ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ
«Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι μία φιλόπτωχος πλούσια κυρία. Συνηθίζει να φοράει πάνω της είκοσι και τριάντα μηνιάτικα μισθοσυντήρητων ψηφοφόρων της. Από τη στιγμή που το γεγονός αυτό δεν ενοχλεί -ούτε καν ξενίζει- τους ψηφοφόρους της, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Αντιλαμβανόμαστε ότι η κυρία Κωνσταντοπούλου εκφράζει μια βαθύτερη ανάγκη σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος, όπως με παραπλανητική αφέλεια και πρόδηλη κουτοπονηριά την διατύπωσε εχτές υπό τύπον απορίας στον Λάμπη Ταγματάρχη, όταν εκείνος τόλμησε να πει ότι δεν θα μπορούσαν να προσλάβουν κάποιον μόνο και μόνο για να κουρδίζει ένα πιάνο τρεις φορές το μήνα: "Γιατί δεν προσλαμβάνατε έναν μόνιμο;". Το όνειρο γενεών και γενεών Ελλήνων -μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο, κατά προτίμηση άνευ αντικειμένου απασχόλησης- βρίσκει στο πρόσωπο της κυρίας Κωνσταντοπούλου την ιδανική του συνήγορο.
Τα κίνητρά της, σε πρώτη ανάγνωση, δεν είναι ιδιοτελή -η ίδια ποτέ δεν θα υποχρεωθεί να βιοποριστεί από το Δημόσιο- αλλά, σε δεύτερη ανάγνωση, αποτελούν τον ΟΡΙΣΜΟ της ιδιοτέλειας. Είναι τα διαπιστευτήριά της για μια γόνιμη σοδειά ψήφων εις το διηνεκές. Βλέπετε, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, αυτή η φιλόπτωχος πλούσια κυρία, βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να εξασφαλίσει τη ψήφο εκείνων που δουλεύει ψιλό γαζί. Τους δουλεύει για να την ψηφίσουν, την ψηφίζουν επειδή τους δουλεύει. Ιδού το αρχέτυπο μιας αμοιβαία επωφελούς πελατειακής σχέσης. Μην σας παραπλανά το νεαρόν της ηλικίας. Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου αντιπροσωπεύει ό,τι πιο γέρικο και σάπιο κυκλοφορεί ακόμη στην πολιτική μας σκηνή».
