Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  01:01:14

Θεόδωρος Δρίτσας: Μνήμη, Τουρκία και ευτέλεια για τους Ποντίους

«..Το 1994 η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε με ομόφωνη απόφασή της την καταστροφή του Ελληνισμού του Πόντου ως γενοκτονία. Η ουσία τέτοιων αποφάσεων έγκειται τόσο στο να δικαιωθεί η μνήμη των θυμάτων όσο και να αισθανθούν δικαίωση οι απόγονοι αυτών των θυμάτων, όσο και στο να μη χαθεί η ιστορική μνήμη.

Έστω και εκ των υστέρων όλα αυτά έχουν σημασία. Έγκειται όμως επίσης και στο να πιεστεί η τουρκική δημοκρατία να αναγνωρίσει κρατικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη διαδικασία της γέννησής της από τα συντρίμμια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Δεν είναι εύκολο τα κράτη να αναγνωρίσουν ότι η ιστορία τους δεν είναι άσπιλη. Όμως αυτή η αναγνώριση μπορεί να συμβάλλει ώστε να εξαλειφθούν οι γενεσιουργές αιτίες των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, αλλά και να υπάρξει η καταλαγή των παθών της εχθρότητας που πηγάζει από τον πόλεμο και τη φρίκη του. Και αυτό αφορά σε πολλά κράτη στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Για εμάς, για την Αριστερά, αλλά νομίζω και για όλο τον ελληνικό λαό, η ανάμνηση αυτών των εγκλημάτων στην περίπτωση των Ελλήνων και των Ελληνίδων του Πόντου –και μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους και δολοφονημένους- αναδεικνύει την ανάγκη της πάλης εναντίον του πολέμου για την ειρηνική συμβίωση των λαών.

Η ακαδημαϊκή επιστημονική συζήτηση για τον ακριβή ορισμό των γενοκτονιών δεν αλλάζει τα γεγονότα, ούτε μπορεί να αποκρύψει ότι εξαλείφθηκε με τον πιο άγριο τρόπο ένας ολόκληρος λαός. Και δεν είναι ο μόνος.

Η κραυγή «ποτέ πια πόλεμος» είναι το στοιχείο που έθρεψε την ιδέα της ειρηνικής ένωσης της Ευρώπης, κυρίως μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε η αιματοβαμμένη ήπειρός μας, να μετατραπεί σε χώρο φιλίας, ασφάλειας, δημιουργίας. Είναι ένα από τα καίρια, δικά μας τουλάχιστον, επιχειρήματα κατά της εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της μετατροπής της πατρίδας μας και των άλλων αδύναμων ευρωπαϊκών χωρών σε αποικίες χρέους σήμερα, κατά της γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον των εργαζομένων της Ευρώπης.

Μην ξεχνάμε, οι εθνοκαθάρσεις των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα είχαν ενόχους, εκτός από αυτούς που τις έκαναν, και τις Μεγάλες Δυνάμεις. Οι διωγμοί ήταν πάντα ένα στοιχείο όπου γύρω από αυτούς βασίλευε και κυριαρχούσε η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός. Όμως η αναγωγή κάθε εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, κάθε εθνοκάθαρση, κάθε γενοκτονία γενικώς στον πόλεμο, δεν οδηγεί σε εφησυχασμό και άφεση αμαρτιών με την προσέγγιση ότι αυτά έχει ο πόλεμος, κάτι δηλαδή ως παράπλευρες απώλειες. Η σύγχρονη ανθρωπότητα δεν πρέπει να δεχθεί αυτή την προσέγγιση.

Είναι βέβαιο ότι αυτά τα εγκλήματα έγιναν και γίνονται σε πολέμους. Το κάθε ένα όμως είναι ξεχωριστή περίπτωση και τα θύματα ήταν ξεχωριστοί άνθρωποι. Πόσο σκόπιμο λάθος είναι αυτή η γενική αναγωγή, το δείχνει η επίκαιρη συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις και την αποπληρωμή του αναγκαστικού δανείου.

Το επιχείρημα της γερμανικής Κυβέρνηση είναι εν πολλοίς ότι αυτά έγιναν σε μία ανώμαλη εποχή. Τώρα έχουμε ειρήνη. Γερμανία και Ελλάδα είναι φίλες χώρες, ας τα ξεχάσουμε. Να τα ξεχάσουμε, αλλά με δικαίωση και δικαιοσύνη. Την απάντηση, λιτή και συγκλονιστική δίνει ο τίτλος του βιβλίου του Μανώλη Γλέζου «Και ένα μάρκο αν ήταν».

Από ορισμένες πλευρές η καταστροφή του ποντιακού Ελληνισμού και η επιδίωξη να αναγνωριστεί αυτή ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, χρησιμοποιείται για να διατηρηθεί η εχθρότητα προς τον τουρκικό λαό και η ένταση στις σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Εμείς δεν προσχωρούμε σε αυτήν την κατεύθυνση.

Καταγγέλλουμε αυτές τις επιδιώξεις, γιατί εκτρέφουν και συντηρούν ακριβώς αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν και από τις μεγάλες δυνάμεις για να δικαιολογηθούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Παραβλέπουν άλλωστε -και αναφέρθηκε ήδη- ότι πολλοί φωτισμένοι άνθρωποι στην Τουρκία θεωρούν ότι η εξάλειψη των μη τουρκικών εθνικών κοινοτήτων έβλαψε και φτώχυνε και τη δική τους πατρίδα.

Εμείς θεωρούμε ότι η αναγνώριση των εγκλημάτων του παρελθόντος μπορεί να συμβάλει ώστε να πλησιάσουμε τους γείτονες, να κουβεντιάσουμε ειρηνικά για το παρελθόν και να πάρουμε όσα μέτρα χρειάζονται ώστε αυτά τα εγκλήματα να μείνουν παρελθόν. Και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να πιέσουμε την τουρκική δημοκρατία και να έχουμε ανοιχτές κατευθύνσεις προς τα εκεί.

Τελειώνοντας, επιτρέψτε μου να πω ότι οι άνθρωποι του Πόντου που όταν εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους κατέφυγαν στη Ρωσία και μετά στη Σοβιετική Ένωση και ήρθαν κατόπιν στην Ελλάδα ή οι απόγονοί τους, σήμερα ζουν ανασφάλιστοι και χωρίς σύνταξη πολλοί από αυτούς. Το ελληνικό κράτος έπαψε να τους δίνει τη μικρή σύνταξη που έπαιρναν. Δικαιολογημένα αυτοί οι άνθρωποι θα πουν ότι όσα σήμερα ακούστηκαν ή θα ακουστούν για την καταστροφή του Ποντιακού Ελληνισμού από τους εκπροσώπους των κομμάτων, μπορεί να μην αντιστοιχούν σε μια ειλικρινή προσέγγιση.

Πρέπει να δώσουμε επιτέλους, έστω και συμβολικά, τη μικρή αυτή οικονομική δικαίωση -και ας μην το ευτελίζουμε, έχει βαθύτατο και ισχυρότατο συμβολισμό- για να μπορέσουν να ζήσουν αλλά κυρίως για να αισθανθούν ότι η σύγχρονη ελληνική πολιτεία αναγνωρίζει όλη αυτή την περιπέτεια. Άλλωστε ο Ποντιακός Ελληνισμός απέδειξε και κατέδειξε με τον πιο εναργή τρόπο ότι έχει μια τεράστια δύναμη και απετέλεσε στη συνέχεια παρά τους διωγμούς, παρά τις περιπέτειες, ίσως ένα από τα πιο δυναμικά τμήματα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Η Βουλή των Ελλήνων οφείλει όλα αυτά να τα κρατήσει ανοικτά και αυτό θα είναι δικαίωση και για την ειρήνη και για την ανθρωπότητα και για τον ανθρωπισμό και για τον Ποντιακό Ελληνισμό».

(Ο Θεόδωρος Δρίτσας είναι Βουλευτής Πειραιώς του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ομιλία του προέρχεται από την εκδήλωση της Βουλής για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου)

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline