Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024  16:59:28

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού: Ο κλασικός «Λόγος» - αναζήτηση των ημερών

Επειδή είναι μέρες που έχει χαθεί η ευγενική σκέψη. Επειδή είναι μέρες που έχει χαθεί μάλλον κάθε ανθρώπινη σκέψη-ή τουλάχιστον δεν αφήνεται ν' ακουστεί μέσα στους αήθεις θορύβους.

Επειδή είναι μέρες που η ιδιοτελής λογιστική έχει μετατραπεί σε υπερεξουσία απορροφώντας κάθε έννοια πολιτικής με την πρωτογενή της σημασία και το συμφέρον των πολλών ανθρώπων. Επειδή η αξιοπρέπεια του πολίτη υπονομεύεται κάθε στιγμή υπό τη λειτουργία μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατίας.

Κι επειδή κάποτε –έγινε και στο κοντινό παρελθόν- σε στιγμές αδιέξοδης άπνοιας και πολιτικής ά-νοιας, οι άνθρωποι αναγκάζονται να επανασυνδεθούν με τον «λόγο» και το νόημα των πράξεων και των επιλογών τους. Γι' αυτό ακριβώς, το μικρό τούτο αφιέρωμα στον «ελληνικό λόγο» και στην υψηλή φιλολογική του διαμεσολάβηση.

Γνώρισε τον ελληνικό λόγο και οικειώθηκε μαζί του από την πρώτη της επίσκεψη στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1935. Nεαρή απόφοιτη της Εcole Normale τότε η Jacqueline de Romilly , ανάμεσα σε ενθουσιώδεις συμφοιτητές που διέσχιζαν με το Theophile Gautier τα πυκνά νερά της Μεσογείου. Έρχονταν για μιαν εξέταση πεδίου στο φυσικό χώρο όπου σε μια προσδιορισμένη ιστορική στιγμή απεκδύθηκε το μύθο για να οργανώσει, μέχρι την εντελή ωρίμανσή του, τον ελληνικό «λόγο».

Τότε, από κείνο το πρώτο της ταξίδι στο ελληνικό φως, θα διαμορφώσει τη διαλεκτική της μετάβασης από τον μύθο στο λόγο και τη ματιά που μετακινείται από το αρχέγονο του μύθου στα «συμβάντα» του ορθού λόγου. Και με τη σκέψη της από κει και πέρα, θα υποτάξει τα πάντα στον απόλυτο «νόμο της ελληνικής τάξης που είναι η ομορφιά».

Ναι, η πρώτη μέθεξη της Jacqueline de Romilly με την εντελέχεια και τη διαύγεια του ελληνικού λόγου ήταν η αναγνώριση-φυσική και μεταφυσική- του ελληνικού φωτός. Τη μετάπλασή του στις λογικές και καλλιτεχνικές φόρμες της σκέψης των Ελλήνων θα τη θεάται ολοένα ως την κορυφαία κατάκτηση ενός πολιτισμού που θεμελιώνει στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος τον πολυμέτωπο αγώνα για την κατάκτηση της ομορφιάς, όχι μόνο στην τέχνη αλλά στο στοχασμό και στον πολιτικό στοχασμό ιδιαίτερα, καθώς το κάθε τι αντιμετωπίζεται με το πρωταρχικό πολιτικό του νόημα: τι είναι, πού αποσκοπεί, σε τι ωφελεί το κοινωνικό σύνολο. Και παραπέρα, όταν συντίθεται θεωρητικά και υλοποιείται η δημοκρατία, πώς προάγει τη σκέψη του πολίτη ώστε να καταστεί άξιος λειτουργός της.

Για τις πνευματικές αντανακλάσεις και την καταλυτική επήρεια αυτού του φωτός πάνω του, θα μιλήσει και ο Jacques Blamont, μέλος της γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, σε μια γραπτή εξομολόγησή του με τίτλο: «Αθήνα, πατρίδα μου» (στον τόμο που σύνθεσε η Jacqueline de Romilly και ο Jean-Pierre Vernant, με τίτλο: Pour l'amour du Grec-Αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά): «Σε ηλικία μόλις δεκαπέντε χρόνων, είμαι μαθητής της δευτέρας τάξης στο Λύκειο Αρρένων, ανάμεσα σε τριανταέξι συμμαθητές... Μέσα στην αίθουσα με το βάθρο ιερουργεί ο Jean Solier, ο καθηγητής μας των γαλλικών, των λατινικών, των αρχαίων ελληνικών.

Έχω την αίσθηση ότι πετάω, σε διαρκή έξαψη, ο καλύτερος μαθητής σ' αυτά τα μαθήματα. Τόπος απ' όπου ακτινοβολεί φως λαμπρό στην πόλη και στη ζωή... Αν και έχω ξεχάσει τους Γάλλους συγγραφείς... και σχεδόν άλλο τόσο την Αινειάδα και τον Υπέρ Μίλωνος, διατηρώ πάντα την ανάμνηση από τα τρία κομμάτια που είχε αποφασίσει να καταλάβουν εξ ολοκλήρου την κύρια θέση στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών ...έργα που σύντομα αποκαλύφθηκαν αληθινές βόμβες εναντίον της προπαγάνδας του στρατάρχη Πεταίν, του οποίου έχουμε ξεχάσει σήμερα την ολοκληρωτική βία: Απολογία Σωκράτους, Αντιγόνη, Πρώτος Φιλιππικός... Η ερμηνεία του κειμένου... μεταμορφωνόταν σε μάθημα πολιτικής αγωγής και ηθικής. Σιγά-σιγά οι ομοιότητες έχαναν τη σπουδαιότητά τους για να αφήσουν τη θέση τους στο αιώνιο».

Και συνεχίζει επιλέγοντας: «Αν μπόρεσα να κάνω κάτι καλό, που ελπίζω να διατηρηθεί στο μέλλον, το οφείλω στη δύναμη ψυχής που άντλησα από το ζωντανό παράδειγμα του Σωκράτους, του Σοφοκλέους, του Δημοσθένους. Σ' αυτούς οφείλω την ευθυτένεια της σπονδυλικής μου στήλης... Έχοντας αφιερώσει ουσιαστικά τις προσπάθειές μου στην εξερεύνηση του πλανήτη, μπορώ να διαβεβαιώσω πως, στο ελληνικό φως, αυτές οι προμηθεϊκές εργασίες μού φαίνονται ο θρίαμβος της λογικής πάνω στη φύση, της θέλησης της πολιτείας πάνω στους άβουλους χαρακτήρες, της τάξης πάνω στο χάος, του ολοκληρωμένου ανθρώπου πάνω στον ίδιο του τον εαυτό. Τι ευτυχία για μένα! Τι κρίμα για όσους δεν λούστηκαν σ' αυτό το φως!»

Να, λοιπόν, μέσα σ' αυτή την εξομολόγηση, η αναγνώριση των θεμελιωδών αρχών και στοιχείων της οικουμενικότητας του ελληνικού λόγου. Το πρώτο είναι η υπέρβαση της ιστορικότητας. Ο λόγος των κειμένων της ελληνικής αρχαιότητας-της σκέψης, που αρθρώνεται μέσω της γλώσσας- παράγεται μέσα στα συγκεκριμένα περιγράμματα της ιστορικής εποχής, που είναι ταυτόχρονα τόπος και χρόνος και περιβάλλον και οικονομία και πολιτική και επικοινωνία και θεσμοί. Και διαπερνάει τον χρόνο και τους τόπους για να αναχθεί σε μιαν υπεριστορικότητα έχοντας θεμελιώσει τα σταθερά περιγράμματα της ανθρώπινης οντότητας μέσα στην οργανωμένη κοινωνία. «Ο ψυχαναλυτής βρίσκει εκεί τις πηγές της ψυχανάλυσης και ο γιατρός τις πηγές της ιατρικής, η συγγραφέας που ενδιαφέρεται για το φεμινισμό βρίσκει εκεί, εν σπέρματι, την έμπνευση του ίδιου του φεμινισμού, ο συνεπαρμένος από τις πολιτικές σκέψεις συγγραφέας τις μεγάλες ιδέες που καθορίζουν την εμπέδωση μιας σωστής δημοκρατίας. Καθένας βρίσκει εκεί την αφετηρία που οδήγησε προς τη δική του δραστηριότητα, τη δική του σκέψη, εικοσιπέντε αιώνες αργότερα... Η επιλογή καθενός συνδέει την Ελλάδα του τότε με τον άνθρωπο του σήμερα», υπογραμμίζει η Ζακλίν ντε Ρομιγύ.

Ένα απλό μόνον τεκμήριο είναι οι αναρίθμητες επιστροφές των τραγικών μύθων στη δραματουργία νεότερων συγγραφέων-και της σύγχρονης εποχής, και η επαναφορά αρχέτυπων προβληματισμών γύρω από την αιώνια τραγική-ακόμα και στην ευτυχία της-ανθρώπινη φύση. Έτσι ο Οιδίπους του Σοφοκλή επανακάμπτει ως Oedipe του Πιερ Κορνέιγ το 1659, εισάγοντας δίπλα από την ίντριγκα της εξουσίας, το θέμα του αγνού έρωτα. Μισόν αιώνα αργότερα ο Βολταίρος, και λίγο νωρίτερα ο αγγλόφωνος «Οιδίπους» των Τζων Ντράυντεν και Ναθάνιελ Λη με θεαματικές παρεμβολές και λαϊκά μοτίβα.

Ο εικοστός αιώνας αναγιγνώσκει τη δραματικότητα της συνολικής ιστορίας αλλά και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα σ'αυτήν με δεκάδες μεταμορφώσεις της καθολικής γλώσσας των τραγικών μύθων: Οιδίπους του Αντρέ Ζιντ, Οιδίπους ή ο Κουτσός Βασιλιάς, η Μήδεια και η Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ, η Καταχθόνια Μηχανή του Ζαν Κοκτώ, η θεατρική φάρσα Πρωτέας του Πωλ Κλωντέλ, παρωδία του μύθου της ευριπίδειας Ελένης. Πάροδος Θηβών και Δείπνος του Ιάκωβου Καμπανέλλη, του Μάριου Ποντίκα Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια, του Δημήτρη Ψαθά η διακωμώδηση της Κατοχής με τη σατιρική του Ιφιγένεια εν Μαύροις. Ο Ιππόλυτος χρονοτριβεί, ψυχαναλυτική μεταγραφή του έργου του Ευριπίδη από τη μοντερνίστρια Χίλντα Ντούλιτλ, η οποία είχε υποβληθεί σε ψυχανάλυση από τον ίδιο τον Φρόυντ το 1933 και το 1934.

Η Μήδεια του Μύλλερ, με τον παράξενο τίτλο Medeamaterial-Υλικό Μήδεια, έργο που υποστασιοποιεί την έννοια της βίαιης και αιματηρής απολύτρωσης από την εκμετάλλευση του καπιταλιστικού συστήματος: που εκφράζεται με την καταστατική αρχή του, τη συσσώρευση ανθρώπινου και χρηματικού κεφαλαίου. Η θεατρική μεταγραφή και ο υπαρξιακός εκσυγχρονισμός της Ηλέκτρας στην τριλογία του Ευγένιου Ο'Νηλ Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, οι Μύγες του Σαρτρ, ανάπλαση του μύθου των Ατρειδών, που παραστάθηκε το 1943 στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στο Theatre de la Cite του Παρισιού αισθητοποιώντας το σύμπλεγμα της δημόσιας αποκάλυψης της αδικίας και του φονικού.

Και πώς να μην αναφέρουμε το αυτοβιογραφικό του Χάινερ Μύλλερ Αίας για παράδειγμα, που υιοθετεί τον αιώνια χαμένο ήρωα για να αφηγηθεί το βίωμα της μετακομμουνιστικής ευδαιμονικής ψευδαίσθησης:

Για να με καταλάβουν οι σημερινοί αναγνώστες
ΑΙΑΣ ΕΓΩ ΘΥΜΑ ΔΙΠΛΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ
Ένας άντρας στην πόλη Στάλιν του νομού Φράνκφουρτ Όντερ
Με την είδηση ότι στη Μόσχα άλλαξε το κλίμα
Ξεκρέμασε αμίλητος από τον τοίχο το πορτρέτο του αγαπημένου
Ηγέτη της εργατικής τάξης της Κομμουνιστικής Διεθνούς
Ποδοπάτησε την εικόνα του νεκρού δικτάτορα
Κρεμάστηκε στο καρφί που είχε μείνει ελεύθερο
Ο θάνατός του δεν αποτέλεσε είδηση...

Ποιο είναι, λοιπόν, το στοιχείο που εγκαθιστά με τόση οικειότητα τον ελληνικό "λόγο" μιαν υπερχρονική οντότητα; Θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια διείσδυση αυτού του λόγου στην ανακάλυψη του ανθρώπου, στη διαχρονική συμπλοκή των στοιχείων της αλήθειας του, στη βάσανο της συμφιλίωσης με τις δυνάμεις που τον εξουσιάζουν τυραννικά και στην υπέρβαση της αδυναμίας και της ύβρης του, στην κατανόηση και την ανάλυση της εξουσίας έξω από το άτομο και σε συνάφεια με την ανθρώπινη φύση, τη συγκρότηση της πολιτείας και τη θέση του σ' αυτήν, στο βίωμα και την ηθική εμπειρία της πολιτικής ζωής και της καθημερινής πράξης. Η Jacqueline de Romilly επισημαίνει και αναλύει κριτικά την τάση των αρχαίων κειμένων και των συγγραφέων τους: να μιλάνε καθολικά, με πολλές γενικές σκέψεις δηλαδή, χρησιμοποιώντας το δρόμο της επαγωγής ή της παραγωγής, ανάλογα.

Παρόλο που εικονίζεται εδώ η επανάσταση του κλασικού διαφωτισμού και ο αγνωστικισμός της σοφιστικής, εντούτοις η γενίκευση δεν είναι παρά η σύνθεση μιας οικουμενικής ανθρωπολογίας, η σύνταξη μιας επιστήμης του ανθρώπου. «Η ελληνική γλώσσα προτιμά όλους τους όρους που μπορούν να κάνουν πιο γενική μία ειδική περίπτωση... Χρησιμοποιεί με αξιοσημείωτο τρόπο τον πληθυντικό σε περιπτώσεις που έχουμε στο νου μας ένα μόνο παράδειγμα, αλλά που ευχόμαστε να γενικευτεί... Έτσι προχωρούμε, μέσω του διαλεκτικού στοχασμού, πάντοτε από τον ένα και συγκεκριμένο ήρωα ή κράτος από εκείνο σε μας και από μας στην ανθρωπότητα». Η ανάγνωση αυτής της καθολικότητας προσδίδει στον ελληνικό λόγο τη διαπολιτισμική διάσταση της οικουμενικότητας-μια εμπειρία πνευματική και ταυτόχρονα συγκινησιακή-συναισθηματική.

Ο αληθινός σύγχρονος ποιητής είναι-παρά τη σκαιότητα του σημερινού λόγου- συνταγμένος με τη φωτεινότητα και την ευκρίνεια αυτής της ποιητικής ψυχικής δόνησης που επιτυγχάνεται μέσω της λέξης αρμολογημένης από συναισθηματικές χρωματικότητες. Το βίωμα αυτής της ουσιαστικής και αυθόρμητης σχέσης με την ελληνική λέξη και τις σημαίνουσες μεταμορφώσεις της, το καταθέτει ο Yves Bonnefoy σε κείμενό του στον ίδιο τόμο Pour l'amour du grec-Αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά: «Όμως τι λέξεις, πόσο κατάλληλες να αποδώσουν ή να παραγάγουν τη μορφή που θα γίνει κατανοητή! Και τι δύναμη δημιουργίας, μέσα σε λίγους αιώνες, μέσα στον πολιτισμό που κατάφερε να παραγάγει αυτό το απέραντο και διαυγές λεξιλόγιο! ...στο βάθος του αξιοθαύμαστου αλφαβήτου...βλέπω τη γλώσσα, αναμετρώ τις διαστάσεις της, πιστεύω πως σε κάθε περίπτωση διακρίνω το φως που έρχεται μέσα από τις λέξεις της, και όλα αυτά μου δημιουργούν ένα μακροχρόνιο όφελος, που το έχω αισθανθεί στις ποιητικές μου δοκιμές.

Είναι κάτι από το βλέμμα που η αρχαία ελληνική γλώσσα μου επιτρέπει πάνω στην πραγματικότητα-που έγινε κόσμος- καθοδηγώντας με μέσα από τις φαντασιώσεις του ασυνείδητου-ακοσμικές αυτές- ή μέσα από τις όψεις αυτού που είναι προσιτό στις αισθήσεις, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να αγαπώ αυτές τις όψεις...». Και επιλέγει: «...μπορούμε να μάθουμε και να βοηθηθούμε , ακόμα και σ'αυτόν τον αιώνα που δοκιμάζει την τύχη του...σε άγνωστους ορίζοντες, μέσα από κάποιες λέξεις αυτής της γλώσσας που στάθηκε ωραία σαν την Σφίγγα των Ναξίων, που η γαλήνη της θα έπρεπε να μας γίνει παράδειγμα. Ωραία όπως η υπερβατική διαλλακτικότητα που μουσικοποιεί την βία στο υπέροχο αέτωμα της Ολυμπίας».

Και τώρα, έχουμε διασκελίσει το κατώφλι της ποίησης μέσ'από την ποιητική μιας μεταφυσικής των αξιών: που συναιρείται στη θεμελιώδη έννοια της αρετής. Εδώ συναντάται η πύκνωση μιας ηθικής φιλοσοφίας στη βάση της οποίας οικοδομείται ο πολιτικός στοχασμός γύρω από τη συμπεριφορά και το ήθος του ατόμου και του πολίτη, γύρω από τα όρια, τις ποιότητες και την ηθική της εξουσίας και της δύναμης. Μια μεγαλοφυής διάκριση της ελληνικής φιλοσοφίας διαχωρίζει την έννοια των αξιών: σ'αυτές που αναφέρονται στα μέσα και υπηρετούν τις υλικές ανθρώπινες ανάγκες, έχουν επομένως μια προσδιορισμένη μέσα στον ιστορικό χρόνο ύπαρξη. Και σ'αυτές που οριοθετούν τους ανθρώπινους σκοπούς ή μάλλον αυτές οι ίδιες συνιστούν τελικούς σκοπούς της ανθρώπινης ύπαρξης. Ευνόητον είναι ότι οι πρώτες οφείλουν να υποτάσσονται στις δεύτερες οριοθετώντας τις ανθρώπινες πράξεις.

Σ'αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται το βασικό ερώτημα που πηγάζει από τα δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας. Μια εντελώς νέα τεχνολογική εποχή, της οποίας η εμπειρία σε όλους τους αλληλεξαρτώμενους τομείς (πολιτική, οικονομία, κοινωνία, πολιτισμός, αξίες και ηθική) έχει αιχμαλωτίσει την ανθρωπότητα σε μια καταπληκτική φαινομένη ισχύ αλλά και στην εντεινόμενη διαπλοκή δυσεπίλυτων προβλημάτων και ελαττωματικών ή και αφόρητα νοσηρών καταστάσεων, μπορεί να επικοινωνήσει και να αντλήσει απαντήσεις από την οικουμενικότητα των ελληνικών αξιών και το ηθικό-πολιτικό τους περιεχόμενο;

H τεχνολογία αυτή καθαυτή, και σύμφωνα με τον παραπάνω διαχωρισμό, δεν διεκδικεί για τον εαυτό της παρά μια χρηστική αξία μέσου. Έχουμε προς τεκμηρίωση το παράδειγμα της προηγούμενης τεχνολογικής επανάστασης και την αρχική υβριστική της απεξάρτηση από κάθε έννοια φιλοσοφίας και στοχασμού πάνω στο τεχνολογικό γίγνεσθαι και τις κοινωνικές του συνιστώσες. Δεχτήκαμε ανέτοιμοι τις ακραίες παρενέργειες ενός χωρίς όρια επιστημονισμού. Οι θεωρητικές αρχές και οι διακηρύξεις που ακολούθησαν για να αντιμετωπίσουν τα δεινά των παγκοσμίων πολέμων, την περιβαλλοντική εξουθένωση, την κοινωνική και ηθική-και με την πολιτική της σημασία-απαθλίωση, είχαν ως βάση παραδοχές και συστήματα οικουμενικών αξιών που εδράζονται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και σκέψη.

Ο υπέροχος ελληνοαμερικανός φιλόσοφος και ελληνιστής John P. Anton, σχετικά με το ζήτημα της ανταπόκρισης των ελληνικών οικουμενικών αξιών στον αιώνα μας, παρατηρεί: «Αν είμαστε έτοιμοι να παραδεχθούμε ότι η Αριστοτελική θέση περί εντελέχειας είναι πράγματι λανθασμένη ή και ψευδής, τότε η μόνη επιλογή που μας απομένει είναι να δηλώσουμε ως ματαιοπονία την αναζήτηση σταθερών αρχών και οικουμενικών αξιών. Όμως χωρίς την ελληνική θεώρηση βίου, η ηθική συνεχώς θα παραμένει διαζευγμένη από την πολιτική και αμφότερες από την έλλογη χρήση της τεχνολογίας, ώστε να προλαμβάνεται η παρεκτροπή της σε αβυσσαλέα τεχνοκρατία και σε νέα μορφή τυραννίας». Και συμπληρώνει, περιδιαβάζοντας στοχαστικά πάνω στον σύγχρονο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό χάρτη:

«Η ιστορία των πολιτικών αυθαιρεσιών έχει επανειλημμένα καταδείξει ότι η κακή χρήση και απουσία του ορθού λόγου πάντα καταλήγει να νομιμοποιεί την ισχύ ως ύπατο στόχο και ως κορυφαία αυθεντία αξιών..» Και συναινεί απόλυτα σ'αυτό τον λόγο η Jacqueline de Romilly, με αποφασιστική συγκίνηση: «...η ελληνική κληρονομιά, εδραιωμένη στην επιδίωξη του καθολικού, έγινε το ίδιο το πνεύμα του δικού μας δυτικού πολιτισμού....Αλλά έστω και αν φτάνουμε σήμερα στο σημείο να κόβουμε την επαφή με εκείνη την προνομιακή στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν θα καταστρέψουμε αυτή τη μακρά ωρίμανση, η οποία στην πορεία της μας πρόσφερε τους καρπούς της... Ο Θουκυδίδης μάς λέει, μέσω του Περικλή, ότι η Αθήνα είναι για την Ελλάδα ένα ζωντανό δίδαγμα, μία αγωγή, μία παίδευσις. Η Αθήνα υπήρξε για τους Έλληνες και οι Έλληνες για όλους εμάς».

Είναι η στιγμή που η Ευρώπη και ο κόσμος-η πραγματικότητα μιας ασίγαστης αρπακτικής κερδοσκοπίας- έχουν ανάγκη την αφύπνιση ενός στοχασμού που θα αναζητά ξανά τον ορισμό και το νόημα των πραγμάτων-των οικονομικών και πολιτικών επιλογών, ενός σωτήριου φιλοσοφικού «λόγου» πάνω από όλα-, συνδέοντάς τα με τα αρχικά αιτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης ως ολότητας. Διαφορετικά, θα ακολουθήσει ο νόμος της ιστορίας που άγει στην α-νόητη άνοδο και την ολική πτώση των ανθρώπινων πολιτισμών, όταν εντέλει υποκύπτουν βίαια στη συσκότιση των άκριτων και υβριστικών επιλογών τους.

 

1 σχόλιο

  • Frana

    δημοσιεύθηκε από Frana

    Δευτέρα, 04 Νοεμβρίου 2013 20:54

    Moυ άρεσε πολύ η τοποθέτηση και το αίτημα των καιρών. Θα το ήθελαν πολύ το άρθρο και οι έδρες κλασικών σπουδών, όπου γης.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline