Η γαλλική Le Monde σχολιάζει ότι «οι εκατέρωθεν απειλές έχουν ήδη ορισμένες πρώτες άμεσες συνέπειες: ενισχύουν τους σκληροπυρηνικούς και στις δυο χώρες. [...] Στην Ουάσιγκτον η ρητορική του Τραμπ φαίνεται πλέον ανεξέλεγκτη. Δέχεται κριτική διότι μεταξύ των 52 στόχων που προτίθεται να πλήξει σε περίπτωση κλιμάκωσης συγκαταλέγονται και γνωστά πολιτισμικά μνημεία».
Στη στρατηγική της Τουρκίας στη Λιβύη εστιάζει η Kölner Stadt-Anzeiger: «Με την αποστολή στρατευμάτων ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν ξεκινά νέο πόλεμο. Ενδέχεται να είναι ο τελευταίος του. Διότι ο Ερντογάν φαίνεται να ξεφεύγει τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά. Με την επιθετική του στρατηγική απομονώνεται διεθνώς όλο και περισσότερο. Η ΕΕ εξετάζει την επιβολή κυρώσεων. ΗΠΑ και Ηνωμένα Έθνη επικρίνουν τη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, όπως και η Ρωσία, την οποία η Τουρκία έχει ανάγκη. Με τη στρατιωτική επίδειξη ισχύος σε Συρία και Λιβύη και την πολεμική ρητορική έναντι Ελλάδας και Κύπρου ο Ερντογάν προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους πολίτες του από την οικονομική μιζέρια.
Όσο πιο δεινή η θέση των ανθρώπων, τόσο μεγαλύτερος ο πόθος για ισχύ και μεγαλεία. Με νέο-οθωμανικά οράματα o Ερντογάν τροφοδοτεί ένα συλλογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να λειτουργεί πλέον. Η στήριξη των πολιτών εξασθενεί ενώ εντός του κυβερνώντος AKP υπάρχουν τριγμοί. Αργά ή γρήγορα ο Ερντογάν ενδέχεται να πάει σε εκλογές. Και δεν είναι πλέον σίγουρο ότι θα τις κερδίσει και πάλι, όπως συμβαίνει από το 2002».
