έναν ασυνήθιστα εξέχοντα ρόλο καθοδηγώντας την άμυνα και την εξωτερική πολιτική υπό τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους -ήταν τρόπον τινά στο περιθώριο, γιατί μέρος της δουλειάς τους είναι να απέχουν από τη δημοσιότητα, εκτός από τις φορές που εμφανίζονται για να πλέξουν το εγκώμιο του προέδρου της χώρας και της ατζέντας του.
Και στο πλαίσιο του ρόλου τους δέχονται ενίοτε και συκοφαντικά βέλη, όπως βίωσε στο πετσί του ο προκάτοχος της Χάρις στο αξίωμα, Μάικ Πενς, όταν είδε ορισμένους οπαδούς του Τραμπ να απειλούν να τον σκοτώσουν (!) επειδή αρνήθηκε να ανατρέψει παράνομα την επικύρωση της εκλογής του Μπάιντεν.
Η Χάρις μένει σκόπιμα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας
Είναι αλήθεια ότι όσον αφορά στη Χάρις υπήρχαν διαφορετικές, υψηλότερες προσδοκίες κυρίως λόγω αυτών που είχε πετύχει: καμία άλλη αφροαμερικανή, εν μέρει ασιατικής καταγωγής, δεν είχε καταφέρει πριν απ' αυτήν να εκλεγεί αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Αλλά από αυτόν τον κανόνα – να μην επισκιάζεις ποτέ τον Πρόεδρο ή να δείχνεις ότι εποφθαλμιάς το πόστο του – δεν εξαιρείται ουδείς αντιπρόεδρος, όσο διάσημος κι αν είναι, ειδικά όταν ο ένοικος του Λευκού Οίκου είναι ένας «εύθραυστος» 78χρονος.
Αφότου λοιπόν η Χάρις ορκίστηκε αντιπρόεδρος, επιχειρεί να μένει σκόπιμα στο παρασκήνιο εκτελώντας πρόθυμα όλα τα χαρτοφυλάκια που της αναθέτει ο προϊστάμενός της, από τα δικαιώματα ψήφου μέχρι την εξερεύνηση του διαστήματος, τη μετανάστευση από την κεντρική Αμερική, την ίση αντιμετώπιση των γυναικών στους χώρους εργασίας τους κτλ. Και δεν αποτελεί έκπληξη αυτό, αφού η μέχρι τώρα καριέρα της χτίστηκε πάνω σε προσεκτικά βήματα, πόσω μάλλον όταν καραδοκούν οι αφοσιωμένοι στον Μπάιντεν παρακολουθώντας άγρυπνα και την παραμικρή έκφραση προσωπικής φιλοδοξίας από μέρους της.